Deb Caletti beroemde citaten

Het huwelijk is als een goed gebouwde veranda. Als een van de twee palen te veel leunt, stort de veranda in. Iedereen moet sterk genoeg zijn om op zichzelf te staan.

Familie was zelfs een groter woord dan ik me had voorgesteld, breed en zonder beperkingen, als je het toestaat, zonder gemakkelijke definitie. Je had familie die familie moest zijn en niet was, familie die geen familie was maar wel, helften die heel werden, gehelen die in tweeën splitsten; het was mogelijk om hele, eerlijke liefde en verbinding van familie in hoofdrollen te missen, maar toch tot overvloed te worden gevuld door de onverwachte ondersteunende spelers.

Het deed me afvragen hoe vaak we vergeven alleen maar omdat we iemand niet willen verliezen, zelfs als ze onze vergeving niet verdienen.

Dat is wat mensen doen die van je houden. Ze slaan hun armen om je heen en houden van je als je niet zo lief bent.

We kijken naar mensen die fouten hebben gemaakt in relaties. Ze is zo stom. Hoe kon ze dat doen! Onze superioriteit zorgt ervoor dat we ons beter voelen. Maar ik gok alles wat ik heb op het feit dat mensen die beweren een perfecte staat van dienst in de liefde te hebben, ofwel liegen of zeer beperkte datingervaring hebben. Mensen die zeggen, dat zou ik nooit doen! Op een dag, tenzij je heel, heel veel geluk hebt, heb je een verhaal te vertellen. Of niet te vertellen.

Die vragen die je hebt? Of hij de ware is, of je over hem denkt zoals je zou moeten, of dat de relatie goed gaat? Als je niet zeker weet of je verliefd bent op iemand of niet, is het antwoord dat niet.

Onvoorwaardelijke liefde is als een strijd van twee zonder wetten en zonder regering. Wat allemaal prima is als iedereen vreedzaam en wetsgetrouw is. In de verkeerde handen heb je echter plunderingen en misdaadpartijen, en laat me je vertellen, de mensen die onvoorwaardelijke liefde eisen zijn meestal degenen die zullen beroven en plunderen en je dan de schuld geven omdat je je deur op slot hebt gelaten.

Ik zou geen leugenaar moeten zijn om iemand van me te laten houden. Ik zou niet zo bang moeten zijn om iemand te verliezen dat ik alles zal doen om ze te laten blijven.

Dit is wat ik weet. Neem geen genoegen met 40, 50 of zelfs 80 procent. Een relatie-het moet niet te klein of te strak of zelfs een beetje krassend zijn. Het zou geen ruimte in je kast moeten innemen uit een schuldig geweten of gemak of een moment van verlangen. Hoor je me? Het zou perfect voor je zijn. Het moet blijvend zijn. Wachten. wacht 100 procent.

Soms is liefde een verrassing, een moment van herkenning, een plotseling geschenk op een plotseling moment dat alles vanaf dat moment anders maakt. Sommige mensen zullen zeggen dat dat geen liefde is, dat je niet echt van iemand kunt houden die je niet kent. Maar ik weet het niet zo zeker. Liefde lijkt geen plan te volgen; het is geen reeks stappen. Het kan toeslaan met de kracht van de natuur-een aardbeving, een vloedgolf, een storm van wilde meedogenloze energie die buiten je eenvoudige pogingen tot controle ligt.

Gelukzaligheid is de oceaan, een handdoek op het zand, de zon naar buiten, de kans om in golven te zwemmen of te lopen met een stok achter je, een goed boek, een koud drankje.

Liefde kan komen wanneer je al bent wie je bent, wanneer je gevuld bent met jezelf. Niet als je naar iemand anders kijkt om de lege ruimte te vullen.

De eenzaamheid die je voelt met een andere persoon, de verkeerde persoon, is de eenzaamste van allemaal.

Laat me je zeggen, Je hebt chemie of je hebt het niet, en je kunt het maar beter hebben, of het is alsof je een familielid kust. Maar chemie, luister naar me, je moet voorzichtig zijn. Chemie is als die parfumadvertenties, die er zo interessant en mysterieus uitzien, maar je weet in eerste instantie niet eens wat ze verkopen. Of die menues zonder de prijzen. Mysterie en intriges gaan je kosten. Goed uitziend kan iets heel duur betekenen, en ik bedoel niet geld. Wat ik bedoel is, chemie is een plek om te beginnen, geen eindpunt.

Het is vreemd, is het niet, hoe het idee om bij iemand te horen zo geweldig kan klinken? Het kan geruststellend zijn, de manier waarop het dingen beslist. We houden van de gedachte om vastgehouden te worden, totdat het te strak is. We houden van die zekerheid, totdat het betekent dat er geen uitweg is. En we zijn graag van hem, totdat we beseffen dat we niet meer van ons zijn.

Ik denk dat vergeving, net als geluk, geen eindbestemming is. Je komt er niet op een dag en mag blijven.

Want dat is hoe het werkt nadat er iets vreselijks is gebeurd. Je weet dat dit waar is als er ooit iets vreselijks met je is gebeurd. Duizend objecten krijgen een nieuwe betekenis. Alles is een herinnering aan iets anders.

Je kunt een geheim bewaren, het zo ver houden dat het bijna elke gedachte en elke beweging die je maakt drijft - bijna je hartslag.

Soms zijn goede keuzes echt slechte keuzes, verpakt in zoveel angst dat je niet eens goed kunt zien.

Je hebt gewone momenten en gewone momenten en meer gewone momenten, en dan, plotseling, is er iets monumentaals daar. Je hebt verleden en toekomst die botsen in het heden, je eigen persoonlijke oerknal, en niets zal ooit hetzelfde zijn.

Het is goed om God een man voor je te laten kiezen. We doen het niet zo goed als we ze zelf plukken. Ze eindigen met lippenstiften in een La, al die verkeerde kleuren waarvan je dacht dat ze er zo goed uitzagen in de verpakking.

Ik leerde eindelijk dat het goed was om te zeggen dat iets niet voor mij werkte terwijl het niet werkte. De wereld stort niet in als je de waarheid spreekt.

Hier, kitty, kitty, zegt Chico. De cover van zijn kooi is nog steeds aan, waardoor zijn kleine clownstem licht gedempt is. Ik heb medelijden met hem daar beneden, wachtend om zijn slechte dag te beginnen...Freud loopt op zijn slinky manier naar Chico, zit onder zijn kooi en staart gewoon. We hebben satanische huisdieren...onze huisdieren lijken een pact te hebben gesloten met de duivel.

Ik wist niet wat ik wilde worden...Een gevoel dat ik al permanent dingen had verpest, begon aan de reis zonder de kaart. en het maakte me ook bang, dat ik als moeder van 3 kinderen in het kantoor van een psychiater zou werken, of surfplanken zou huren...Ik denk dat ik hun leven zag als mislukt, zonder de grote overwinning...Wat is het lot was een erfelijke eigenschap? Wat als geluk via de genetische lijn kwam, en het vermogen om te "slagen" op uw gekozen "richting" werd doorgegeven, net als het familie china? Misschien was ik ook voorbestemd om een wiet te zijn.

Een persoon vertoont tekenen van te snel vasthouden, van behoeftig zijn, van het niet horen van het woord "nee", van jaloezie, van het bewaken van jou en je vrijheid. Maar de tekenen kunnen zo klein zijn dat ze langs je heen skaten. Soms dansen ze voorbij, er satijnig uitzien, iets dat je moet applaudisseren. Iemands jaloezie kan je een goed gevoel geven. Speciaal. Maar het gaat niet eens om jou. Het gaat om een hand die al grijpt. Het gaat om hun behoefte, rond je keel cirkelen

Als loslaten, als mensen en dingen zichzelf laten uitwerken op de manier die ze nodig hadden zonder jouw hulp het belangrijkste was, dan was het ook het moeilijkste.

Als het lot een gedaanteverwisselaar is, dan is liefde dat ook. Het kan in ieder geval in zijn gevaarlijkste vorm zijn. Het is je beste dag en dan je slechtste. Het is je meest hoop en dan je meest wanhoop. Lichtheid, duisternis, het kan met bliksemsnelheid tussen uitersten schommelen - een boot op het water op de gevaarlijkste dag, en dan kruipen de wolken binnen en de lucht wordt Zwart en de zee woedt en de boot is verloren.

Als je een relatie wilt, en niet een persoon, neem dan een hond.

Je moet zeggen wat je bedoelt en menen wat je zegt...Twijfel in je stem is een open deur waar mensen doorheen zullen duwen.

Je moet iemand hebben die van je lichaam houdt. Wie definieert jou niet, maar ziet jou. Die houdt van wat hij ziet. Voor wie je niet hoeft te vechten om goed genoeg te zijn.

Als je "charmant" in het woordenboek opzoekt, zul je zien dat het niet alleen verwijzingen heeft naar sterke aantrekkingskracht, maar ook naar spreuken en magie. Maar wat zijn leugenaars anders dan grote tovenaars?

Je kon mensen proberen te begrijpen, je kon boeken lezen en woorden en concepten en ideeën begrijpen, maar je kon nooit genoeg begrijpen of genoeg kennis hebben om de verrassingen weg te houden die zowel het lot als de mensen in petto hadden.

Het was een van die momenten dat je een gevoel van verlies voelde, ook al had je in de eerste plaats niets. Ik denk dat dat is wat teleurstelling is - een gevoel van verlies voor iets dat je nooit hebt gehad.

Ik heb gehoord dat mensen in slechte situaties staan omdat zo ' n relatie geleidelijk wordt opgedraaid. Er wordt gezegd dat een kikker uit een pot kokend water springt. Plaats hem in een pot en draai hem een beetje op een moment, en hij zal blijven totdat hij wordt gekookt tot de dood. Wij kikkers begrijpen dit.

Gezegende boeken-ze zijn een plek om alleen te zijn, en niemand anders kan binnenkomen.

Ik had altijd een klein probleem gehad om voor mezelf te zorgen in de liefde. Ik was bang dat mensen me zouden verlaten. Dus ik klampte me vast en deed alles om iemand in de buurt te houden. Ik had geen hard gesprek met mezelf over wie ik in de buurt hield. Daar is geen raketwetenschapper voor nodig. Ik klampte me vast aan mensen als mensenlevensbeschermers. Ik dacht dat ik zou sterven als iemand me zou verlaten. Het is ironisch, want nu ben ik degene die vertrekt.

Ik heb dingen gewild en nooit echt de chance...It het is tijd om te stoppen met dromen en er iets aan te doen. Dan moet je weten wat je wilt...gaan.

Soms Weet je zeker dat honden een geheime, superieure intelligentie hebben, en andere keren Weet je dat ze slechts hun eenvoudige, domme zelf zijn.

Ik had willen binnenlaten, de deur zo lichtjes geopend. Maar willen zonder het geloof dat je kunt krijgen wat je wilt is zinloos. Je moet hopen, dus dat laat ik ook binnen. Je moet wel. Om dingen te willen en ervoor te gaan en te geloven, zelfs in onmogelijke situaties...Hoop was wat je had toen je niets anders had. Hoop was de perfecte glanzende top op de kerstboom, de gloeiende halo van elke wens, het eindeloze baken van een vuurtoren die gekwelde schepen eindelijk naar huis bracht.

Ze hebben je nooit verteld dat de vreemdeling Iemand was die je kende.

Ik weet dat ouderlijke verlegenheid meestal ergens op vijftien stopt, maar hij bleef me goede redenen geven.

Ik kweek groene bonen in mijn tuin. Het enige wat ik weet over het oogsten ervan is dat je je ogen moet trainen om de bonen te zien. In het begin lijkt het allemaal op bladeren, totdat je de ene Boon ziet en dan nog een en nog een. Als je ook duidelijkheid wilt, moet je goed kijken. Je moet onder dingen kijken en vanuit verschillende hoeken kijken. Je zult zien wat je nodig hebt als je dat doet. Honderd bonen, plotseling.

Ik ben tot de conclusie gekomen dat het allemaal om angst gaat - angst dat je kind niet bovenaan zal komen, een succes zal zijn. Door hem in deze brutale ontmoetingen te dwingen, zal a) een dame ervoor zorgen dat hij een succes is, en B) iedereen het bewijs van dat succes zien met de toegevoegde bonus van een juichend publiek. Dit betekent dat sport met een bijna wanhopig enthousiasme wordt ondersteund. Het voetbalteam krijgt maaltijden voor een roem. Honor Society heeft geluk als het een cupcake krijgt. Academisch succes-vergeet het maar. Dat vraagt te veel verbeelding. Er is geen scorebord.

De waarheid was grappig, want het was een aandringend iets, misschien net zo krachtig en aandringend als een of andere kracht van de natuur, de druk van water of wind. Je kon het slechts zo lang buiten houden, maar het had zijn eigen wil en zijn eigen behoeften, en misschien kon je het op afstand houden met leugens, maar niet voor lang, niet voor altijd.

De meeste van onze ouders wilden het beste voor ons, ik wist het, maar we wilden ook het beste voor hen.

Soms moet je een puinhoop maken voordat je het opruimt.

Ik weet niet waarom we het doen. Maar soms zwemmen we gewoon recht naar het net.

Accenten zijn grappig omdat ze een vreemde tekening voor ons hebben, maar we vergeten dat we er ook een hebben. Niemand is zonder accent, maar degene die je hebt, lijkt op havermout in hun kaviaar.

Want woorden waren heuvels en valleien die je reisde, soms zo mooi dat ze je ogen pijn doen.

Niemand is ooit zo sterk of zo zwak als je zou denken.