Ellen Hopkins beroemde citaten

Hoe definieer je een woord zonder concrete betekenis? Aan ieder zijn eigen, luidt het gezegde, dus waarom duwen om een ideale staat van zijn te bereiken dat geen twee willekeurige mensen het erover eens zullen zijn is waar je wilt zijn? Foutloos. Afgewerkt. Onvergelijkbaar. Mensen kunnen dit nooit zijn, en hoe dan ook, wanneer werd het creëren van een vlekkeloze gevel een belangrijker doel dan het leren liefhebben van de persoon die in je huid leeft? De buitenkant is van anderen. Alleen jij moet voor jezelf beslissen - wat perfect is.

Verslaving wordt zelden alleen overwonnen.

Liefde betekent vasthouden aan iemand zo hard als je kunt, want als je dat niet doet, een knipperen en ze kunnen verdwijnen...altijd.

Te veel mensen geloven dat ze hun medicijn van keuze kunnen beheersen. Maar het medicijn heeft bijna altijd de controle. Als een verslaafde echt hulp wil, is het beschikbaar, maar het is een rotsachtig pad. Het monster roept altijd. Geef een verslaafde nooit geld. Kleed ze aan. Voer ze. Maar hen in staat stellen is de snelste weg om ze volledig te zien verdwijnen. Dit lijkt misschien hard. Maar ik heb mijn eigen kind zien terugvallen, na zes jaar nuchter. Ik hou van haar. Altijd. Maar ik kan haar niet helpen sterven.

Het leven draait om verandering. Als het statisch was, bedenk dan hoe saai het zou zijn. Je kunt er niet bang voor zijn, en je kunt je geen zorgen maken dat je dingen verpest. Je verdient goede dingen en Ik wil er een van zijn.

Vergeving is gemakkelijk. Vertrouwen is veel moeilijker en mag nooit lichtvaardig worden gegeven.

Soms betekenen de kleine dingen in het leven het meest.

Je moet je realiseren dat je niets meer kunt doen om iemand te overtuigen van wie je houdt om zijn leven om te draaien. Je moet gewoon zeggen: "Kijk. Ik hou van je, maar ik kan niet toekijken hoe je jezelf langzaam doodt. Als je hulp nodig hebt, ben ik hier. Tot dan, tot ziens."Dat klinkt misschien wreed, maar zelfbehoud is van het grootste belang om iemand anders te helpen. Als je een wrak bent, ben je nutteloos voor hen. En als ze hulp weigeren, ondanks dat ze de waarschijnlijke uitkomst kennen, zullen ze dat pad toch volgen.

Ik haat dit gevoel. Alsof ik hier ben, maar dat ben ik niet. Alsof iemand erom geeft. Maar dat doen ze niet. alsof ik ergens anders thuishoor, ergens anders dan hier, en escape ligt net voorbij dat besneeuwde raam, koel en fris als de Februari lucht.

Leren door het voorbeeld is geldig, maar als je de informatie hebt om te weten dat het draaien in een bepaalde richting je naar een heel verkeerde plaats kan leiden, ligt het grootste deel van de "schuld" bij het individu.

Nu ik die fles herinneringen heb geopend, gieten ze eruit als wijn, karmozijnrood en bitterzoet.

Ik draag een sterke anti-drugs boodschap, en het is belangrijk dat jonge mensen vooral een "echt" verhaal horen over verslaving en hoe het niet alleen de verslaafde beïnvloedt, maar ook de mensen die van hem/haar houden, in plaats van "gewoon nee zeggen."

Woede is een geldige emotie. Het is alleen slecht als het de controle overneemt en je dingen laat doen die je niet wilt doen.

Auteurs moeten schrijven voor hun personages, voor wie ze zijn, dat is de kracht van boeken. Maak je geen zorgen over de censuur. Schrijf gewoon het verhaal dat je moet vertellen en de beloningen zullen komen.

De wind schopt sterker, takken kletsen. Of misschien skeletten. Botten van verlatenheid. Geesten die dat nooit zullen zijn.

Ik heb een heel goed idee van wie mijn lezers zijn en schrijf altijd met een gevoeligheid voor mijn publiek. Ik gebruik het F-woord als het nodig is, maar er zijn woorden die ik niet zal gebruiken, vooral omdat ik ze niet leuk vind. Ik schrijf niet over lichaamsdelen als ik over seks schrijf. Het gaat niet om het fysiologische, het is belangrijker voor tieners om te lezen over de emotionele aspecten. Ik denk dat er momenten zijn waarop zelfcensuur belangrijk is.

Of kan de ziel zichzelf klonen, een perfecte imitatie creëren van iets dat nog moet worden gedefinieerd? Kan op deze manier een reflectie worden gewijzigd?

In mijn boeken ervaren mijn personages de dingen zoals ze zijn. Mijn boeken geven jongeren een eerlijke kijk op belangrijke kwesties die hen raken. Als volwassenen willen we geloven dat dingen als seksueel misbruik of drugsgebruik niet meer gebeuren, of steeds minder gebeuren, maar dat is niet het geval en we moeten dat erkennen. We kunnen het leven niet mooier maken voor jongeren, maar we kunnen ze bewapenen.

...wat voor nut zou het hebben om je ramen te sluiten, nooit te dromen van regenbogen of hoop te vinden in Beloften? Waarom kiezen om weg te lopen in plaats van stand te houden en te vechten voor liefde?

Veel lezers delen hun verhalen met mij en als iemand tegen mij spreekt (of als hetzelfde thema steeds op me afkomt), zal ik het onderzoeken en beslissen of het een goed boek zou zijn. Maar, recht naar beneden, mensen inspireren me.

Deze keer als we kussen, voel ik het in de put van mijn maag, Ik voel het in mijn hart. En ik besef dat liefde niet over seks gaat. Het gaat om verbinding.

Ik denk dat ouders moeten weten wat hun kinderen lezen, en als ze echt bezwaar maken, moeten ze hun kinderen vertellen waarom, in plaats van een boek uit hun bezit te nemen.

Het [de dood] wurgt je, maakt je gek, maar je moet doen alsof je het prima doet, niet beven van deze angst omdat het einde nabij is.

hij zoog de nectar uit haar hart als een uitgehongerde vlinder.

Steek elk boek in brand. Verbrand elke pagina. Char elk woord aan ash. Ideeën zijn onbrandbaar. En daarin ligt je echte angst.

...het leven draait om kansen. Misschien is het veiliger om er geen te nemen. Maar het volledig veilig spelen betekent dat je alleen maar bestaat. Niet levend. Ik wil leven.

Ik wou dat je de vragen kon uitschakelen, de stemmen kon uitschakelen, al het geluid kon uitschakelen. Verlangen om de lelijkheid uit te sluiten, de vuiligheid uit te sluiten, al het licht uit te sluiten. Lang om gisteren weg te werpen, de herinnering weg te werpen, alle jeapordy weg te werpen. Bid dat je op de een of andere manier onzekerheid kunt stoppen, op de een of andere manier de afkeer kunt stoppen, op de een of andere manier de pijn kunt stoppen. Handelen op uw impuls, slik de fles, snijd een beetje dieper, zet het pistool op je borst.

Geen risico ' s nemen betekent je dromen verspillen..

imperfecties creëren karakter...

Als je maar één kleine glinstering zonneschijn hebt, leg je het zo goed mogelijk vast.

Ik? Mooi? Ik ben zo gewoon als karton. Dat is misschien hoe je jezelf ziet, maar de rest van de wereld zou het moeilijk zijn om het ermee eens te zijn. Je schijnt helderder dan de Melkweg. Nu zijn er mensen die misschien proberen dat van je af te nemen, maar je hoeft het niet weg te geven. Blijf op shining Pattyn. En als de juiste jongeman langskomt, zal hij des te meer van je houden omdat je deze trieste planeet met je licht hebt geschonken.

Ik wil het deel van jou dat je weigert te geven.

Gisteren beïnvloedt vandaag en schept dus morgen.

De dood Is alleen de gemakkelijke uitweg als jij degene bent die sterft.

Weet je dat niet? We zijn verbonden door een onzichtbare keten. Het is heel lang, heel licht. Maar ook heel sterk. Het kan niet roesten. Ik kan niet breken. En het enige dat het kan verbreken is als je ooit stopt met van me te houden.

Op een keer , op een dag tussen Davie en Roberta, vroeg ik mijn moeder waarom ze volhield, bleef baby na baby krijgen, ze keek me aan, op een plek tussen mijn ogen, knipperend alsof ik plotseling gek was geworden. Ze pauzeerde voordat ze antwoordde alsof vertrouwen mijn angsten zou legitimeren. Ze haalde diep adem, leunde tegen de stoel. Ik raakte haar hand aan en dacht dat ze misschien zou huilen. In plaats daarvan legde ze baby Davie in mijn armen Pattyn, zei ze, het is een vrouwenrol. Ik besloot dat als het mijn rol was, ik liever zou verdwijnen.

En dit is een kus als nooit tevoren, een kus die het donker van de nacht in de ruimte zou kunnen overwinnen. Het is een vallende ster, vlam, ijs. Het is zuiver als water uit een besneeuwde bergbron. Dit is wat je droomt van een kus te zijn. Om elke dag zo ' n kus te hebben! Hoe bevredigend het leven zou zijn.

Ik snap waarom ze zich achtergelaten voelt. Misschien zelfs weggegooid. Weigert ze daarom mijn liefde te accepteren en terug te geven? Bang dat de liefde niet blijft bestaan? Bestaat het niet echt? Bang dat als haar eigen vader zijn liefde kan intrekken (of op zijn minst de manifestatie van zijn liefde), dat ze misschien op de een of andere manier de emotie niet waard is?

Maar hey, raad eens wat gek betekent dat ik niet aansprakelijk ben voor mijn daden. Dus rot op, Ik Ga naar huis, Prozac tegen afleiding

Niet precies. Ik zie een meisje dat iemand speciaal aan de wereld wil presenteren. Een mooi iemand. Het toppunt van schoonheid. Maar ze heeft haar greep op de realiteit verloren. Echte schoonheid is niet dun. Het is niet maat twee, tenzij je toevallig vier voet tien. Wat de wereld ziet als ze naar je kijken is iemand die gelooft dat eigenwaarde draait om hoe ze eruit ziet, en dat betekent heel vaak dat wat ze mist liefde is. Niet de liefde van iemand anders. Maar liefde en respect voor zichzelf.

Het enige wat ik zeker weet over mezelf is dat ik niets weet.

Toen ik klein was, stroomden mijn vrienden over bruidsjurken en huwelijksreizen. Maar ik zag te veel mensen tientallen jaren samen door het toilet spoelen over geld of kinderen of zinloze flings. Mijn eigen ouders kozen ervoor om getrouwd te blijven, wat ik nogal grappig vind, omdat ze ongeveer evenveel genegenheid voor elkaar tonen als pitbulls in een ring. De knoop binden betekent dat je een strop om de liefde heen gooit en haar dood wurgt.

Ik heb geen pijn meer nodig in mijn leven. Waarom heb ik hem uitgenodigd? Moet ik pijn voelen om te geloven dat ik iets voel?

Een probleem Is eigenlijk gewoon een oplossing die een bestaansreden nodig heeft.

Angst is een betere vriend dan jij, die niets voelt, onder het gewicht van mijn pijn.

achteraf wordt verkregen door ervaring

Behalve als het om mama gaat. Zij is en is altijd de drijvende kracht geweest in dit gezin. En soms betekent dat dat we frontaal, geen mogelijke koerswijziging, tegen een muur moeten rijden.

Toen zei ik het. Hij zei het ook. Ik hou van je. En alles wat voorafging betekende niets.

Ze is niet meer bang om te sterven. Waar ze bang voor is, is leven, de status quo accepteren.

Hongerig naar een high, een plek om rond te hangen in mijn eigen hoofd. Honger naar aanraking. Zelfs pijn. Een manier om te voelen. Ik moet voelen.