Jay Asher beroemde citaten

Het belangrijkste wat ik wilde zeggen, en gelukkig is het wat de meeste mensen zeggen dat ze uit het boek komen, is gewoon een erkenning dat we elkaar beïnvloeden op manieren die we niet kunnen voorspellen.

Niemand weet met zekerheid hoeveel impact ze hebben op het leven van andere mensen. Vaak hebben we geen idee. Toch duwen we het op dezelfde manier.

Als mijn liefde een oceaan was, zou er geen land meer zijn. Als mijn liefde een woestijn was, zou je alleen maar zand zien. Als mijn liefde een ster was-laat in de nacht, alleen licht. En als mijn liefde vleugels kon laten groeien, zou ik in de lucht zweven.

Je kunt geruchten horen. Maar je mag ze niet kennen.

Je weet niet wat er in iemands leven gebeurt, behalve het jouwe. En als je met een deel van het leven van een persoon rotzooit, rotzooi je niet met alleen dat deel. Helaas kun je niet zo nauwkeurig en selectief zijn. Als je met een deel van het leven van een persoon knoeit, ben je met hun hele leven aan het knoeien. Alles. . . beïnvloedt alles.

Je kunt de toekomst niet stoppen Je kunt het verleden niet terugspoelen de enige manier om het geheim te leren ... is door op play te drukken.

En hoe zit het met jou-de rest van jullie-merkte je de littekens op die je achterliet? Geen. Waarschijnlijk niet. Omdat de meeste niet met het blote oog te zien zijn.

Je kunt niet terug naar hoe het was. Hoe je dacht dat ze waren. Alles wat je echt hebt is...nu.

Als je mensen belachelijk maakt, moet je verantwoordelijkheid nemen als andere mensen ernaar handelen.

Hoe vaak krijgen we een tweede kans?

Alsof je over een hobbelige weg rijdt en de controle over het stuur verliest, je-gewoon een tad-van de weg gooit. De wielen schoppen wat vuil, maar je bent in staat om het terug te trekken. Maar hoe hard je ook probeert om rechtdoor te rijden, iets blijft je naar de zijkant trekken. Je hebt zo weinig controle meer over iets. En op een gegeven moment wordt de strijd te veel-te vermoeiend-en overweeg je om los te laten. Tragedie toestaan... of wat dan ook... gebeuren.

Ik had een pauze nodig... van mezelf.

Als ik een kans had met hem, heb ik die gemist. Nee, Ik heb het niet gemist. Ik heb het weggegooid.

Ik ben weggegaan. Toen ik had moeten blijven.

Ik was te zwak om te lopen. Ik dacht tenminste dat ik te zwak was. Maar eigenlijk was ik te zwak om het te proberen.

Ze wil mijn excuses zo graag geloven. Elke keer als ik lieg, wil ze me zo graag geloven.

Dat is toen ik het zei. Toen ik tegen haar fluisterde: "het spijt me zo.want van binnen voelde ik me zo gelukkig en verdrietig tegelijk. Jammer dat het zo lang duurde om daar te komen. Maar blij dat we er samen zijn.

Weet je nog wat je voor het laatst tegen me zei? Het laatste wat je me hebt aangedaan? En wat was het laatste wat ik tegen je zei? Want geloof me toen ik het zei, wist ik dat het het laatste was wat ik ooit zou zeggen.

Geef me nu niet op. Het spijt me. Ik denk dat dat vreemd is om te zeggen. Want is dat niet wat ik doe? Opgeven?

En hier is hij weer, maar de dingen voelen alsof ze nooit zo gemakkelijk zullen zijn tussen ons als ze ooit waren.

Ik wilde je alles vertellen. En dat deed pijn omdat sommige dingen te eng waren. Sommige dingen heb ik zelfs niet begrepen. Hoe kon ik iemand vertellen-iemand met wie ik de eerste keer echt sprak-alles wat ik dacht? Ik kon het niet. het was te vroeg.

Je hoeft niet op me te letten, Clay."Dat heb ik gedaan, Hannah. En dat wilde ik ook. Ik had je kunnen helpen. Maar toen ik het probeerde, duwde je me weg. Ik kan bijna horen Hannah ' s stem spreken mijn nest dacht voor mij. "Waarom heb je dan niet harder geprobeerd?

Hannah was niet mijn eerste kus, maar de eerste kus die ertoe deed: de eerste kus met iemand die ertoe deed. (blz. 222).

Ik zat. En ik dacht. En hoe meer ik dacht, het verbinden van de gebeurtenissen in mijn leven, hoe meer mijn hart instortte.

Alles leek goed, maar ik wist dat het verschrikkelijk kon zijn.

Hoe vaak heb ik mezelf laten verbinden met iemand alleen maar om het terug in mijn gezicht te krijgen?

Hier is een tip. Als je een meisje aanraakt, zelfs als grap, en ze duwt je weg, ga dan weg... haar... alleen. Raak haar niet aan. Overal! Stop gewoon. Je aanraking maakt haar alleen maar ziek.

Omdat het nu misschien een kleine rol lijkt, maar het maakt uit. Uiteindelijk is alles belangrijk.

Ik zweer het, jongens in groepen zijn tot de stomste dingen in staat."Als oorlog", zegt Kellan, terwijl ze servetten en ketchuppakketten op haar dienblad stapelt. "En van daken springen."En hun scheten in brand steken", zegt ze.

Er zijn ook mensen die te bizar zijn om te negeren, zoals Kyle Simpson. Toekomstige mannelijke stripper.

Dat is wat ik zo leuk vind aan poëzie. Hoe abstracter, hoe beter. Je weet niet waar de dichters het over hebben. Je hebt misschien een idee, maar je kunt er niet zeker van zijn. Niet honderd procent. Elk woord, specifiek gekozen, kan een miljoen verschillende betekenissen hebben. Is het een stand-in-symbool voor een ander idee? Past het in een grotere, meer verborgen metafoor? ...Ik haatte poëzie totdat iemand me liet zien hoe ik het kon waarderen. Hij zei dat ik poëzie als een puzzel moest zien. Het is aan de lezer om de code, of de woorden, te ontcijferen op basis van alles wat ze weten over het leven en emoties.

Als ik laat uit Ben, maakt ze een broodje voor mijn schoollunch. Ik protesteer altijd en zeg haar dat ze het niet moet doen, en zeg dat ik het zelf zal maken als ik thuis ben. Maar ze vindt het leuk. Ze zegt dat het haar doet denken aan toen ik jonger was en haar nodig had.

En terwijl ik daar in de hal stond-alleen-probeerde te begrijpen wat er net was gebeurd en waarom, realiseerde ik me de waarheid: Ik was geen uitleg waard-zelfs geen reactie. Niet in jouw ogen.

Omdat ik zoveel verhalen heb gehoord dat ik niet weet welke het populairst is. Ik weet wat het minst populair is. Waarheid.

Ik haat het om niet meer te weten wat ik moet geloven. Ik haat het om niet te weten wat echt is.

Het lijkt misschien dat elke keer als iemand je een hand omhoog biedt, ze gewoon loslaten en je verder naar beneden glijdt.

Mijn hart en mijn vertrouwen waren in het proces van instorten. En die instorting creëerde een vacuüm in mijn borst.

Je weet niet wat er in iemands leven gebeurt, behalve in het jouwe.

We kregen die kans niet omdat ik bang was. Bang dat ik geen kans had met jou.

Hoe was ik in hemelsnaam alleen? Omdat ik dat wilde zijn. Meer kan ik niet zeggen. Het is alles wat logisch is voor mij.

Dit was geen spurr-of-the-moment beslissing. Neem me niet voor lief... nogmaals.

Alles was vals. Op dat moment, in dat kantoor, met het besef dat niemand de waarheid over mijn leven kende, werden mijn gedachten over de wereld geschokt.

De gouden regel zal altijd een goed advies zijn!

Wat is er met Pluto gebeurd?!

Tieners in de jaren ' 90 hadden dezelfde basis verlangens als nu.

Ik word over vijftien jaar geestelijk ziek en daarom wil mijn man niet bij me zijn.

Het is aan de lezer om de code, of de woorden, te ontcijferen op basis van alles wat ze weten over het leven en emoties.

Alles wat je echt hebt... is nu.

Als schrijver is het mijn enige verantwoordelijkheid om een meeslepend verhaal te vertellen.

Ik mis videogames waar de jump-kick de lastigste combo was om te beheersen.