Libba Bray beroemde citaten

En zo gebeurt verandering. Eén gebaar. Eén persoon. Eén moment tegelijk.

Sorry, Gemma. Maar we kunnen niet de hele tijd in het licht leven. Je moet elk licht dat je kunt vasthouden meenemen naar het donker.

Je kunt iemand nooit helemaal kennen. Dat is waarom het het meest angstaanjagende ding ter wereld is, echt-iemand op geloof nemen, in de hoop dat zij jou ook op geloof zullen nemen. Het is zo ' n precaire balans, het is een wonder dat we het überhaupt doen. En toch..

Wat als het kwaad niet echt bestaat? Wat als het kwaad iets is dat door de mens is bedacht, en er niets is om tegen te strijden behalve de eigen beperkingen? De voortdurende strijd tussen onze wil, onze verlangens en onze keuzes?

Ik weet het omdat ik lees...Je geest is geen kooi. Het is een tuin. Het vereist cultivatie.

We doen allemaal dingen die we wanhopig graag ongedaan zouden willen maken. Die spijt wordt gewoon een deel van wie we zijn, samen met al het andere. Om tijd te besteden aan het proberen dat te veranderen, nou, het is als het achtervolgen van wolken.

Omdat je het licht niet opmerkt zonder een beetje schaduw. Alles heeft zowel donker als licht. Je moet ermee spelen tot je het precies goed hebt.

Mag ik voorstellen dat jullie allemaal lezen? En vaak. Geloof me, het is leuk om iets te hebben om over te praten anders dan het weer en de gezondheid van de Koningin. Je geest is geen kooi. Het is een tuin. Het vereist cultivatie.

Maar het verleden kan niet worden veranderd, en we dragen onze keuzes met ons mee, vooruit, naar het onbekende. We kunnen alleen maar verder.

Voor hen die zullen zien, wacht de wereld.

Aan elk einde is er ook een begin.

Reizen opent je geest zoals weinig andere dingen doen. Het is zijn eigen vorm van hypnose, en ik ben voor altijd onder zijn betovering

Ik heb gehoord dat God in de details zit. Het is hetzelfde met de waarheid. Laat de details weg, het cruciale hart, en je kunt iemand vervloeken met de blote botten ervan.

Ik ben net als iedereen in deze stomme, bloederige, verbazingwekkende wereld. Ik ben gebrekkig. Onmogelijk. Maar hoopvol. Ik ben nog steeds mezelf.

Jeetje, iemand moet op de reset knop drukken op deze planeet.

De bibliotheekkaart is een paspoort voor wonderen en wonderen, een glimp van andere levens, religies, ervaringen, de hoop en dromen en streven van alle mensen, en het is dit paspoort dat onze ogen en harten opent voor de wereld achter onze voordeur, dat is een van onze beste hoop tegen tirannie, vreemdelingenhaat, hopeloosheid, wanhoop, anarchie en onwetendheid.

We zijn allemaal vreemden die verbonden zijn door wat we onthullen, wat we delen, wat we wegnemen-onze verhalen. Dat vind ik zo leuk aan boeken.Het zijn dunne strengen van de mensheid die ons een tijdje aan elkaar binden, waardoor we ons minder alleen voelen of zelfs meer op ons gemak voelen met onze eenzaamheid, als dat nodig is.

Ik hou van je om wie je bent, niet om wie de wereld denkt dat je zou moeten zijn.

Het is grappig hoe je genegenheid niet mist totdat het wordt gegeven, maar als het eenmaal is, kan het nooit genoeg zijn; je zou erin verdrinken als dat mogelijk is.

In ieder van ons ligt goed en kwaad, licht en donker, Kunst en pijn, keuze en spijt, wreedheid en opoffering... Niemand kan de hele tijd in het licht leven.

Wie anders dan de gek zou ervoor kiezen om te blijven leven? Zijn we niet allemaal een beetje gek?

Je moet je herinneren, mijn lieve vrouwe, de belangrijkste regel van elke succesvolle illusie: Ten eerste moeten de mensen erin willen geloven.

Macht verandert alles tot het moeilijk is om te zeggen wie de helden zijn en wie de schurken.

Er is een tijd in elk leven waarin paden worden gekozen, karakter wordt gesmeed. Ik had een andere weg kunnen kiezen. Maar ik heb niet gefaald.

Ik ben een mengelmoes van passies, twijfels en verlangens. Het lijkt erop dat ik altijd in een staat van wensen ben en zelden in een staat van tevredenheid.

In ieder van ons ligt goed en kwaad, licht en donker, Kunst en pijn, keuze en spijt, wreedheid en opoffering. We zijn ieder van ons onze eigen chiaroscuro, ons eigen beetje illusie vechten om te komen in iets solide, iets echt. Dat moeten we onszelf vergeven. Ik moet mezelf vergeven. Want er is veel grijs om mee te werken. Niemand kan de hele tijd in het licht leven.

Echt, bibliothecaris zijn is een veel gevaarlijker baan dan je je realiseert.

Er zijn geen veilige keuzes. Alleen andere keuzes.

Maar als we een groot rijk willen blijven, moeten we een beter begrip hebben van de harten en geesten van anderen.

Dus nu ben ik naar een drugsadviseur geweest die me vertelde dat ik de drugs moest stoppen en over mijn gevoelens moest praten, en een psychiater die hoorde wat ik te zeggen had en me onmiddellijk aan de drugs zette.

Schrijf alsof het ertoe doet, en het zal.

Ze maakt nooit een geluid, zelfs niet als ze huilt, en dat maakt me een beetje verdrietig. Lijkt me niet goed. Als je huilt, moeten mensen je horen. De wereld moet stoppen.

Als ik droom, droom ik van hem. Sinds enkele nachten komt hij naar me toe, zwaaiend van een verre kust alsof hij geduldig op me wacht. Hij spreekt geen woord uit, maar zijn glimlach zegt alles: Ik heb je gemist.

Als ze me niet kan genezen met schelden, buigt ze me om met schuldgevoel.

Elke bibliothecaris of geleerde zal je vertellen: dichtbij is niet hetzelfde als accuraat.

We creëren de illusies die we nodig hebben om door te gaan. En op een dag, wanneer ze niet langer verblinden of troosten, breken we ze af, steen voor steen, totdat we niets anders hebben dan het heldere licht van eerlijkheid. Het licht bevrijdt. Nodig. Bang. We staan naakt en leeg voor het. En wanneer het te veel is voor onze ogen om te nemen, bouwen we een nieuwe illusie om ons te beschermen tegen de meedogenloze waarheid ervan.

Er is een oud tribaal spreekwoord dat ik ooit in India heb gehoord. Het zegt dat voordat we goed kunnen zien, we eerst onze tranen moeten vergieten om de weg vrij te maken.

Onze monden en lichamen spreken voor ons in een nieuwe taal terwijl de bomen een regen van bloemblaadjes los schudden die aan onze gladheid kleven als huiden die we voor altijd zullen dragen. En zo ben ik veranderd.

Soms zoeken we datgene waar we nog niet klaar voor zijn.

Mensen denken dat grenzen en grenzen Naties bouwen. Onzin-woorden doen dat. Overtuigingen, verklaringen,grondwetten-woorden. Verhalen. Mythen. Liggen. Beloften. Geschiedenis

Ik zou nooit te lang met mijn gedachten alleen moeten blijven.

Er is geen grotere kracht op deze aarde dan het verhaal.

Maar we kunnen niet terug. We kunnen alleen maar vooruit.

Herinnert ons eraan dat grootheid zelfs in de kleinste momenten ligt, in de nederigste harten, en we zullen, ieder van ons, tot grootheid geroepen worden. Of we zullen opstaan om het aan te gaan of het laten wegglippen, is de uitdaging die ons allen wordt voorgelegd.

Waarom hebben meisjes altijd het gevoel dat ze zich moeten verontschuldigen voor het geven van een mening of het innemen van ruimte in de wereld? Is dat je ooit opgevallen?"Vroeg Nicole. "Je gaat op websites en een meisje laat een bericht achter en als het langer is dan drie zinnen of ze haar gedachten over een bepaald onderwerp uitdrukt, eindigt ze meestal met: 'Sorry voor de rant' of 'dat is misschien dom, maar dat is wat ik denk.

Ik heb nog nooit zuur gedaan, en vond het moeilijk om vrijwillig naar een plek te gaan die beangstigend, Hellig en totaal buiten mijn controle kon zijn. Een plek zoals de middelbare school.

Schrijvers zijn ook een soort gieren, maar met minder ethiek.

Vrede is geen toeval. Het is een levend vuur dat voortdurend gevoed moet worden. Het moet met waakzaamheid worden verzorgd, anders sterft het uit.

Adina deed een beroep op de hemel. "We vroegen om redding en je stuurde ons incompetente Rockstar piraten met een kapotte schip en perfecte abs?"Dank u, God", zei Petra.

Je bent echt Satans pailletten spawn.