Gary Shteyngart beroemde citaten

Lezen is het binnengaan in het bewustzijn van een ander mens.

Mijn ouders waren zo vriendelijk om uren met me te praten.

Als je stopt met denken, als je stopt met je af te vragen, ga je dood.

Alcohol veroorzaakt veel problemen, en om deze problemen op te lossen, drink je meer.

Italië heeft zon en tomaten, en Rusland heeft gewoon echte problemen.

Wodka heeft een enorme geschiedenis in Rusland, in die zin dat het bijna als een valuta is. Het is het enige dat het land in de donkere Middeleeuwen houdt en een rollicking goede tijd heeft.

Je kunt geen Russisch huishouden hebben zonder wodka. Het is gewoon iets om alles mee weg te spoelen. Ik kan me geen tijd herinneren dat ik geen wodka dronk, noch in Rusland noch hier. Ik denk niet dat er ooit een verkeerd moment is om te beginnen met drinken. Mijn voorouders dronken het, en als ik ooit kinderen heb, zullen ze het drinken.

Ik was in veel opzichten een eikel. Ik projecteerde die wreedheid op anderen, die jongen wiens hand ik wrong. Als ik honderd zwakkelingen had kunnen kwetsen - zwakker dan ik, en ik was al erg zwak - zou ik dat doen. Ik wilde iemand pijn doen, om het vooruit te betalen.

Rusland probeerde bier te introduceren als een soort nieuwe wodka - en het werkt met jongere mensen in grote steden - maar je kunt tien shots wodka hebben en perfect in orde zijn. Als ik tien biertjes had, zou ik geliquideerd worden.

Wodka is een heerlijk drankje. Je kunt er zoveel van drinken zonder zo 'n kater te hebben als je zou doen als je een van de bruine likeuren zou drinken - de whisky' s en dergelijke. Het is een geweldige drank om te gaan met hapjes.

De memoires waar ik van Hou zijn allemaal heel intens. Als je een memoires gaat schrijven en jezelf gaat beschermen, wat heeft het dan voor zin? Doe gewoon fictie.

Ik heb herinneringen aan bepaalde dingen die op de middelbare school gebeurden toen ik stoned was, maar ik sprak er met andere mensen over, en ik vertrouwde de geaggregeerde herinneringen.

Ik heb een goed geheugen. En eigenlijk herinner ik me Rusland in sommige opzichten beter dan koninginnen.

Weg uit Rusland was het beste wat mijn ouders deden. Ik bedoel, dat land zal nooit iets betekenen.

Wil je een boek lezen? Dat vereist introspectie. Het vereist tijd weg van mensen en tijd weg van de constante behoefte om te communiceren en te verbinden.

Ik denk altijd dat goede schrijvers op de rand van de dood moeten opgroeien - het laat hen de sterfelijkheid heel duidelijk zien.

Ik was heel erg ziek toen ik opgroeide in Rusland. De ambulance kwam voortdurend naar ons huis. Ik had vreselijke astma die gemakkelijk te behandelen is in Amerika, maar ze hadden niet eens inhalatoren in Rusland.

Ik lees echte boeken. Op papier. Je weet wel, die gedrukte boeken? Dit is het laatste wat ik doe om mijn bedrijf te ondersteunen. Ik vind ze ook heerlijk ruiken.

Ik wil gewoon dat fictie een vitale kracht blijft voor entertainment en niet alleen voor contemplatie. Beide dingen kunnen bestaan.

Communicatieapparaten werden altijd gebruikt om verandering te bewerkstelligen, om revolutie te bewerkstelligen. Telefoon, Telegraaf-dit leek allemaal erg grote verbeteringen op dat moment.

Ik hou van Paul Giamatti God, die man is als een wandelende Tsjechov. Zijn band met de mensheid is ongelooflijk, en die gevoelens van laag zelfbeeld-De manier waarop alles samenkomt op het scherm? Heerlijk.

Ik heb niet veel bezittingen, behalve mijn boeken.

Ook heb ik een hele week doorgebracht zonder boeken te lezen of er te hard over te praten. Ik leer het scherm van mijn apparaat te bewerken, het kleurrijke pulserende mozaïek ervan, het feit dat het elk stinkend detail van de wereld kent, terwijl mijn boeken alleen de gedachten van hun auteurs kennen.

Het radiostation speelde Tsjaikovski ' s Zwanenmeer, een zeker teken dat de dingen veel erger waren dan ze leken.

Vergeet de fontein van de jeugd, vriend van mij. Je kunt duizend worden en dat maakt niet uit. Middelmatigen als jij verdienen onsterfelijkheid.

Die nacht bleef ik achter met alleen de waarheid dat niets van onze persoonlijkheid overleeft na de dood, dat uiteindelijk alles wat Misha Vainberg was, zou verdampen samen met de stijlen en waanideeën van zijn tijd, en geen fladder van zijn trieste zware briljantheid achterliet, geen vochtige plek waar zijn opvolgers zich konden verzamelen om zijn leven en tijden te waarderen.

Op een vreemde manier verwachtte ik dat Rusland meer op Amerika zou lijken sinds de Sovjet-Unie instortte, maar het omgekeerde is waar. Amerika lijkt meer op Rusland: een kleptocratische samenleving.

De stilte is vernietigd, maar ook het idee dat het belangrijk is om te leren hoe een andere persoon denkt, om de geest van een andere persoon binnen te gaan. Het hele idee van empathie is verdwenen. We maken nu deel uit van deze gigantische machine waar we elke seconde een apparaat moeten uitschakelen en onze gedachten en meningen moeten bijdragen.

Ik genoot van de kleinheid, de gezelligheid van een slaapkamer boven in een traditioneel Amerikaans Cape Cod huis de halve verdieping die je dwingt om te duiken, om je weer klein en naïef te voelen, klaar voor alles, stervende voor liefde, je lichaam een schoorsteen gevuld met vreemde, zwarte rook. Deze vierkante, squat, ongemakkelijke kamers zijn als een lofzang van vijftig vierkante voet aan de tiener-hood, aan rijpheid, aan de eerste en laatste smaak van de jeugd.

Amerikaanse fictie is goed. Het zou fijn zijn als iemand het leest.

Het beste aan de iPhone is dat het me vertelt waar ik de hele tijd ben. Je hoeft je nooit meer verloren te voelen.

Goede fictie zorgt ervoor dat ik alle andere delen van mijn hersenen uitschakel, zodat ik stil en onderdanig word, volledig overgeleverd aan de genade van het werk dat voorhanden is.

Ik schrijf bijna volledig in bed of op een bank met mijn voeten op de salontafel. Ik voel me het meest creatief als ik uit het raam kijk, en mijn bed en bank hebben een mooi uitzicht op de skyline van New York.

Het is een grote belediging in dit land om niet te vrijen met een naakte vrouw, zelfs als ze familie is van jou.

Als ik nog in Rusland zou wonen, zou ik dood zijn... of een echte oligarch.

Veel van de manieren om een boek te adverteren-de omslag, of iemand het nu in de metro ziet of in een boekhandel - die dingen zullen snel afnemen naarmate we overstappen op een elektronisch model.

Ik ben hongerig geboren. Vraatzuchtige. Ik wil de wereld opeten en ik kan nooit verzadigd worden.

Dat is wat ik altijd leuk vond aan science fiction: je kunt de wereld laten eindigen. Humor is mijn multipele kernkop leveringssysteem.

We zijn mensen uit het Oosten. We weten alles. En wat we niet weten, kunnen we voelen.

In Amerika is de afstand tussen iets willen en het in je woonkamer laten bezorgen niet erg groot.

Wees niet pretentieus is mijn eerste advies aan jonge schrijvers. Dit is het grote probleem-alleen omdat je een MFA krijgt, betekent niet dat je voor de academie moet schrijven. Wees trouw aan je persoonlijkheid. Tempereer je persoonlijkheid niet met woorden. Bouw geen verdedigingsvestingen om je heen met woorden-woorden zijn je vrienden.

Amerika zou zijn zeldzame, echte originele stemmen moeten koesteren en Mark Leyner is er een van. Dus koester hem nu al, klootzakken!

Ik voel me veilig bij hem omdat hij niet mijn ideaal is en ik heb het gevoel dat ik mezelf kan zijn omdat ik niet verliefd op hem ben.

Gooi je hart niet weg. Hou je hart. Je hart is het enige dat telt ... Gooi je voorouders weg! ... Gooi je verlegenheid en de woede weg die slechts een paar centimeter eronder ligt ... Accepteer de waarheid! En als er meer dan één waarheid is, leer dan het moeilijke werk te doen-leer te kiezen. Je bent goed genoeg, je bent menselijk genoeg om te kiezen!

Mijn moeder krult haar nek. Haar vermogen om gefascineerd te zijn door dingen is haar beste geschenk voor mij.

Een schrijver of een lijdende kunstenaar is gewoon een instrument dat te fijn is ingesteld op de menselijke conditie...]

vrijheid is een anathema voor dromen die in gevangenschap worden gevoed.

Het vervagende licht zijn wij, en wij zijn, voor een moment zo kort...) prachtig.

Ik voelde de zwakte van deze boeken, hun immaterialiteit, hoe ze er niet in geslaagd waren de wereld te veranderen, en ik wilde mezelf niet meer bezoedelen met hun zwakte.

Door dit bericht te lezen ontken je het bestaan ervan en impliceer je toestemming.