Colson Whitehead beroemde citaten

Een monster is iemand die niet meer doet alsof.

Naarmate de tijd verstreek, leerden we onszelf op onze verschillende manieren te bewapenen. Sommigen van ons met echte wapens, sommigen van ons met meer vluchtige wapens, een idee of onwaarschijnlijk plan of een soort formulering over hoe het beste door de wereld te bewegen. Een idee dat ons zal laten zijn. Bescherm ons en houd ons veilig. Toch een wapen.

Het is falen dat de evolutie leidt; perfectie biedt geen stimulans voor verbetering, en niets is perfect.

Je bent een New Yorker als wat er eerder was, realistischer en steviger is dan wat er nu is.

De meeste mensen zeggen: "Show, don 't tell", maar ik sta achter Show and Tell, want als schrijvers hun werk de wereld in brengen, zijn ze als kinderen die hun gebroken eenhoorns en opgekaaide teddyberen in de klas brengen in de trieste hoop dat iemand anders net zo veel van hen zal houden als zij.

We zien nooit andere mensen, alleen de monsters die we van hen maken.

Schijnheiligheid en zelfrespect zijn zo Amerikaans als pokkendekens en supergrote maaltijden.

Zijn benen herinnerden zich de juiste positie om met speelgoed te hurken. Hij speelde. Hij past de ronde mannelijke studs in de ronde vrouwelijke groeven. Hij deed wat nadenken terwijl hij op zijn gevallen slaapbenen kroop.

Ik was nooit een atleet geweest, vanwege een fysieke conditie die ik sinds mijn geboorte had (onatleten). Misschien als er een sport was gericht op het liggen op je bank in een neurotische stupor de hele dag, zou ik interesse hebben.

De stad kent je beter dan wie dan ook, omdat ze je heeft gezien als je alleen bent.,

Hipsters zoeken hun toevlucht in de kerk, Onze Lieve Vrouw van de eeuwige subcultuur. Er is enige discussie over de vraag of ze nog steeds koel zijn, maar dan worden ze gekalmeerd door de duistere locatie en de komst van hun soort. Hou het adres voor jezelf, laat het gepeupel het zelf financieren. Wow, deze waardeloze performance kunst maakt me echt niet zo verschrikkelijk over mijn verschillende emotionele problemen.

Hoe ziet de perfecte lift eruit, degene die ons zal bevrijden van de steden waar we nu onder lijden, deze verkrampte hutten? We weten het niet omdat we er niet in kunnen zien, het is iets wat we ons niet kunnen voorstellen, zoals de vorm van engelentanden. Het is een zwarte doos.

Met andere woorden, fictie is wraak voor degenen die je onrecht hebben aangedaan.

Geheugen is de meest kwaadaardige Snijder van allemaal, het behoud, herscheppen, pannen in slow motion over de vreselijke bits, zodat we elk detail behouden.

Wat niet gezegd wordt is net zo belangrijk als wat gezegd wordt.

Al vroeg in mijn carrière kwam ik erachter dat ik gewoon het boek moest schrijven dat ik op dat moment moest schrijven. Wat er ook gebeurt in de cultuur is niet zo belangrijk. Als je de cultuur zou kunnen krijgen om je boek te schrijven, zou dat geweldig zijn. Maar de cultuur kan je boek niet schrijven.

Toen ik opgroeide met horrorcomics en romans, en geïnspireerd werd om schrijver te worden vanwege horrorromans, films en stripboeken, wist ik altijd dat ik een horrorroman zou schrijven.

Ik word uitgenodigd om panels te doen met andere Brooklyn schrijvers om te bespreken hoe het is om een schrijver in Brooklyn te zijn. Ik verwacht dat het is als schrijven in Manhattan, maar er zijn niet zo veel toeristen lopen heel langzaam voor je als je stap uit voor koffie. Het is net als schrijven in Parijs, maar er zijn minder mensen die Frans spreken.

New York City houdt ons vroegere zelf niet tegen. Misschien kunnen we dezelfde beleefdheid gebruiken.

Google "brooklyn writer" en je krijgt, bedoelde je: de toekomst van de literatuur zoals wij die kennen?

Pijn kan gedood worden. Verdriet kon niet, maar de drugs hielden wel een tijdje hun mond.

Een samenleving produceert de helden die ze nodig heeft.

Is het niet geweldig als je een kind bent en de wereld vol zit met anonieme dingen? Alles is helder en mysterieus totdat je weet hoe het wordt genoemd en dan gaat al het licht eruit...Als we eenmaal de naam ervan wisten, hoe konden we er dan ooit van houden?...Want de dingen hadden een ware aard, en zij Verborgen zich achter valse namen, onder de huid die wij hun gaven.

Het beste om het gebroken glas gebroken glas te laten zijn, laat het in kleinere stukken splinteren en stof en verstrooien. Laat de scheuren tussen de dingen zich verbreden totdat het geen scheuren meer zijn, maar de nieuwe plaatsen voor dingen. Daar waren ze nu. De wereld verging niet: het was vergaan en nu waren ze op de nieuwe plaats. Ze konden het niet herkennen omdat ze het nog nooit eerder hadden gezien.

Gekleurd, Neger, Afro-Amerikaans, Afro-Amerikaans. ... Elke paar jaar kwam er iemand met iets dat ons een centimeter dichter bij de waarheid bracht. Beetje bij beetje kruipen we verder. Alsof dat ding waarvan we dachten dat het naderde echt bestond.

New York City in het leven was net als New York City in de dood. Het was nog steeds moeilijk om een taxi te krijgen, bijvoorbeeld.

In overeenstemming met de genegenheid van mijn familie voor gedoemde productlijnen en hexed formaten, kochten we een Betamax. Het jaar daarvoor hadden we een TRS-80 gekocht in plaats van een Apple II, en te zijner tijd zouden we Mattel 's Intellivision uitpakken, in plaats van Atari' s Legendarische gizmo. Dit was een goede opleiding voor een schrijver, want hoe eerder je het feit accepteert dat je een misleide idioot bent die altijd uit de pas loopt met de realiteit, hoe beter je af zult zijn.

Het waren een paar saaie dagen geweest, die zijn geloof in reïncarnatie bevestigden: alles was zo saai dat dit niet de eerste keer kon zijn dat hij het had meegemaakt.

Er zal geen verlossing zijn omdat de mannen die deze plaats runnen geen verlossing willen. Ze willen zo dicht mogelijk bij de hel zijn.

Ik kan de moderne technologie niet de schuld geven van mijn voorliefde voor afleiding, niet na alle uren die ik heb doorgebracht met het zien verdwijnen van verloren ballonnen in de wolken. Ik deed het voor het Internet, en Ik zal het doen na de Apocalyps, ervan uitgaande dat we nog steeds helium hebben en zwakke kinderen.

Praten over New York is een manier om over de wereld te praten.

Om het onvermijdelijke uit te stellen, proberen we de stad op zijn plaats te zetten, het te herinneren zoals het was, de stad aan te doen wat we nooit zouden toestaan om onszelf aan te doen. . . . New York City houdt ons vroegere zelf niet tegen. Misschien kunnen we dezelfde beleefdheid gebruiken.

Ga niet op zoek naar een onderwerp, laat je onderwerp je vinden. Je kunt inspiratie niet overhaasten. zodra je onderwerp je vindt, is het alsof je verliefd wordt. Het zal je constante metgezel zijn. Je schaduwen, in je ramen gluren, je bellen om berichten achter te laten zoals, alleen jij begrijpt me.

De enige keer dat "early bloomer" ooit op mij is toegepast, is ten opzichte van mijn voortijdige begrip van het diepe angst-voor-bestaan ding. In alle andere gevallen, ik plod en tromp mee. Mijn knokkels? Goed gesleept.