Jacqueline Woodson beroemde citaten

Er is iets zo diep visceraal aan bibliotheken voor mij-kamers en kamers vol met mensen die dromen en herinneren.

Ik geloof in een groter goed. Ik geloof zeker dat er een reden is dat ieder van ons hier is en dat we hier zijn gebracht om iets te doen. En we moeten er druk mee worden. En ik geloof zeker dat er iets is dat ons vooruit brengt dat goed is.

Ik geloof dat boeken levens kunnen veranderen en mensen dit soort taal kunnen geven die ze anders niet zouden hebben gehad,

Van jongs af aan las ik als schrijver. Ik Las voor het diepe begrip van de literatuur; niet alleen om het verhaal te horen, maar om te begrijpen hoe de auteur het verhaal op de pagina kreeg.

Soms moet je lachen om niet te huilen. En soms voelt de wereld goed en goed en voelt het alsof het weer aardig wordt om je heen. En je beseft het, en realiseer je hoe gelukkig je erin bent, en je moet gewoon lachen.

Ik voel me tot op het bot een New Yorker. Maar er zit veel van het zuiden in mij. Ik weet dat er veel van het zuiden in mijn maniertjes zit. Er is veel van het zuiden in mijn verwachtingen van andere mensen en hoe mensen met elkaar omgaan. Er is veel van het zuiden in de manier waarop ik spreek, maar het zou nooit thuis kunnen zijn.

Je kunt mensen niet altijd wegjagen. Op een dag komt er niemand meer terug.

Ik ben niet bang voor stilte. Weet je, Ik ben niet bang om in een kamer te zitten en het gesprek in stilte te laten vallen. Ik denk dat dat iets heel zuidelijks is.

Ik denk dat als ik een New Yorker ben, zoals mijn vrienden zouden zeggen, ik niet veel rotzooi neem. Ik heb geen tolerantie voor mensen die niet diep nadenken over dingen. Ik heb geen tolerantie voor het soort kleine praatjes dat mensen nodig hebben om de stilte te vullen. En ik heb geen tolerantie voor mensen die gewoon geen deel uitmaken van de wereld en erin zijn en proberen het te veranderen.

De Bijbel is groot in de religie, mensen behandelen zoals je behandeld wilt worden.

Ik weet nog dat mijn moeder boos op me zou worden omdat ze zei dat ik liep zoals mijn vader. Maar ik denk dat het meer was, er is iets aan jou dat niet helemaal vrouwelijk is. En toen ik ouder werd-toen ik naar buiten kwam, waren mijn moeder en oma geschokt en zeiden ze: waar zijn we verkeerd gegaan?

Diversiteit gaat over ons allemaal, en over ons moeten uitzoeken hoe we samen door deze wereld kunnen lopen.

Maar op papier kunnen dingen eeuwig leven. Op papier sterft een vlinder nooit.

Ik kan geen schrijver zijn zonder hoop. Ik ben schrijver geworden omdat ik optimistisch ben.

Mensen zullen je de hele tijd beoordelen, ongeacht wat je doet...Maak je geen zorgen om andere mensen. Maak je zorgen om jou.

De lege schommel herinnert ons hieraan - dat slecht niet eeuwig slecht zal zijn, en wat goed is, kan soms lang, lang duren.

Je bent een deel van mij...Je zit in mijn hart. Voor altijd, oké? â € " D

Niets in de wereld is zo - een heldere witte pagina met lichtblauwe lijnen. De geur van een nieuw geslepen potlood ... de zachte stilte ervan ... die uiteindelijk op een dag in letters verandert.

Soms ken ik die woorden niet voor dingen, hoe het gevoel op te schrijven dat elke stervende persoon iets achterlaat.

Je hebt die muren overal om je heen...Op een dag zul je ze steen voor steen willen afbreken en ontdekken dat het cement helemaal hard is. Wat ga je dan doen?

De laatste tijd had ik het gevoel dat ik buiten stond te kijken naar alles en iedereen. Ik wou dat ik het deel van mij kon nemen dat daar was en het deel van mij dat hier was en hen samen kon duwen-mezelf tot één heel persoon maken zoals iedereen.

Het voelt alsof de wereld gestopt is. En ik stapte uit...en toen begon het weer te draaien, maar te snel voor mij om er weer op te springen. Ik voel me alsof ik nog steeds probeer te krijgen a...to krijg een soort van voet aan de grond op het leven

Dat is wat beste vrienden maakt. Het gaat er niet om of je in hetzelfde blok woont of naar dezelfde school gaat, maar hoe je je in je hart over elkaar voelt.

Als ik genoeg van iemand hield, zou ik met hen overal ter wereld gaan."Staggerlee

Ik vraag me altijd af of hij terugkomt. Soms bid ik dat hij dat niet doet en soms hoop ik dat hij dat doet. Ik wens vallende sterren en wimpers. Afwezigheid is niet zo solide als de dood. Het is vloeibaar, net als taal. En het doet zo pijn much...so zo veel.

Zelfs de stilte heeft een verhaal te vertellen. Luister gewoon. Luisteren.

Ik denk dat ik liever mijn hart gebroken heb dan het breken. †" Lena

Mama zei altijd dat ik een hersensnob was, dat ik niet van mensen hield die niet dachten. Ik wist niet of dat snobistisch was. Wie wilde er de hele tijd rondlopen om mensen alles uit te leggen?

Misschien was dit onze laatste zomer als beste vrienden. Ik heb het gevoel dat er iets gaat veranderen nu en ik ben niet in staat om het terug te veranderen. - Margaret.

Ik zou het niet erg vinden in de vroege herfst als je vandaag thuis zou komen. Ik zou je vertellen hoeveel ik je mis en weet dat het goed met me gaat. Het is grappig hoe we nooit precies weten hoe ons leven zal gaan het is grappig hoe een droom kan vervagen met het aanbreken van de dag. De tijd kan het geheugen niet wissen en de tijd kan je niet naar huis brengen afgelopen zomer was een deel van mij en nu is een deel weg. - Margaret.

Soms...je moet proberen mensen te vergeten van wie je houdt, zodat je kunt blijven leven.

Hoe groot je ook wordt, het is nog steeds oké om te huilen omdat iedereen recht heeft op zijn eigen tranen.

De tijd komt zachtjes, langzaam. Het zit een tijdje naast ons. Dan, lang voordat we er klaar voor zijn, gaat het verder.

Ik denk dat je maar één keer in je leven iemand vindt die je zegt: "Hé, dit is de persoon met wie ik de rest van mijn tijd op deze aarde wil doorbrengen."En als je het mist, of wegloopt, of zelfs misschien, knipper - het is weg.

Soms lijkt het alsof er geen moment is verplaatst, maar dan kijk je omhoog en je bent al oud of je hebt al een huishouden van kinderen of je kijkt naar beneden en ziet dat je voeten mijlen en mijlen verwijderd zijn van de rest van jou-en je beseft dat je bent opgegroeid.

In al je getting, krijg begrip.

Vijftien. Zestien was waarschijnlijk iets, maar vijftien - vijftien was een plaats tussen hier en nergens.

Ik geloof in één dag en ooit en dit perfecte moment heet nu.

Ik hield en hou er nog steeds van om woorden te zien bloeien in zinnen en zinnen bloeien in verhalen.

Lang geleden sprak Anne over energie-hoe dat alles was wat liefde was-ionen die verbonden waren over synapsen van tijd en lucht. Niet rationaliseren, zou ze zeggen. Niets ervan zal ooit zinvol zijn. Ik leunde achterover tegen de muur en sloot mijn ogen, niet willen huilen. Anne had gelijk. Het was allemaal niet logisch.

Mama zegt dat het goed is om aan de stille kant te zijn-als stil betekent dat je luistert, kijkt, alles in je opneemt.