Anne Ursu beroemde citaten

Maar als je Charlotte was, en je had het gevoel dat het leven een kosmische grap was die geen punchline had, en in de ruimte van een moment was je van Charlotte-zonder-een-kitten naar Charlotte-met-een-kitten gegaan, zou ook jij het ronduit Opmerkelijk hebben gevonden.

Ze begreep het. Het waren plastic bloemen van woorden-maar ze zagen er mooi uit aan de oppervlakte.

Hazel had genoeg boeken gelezen om te weten dat een lijn als deze de lijn is die je leven in tweeën breekt. En je moet heel goed nadenken of je het wilt oversteken, want als je dat eenmaal doet, is het heel moeilijk om terug te keren naar de wereld die je achterliet. En soms doorbreek je een barrière waarvan niemand wist dat ze bestond, en dan is alles wat je wist voordat je de grens overstak verdwenen. Maar soms heb je een vriend om te redden. En dus haal je diep adem en stap dan over de lijn en in de duisternis die voor je ligt.

Haar vader zei dat ze een prinses was. Hij zag niet dat ze een dappere ridder was.

Jack geloofde in iets-hij geloofde in witte heksen en sleeën getrokken door wolven, en in de wereld de bomen verduisterd. Hij geloofde dat er betere dingen in het bos waren. Hij geloofde in Paleizen van ijs en harten die bij elkaar pasten. Hazel ook. Hazel geloofde in houthakkers en magische schoenen en zwanenhuiden en de gemakkelijke magie van een kompas. Ze had geloofd dat omdat iemand gered moest worden, ze gered konden worden. Ze had in deze dingen geloofd, maar nu niet meer. En daarom moest ze Jack redden, ook al hoorde hij misschien niet wat ze hem te vertellen had.

In bossen waar de houthakkers leugens vertelden, waren het misschien de wolven die de waarheid vertelden.

Dat is wat het is om in de wereld te leven. Je moet jezelf overgeven aan de kou, tenminste een beetje.

Mensen waren ooit bang voor sneeuwstormen. Hazel las hier de hele tijd over. Pioniers openden hun voordeuren en zagen dat ze ' s nachts in de sneeuw waren begraven. Ze liepen over kwaadaardige wervelende witheid en wisten niet of ze het zouden overleven. De natuur kan ons in een oogwenk vernietigen. We leven alleen op zijn plezier. Zo was het kijken naar de heks.

Als schaduwen werden veroorzaakt door het samenspel tussen licht en leven, vormde zich nog steeds een kind. Een volwassene was onlosmakelijk verbonden met zijn lichaam, maar een kind had een zwakke relatie met zijn eigen duurzaamheid, en dus zijn eigen schaduw.

Ze keek naar haar planken, gevuld met boeken waarin de slechte dingen die mensen overkwamen werden veroorzaakt door dingen als heksen die mensen in het bos lokten. Op een vreemde manier leek de wereld op die manier zinvoller te zijn.

De wereld is meer dan het lijkt te zijn. Dat Weet je natuurlijk omdat je verhalen leest. Je begrijpt dat er het oppervlak is en dat er dan alle dingen zijn die eronder glinsteren en verschuiven. En je weet dat niet iedereen in die dingen gelooft, dat er mensen zijn-een groot aantal mensen-die geloven dat de wereld niet meer kan zijn dan wat ze met hun ogen kunnen zien. Maar we weten wel beter.

Een jongen kreeg een splinter in zijn oog en zijn hart werd koud. Slechts twee mensen merkten het op. Eén was een heks, en ze nam hem voor zichzelf. De ander was zijn beste vriend. En ze ging achter hem aan in ondoordachte schoenen, dapper en volledig onvoorbereid.

De zalen waren leeg. Charlotte had de eerste bel gemist en zou weer te laat zijn. Haar klasleraar vroeg haar om een excuus en ze zei: 'overweldigend gevoel van angst. Dat zou mooi doorgaan.

Vanmorgen, toen Charlotte de bakstenen gevel van Hartnett naderde, werd ze overweldigd door een groot gevoel van angst. Het trof haar met een vreemde en plotselinge kracht, en ze had een overweldigende drang om terug te keren, in bed te gaan en niet uit te gaan voor ongeveer drie weken. Ze stopte in haar sporen. Het gevoel zelf was alarmerend voor Charlotte - voelde ze iets? Iets gevaarlijks? En was het iets bovennatuurlijks of gewoon middelbare school? Soms was het moeilijk om het verschil te zien.

Hij kneep Steve ' s schouder bezitterig. "Oh, Nul. Hij is jou niet, dat moet ik toegeven. Hij heeft niet jullie moed, jullie adel, jullie je ne sais quoi, en alles waar hij over praat is deze magische plek genaamd 'Canada'.

Het sneeuwde vlak voordat Jack stopte met praten met Hazel, pluizige witte vlokken groot genoeg om hun kristalarchitectuur te laten zien, als perfecte geometrische gedichten.

Kinderen kunnen veel meer aan dan je denkt. Het is wanneer ze volwassen worden dat je je zorgen moet maken.

Ik geloof dat de wereld niet altijd is wat we kunnen zien...Ik geloof dat er geheimen in het bos zijn. En ik geloof dat goedheid wint out...So als iemand van de ene op de andere dag veranderd is ... door heksenvloek of vergiftigde appel of schildpad ... moet je ze laten zien wat goed is. Je laat ze liefde zien. Dat werkt een verrassend deel van de tijd.

Ze had ooit gelezen dat als je een beer in het bos tegenkomt je oogcontact moet vermijden en niet weg moet rennen, maar alles wat ze wist over wolven is dat je ze nooit moet vertellen hoe ze het huis van je grootmoeder moeten vinden.

Soms worden superhelden geboren, soms worden ze gemaakt. Soms maken ze zichzelf. Soms is alleen wil nodig.

Fel origineel en ongewoon mooi, de Heksenjongen is even betoverend als spookachtig. Kelly Barnhill is meester van Echt krachtige en onhandelbare magie; gelukkig voor lezers, kiest ze ervoor om haar krachten voor het goede te gebruiken.