William Gibson beroemde citaten

Voordat je jezelf diagnosticeert met depressie of een laag zelfbeeld, zorg er eerst voor dat je niet alleen omringd bent door klootzakken.

Ik ben geen opzettelijke schrijver. Ik probeer zo onbedoeld mogelijk te zijn. Wat ik eigenlijk probeer te doen is de tijdgeest uitnodigen voor de thee.

Taal is voor de geest meer dan licht voor het oog.

Een deel van de kern van mijn systeem, is een manier om de personages meer controle te geven. Als ik oefen met het verzinnen van wat de personages zullen doen, is het nooit goed. In feite, als ik mezelf betrap dat te doen, Ik probeer om zich te ontdoen van die sectie, en proberen en laat ze beginnen met het nemen van de beslissingen.

De toekomst is al aangebroken. Het is nog niet gelijkmatig verdeeld.

Ik heb het vooroordeel dat trilogieën lange, driedelige romans zijn.

We zien om te bewegen; we bewegen om te zien.

Soms voel ik me een tijdreiziger, want de enige manier waarop we echt in de tijd kunnen reizen is gewoon ouder worden.

Een grafische weergave van gegevens geabstraheerd uit de banken van elke computer in het menselijk systeem. Ondenkbare complexiteit. Lijnen van licht varieerden in de niet-ruimte van de geest, clusters en constellaties van gegevens. Als stadslichten, terugtrekkend.

Ik ben geïnteresseerd in mensen die cultureel vloeiend worden. En als ik jonge mensen ontmoet, ben ik vaak verbaasd dat ze geen idee hebben waar ze vandaan komen. Ze zijn net de burgers van de luchthaven.

De straat vindt zijn eigen gebruik voor dingen.

Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in mensen die nergens vandaan komen. Ik denk dat het allemaal smelt. Dit is al zo lang als ik me kan herinneren in mijn volwassen leven.

De tijd beweegt in de ene richting, het geheugen in de andere.

Als ik iemand ontmoet en ontdek dat ze een absolute, zeer serieuze nationalist zijn, is het onwaarschijnlijk dat ik veel dichter bij hen Kom. Ik begrijp ze niet. Het maakt niet uit waar ze vandaan komen, Ik snap het gewoon niet. Ik ben een multinational.

Als je wilt weten hoe dingen echt werken, bestudeer ze dan als ze uit elkaar vallen.

De aard van opkomende technologie is, zoals Kevin Kelly ooit zei, recht uit de hand gelopen. Het is een element van de menselijke evolutie dat volledig uit de hand loopt. Het is een soort van rijden zelf, en ik zie niet dat het ophoudt om dat te doen.

Een van de bevrijdende effecten van science fiction toen ik een tiener was, was precies het vermogen om me af te stemmen op allerlei vreemde gegevens en me te laten beseffen dat ik niet zo totaal geïsoleerd was in het waarnemen van de wereld als monsterlijk en gek

We maken geen wetten voor opkomende technologieën. Dat doen we bijna nooit. Ze komen gewoon tevoorschijn, voortgesleept door Adam Smith ' s onzichtbare hand. Dan moeten we zien wat de mensen er daadwerkelijk mee gaan doen en proberen wetgeving te maken om daar rekening mee te houden.

Ik nam Punk als de ontploffing van een langzaam gesmolten projectiel begraven diep in de flank van de samenleving een decennium eerder, en ik nam het als, op de een of andere manier, een teken.

Televisie is-vooral op HBO-niveau in de Verenigde Staten - een geheel nieuw genre geworden. Iets als Deadwood of the Wire is een geheel nieuw ding - er was geen equivalent van dat medium eerder. Het is een nieuwe manier om verhalen te vertellen.

Sta lang genoeg hoog en je bliksem zal komen.

Ik kan televisie veel gemakkelijker zien dan speelfilms, omdat de economie en politiek van het maken van grote, grote speelfilms mij lijkt te vernauwen, zelfs van wat het was.

Dutjes zijn essentieel voor mijn proces. Niet dromen, maar die toestand die grenst aan slaap, de Geest bij het ontwaken.

Deze eeuwigdurende wisselwerking tussen niets nieuws, onder de zon, en alles dat zeer recent is veranderd, absoluut, is misschien wel de centrale drijvende spanning van mijn werk.

Waarom zouden we onze leraren geen licentie geven om software te verkrijgen, alle software, alle software, voor niets? Vraagt iemand een licentiekosten, elke keer dat een kind het alfabet leert?

De toekomst is daar... terugkijkend naar ons. Proberen de fictie te begrijpen die we zullen zijn geworden.

Ik had een lijst van dingen die science fiction, met name Amerikaanse science fiction, voor mij leek te doen met vervelende regelmaat. Eén was om geen sterke vrouwelijke protagonisten te hebben. Eén was om de toekomst voor te stellen, wat het ook was, als Amerika.

Ik denk dat technologieën moreel neutraal zijn totdat we ze toepassen. Alleen als we ze ten goede of ten kwade gebruiken, worden ze goed of slecht.

Ik had veel problemen met het genre, en waarschijnlijk had ik zelfs problemen met het hele idee van genre. Ik kwam er in met een zekere mate van buitenstaander houding, en ik had geen langetermijnplan. Maar ik denk dat de manier waarop het is uitgewerkt, het is vervormd tot wat ik denk dat je zou kunnen zeggen is mijn eigen genre. Als mensen mijn boeken leuk vinden, hebben ze een idee hoe de volgende eruit zal zien.

Geheim...zijn de wortel van cool.

De cultuur is er nog steeds en de mensen doen het nog steeds. Ik kan me voorstellen dat sommige mensen het heel goed doen. Voor mij was het zeker mijn eigen literaire cultuur. Science fiction was waar ik vandaan kom, maar op weg naar nu, ging ik door veel ander gebied, en ik was niet echt zo cultureel conventioneel een SF schrijver toen ik begon.

En voor een ogenblik, staarde ze recht in die zachte blauwe ogen en wist, met een instinctieve zoogdier zekerheid, dat de buitengewoon rijken niet langer zelfs maar op afstand menselijk waren.

We leven in een toekomst die vreemder is dan wie dan ook, behalve mogelijk.

De dodelijkste bullshit is geurloos en transparant.

Ik denk niet dat we nog niet weten wat televisie ons heeft aangedaan, hoewel het duidelijk veel heeft gedaan. Ik denk dat we er nog niet ver genoeg van af zijn om er echt grip op te krijgen. We krijgen deze dingen, Ik denk dat ze ons meteen beginnen te veranderen, we merken niet dat we veranderen. Onze perceptie van het hele ding verschuift, en dan zijn we in de nieuwe manier van dingen doen, en we nemen het voor lief.

Het is onmogelijk om te bewegen, te leven, te opereren op elk niveau zonder sporen achter te laten, stukjes, schijnbaar betekenisloze fragmenten van persoonlijke informatie.

Ik vind het interessant om te zien dat mensen - meestal mensen die jonger zijn dan ik - veel moeite doen om dingen te proberen te reproduceren uit een tijdperk dat veel fysieker was, van een minder virtuele dag. Dat fascineert me, want het lijkt symbolisch te zijn voor iets dat in de cultuur zelf gebeurt, en ik heb ook een soort aangeboren bewondering voor de koppigheid die het vereist om die dingen fysiek te maken. Het is ongelooflijk moeilijk geworden. In Noord-Amerika zijn we grotendeels vergeten hoe we dat moeten doen.

Er moet een Tommy Hilfiger-gebeurtenishorizon zijn, waarboven het onmogelijk is om meer afgeleid te zijn, meer verwijderd van de bron, meer verstoken van ziel.

Ik denk dat ik altijd over dingen heb geschreven die heel persoonlijk zijn, maar in eerste instantie heb ik alles gecodeerd. Ik begroef alles onder lagen code, maar de betekenissen van mijn emotionaliteit waren er, voor mij. Ik wist waar de magneten waren, achter de gyprock, en de magneten waren erg krachtig. Ik denk dat ze krachtig voor mij moesten zijn, anders zou de lezer geen wederkerige ervaring hebben.

De ecologische impact van de boekproductie en de traditionele boekmarketing - ik denk dat we daar echt rekening mee moeten houden. We hebben een industrie waarin we bomen kappen om het papier te maken dat we dan enorme hoeveelheden elektriciteit gebruiken om te veranderen in boeken die veel wegen en vervolgens enorme afstanden naar de verkooppunten worden verscheept.

Ik zie mezelf niet als een subversieve schrijver, maar ik denk graag dat mijn werk iemand anders kan veroorloven, de extra mate van vrijheid die ik vond toen ik science fiction voor het eerst vond.

Toen ik een kind was, was science fiction de eerste bron die ik vond voor informatie. Science fiction was een zeer lage culturele stroom in die dagen. Het was volledig onder de radar en niemand nam de moeite om het te censureren.

Tim Powers is een briljante schrijver.

Er is altijd een punt waarop de terrorist stopt met het manipuleren van de media gestalt. Een punt waarop het geweld kan escaleren, maar waarboven de terrorist symptomatisch is geworden voor de media gestalt zelf. Terrorisme zoals we het gewoonlijk begrijpen is van nature media-gerelateerd.

Ik denk dat science fiction ons een prachtige toolkit geeft om dit soort onbegrijpelijke, voortdurend veranderende heden waarin we leven, waarin we vaak nogal ongemakkelijk leven, te demonteren en opnieuw te onderzoeken.