Philip K. Dick beroemde citaten

De werkelijkheid is dat wat, als je er niet meer in gelooft, niet weggaat.

Alles in het leven is maar voor een tijdje.

Probeer geen serieuze zaken midden in de nacht op te lossen.

we liegen allemaal tegen onszelf; we vertellen onszelf meer leugens dan we ooit andere mensen doen.

Het is soms een passend antwoord op de realiteit om gek te worden.

De ware maatstaf van een man is niet zijn intelligentie of hoe hoog hij stijgt in dit freak establishment. Nee, de ware maatstaf van een mens is deze: hoe snel kan hij reageren op de behoeften van anderen en hoeveel van zichzelf hij kan geven.

Er is geen privéleven. Dit is een zeer belangrijk aspect van het moderne leven. Een van de grootste veranderingen die we in onze samenleving hebben gezien, is de afname van de sfeer van het privé. We moeten nu redelijkerwijs allemaal rekening houden met het feit dat er geen geheimen zijn en niets privé is. Alles is openbaar.

Hoe ongestoord, de slaap van de dwazen.

Dus boeken zijn ook echt voor mij; ze verbinden me niet alleen met andere geesten, maar met de visie van andere geesten, wat die geesten begrijpen en zien. Ik zie hun werelden net zo goed als ik de mijne zie.

De werkelijkheid is slechts een standpunt.

Er was een schoonheid in de prullenbak van de steegjes die ik nooit eerder had opgemerkt; mijn zicht leek scherper, in plaats van aangetast. Terwijl ik langs liep, leek het me dat de afgeplatte bierblikken en papieren en onkruid en junk mail door de wind in patronen waren gerangschikt; deze patronen, toen ik ze onderzocht, lagen zo verspreid dat ze een beeldtaal vormden.

Er komt een tijd dat het niet meer 'ze bespioneren me via mijn telefoon' is. Uiteindelijk zal het zijn 'mijn telefoon bespioneert me'.

Het basisinstrument voor de manipulatie van de werkelijkheid is de manipulatie van woorden. Als je de Betekenis van woorden kunt beheersen, kun je de mensen controleren die de woorden moeten gebruiken.

Ik ben niet veel, maar ik ben alles wat ik heb.

De pre-socratische Griekse filosoof Parmenides leerde dat de enige dingen die echt zijn, dingen zijn die nooit veranderen... en de pre-socratische Griekse filosoof Heraclitus leerde dat alles verandert. Als je hun twee opvattingen over elkaar legt, krijg je dit resultaat: niets is echt.

Voor elke persoon is er een straf-een reeks woorden-die de macht heeft om ze te vernietigen.

Ieder van ons gaat ervan uit dat iedereen weet wat hij doet. Ze gaan er allemaal van uit dat we weten wat we doen. Dat doen we niet...Er is niets aan de hand en niemand weet wat het is. Niemand verbergt iets, behalve het feit dat hij niets meer begrijpt en wenst dat hij naar huis kan gaan.

Er is geen weg uit het doolhof. Het doolhof verschuift als je er doorheen beweegt, omdat het leeft.

De pijn, zo onverwacht en onverdiend, had om de een of andere reden de spinnenwebben weggevaagd. Ik realiseerde me dat ik de kastdeur niet haatte, ik haatte mijn leven-mijn huis, mijn familie, mijn achtertuin, mijn krachtmaaier. Er zou nooit iets veranderen, er zou nooit iets nieuws verwacht kunnen worden. Het moest eindigen, en dat is ook gebeurd. Nu, in de donkere wereld waar ik woon, stromen lelijke dingen, en verrassende dingen, en soms kleine wonderlijke dingen, voortdurend in mij uit, en ik kan op niets rekenen.

Je zal worden verplicht om verkeerd te doen, ongeacht waar je gaat. Het is de basisvoorwaarde van het leven, om je eigen identiteit te moeten schenden. Op een gegeven moment moet elk schepsel dat leeft dat doen. Het is de ultieme schaduw, de nederlaag van de schepping; dit is de vloek die aan het werk is, de vloek die zich voedt met al het leven. Overal in het universum.

De wijste mensen zijn de clowns, zoals Harpo Marx, die niet wilden spreken. Als ik iets kon hebben wat ik wilde, zou ik willen dat God luisterde naar wat Harpo niet zei en begreep waarom Harpo niet wilde praten.

Alleen omdat iets het aspect van het onvermijdelijke draagt, moet men er daarom niet gewillig mee meegaan.

Misschien leeft elk mens in een unieke wereld, een privéwereld die verschilt van die bewoond en ervaren door alle andere mensen. . . Als de werkelijkheid van persoon tot persoon verschilt, kunnen we dan spreken van de werkelijkheid enkelvoud, of moeten we het niet echt hebben over meervoudige werkelijkheden? En als er meervoudige werkelijkheden zijn, zijn sommige dan meer waar (meer echt) dan andere?

Wat me het meest bang maakte was toen mijn vader het gasmasker opzette. Zijn gezicht zou verdwijnen... Dit was helemaal geen mens.

Vreemd hoe paranoia zich nu en dan kan verbinden met de realiteit.

Het is makkelijk om te winnen. Iedereen kan winnen.

Veel mensen spreken als filosofen en leven als dwazen.

Waarheid, dacht ze. Zo verschrikkelijk als de dood. Maar moeilijker te vinden.

Want vandaag leven we in een samenleving waarin valse realiteiten worden gefabriceerd door de media, door regeringen, door grote bedrijven, door religieuze groepen, politieke groepen... Dus ik vraag, in mijn schrijven, Wat is echt? Omdat we onophoudelijk worden gebombardeerd met pseudo-werkelijkheden die zijn vervaardigd door zeer geavanceerde mensen met behulp van zeer geavanceerde elektronische mechanismen. Ik wantrouw hun motieven niet; ik wantrouw hun macht. Ze hebben er veel van. En het is een verbazingwekkende kracht: die van het creëren van hele universa, universa van de geest. Ik zou het moeten weten. Ik doe hetzelfde.

Het probleem met opgeleid zijn is dat het lang duurt; het verbruikt het grootste deel van je leven en als je klaar bent, Weet je dat je meer zou hebben geprofiteerd door in het bankwezen te gaan.

Van dromen wordt gezegd dat ze een 'gecontroleerde psychose' zijn, of, anders gezegd, een psychose is een droom die doorbreekt tijdens de wakkere uren.

Dit is voor mij de uiteindelijk heldhaftige eigenschap van gewone mensen; ze zeggen nee tegen de tiran en ze nemen rustig de gevolgen van dit verzet op zich.

Alle verantwoordelijke schrijvers zijn tot op zekere hoogte onvrijwillige schreeuwers van de ondergang geworden, omdat de ondergang in de wind ligt

Misschien ga ik waar ik Sterren kan zien, zei hij tegen zichzelf toen de auto snelheid en hoogte kreeg, ging hij weg van San Francisco, naar de onbewoonde woestenij in het noorden. Naar de plaats waar geen levend wezen zou gaan. Tenzij het gevoel had dat het einde was gekomen.

Angst kan je meer kwaad doen dan haat of jaloezie... angst zorgt ervoor dat je altijd iets achterhoudt.

Science fiction schrijvers, het spijt me te moeten zeggen, weten echt niets.

In deze donkere wereld waar hij nu woonde, stroomden lelijke dingen en verrassende dingen en af en toe een klein wonderlijk ding voortdurend over hem uit; hij kon op niets rekenen.

In zekere zin, hoe beter je je aanpast aan school, hoe minder kans je hebt om je later aan te passen aan de werkelijke wereld. Dus ik denk, hoe slechter je je aanpast aan school, hoe beter je in staat zult zijn om met de realiteit om te gaan wanneer het je eindelijk lukt om eindelijk los te komen van school, als dat ooit gebeurt. Maar ik denk dat ik heb wat ze in het leger noemen een 'slechte houding', wat betekent 'vorm of schip uit."Ik heb er altijd voor gekozen om te vertrekken.

Het probleem met introspectie is dat er geen einde aan komt.

Er bestaat voor iedereen een zin - een reeks woorden-die de kracht heeft om je te vernietigen. Er bestaat nog een zin, nog een reeks woorden, die je kunnen genezen. Als je geluk hebt, krijg je de tweede, maar je kunt er zeker van zijn dat je de eerste krijgt.

Een vreemde tijd waarin we leven. We kunnen reizen waar we willen, zelfs naar andere planeten. En waarvoor? Om dag na dag te zitten, afnemend in moreel en hoop.

Realiteit ontkend komt terug om te achtervolgen.

Ik ben Ubik. Voordat het universum was, ben ik. Ik heb de zonnen gemaakt. Ik heb de werelden gemaakt. Ik schiep de levens en de plaatsen die ze bewonen; ik breng ze hierheen, Ik plaats ze daar. Ze gaan zoals ik zeg en doen dan wat ik zeg. Ik ben het woord en mijn naam wordt nooit uitgesproken, de naam die niemand kent. Ik heet Ubik, maar dat is niet mijn naam. Dat ben ik. Dat zal ik altijd zijn.

Je moet met andere mensen zijn, dacht hij. Om überhaupt te kunnen leven. Ik bedoel, voordat ze hier kwamen, kon ik het verdragen... Maar nu is het veranderd. Je kunt niet terug, dacht hij. Je kunt niet van mensen naar niet-mensen gaan.- J. R. Isidore

Science fiction schrijvers, het spijt me te moeten zeggen, weten echt niets. We kunnen niet over wetenschap praten, omdat onze kennis ervan beperkt en onofficieel is, en meestal is onze fictie verschrikkelijk.

Als je denkt dat dit universum slecht is, moet je de anderen zien.

Drugsmisbruik is geen ziekte, het is een beslissing, zoals de beslissing om voor een rijdende auto te stappen. Je zou dat geen ziekte noemen, maar een beoordelingsfout.

Het onderscheid tussen gezond verstand en krankzinnigheid is smaller dan de rand van een scheermes, scherper dan de tand van een hond, wendbaarder dan een muilezel. Het is ongrijpbaarder dan de geringste phantom. Misschien bestaat het niet eens; misschien is het een fantoom.