Chang-Rae Lee beroemde citaten

Want soms kun je niet anders dan verlangen naar wat ruïne in waar je van houdt.

Het is 'waar we zijn' dat het verschil moet maken, of we nu geloven dat we daar thuishoren of niet.

De waarheid is uiteindelijk wie het kan vertellen.

In dit moeilijke tijdperk is het meest waardevolle goed de onfeilbare draai van de uren en hoe ze voor ons de bekende haven van gisteren terughalen.

Ik wilde over de koreaanse Oorlog schrijven, maar ik had er geen toegang toe die het soort zin maakte dat het voor een romanschrijver moet maken.

De meeste mensen denken niet zoveel na over ras als ik. Dat hoeven ze niet.

Zoals de meeste mensen, ben ik gefascineerd door personages die volledig gebrekkige persoonlijkheden zijn, verscheurd door angst en twijfel, en psychologisch verdacht zijn.

Want ieder van ons heeft een baars op de boom. Nadat we weg zijn, wordt die baars gekenmerkt door een inkeping, permanent, Ja, maar met de randen die na verloop van tijd afmatten, ervan uitgaande dat de boom ooit groeit. Jaren vanaf nu kan iemand zien dat je hier of daar was, en hoewel je weinig conceptie of zorg had voor de bredere vertakking, zou er in het volgende leven een zucht van verwondering kunnen zijn over hoe rustig het allemaal bloeide, zo niet majestueus.

Mijn familie emigreerde toen ik 3 was, en onze voorgangers bewoonden het Koreaanse schiereiland zo lang als kan worden herinnerd.

Wat een haastige voorbereidingen maken we voor onze toekomst. Denk er eens over na: het lijkt bijna tragisch, de dingen waarvan we zeker zijn dat we ze mee moeten nemen. We pakken te zwaar in met wat we hopen te gebruiken, en te licht van wat we moeten. Zo gaan wij misladen, slecht uitgerust voor de dageraad.

Om eerlijk te zijn ben ik niet zo ' n lezer van Koreaanse fictie, omdat er zo weinig vertaald is.

Want ongeacht de schaduwen van een tijdperk, het beeld van een jong verliefd stel, zo wordt ons verteld, spreekt het meest helder over de toekomst, omdat de spanwijdte van die passie ons doet geloven dat we elke muur kunnen overstijgen, alle obstakels kunnen wegvagen.

Een deel van het schrijven van een roman is bereid zijn om in de duisternis te springen. Je hebt eigenlijk maar weinig idee van wat er gaat gebeuren. Je hebt een breed verstand, misschien, maar het is deze overhaaste sprong. Het is net spelunking. Je creëert het juiste pad voor jezelf. Maar, jongen, zijn er zoveel punten waarop je denkt, absoluut, ik ga het verkeerde gat in. En ik kan niet terug naar het juiste gat. Ik kan dit gedeelte niet terug naar het juiste gat krijgen, dus ik moet het gewoon snijden.

Wat betreft het meest uitdagende aspect van lesgeven, het overtuigt jongere schrijvers van het belang van breed en gepassioneerd lezen.

Verbeelding is misschien niet onbeperkt. Het is nog steeds verbonden met het universum van wat we weten.

Want als er ooit een moment is waarop we het meest kwetsbaar zijn, is het wanneer we het dichtst bij het idee van het bereikte verlangen staan, en dus het verst van onszelf verwijderd zijn, en dat is wanneer we door elke vlam treden.

Je kunt door een persoon worden beïnvloed vanwege iets specifieks dat ze hebben gezegd of gedaan, maar soms hoe een persoon was, een manier van zijn, die het diepst wordt geabsorbeerd en je ertoe aanzet om bepaalde delen van je leven opnieuw te bekijken met een verbeterd perspectief, dat naar voren stroomt tot nu toe.

Wat als iets liefhebben betekent dat je je vooral gefrustreerd en gedwarsboomd moet voelen? En dan ook een beetje geruïneerd door de achtervolging? Maar je blijft terugkomen voor meer?

Worden heiligdommen geen gevangenissen, en vice versa, vooral in de geest?

We hebben hoop en maken plannen, en als ze worden verpletterd of belaagd, rationaliseren we natuurlijk en tekenen we de kaart opnieuw om onszelf opnieuw te lokaliseren. Of we broeden en wortelen te stevig. Zeer weinigen kunnen keer op keer naar voren treden in wat neerkomt op ware sprongen in de leegte, waar er geen kant-en-klare houdingen zijn, waar weinig bekend is, waar je voortdurend vastzit in het struikgewas van je onzekerheden en angsten.

En het kwam bij me op dat in dit nieuwe duizendjarige leven van onmiddellijke en alomtegenwoordige verbinding, je in feite niet zozeer communiceert als berichten achterlaat voor elkaar, deze vreemde improvisatievoorstellingen, vaak trieste stukjes en voorbeelden van onszelf die niet anders kunnen dan uit hun context lijken. En als je dan eindelijk iemand bereikt, is iedereen zo uit de praktijk of te hoopvol of anders verbitterd dat je je afvraagt of het beter is om helemaal geen contact te proberen.

Een verhaal, zoals het universum, vertellen ze ons, breidt onophoudelijk uit elke keer dat je het onderzoekt, totdat er uiteindelijk niet precies te vertellen is waar het begint of eindigt, of waar het je nu plaatst.

Want op een gegeven moment zal aan ieder van ons gevraagd worden om te belichamen wat we voelen en weten.

Doe geen afbreuk aan de psychische warmte van de korf.

Geen plek is perfect, maar ik bewonder Oahu voor zijn aanbod van het tropische en het stedelijke, en dan zijn Aziatische cultuur en keukens.