Amy Tan beroemde citaten

Geen twee talen zijn ooit voldoende vergelijkbaar om te worden beschouwd als vertegenwoordigers van dezelfde sociale realiteit. De werelden waarin verschillende samenlevingen leven zijn verschillende werelden,niet alleen dezelfde wereld met verschillende labels.

Ik ben gefascineerd door taal in het dagelijks leven: de manier waarop het een emotie, een visueel beeld, een complex idee of een eenvoudige waarheid kan oproepen.

Zo triest! Dit is het meest trieste deel als je iemand verliest van wie je houdt - die persoon blijft veranderen. En later vraag je je af, Is dit dezelfde persoon die ik verloor?

Als je je lot niet kunt veranderen, verander dan je houding.

Ik verborg mijn diepste gevoelens zo goed dat ik vergat waar ik ze had geplaatst.

Ik verloor mezelf niet in één keer. Ik heb mijn gezicht door de jaren heen uitgewreven en mijn pijn weggespoeld, op dezelfde manier als houtsnijwerk op steen versleten is door water.

Het is zowel rebellie als conformiteit die je met succes aanvallen.

Dementie was als een waarheidsserum.

Van wat ik heb waargenomen, wanneer de verdoving van de liefde verdwijnt, is er altijd de pijn van de gevolgen. Je hoeft niet dom te zijn om met de verkeerde man te trouwen.

Is haat niet slechts het resultaat van gewonde liefde?

We dromen ervan om onszelf hoop te geven. Om te stoppen met dromen-nou, dat is hetzelfde als zeggen dat je je lot nooit kunt veranderen.

Ik ben als een vallende ster die eindelijk haar plaats naast een andere heeft gevonden in een prachtig sterrenbeeld, waar we voor altijd in de hemel zullen schitteren.

Toeval is de eerste stap die je zet, geluk is wat er daarna komt.

Hoe creëer ik iets uit het niets? En hoe creëer ik mijn eigen leven? Ik denk dat het is door vragen te stellen en tegen mezelf te zeggen dat er geen absolute waarheden zijn.

Ik heb van fictiewerken gehouden, juist vanwege hun illusies, vanwege de goochelarij van de auteur die mij de magie liet zien, wat in de rechterhand maar niet in de linkerhand verscheen...

Je ziet wat macht is om de angst van iemand anders in je hand te houden en het aan hen te laten zien.

Schrijven wat je wilde was de gevaarlijkste vorm van wishful thinking.

Je onthoudt alleen wat je wilt onthouden. Je weet alleen wat je hart je toestaat te weten.

Dan moet je mijn dochter dezelfde les leren. Hoe je je onschuld verliest, maar niet je hoop. Hoe voor altijd te lachen.

Dat is de aard van eindes, zo lijkt het. Ze eindigen nooit. Wanneer alle ontbrekende stukjes van je leven zijn gevonden, samengevoegd met lijm van geheugen en rede, zijn er meer stukjes te vinden.

Wie weet waar inspiratie vandaan komt. Misschien komt het voort uit wanhoop. Misschien komt het van de toevalligheden van het universum, de vriendelijkheid van de muzen.

Ik was intelligent genoeg om zelf te beslissen. Ik had niet alleen keuzevrijheid, ik had ook Vrijheid van meningsuiting.

Niemand in mijn familie was een lezer van literaire fictie. Dus ik had geen aanmoediging, maar ik had geen ontmoediging, omdat ik denk dat niemand wist wat dat betekende.

Ik was niet bang voor mislukking. Ik verwachtte mislukking.

Het is een luxe om schrijver te zijn, want je denkt alleen maar aan het leven.

Woorden waren voor mij magisch. Je zou een woord kunnen zeggen en het zou allerlei beelden of gevoelens kunnen oproepen of een kille sensatie of wat dan ook. Het was verbazingwekkend dat woorden deze kracht hadden.

Natuurlijk hield ik te veel van hem. En hij hield van me, alleen niet genoeg. Ik wil gewoon iemand die denkt dat ik de Nummer één in zijn leven ben. Ik ben niet meer bereid om emotionele restjes te accepteren.

En dan komt het bij mij op. Ze zijn bang. In mij zien ze hun eigen dochters, net zo onwetend, net zo onachtzaam van alle waarheden en hoop die ze naar Amerika hebben gebracht. Ze zien dochters die ongeduldig worden als hun moeders in het Chinees praten, die denken dat ze dom zijn als ze dingen uitleggen in gebroken Engels. Ze zien dat vreugde en geluk niet hetzelfde betekenen voor hun dochters, dat Voor deze gesloten, in Amerika geboren geesten "vreugde geluk" geen woord is, het bestaat niet. Ze zien dochters die kleinkinderen zullen baren die geboren worden zonder enige verbindende hoop die van generatie op generatie wordt doorgegeven.

Ik las een boek op een dag toen ik een kind was. Mijn familie was niet literair; we hadden geen boeken in huis.

Hoe kun je iemand de schuld geven van zijn angsten en zwakheden, tenzij je hetzelfde hebt gevoeld en anders hebt gedaan?

Met elke dag die voorbijging, verloor ik de hoop niet. Ik vocht om meer te hebben.

Geheugen voedt de verbeelding.

Zo begon oneerlijkheid en verraad, niet in grote leugens maar in kleine geheimen.

Ik neem een paar snelle slokjes. "Dit is echt goed."En ik meen het. Ik heb nog nooit zo ' n thee geproefd. Het is glad, scherp en onmiddellijk verslavend. "Dit is van oma," legt mijn moeder uit. "Ze zei tegen me:' als ik de goedkope thee koop, dan zeg ik dat mijn hele leven niets beters waard is geweest."Een paar jaar geleden kocht ze het voor zichzelf. Honderd dollar per pond."Je maakt een grapje."Ik neem nog een slok. Het smaakt nog beter.

Liefde is tricky. Het is nooit alledaags of dagelijks. Je kunt er nooit aan wennen. Je moet er mee lopen, laat het dan met je mee lopen. Je kunt nooit weigeren. Het beweegt je als het getij. Het neemt je mee naar zee en legt je dan weer op het strand. De worstelende pijn van vandaag is de basis voor een zekere stap door de hemel. Je kunt ervoor vluchten, maar je kunt nooit nee zeggen. Het omvat iedereen.

Hij vroeg of hij een gedicht kon reciteren dat hij die ochtend had geschreven: 'je spreekt,' zei hij, 'de taal van vallende sterren, verrassender dan zonsopgang, schitterender dan de zon, zo kort als zonsondergang. Ik wil zijn spoor naar de eeuwigheid volgen.

We leven in een wereld waarin alles vals is. De maatschappij is als heldere verf die bovenop rot hout wordt aangebracht.

Als ik bij mijn moeder ben, heb ik het gevoel dat ik de hele tijd landmijnen moet vermijden.

Wat is een geheime wens?"Het is wat je wilt, maar niet kunt vragen.

te veel geluk vloeide altijd over in tranen van verdriet.

Je moet nadenken over je karakter. Weet waar je aan het veranderen bent, hoe je veranderd zult worden, wat niet opnieuw veranderd kan worden.

Ik voelde me vastzitten in de bodem van een wensput. Ik wilde wanhopig schreeuwen wat ik wilde, maar ik wist niet wat dat was. Ik wist alleen wat het niet was. de honderd geheime zintuigen-Amy Tan

Ik dacht er ook aan om improvisatiejazz te spelen en ik heb een tijdje lessen gevolgd. In het begin probeerde ik fictie te schrijven door dingen te verzinnen die volledig vreemd waren aan mijn leven.

Met hoop is een geest altijd vrij.

Veel van de geschiedenis is een mysterie. We weten niet wat voor altijd verloren is, wat weer naar boven zal komen. Alle objecten bestaan in een moment van tijd. En dat fragment van de tijd is bewaard gebleven of verloren of gevonden op mysterieuze manieren. Mysterie is een prachtig onderdeel van het leven.

Als je al iets gelooft, hoe kun je dan ineens stoppen? Als je een trouwe vriend bent, hoe kun je er dan geen meer zijn?

Het lot wordt half gevormd door verwachting, half door onoplettendheid.

Alle objecten bestaan in een moment van tijd.

Waarom moet je me gebruiken om te pronken? Als je wilt pronken, waarom leer je dan niet Schaken?"Ch. 5

En nu moet ik stoppen. Want elke keer als ik me dit herinner, moet ik een beetje alleen huilen. Ik weet niet waarom iets dat me toen zo gelukkig maakte nu zo verdrietig is. Misschien is dat de manier waarop het is met de beste herinneringen.