Grace Paley beroemde citaten

Laten we voortgaan met angst, moed en woede om de wereld te redden.

Ik ben veel romans begonnen en ze eindigden allemaal op pagina zeven.

Schrijf wat je adem zal stoppen als je niet schrijft.

Het enige wat je moet doen is werk vinden dat je graag doet. En ik kan me niet voorstellen te leven zonder van iemand te hebben gehouden. Een man, in mijn geval. Het kan een vrouw zijn, maar wat dan ook. Ik denk, wat ik kinderen altijd vertel als ze uit de klas komen en vragen: 'Wat moet ik nu doen? Ik zeg altijd: 'houd een lage overhead. Je gaat niet veel geld verdienen. En het volgende wat ik zeg: 'leef niet met iemand die je werk niet respecteert.'Dat is het belangrijkste ding-dat is belangrijker dan het geld ding. Ik denk dat deze twee dingen zeer waardevolle stukjes informatie zijn.

De beste training is lezen en schrijven, wat er ook gebeurt. Ga niet samenwonen met een geliefde of kamergenoot die je werk niet respecteert. Lieg niet, koop tijd, leen om tijd te kopen. Schrijf wat je adem stopt als je niet schrijft.

Alles wat echt nodig is voor het overleven van de sterkste, lijkt het, is een interesse in het leven, Goed, Slecht of eigenaardig.

Maar waar is een schrijver voor? Het hele punt is om jezelf in andere levens te plaatsen, andere hoofden-schrijvers hebben dat altijd gedaan. Als je het verpest, zodat iemand het je zal vertellen, dat is alles.

Het woord carrière is een verdeeld woord. Het is een woord dat het normale leven scheidt van het zakelijke of professionele leven.

Het enige herkenbare kenmerk van hoop is actie.

De meeste vrouwen die ik kende, wilden echt geen stuk van de mannentaart hebben. Ze dachten dat die taart een beetje giftig was, giftig, echt vol wapens, gifgassen, allerlei gemene rommel waar we niet eens een stukje van wilden.

Soms, als ik met een vriend loop, vergeet ik de wereld.

Als je dingen wilt doen, doe dingen.

We schrijven over wat we niet weten over wat we weten....

Uiteindelijk is een lang leven de beloning, kracht en schoonheid.

Ouderdom is een ander land, een plaats van vreemdheid, soms, en ontwrichting. Er is veel te doen in dit land, en veel plezier daar. Er zijn vrienden, van wie sommigen ziek en behoeftig van u zijn, zoals u op een dag van hen zult zijn. De wereld zelf is heel mooi. Het is een plek waar je veel te doen hebt. Maar je moet het doen wetende dat je soms bang zult zijn voor dit nieuwe land.

Je weet dat de geest een verbazingwekkend, langlevend, erotisch ding is.

Voor mij is de zin van het leven de volgende generatie.

Literatuur, Fictie, Poëzie, wat dan ook, maakt gerechtigheid in de wereld. Daarom moet het bijna altijd aan de kant van de underdog staan.

Als je feminist bent, betekent dit dat je hebt gemerkt dat Mannelijk eigendom van de richting van vrouwelijke levens al een paar duizend jaar aan de Orde van de dag is, en het is niet natuurlijk.

Ik geloof niet dat beschaving veel meer kan doen dan iemands zintuigen opvoeden.

Achteraf, meestal neergekeken, is waarschijnlijk net zo waardevol als vooruitziendheid, aangezien het een paar feiten bevat.

Kunst is te lang en het leven te kort.

Er is geen verhaal geschreven dat niet over bloed en geld gaat. Mensen en hun relatie tot elkaar is het bloed, de familie. En hoe ze leven, het geld ervan.

De oorlogen van vandaag gaan over olie. Maar er bestaan nu Alternatieve energieën-zon, wind-voor elke belangrijke energieverbruikende activiteit in ons leven. Het enige menselijke werk dat niet kan worden gedaan zonder olie is oorlog.

Golven, zodra ze op het strand landen, zijn niet omkeerbaar.

Ik schrijf voor de nog steeds kleine mogelijkheid van gerechtigheid.

Geen enkele metafoor vindt de taak van de opvoeding van kinderen opnieuw uit, behalve om te modderen of te bespotten.

Je doet wat je doet door iets niet te kunnen doen.

Het is vreselijk om jong te sterven. Toch bespaart het veel tijd.

Het spijt me echt voor mensen die nu opgroeien, omdat ze een of ander arrogant idee hebben dat ze het met gesloten ogen kunnen redden; de stok waar ze op tikken is geld, en dat zal hen niet in de goede richting brengen.

Wat we de mensen verschuldigd zijn, is enige vrijheid van hun deel in een moorddadig spel waarin ze elkaar met één voet doodslaan, zich op onze verschillende comfortabele plaatsen met de andere vastklampen.

Elke keer als je iets afmaakt ... je denkt dat je eindelijk hebt leren schrijven, toch? Dan begin je aan iets anders en het blijkt dat je dat niet hebt gedaan. je hebt geleerd hoe je dat verhaal of dat boek moet schrijven, maar je hebt niet geleerd hoe je het volgende moet schrijven.

Ik heb een fundamentele luiheid over mij die essentieel is om te schrijven. ... Het is tijd om na te denken, Het is tijd om rond te hangen, het is tijd om te dagdromen. Weet je, het is bedtijd, het is zitten-als-een-dope-in-je-stoel tijd. En dat lijkt me essentieel voor elk werk.

Wel, je hebt kinderen dus je weet het: kleine kinderen kleine problemen, grote kinderen, grote problemen-het is een gezegde in het Jiddisch. Misschien hebben de Chinezen het ook gezegd.

Dat hartverscheurende moment wanneer je een geweldig boek afmaakt en je gedwongen wordt terug te keren naar de realiteit.

Paul Goodman was zijn tijd niet vooruit, maar IN zijn tijd.

Iedereen, echt of verzonnen, verdient het open lot van het leven.

Hier ben ik in de tuin lachend een oude vrouw met zware borsten en een mooi in kaart gebracht gezicht hoe gebeurde dit nou dat is wie ik wilde eindelijk een vrouw in de oude stijl zitten stevige dijen uit elkaar onder een grote rok kleinkind glijden op mijn schoot een aangename zomer transpiratie dat is mijn oude man over de tuin hij praat met de meterlezer hij vertelt hem het trieste verhaal van de wereld hoe elektriciteit olie of uranium is en ga zo maar door Ik vertel mijn kleinzoon ren naar je opa vraag hem om naast me te zitten voor een minuut Ik ben plotseling uitgeput door mijn verlangen om zijn zoete verklarende lippen te kussen.

Ik zag mijn ex-man op straat. Ik zat op de trap van de nieuwe bibliotheek. Hallo, mijn leven, zei ik. We waren ooit zevenentwintig jaar getrouwd, dus ik voelde me gerechtvaardigd. Hij zei, Wat? Welk leven? Geen leven van mij.

Soms merk je dat wat het meest persoonlijk is, ook is wat je het sterkst verbindt met anderen.

Je wordt schrijver omdat je schrijver moet worden-niets anders.

ik ga door een verhaal voor leugens. Ik zou de leugen kunnen ontdekken om te pronken. Soms zijn het leugens van karakter. Soms zijn het leugens van het schrijven van de mooiste zin ter wereld die niets met het verhaal te maken heeft.

Mijn taalbeperkingen zijn echt. Mijn woordenschat is voldoende voor het schrijven van aantekeningen en het bijhouden van dagboeken, maar absoluut nutteloos voor een actief moreel leven. Als ik deze taal echt kende, zou er zeker in mijn hoofd zijn, zoals er in Webster ' s of the Dictionary of American Slang is, dat niet-reducerbare werkwoord dat is ontworpen om een persoon zoals ik te vertellen wat te doen.

Er zit een lange tijd tussen weten en vertellen.

Rosiness is niet een slechtere vensterkant dan somber grijs bij het bekijken van de wereld.

Vrouwen moeten bij elkaar blijven. Heb je nog niets geleerd?

Deze heuvel gekruist met gebroken dennen en esdoornbomen klonterig met de grafheuvels van ontwortelde hemlocks (orkaan van '38) Uit hun rottende harten generaties opstaan proberen opnieuw te worden het bos net voorbij hen hoog genoeg om te worden genoemd bomen in hun jeugd als aspen een boeket van jonge Beuk is verzameld ze dragen nog steeds de bladeren van de afgelopen zomer de lichtste bruin bijna doorschijnend hoe hun koppigheid heeft versierd de winter bossen.

Ik zie vaak door de dingen heen tot aan de verschijning zelf.

Ik zou vier regels kunnen schrijven of ik zou twintig kunnen schrijven. Ik trek af en voeg toe tot ik echt iets raak wat ik wil doen. Je snijdt niet altijd af, soms snijdt je af.

Kunst is te lang en het leven is te kort,