Ann Beattie beroemde citaten

Mensen vergeten jaren en herinneren zich momenten.

Omdat ik niet met een schets werk, is het schrijven van een verhaal als het oversteken van een beek, nu ben ik op deze rots, nu ben ik op deze rots, nu ben ik op deze rots.

Clichà © s zo vaak overkomen ijdele mensen.

Ik schrijf niet over dingen waar ik de antwoorden op Heb of dingen die heel dicht bij huis zijn. Het zou gewoon geen avontuur zijn. Het zou geen vitaliteit hebben.

de echte moordenaar was toen je met de verkeerde persoon trouwde, maar de juiste kinderen had.

De bewondering van het werk van een andere schrijver is bijna omgekeerd evenredig met overeenkomsten in stijl.

Ik schrijf over dingen die voor mij mysterieus zijn.

Niemand kan ervan uitgaan dat Voor een schrijver alles verboden is.

Ik denk bijna altijd dat wat me op gang brengt met een verhaal de sfeer is, de visuele beelden, en dan mensen ik het met personages, niet andersom.

Ook minimalisme is een term waar wij allemaal die zo weinig gemeen hebben en die als minimalisten op één hoop worden gegooid, niet erg blij mee zijn.

Hoewel ik het ermee eens ben dat ik over serieuze onderwerpen schrijf, en dat het niet noodzakelijkerwijs de meest aangename onderwerpen of zelfs de meest aangename mensen zijn, denk ik als schrijver alleen aan de humoristische aspecten van deze dingen - dat is wat me op de been houdt als ik een verhaal schrijf.

Ik kon een paar nummers noemen en precies zeggen welke zomer ze uitkwamen en op welke jongen ik dacht verliefd te zijn toen ik veertien jaar oud was, maar ik denk dat muziek vroeger echt meer deel uitmaakte van de cultuur toen mensen op een andere manier dan nu gingen dansen.

Ik denk dat ik serieus ben, maar ik denk niet dat ik buitensporig somber ben.

Ik heb mijn leven besteed aan het onderhouden van mezelf.

Als je een boek zou kunnen hebben met de titel My Favorite Six Stories, denk ik niet dat ik daar moeite mee zou hebben.

Het is echter interessant dat ik mezelf in het dagelijks leven als relatief onoplettend beschouw.

Veel van wat er gebeurt in Love Always is eigenlijk van overhoorde gesprekken in de Russische Theezaal. Het is een improvisatie van de manier waarop bepaalde Hollywood-agenten met elkaar denken en praten.

Vaak is mijn verteller of hoofdpersoon een man, maar ik weet niet of hij het interessantere personage is, of dat het complexere personage niet de vrouw is.

Er is natuurlijk een reden dat je je aangetrokken voelt tot je materiaal, maar de manier waarop je het onderzoekt, kan heel anders worden dan je zou verwachten.

Ik moet ook zeggen dat het nooit in mijn nadeel heeft gewerkt dat ik lang, blond haar heb.

Ik hou veel van Margaret Atwood, Ik hou veel van Alice Munro. Nogmaals, als je me vraagt naar mannelijke schrijvers, is er vaak een roman die ik bewonder, maar niet al hun werken.

Het lijkt me dat het probleem met dagboeken, en de reden dat de meeste zo saai zijn, is dat we elke dag wankelen tussen het onderzoeken van onze hangnails en speculeren op kosmische orde.

Vrouwen worden in veel opzichten veel meer gediscrimineerd dan mannen.

Elk leven zal dramatisch lijken als je de meeste ervan weglaat.

Je zet een personage buiten en je bent in hun macht. Je zit in de problemen als ze in de jouwe zitten.

Wat er zal gebeuren kan niet gestopt worden. Richt op Grace.

Falling in Place was bedoeld om sterk geworteld te zijn in een plaats en tijd, en muziek was daar een deel van.

Het is verheugend dat het dat doet; Ik hou ervan om lezingen te geven.

Toen ik in de jaren zeventig les gaf aan Harvard, ging ik naar Project Incorporated in Cambridge en volgde ik fotografielessen. Ik wist niet eens hoe ik de camera moest richten in die tijd.

Toen ik in New York woonde, had ik niet alleen veiligheidssloten op de deur, maar ik had de muziek aan de gang, hield de stad op afstand, probeerde creatieve tijd en vrede te vinden enzovoort.

Er wordt vaak gezegd dat ik een extreem deprimerende, cynische schrijver ben. Ik heb nooit geweten wat ik daarvan moest denken.

Ik corrigeer mensen niet eens als ze mijn naam verkeerd uitspreken.

Cursief geven een prachtig voordeel: je ziet meteen dat de woorden haast hebben. Als er iets op een helling bestaat, kun je niet anders dan ironie overwegen.

Je moet uitzoeken wie de juiste persoon is om het verhaal te vertellen. En vaak zullen mensen die zeer zelfbewust zijn alleen klinken alsof ze pontificeren als ze het verhaal vertellen.

Het gaat er niet om dat je dingen hebt uitgezocht, of dat je met andere mensen communiceert, probeert ze te laten begrijpen wat jij begrijpt. Het gaat over een kip diner in een drive-in. Een zacht kussen. Dingen die niet uitgelegd hoeven te worden.

Wolken zijn gedichten, en de meest ontroerende gedichten blijven zo lang op het bord hangen, geschreven in cursief zo mooi, ze bestaan ook binnen onze vingertoppen. We wissen ze nooit echt uit aan het einde van de les.