Taiye Selasi beroemde citaten

Als schrijfster is men verplicht haar woorden vrij te geven, ze op zichzelf in de wereld te laten leven.

Als schrijver vraag ik mezelf alleen dat ik de waarheid vertel en dat ik het prachtig vertel.

Zo vaak wordt literatuur over Afrikaanse mensen samengevoegd met literatuur over Afrikaanse politiek, alsof de staat op de een of andere manier van groter belang of belang is dan het individu.

De grote ideeën komen altijd in flitsen. Ik maak niet zoveel verhalen. Ik weet echt niet waar deze mensen vandaan komen, en ik heb me vaak afgevraagd of schrijven gewoon een sociaal aanvaardbare vorm van waanzin is.

Hoe kom ik uit een land? Hoe kan een mens uit een concept komen?

Het ding dat het vaakst bij mij op yoga retreats komt, is ondraaglijke pijn in mijn heupen.

Als ik werk, ben ik zo nauw gefocust op geluid, taal, ritme, flow, dat ik zelden de emotie van de tekst voel. Het is pas na lang nadat ik een stuk heb afgerond dat ik op welke manier dan ook de emotionele lading ervan kan ervaren.

Ik schreef fictie tijdens mijn hele jeugd, van 4 tot 18 jaar, en begon toneelstukken te schrijven toen ik naar Yale en Oxford ging.

Ik woon in Rome en vijf minuten van mijn flat is een kerk waar u kunt lopen in en zie dit prachtige Caravaggio. Precies zoals deze man donkere verf gebruikt: donker om donker te creëren om donker te creëren, de gelaagdheid van de duisternis in zijn werk. Ik race gewoon naar huis: Ik wil creëren!

De zomer dat ik mijn eerste roman 'Ghana Must Go' afmaakte, reed ik door west-Afrika: van Accra naar Lome naar Cotonou naar het heerlijk genaamde Ouagadougou.

Ik beschouw mezelf als West-Afrikaans, naast andere culturele identiteiten, en een schrijver, naast andere creatieve.

Ik zou het niet erg vinden dat mijn boek een Afrikaanse roman wordt genoemd als het geen luie lezingen uitnodigt.

Elke kerst, overal in Ghana, zijn er tonnen van deze feesten en ze zijn vol van alles wat bestaat in het menselijk leven in Ghana en wereldwijd.

Ik was vier toen ik mijn ambitie om te schrijven aankondigde, acht toen ik begon met het publiceren van dergelijke beweringen.

Wat [Afropolitans] onderscheidt is een bereidheid om Afrika te compliceren-namelijk, om zich te engageren met, kritiek te leveren op en de delen van Afrika te vieren die het meest voor hen betekenen. Misschien is wat het Afropolitaanse bewustzijn het meest typeert de weigering om te veel te vereenvoudigen; de poging om te begrijpen wat er in Afrika aan de hand is, naast het verlangen om te eren wat prachtig, uniek is. In plaats van de geografische entiteit te essentialiseren, proberen we de culturele complexiteit te begrijpen; de intellectuele en spirituele erfenis te eren; en de culturen van onze ouders te ondersteunen.

Als jonge vrouw was ik op zoek naar ervaring, kennis, waarheid, de dingen die schrijvers nodig hebben in hun werk, maar toen de kunstenaar er daadwerkelijk in trapte, begon ik te begrijpen dat ik in deze romantische relatie niet vrij was om mezelf te zijn, of mezelf te vinden, om het ware werk te beginnen dat ik moest doen.

Ik schrijf essays om mijn gedachten te zuiveren. Ik schrijf fictie om mijn hart te openen.

Ik weet niet zeker waar ik vandaan kom! Ik ben in Londen geboren. Mijn vader komt uit Ghana, maar woont in Saoedi-Arabië. Mijn moeder is Nigeriaan, maar woont in Ghana. Ik ben opgegroeid in Boston.

Een tweeling zijn, en de tweeling van mijn zus zijn, is zo ' n bepalend onderdeel van mijn leven dat ik niet zou weten hoe ik moet zijn wie ik ben, inclusief een schrijver, zonder dat dat op de een of andere manier centraal staat.

Ik las onlangs dat het probleem met stereotypen niet is dat ze onnauwkeurig zijn, maar dat ze onvolledig zijn. En dit geeft perfect weer wat ik denk over hedendaagse Afrikaanse literatuur. Het probleem is niet dat het onnauwkeurig is, het is dat het onvolledig is.

De schrijver presenteert zich aan de blanco pagina niet met een open paspoort maar met een open hart.

Bij het schrijven van scenario ' s is het een kwestie van onthouden om alles wat niet op het scherm verschijnt van de pagina te laten.

Ik heb fictie geschreven zolang ik me kan herinneren; het is altijd mijn favoriete vorm van spel geweest.

Zicht is subjectief. Dat hebben we in de klas geleerd.