Helen Oyeyemi beroemde citaten

Ik denk dat ik in principe goed ben voor lezen - veel.

Ik zie alle mythologie als één traditie, een manier om kennis te verspreiden die in code tot ons moet komen zodat we er gezond mee kunnen leven, omdat sommige vormen van kennis te donker of te complex zijn om duidelijk te worden gesproken. En dus hebben we deze rare (en soms ook vermakelijke en verrassende en bemoedigende) verhalen die van ons allemaal zijn.

Ik wou dat er iemand was die ik daarna had kunnen schrijven, iemand die ik had kunnen schrijven om uit te leggen hoe vreselijk het was om iemand je aan te raken, dan goed naar je te kijken en van gedachten te veranderen.

Het is waar dat schrijven nieuwe vormen kan geven aan concepten die eerder bestonden met veel minder duidelijkheid, maar in termen van de andere helft van het verhaal - de manier waarop een verhaal wordt ontvangen en geïnterpreteerd en gebruikt - speelt het publiek daar ook een rol in.

Vertel me alsjeblieft een verhaal over een meisje dat ontsnapt."Ik zou, zelfs als ik er een moest aanpassen, zelfs als ik er een moest verzinnen voor haar. "Weg van wat, hoewel?"Van haar fee godmoeder. Van het happy end dat helemaal niet gelukkig is. Laat haar alsjeblieft weggaan en helemaal van de pagina wegrennen, naar een geheime plek waar woorden als 'gelukkig' en 'goed' haar nooit zullen vinden."Wil je niet dat ze gelukkig en goed is?"Ik weet niet zeker wat er echt bedoeld wordt met gelukkig en goed. Ik wil dat ze vrij is. Nu. Begin alsjeblieft.

Magie is een oefening van een gedachtepatroon (soms vertegenwoordigd door een gebaar, ritueel of het roepen van een echte naam) dat resulteert in manifestaties. maar deze gedachtepatronen kunnen zoveel te maken hebben met gril dat magie vaak grappen zijn.

Ik verzamelde foto 's en tekende foto' s en ik keek zelf naar de foto ' s. En omdat niemand ze ooit zag, waren de foto ' s perfect en waar. Ze leefden nog.

De taal van de [Katholieke] mystiek - haar herhaalde pogingen om het bewustzijn zelf bloot te leggen en alle intens tegengestelde maar onderling verbonden delen ervan te spreken die niet kunnen worden gesproken.

Hoe verschrikkelijk de storm van mijn teleurstelling ook is, het is een reactie die van mij is. Het is tenslotte mijn hart. Mijn territorium, mijn Koninkrijk. En aangezien ik de enige ben met de bevoegdheid om het over te geven, kan ik het ook terugnemen.

De eerste koffie van de ochtend is nooit snel genoeg klaar. Je sterft voordat het klaar is en dan giet je geest het opstandingsdrankje uit de moka pot.

Ik heb de neiging om me meer verbonden te voelen met dode schrijvers, misschien omdat ze hun werk hebben afgerond.

Omdat dingen groeien. Overal waar lucht en licht en open ruimte zijn, groeien dingen.

Sprookjes, omdat ze een zeer duidelijke structuur hebben, zijn gemakkelijker te verstoren. Ze hebben ook een heel rare logica: het soort logica dat je alleen echt ervaart als je je niet goed voelt, of als kind.

Je geeft de glimlachen van mensen niet terug-het is je volkomen duidelijk dat mensen kunnen glimlachen en glimlachen en toch schurken kunnen zijn.

Zwerver, er is geen weg, de weg wordt gemaakt door te lopen. Het gedicht vertelt me dat het niet erg is dat ik niet van sneeuw hou. Ik kan iets anders zijn; Ik ben bedoeld om iets anders te zijn.

Soms voel ik me raar over de tijd. Soms heb ik het gevoel dat het niet gaat in de volgorde waarin we het waarnemen. Die zijn er... herhalingen die we misschien niet opmerken omdat het eenvoudiger is. Ik hou ervan om die momenten op te pikken.

Niemand heeft me ooit gewaarschuwd voor spiegels, dus ik was er jarenlang dol op en geloofde dat ze betrouwbaar waren. . .

Ik heb altijd al schrijver willen worden! Maar ik wilde ook andere dingen doen - psycholoog worden, bibliothecaris, enzovoort. Nu heb ik besloten dat het lezen van fictie met personages die in die beroepen zijn, zal volstaan.

Omdat hij zegt dat hij je niet kan uitstaan en je doet alsof je hem niet kunt uitstaan, en wanneer een man en een vrouw zich zo tegenover elkaar gedragen, betekent dit meestal dat er iets aan de hand is.

Ik heb geen stijl. Ik probeer gewoon te schrijven wat het verhaal vraagt.

Ik voel me als een oude dame, mijn held is Miss Marple.

Ik hou ervan om dingen uit hun context te halen en ermee te spelen en regels in stukken te hakken.

Zoals elk meisje hoef ik alleen maar omhoog te kijken en een beetje naar rechts van mij om de hysterie te zien die van mij is, degene die aan een haak hangt als een leeg jasje en fladdert van teleurstelling dat ik haar niet de hele tijd kan dragen. Ik noem haar mijn hysterische, en deze persoonlijke hysterische van mij is ontwerper gemaakt (hoewel ik niet zeker weet wie haar heeft gemaakt), vleiend en comfortabel, zelfs aantrekkelijk, als je in de buurt bent van mensen die van dat soort dingen houden. Ze is niemand, mijn hysterische; ze is leeg, elektriciteit dansen rond een filament, zingen om te doden.

Stel je voor dat je een moeder hebt die zich zorgen maakt dat je te veel leest. De vraag is: wat moet er gebeuren met mensen die te veel lezen? Hoe weet je wanneer iemand over de grens is gegaan?

Als je jezelf op een plek bevindt die onverschillig voor je is en er is iemand waar je geest zich naar uitstrekt, dan is die persoon familie.

Zodra je mensen iets laat weten over wat je denkt, dat is het, je bent dood. Dan zullen ze in je gedachten rondspringen, dingen eruit halen, ze tegen het licht houden en ze doden, ja, ze doden, omdat gedachten verondersteld worden te blijven en te groeien op rustige, donkere plaatsen, zoals vlinders in cocons.

En zonder verder argument trok hij het zwaard uit de schede en sneed Miss Foxe ' s hoofd van haar nek. Hij wist wat er moest gebeuren. Hij wist dat dit onhandige, fluisterende wezen voor hem nu zou veranderen in een prinses - oogverblindend mooi, vrij en wijs gemaakt door haar ontberingen. Dat is niet wat er gebeurd is.

En zij liep weg, en zij liep weg, en dat was dat, en dat was dat.

Eenzame mensen, deze boekenliefhebbers. Ik vind het geweldig dat er mensen zijn waar je je geen zorgen over hoeft te maken als je ze lang niet ziet, je hoeft je niet af te vragen wat ze doen, hoe ze met zichzelf overweg kunnen. Je weet gewoon dat ze in orde zijn, en waarschijnlijk iets doen wat ze leuk vinden.

Het meisje was lichter zonder haar hart. Ze danste op blote voeten op de hete wegen, en haar voeten waren niet gesneden door het glas of de stenen die haar weg bezaaid. Ze sprak met de doden als ze haar bezochten. Ze probeerde aardig te zijn, maar ze beseften dat ze niets meer met haar gemeen hadden, en dat besefte ze ook. Dus gingen ze hun eigen weg.

In Narnia zou een meisje een Bel kunnen luiden in een verlaten tempel en het geluid in haar ogen kunnen voelen, puur als de bevriezing die tranen dwingt. Als het geluid uitdooft, wordt de Witte Heks wakker. Het was als, Ik wil je aanraken, en ik kan je aanraken, wat nu, een dolk?

Ik ken heksen die op verschillende plaatsen fluiten en dingen roepen die geen namen hebben.

Er waren dagen dat hij het puntje van haar neus aanraakte en het was genoeg, een wonder van overvloed.

Ik ben nooit verdrietig als een vriend ver weg gaat, want naar welke stad of land die vriend ook gaat, ze maken de plaats vriendelijk. Ze veranderen een verdacht uitziende naam op de kaart in een plaats waar een welkom te vinden is. Misschien zal de vriend soms over je praten, met andere vrienden die om hem heen wonen, en dan is dat bijna net zo goed als er zelf zijn. Je bent op meerdere plaatsen tegelijk! In feite, mijn dochter, zou ik zelfs zo ver gaan om te zeggen dat hoe verder weg je vrienden, en hoe meer verspreid ze zijn, hoe beter je kansen om veilig door de wereld te gaan.

Het kwam bij me op dat ik ongelukkig was. En het voelde niet zo verschrikkelijk. Geen urgentie, niets. Ik kon uit mijn leven glippen op een langzame golf als dit-het deed er niet toe. Ik hoef niet gelukkig te zijn. Ik hoef alleen maar iets vast te houden en te wachten.

Haar hart was zwaar omdat het open was, en zo vulden dingen het, en zo haastten dingen zich eruit, maar toch bleef het hart kloppen, hard en angstaanjagend krachtig en betekenisvol om de rest van haar af te schudden en op zichzelf verder te gaan.

Dit was een klein huisje, met een plafond dat steeds hoger en hoger werd, een warme plek zonder ramen. Dit was woede.

Thuis is waar je theepotten zijn.

Zou dat gevaarlijk zijn om niet te kijken terwijl er naar gekeken wordt?

Dat is de ideale vergadering...eens, maar één keer, onverwacht, en dan nooit meer.

Zo vaak heb ik mensen ontmoet die gewoon een soort van, 'Ja, Nigeria,' en, weet je, klop op hun borst en lijken heel zeker van, zoals, Nigeriaan. En ik wou dat ik zo zeker kon zijn.