Chris Abani beroemde citaten

Wat ik ben gaan leren is dat de wereld nooit gered wordt in grote Messiaanse gebaren, maar in de eenvoudige opeenhoping van zachte, zachte, bijna onzichtbare daden van mededogen.

Weet je, je kunt je hart wapenen tegen elke vorm van problemen, elke vorm van verschrikking. Maar de eenvoudige daad van vriendelijkheid van een volslagen vreemde zal je losnaaien.

Wat ik ben gaan leren is dat de wereld nooit gered wordt in grote Messiaanse gebaren, maar in de eenvoudige opeenhoping van zachte, zachte, bijna onzichtbare daden van mededogen, alledaagse daden van mededogen. In Zuid-Afrika hebben ze een uitdrukking genaamd ubuntu. Ubuntu komt voort uit een filosofie die zegt: de enige manier voor mij om mens te zijn, is dat jij mijn menselijkheid terug naar mij reflecteert.

Dat vrouwen mysterieus en onkenbaar zijn, is iets waar elke jonge man in opgroeit. Mannen daarentegen beschouwen zichzelf nooit als mysterieus of verwarrend, en we weten vaak niet waarom vrouwen ons willen achterhalen.

Fictie en poëzie zijn mijn eerste liefdes, maar het echt mooie lyrische essay kan zoveel doen dat andere vormen dat niet kunnen.

In deze tijd van het Internet en non-fictie, om op een echte boekenplank in een echte boekhandel is spannend op zich.

Als ik niet elke tien minuten een e-mail krijg, voel ik me onbemind. Zelfs junkmail geeft me het gevoel dat ik gezien word. Triest, ik weet het. Zucht.

Elke succesvolle kunstenaar komt uit een familie-ouders of broers en zussen of beide - die, hoewel even begaafd, ervoor koos om niet het verraderlijke en moeilijke pad van de kunstenaar na te streven.

Mijn zoektocht is altijd om manieren te vinden om verhalen over mensen te vertellen, te delen en te documenteren, gewoon gewone mensen. Verhalen die transformatie bieden, die neigen naar transcendentie, maar die nooit sentimenteel zijn, die nooit wegkijken van de donkerste dingen aan ons.

De waarheid is dat alles wat we weten over Amerika, alles wat Amerikanen weten over Amerikaans zijn, niet uit het nieuws komt. Ik woon daar. We gaan niet naar huis aan het eind van de dag en denken: "Nou, ik weet echt wie ik nu ben, omdat de Wall Street Journal zegt dat de beurs op zoveel punten gesloten is."Wat we weten over hoe we moeten zijn wie we zijn, komt voort uit verhalen. Het komt uit de romans, de films, de modetijdschriften. Het komt uit de populaire cultuur.

Het probleem is dat we op zoek zijn naar iets dat niet bestaat. We zijn op zoek naar authenticiteit. Authenticiteit bestaat niet. Er is goede of slechte kunst. Kunst gaat nooit over de inhoud ervan. Het gaat om zijn steiger.

Er was een positieve kant aan iets niet proberen: je kon altijd doen alsof je leven anders zou zijn geweest als je dat had gedaan.

Ik denk dat het een verzameling is van alle kleine acts die echt transformatief zijn. Ik denk dat een groep kleine handelingen het individu transformeert. En misschien als het individu transformeert, transformeren we collectief.

Ik geloof echt dat schrijven een continuüm is-dus de verschillende genres en vormen zijn gewoon stops langs hetzelfde continuüm. Verschillende ideeën die moeten worden uitgedrukt, vereisen soms verschillende vormen om de ideeën beter te laten zweven.

Je anatomie is een mysterie dat niemand ons uitlegt. Zelfs als we denken dat we het lichaam van één vrouw beheersen, is elk lichaam anders.

Ik heb al drie jaar niet meer gesproken, niet meer sinds ik het bootcamp verliet. Het is drie jaar van een zinloze oorlog geweest, en hoewel de redenen daarvoor duidelijk zijn, en hoewel we zullen blijven vechten totdat we worden bevolen te stoppen-en waarschijnlijk nog een tijdje daarna-kan niemand van ons zich de haat herinneren die ons hierheen heeft geleid. We vechten gewoon om de oorlog te overleven. Het is een vreemde plek om op je vijftiende te zijn, verstoken van hoop en bijna van je menselijkheid. Maar dat is toch waar ik ben.

Voordat je spreekt, mijn vriend, bedenk dat een geestelijk mens zijn woede in bedwang houdt. Boze woorden zijn als een klap in het gezicht.

Ik denk dat een boek van meer dan 400 pagina ' s in tweeën moet worden gesplitst. Ik weet niet of er iets interessants is dat 700 pagina ' s kan duren. Ik vind dat een beetje toegeeflijk.

Mannen communiceren, vaak heel direct, maar vrouwen kunnen soms niet accepteren hoe eenvoudig wat we te zeggen hebben is. We spelen zelden spelletjes - we zijn niet zo verfijnd.

Ik lees overal. Het is als een lichaamsfunctie. Ik heb geen stilte nodig. Ik schrijf en lees met de TV aan. Ik volg het TV-programma terwijl ik lees. TV heeft niet veel hersenkracht nodig.

Wat we weten over wie we zijn, komt voort uit verhalen. Het zijn de agenten van onze verbeelding die echt vormen wie we zijn.

Als je meer wilt weten over Afrika, lees dan onze literatuur - en niet alleen 'Things Fall Apart', want dat zou hetzelfde zijn als zeggen: 'Ik heb 'Gone with The Wind' gelezen en dus Weet ik alles over Amerika.'

Je kunt rekenen op Scandinavische literatuur voor een bepaald soort duisternis, een moderne mythische stijl.

Soms zeggen we dat we een einde willen maken aan haat, racisme of seksisme. Maar we dragen allemaal bij aan het in leven houden van deze structuren. Als iedereen besloot het verleden op te geven, wat zou er dan gebeuren met mensen die het gevoel hebben dat er geen juiste verzoening voor hen is gedaan? En wat gebeurt er met de persoon die voelt dat de voortdurende verzoening zijn identiteit is?

Mijn moeder leerde me lezen toen ik twee of drie was. Toen ik vijf was, las en schreef ik goed genoeg om het huiswerk van mijn negen jaar oudere broer te doen in ruil voor chocolade of sigaretten. Toen ik tien was, las ik Orwell, Tolstoj ' s Oorlog en vrede en de Koran. Ik las ook stripboeken.

Nigerianen zijn overal. Er is een oude grap, vooral over de IBO ' s, dat wanneer je eindelijk op Mars landt, je daar een Nigeriaan zult vinden die een winkel heeft die Coca-Cola verkoopt--die 20 jaar geleden een speculatieve reis maakte en heeft gewacht tot iedereen arriveerde.

Ik verliet Afrika niet, Ik verliet Nigeria, en om politieke redenen. Maar ... Ik heb Afrika nooit verlaten, en ik heb zeker nooit verlaten wat het betekent om Ibo te zijn. Dat is iets wat je met je meedraagt.

Zoals met veel van de problemen in de wereld, worden ze openbaar-of veel interessanter-op het moment dat ze het Westen beginnen te beïnvloeden.

Het voorrecht om schrijver te zijn, is dat je deze kans hebt om te vertragen en dingen te overwegen.

Hier is het ding: je redt ons elke dag op kleine, stille manieren, dus waarom niet op deze manier? Laat ons in je mysterie, vertel ons hoe je graag bemind zou willen worden, laat ons zien hoe je je echt kunt zien.

Elvis, stop dat! Je weet dat het taboe is om ' s nachts te fluiten. Je trekt een geest aan.

Veel van het beeld van de verbazing van Amerika komt uit de films in andere culturen. En het is ongeveer hetzelfde als je het omkeert. Een groot deel van Afrika wordt gepresenteerd door armoede, door droogte en oorlog. Maar je presenteert geen mensen, je presenteert geen landen, je presenteert geen complexiteit, en dus kunnen mensen zich niet bekommeren om een amorfe massa genaamd Afrika.

Mijn vriend Ronald Gottesman zegt...dat de oorzaak van al onze problemen het geloof is in een essentiële, zuivere identiteit: religieus, etnisch, historisch, ideologisch.

Mensen denken dat schrijven schrijven is, maar schrijven is eigenlijk bewerken. Anders maak je gewoon aantekeningen.

Het Internet is echt onze ontmoetingsplaats. We hebben deze geweldige listserv. Elke keer als ik inlog, voel ik een gevoel van trots, want als je inlogt en zegt: "Oh, Ik was net in San Diego en ik was in een park en ik zag een leeuw", is de golf van antwoorden gemiddeld net als -- wow! Al deze existentiële vragen over wat het betekent om een Afrikaan te zijn, en nooit een leeuw thuis gezien te hebben, maar hier een leeuw gezien te hebben. Alles wat je zegt verandert in een echt filosofisch debat--het is ongelooflijk op zoveel manieren. En het is een verkwikkende plek om te zijn.

Iets dat de kwaliteit had van een zwak verlicht podium vlak voordat de gordijnen op de openingsnacht opstijgen. Er was een ritme aan, een wenkend, en een bitterzoete traan in de tijd.

We jagen op de demonen die anderen achtervolgen. We ruiken en gaan. En weet je waarom, Sunil? Weet je waarom we zo goed zijn in het jagen op de demonen van anderen? Omdat we zo goed zijn, zelfs begaafd, in het stalken en ontwijken van onze eigen. Maar alle demonen jagers denken dat ze echt helden zijn, en weet je wat alle helden nodig hebben?

Tijd was de enige variabele in elke vergelijking van macht en onderdrukking-hoe lang voordat de pot overkokte.

Ik denk dat de meeste schrijvers die belangrijke en moeilijke boeken proberen te schrijven in veel opzichten hun eigen menselijkheid in twijfel trekken. Soms is de reis het ontdekken waar je staat in relatie tot je eigen menselijkheid en de menselijkheid van anderen.