Parker J. Palmer beroemde citaten

Heelheid betekent niet perfectie: het betekent gebrokenheid omarmen als een integraal onderdeel van het leven.

Het is omdat zoals we zijn, ons hart gesloten is en we de heilige woorden niet in ons hart kunnen plaatsen. We plaatsen ze boven op ons hart. En daar blijven ze tot op een dag het hart breekt en de woorden erin vallen.

Een geleerde zet zich in om voort te bouwen op kennis die anderen hebben verzameld, het te corrigeren, te bevestigen, te vergroten.

Ik zal altijd angsten hebben, maar ik hoef niet mijn angsten te zijn, want Ik heb andere plaatsen in mezelf om te spreken en te handelen.

Door passages van twijfel en depressie op de beroepsreis te overleven, ben ik ten minste één ding duidelijk geworden: zelfzorg is nooit een egoïstische daad-het is gewoon goed beheer van het enige geschenk dat ik heb, het geschenk dat ik op aarde werd gegeven om aan anderen te bieden. Wanneer we naar het ware zelf kunnen luisteren en het de zorg kunnen geven die het nodig heeft, doen we dat niet alleen voor onszelf, maar voor de vele anderen wier leven we aanraken.

Onze diepste roeping is om te groeien in onze eigen authentieke zelf-hood, of het nu overeenkomt met een beeld van wie we zouden moeten zijn of niet. Als we dat doen, zullen we niet alleen de vreugde vinden die ieder mens zoekt-we zullen ook ons pad van authentieke dienstbaarheid in de wereld vinden.

Ik wil dat mijn innerlijke waarheid de leidraad is voor de keuzes die ik maak over mijn leven - over het werk dat ik doe en hoe ik het doe, over de relaties die ik aanga en hoe ik ze uitvoer.

Voordat je je leven vertelt wat je van plan bent ermee te doen, Luister naar wat het van plan is met jou te doen. Voordat je je leven vertelt welke waarheden en waarden Je hebt besloten na te leven, laat je leven je vertellen welke waarheden je belichaamt, welke waarden je vertegenwoordigt.

Is het leven dat ik leef het leven dat in mij wil leven?

Het soort onderwijs dat mensen transformeert, gebeurt niet als de innerlijke leraar van de student onwetend is-we kunnen alleen met de leraar in onze studenten praten als we in gesprek zijn met de leraar in onszelf.

Het spirituele leven gaat over meer thuis worden in je eigen huid.

Goed onderwijs kan niet worden gereduceerd tot techniek; goed onderwijs komt voort uit de identiteit en integriteit van de leraar.

De mensen die ons helpen groeien naar het ware zelf bieden onvoorwaardelijke liefde aan, zonder ons als gebrekkig te beoordelen of ons te dwingen te veranderen, maar ons precies te accepteren zoals we zijn. En toch leidt deze onvoorwaardelijke liefde ons er niet toe om op onze lauweren te rusten. In plaats daarvan omringt het ons met een geladen krachtveld dat ervoor zorgt dat we van binnenuit willen groeien - een krachtveld dat veilig genoeg is om de risico ' s te nemen en de mislukkingen te verdragen die groei vereist.

Wanneer we utopische visies genereren en hopen ze snel te laten gebeuren-wanneer we Barack Obama kiezen en verwachten dat al onze problemen worden opgelost, en snel opgelost, door zijn presidentschap-is de uitkomst zowel voorspelbaar als tragisch. Dat is niet de manier om sociale verandering in een democratie aan te gaan. En het is niet de manier om de democratie zelf te helpen overleven en te gedijen. Democratie is een non-stop experiment. Elke generatie moet helpen het in stand te houden, wat betekent dat ze er dag na dag voor de lange termijn bij zijn.

Eenzaamheid betekent niet noodzakelijkerwijs dat je los van anderen leeft; het betekent eerder dat je nooit los van jezelf leeft. Het gaat niet om de afwezigheid van andere mensen-het gaat om volledig aanwezig zijn voor onszelf, of we nu met anderen zijn of niet. Gemeenschap betekent niet noodzakelijkerwijs face-to-face met anderen leven; het betekent eerder dat we nooit het bewustzijn verliezen dat we met elkaar verbonden zijn. Het gaat niet om de aanwezigheid van andere mensen-het gaat erom volledig open te staan voor de realiteit van relaties, of we nu alleen zijn of niet.

In elk verhaal dat ik heb gehoord, delen goede leraren één eigenschap: een sterk gevoel van persoonlijke identiteit doordringt hun werk.

We verkennen samen. We cultiveren samen een tuin, rug naar de zon. De vraag is een hoeve in onze handen en we graven onder het harde en knapperige oppervlak naar de rijke humus van ons leven.

Net als een wild dier is de ziel stoer, veerkrachtig, vindingrijk, slim en zelfvoorzienend: ze weet hoe ze op moeilijke plaatsen moet overleven. Ik leerde over deze kwaliteiten tijdens mijn aanvallen met depressie. In die dodelijke duisternis stortten de vermogens waar ik altijd van afhankelijk was in. Mijn verstand was nutteloos; mijn emoties waren dood; mijn wil was machteloos; mijn ego was verbrijzeld. Maar van tijd tot tijd, diep in het struikgewas van mijn innerlijke wildernis, kon ik de aanwezigheid voelen van iets dat wist hoe in leven te blijven, zelfs als de rest van mij wilde sterven. Dat was mijn harde en vasthoudende ziel.

Ik wil leren de paradoxale polen van mijn identiteit bij elkaar te houden, de diep tegenovergestelde waarheden te omarmen dat mijn zelfgevoel diep afhankelijk is van anderen die met mij dansen en dat ik nog steeds een zelfgevoel heb als niemand wil dansen.

De hoogste vorm van liefde is de liefde die intimiteit mogelijk maakt zonder de vernietiging van verschil.

Nederigheid is de enige lens waardoor grote dingen kunnen worden gezien-en als we ze eenmaal hebben gezien, is nederigheid de enige houding die mogelijk is.

Bang dat ons innerlijke licht zal worden gedoofd of onze innerlijke duisternis zal worden blootgesteld, verbergen we onze ware identiteit voor elkaar. In het proces worden we gescheiden van onze eigen ziel. Uiteindelijk leven we verdeelde levens, zo ver verwijderd van de waarheid die we in ons hebben dat we de integriteit niet kunnen kennen die voortkomt uit zijn wat je bent.

Wat wil ik loslaten en waar wil ik mezelf aan geven?

Voordat ik mijn leven kan vertellen wat ik ermee wil doen, moet Ik luisteren naar mijn leven dat me vertelt wie ik ben.

Sommige reizen zijn direct, en sommige zijn omslachtig; sommige zijn heldhaftig, en sommige zijn angstig en verward. Maar elke reis, eerlijk ondernomen, heeft een kans om ons naar de plaats te brengen waar onze diepe vreugde voldoet aan de diepe behoefte van de wereld.

Elke keer als een deur dichtgaat, gaat de rest van de wereld open.

Ontdaan van onze illusies door veel reizen en moeite, ontwaken we op een dag om te ontdekken dat het heilige centrum hier en nu is - op elk moment van de reis, overal in de wereld om ons heen, en diep in ons eigen hart.

Wetenschap vereist een engagement met de wereld, een live ontmoeting tussen de kenner en het bekende.

Waarom bestudeert een literatuurwetenschapper de wereld van"fictie"? Om ons te laten zien dat de feiten nooit begrepen kunnen worden behalve in gemeenschap met de verbeelding.

Door integriteit te kiezen, word ik meer heel, maar heelheid betekent niet perfectie. Het betekent meer echt worden door het erkennen van het geheel van wie ik ben.

Als we willen groeien als leraren-we moeten iets doen dat vreemd is aan de academische cultuur: we moeten met elkaar praten over ons innerlijke leven-riskante dingen in een beroep dat het persoonlijke vreest en veiligheid zoekt in het Technische, het verre, het abstracte.

Terwijl ik les geef, projecteer ik de toestand van mijn ziel op mijn studenten, mijn onderwerp en onze manier van samen zijn.

De academische vooringenomenheid tegen subjectiviteit dwingt onze studenten niet alleen om slecht te schrijven ("het wordt geloofd..."in plaats van", geloof ik..."), vervormt het hun denken over zichzelf en hun wereld. In één klap misleiden we onze studenten door te geloven dat slecht proza meningen in feiten verandert en we vervreemden hen van hun eigen innerlijke leven.

Voordat je je leven vertelt wat je van plan bent ermee te doen, Luister naar wat het van plan is met jou te doen.

Hoe dieper ons geloof, hoe meer twijfel we moeten verdragen; hoe dieper onze hoop, hoe meer geneigd we zijn tot wanhoop; hoe dieper onze liefde, hoe meer pijn het verlies ervan zal brengen: dit zijn enkele van de paradoxen die we als mensen moeten koesteren. Als we weigeren ze vast te houden in de hoop zonder twijfel, wanhoop en pijn te leven, leven we ook zonder geloof, hoop en liefde.

Spiritualiteit gaat niet in de eerste plaats over waarden en ethiek, niet over aansporingen om goed te doen of goed te leven. De spirituele tradities gaan vooral over reality...an poging om de illusies van de buitenwereld te doordringen en de onderliggende waarheid ervan te benoemen.

Heelheid betekent niet perfectie: het betekent gebrokenheid omarmen als een integraal onderdeel van het leven. Dit weten geeft me hoop dat menselijke heelheid-de mijne, de jouwe, de Onze-geen utopische droom hoeft te zijn, als we verwoesting kunnen gebruiken als een zaaibed voor nieuw leven

We zijn hier niet alleen om de wereld te transformeren, maar ook om getransformeerd te worden.

Het innerlijke leven van iets groots zal voor mij onbegrijpelijk zijn totdat ik een eigen innerlijk leven ontwikkel en verdiep.

Onderwijs, zoals elke echt menselijke activiteit, komt voort uit iemands innerlijk, ten goede of ten kwade. Terwijl ik les geef, projecteer ik de toestand van mijn ziel op mijn studenten, mijn onderwerp en onze manier van samen zijn. De verwikkelingen die ik in de klas ervaar, zijn vaak niet meer of minder dan de kronkels van mijn innerlijke leven. Vanuit deze hoek bekeken houdt onderwijs een spiegel voor de ziel. Als ik bereid ben om in die spiegel te kijken en niet weg te lopen van wat ik zie, heb ik een kans om zelfkennis op te doen-en mezelf kennen is net zo cruciaal voor goed onderwijs als het kennen van mijn studenten en mijn onderwerp.

Onderwijs zoals elke werkelijk menselijke activiteit komt voort uit iemands innerlijkheid.

Misschien is het antwoord dat mijn verwoeste geest tegen het idee van God in gaat, maar iets dieper in mij roept alsof God zou kunnen antwoorden. 'Er zijn geen schuttersputten,' denk ik, en depressie is de diepste en dodelijkste schuttersput waar ik in ben geweest. Het kan de 'donkere nacht van de ziel' zijn waar de mystici over praten, maar in depressie is het niet zozeer dat men verdwaalt in het donker als dat men het donker wordt.

Zelfzorg is nooit een egoïstische daad - het is alleen goed beheer van het enige geschenk dat ik heb, het geschenk dat ik op aarde werd gezet om anderen aan te bieden.

Hoe gemakkelijk we verstrikt raken in dat wat niet essentieel is - in er goed uitzien, winnen bij competitie, macht en rijkdom verzamelen - als we gewoon in leven zijn, is het geschenk dat niet meetbaar is.

Integriteit vereist dat ik onderscheid wat integraal is voor mijn zelfheid, wat past en wat niet-en dat ik levensgevende manieren kies om me te verhouden tot de krachten die in mij samenkomen: verwelkom ik hen of vrees ik hen, omhels ik hen of verwerp ik hen, beweeg ik met hen of tegen hen? Door integriteit te kiezen, word ik meer heel, maar heelheid betekent niet perfectie. Het betekent meer echt worden door het erkennen van het geheel van wie ik ben.

Mentoring is een wederkerigheid die meer vereist dan het ontmoeten van de juiste leraar: de leraar moet de juiste leerling ontmoeten.

Onze gelijke en tegengestelde behoeften aan eenzaamheid en gemeenschap vormen een grote paradox. Wanneer het uit elkaar wordt gescheurd, degenereren beide levensgevende toestanden van zijn tot dodelijke spook van zichzelf. Eenzaamheid gescheiden van de Gemeenschap is niet langer een rijke en vervullende ervaring van innerlijkheid; nu wordt het eenzaamheid, een verschrikkelijk isolement. Gemeenschap gescheiden van eenzaamheid is niet langer een koesterend netwerk van relaties; nu wordt het een menigte, een vervreemdend gezoem van te veel mensen en te veel lawaai.

Wie onze studenten ook zijn, wat het onderwerp dat we onderwijzen, uiteindelijk leren we wie we zijn.

Tegen wat er mis is, is op zijn best een halve maatregel. Een rebel moet ook een visie hebben voor iets beters, een strategie om naar die visie toe te gaan en een vermogen om zich te verenigen en zich bij anderen aan te sluiten om het te bereiken. Als de woede die rebellie drijft niet wordt omgezet in de hoop die bewegingsgemeenschappen inspireert, zal het meer kwaad dan goed doen.

Roeping komt niet voort uit eigenzinnigheid. Het komt voort uit luisteren. Ik moet naar mijn leven luisteren en proberen te begrijpen waar het echt over gaat-helemaal los van waar ik zou willen dat het over gaat-of mijn leven zal nooit iets echts in de wereld vertegenwoordigen, hoe serieus mijn bedoelingen ook zijn..Voordat ik mijn leven kan vertellen wat ik ermee wil doen, moet Ik luisteren naar mijn leven dat me vertelt wie ik ben. Ik moet luisteren naar de waarheden en waarden die ten grondslag liggen aan mijn eigen identiteit, niet naar de normen waaraan ik moet leven-maar naar de normen waaraan ik niet anders kan dan leven als ik mijn eigen leven leef.