Wayne Muller beroemde citaten

Wanneer we dicht bij die dingen komen die ons afbreken, raken we die dingen aan die ons ook openbreken. En in dat openbreken, ontdekken we onze ware aard.

Wat als de genezing van de wereld volledig afhangt van de tienduizend onzichtbare Vriendelijkheden die we eenvoudig en stil aanbieden tijdens de pelgrimstocht van elk menselijk leven?

Duizenden jaren lang hebben we ons in een cirkel verzameld-rond vuren, rond lichamen, rond altaren-omdat we dit niet alleen kunnen.

In dat onvermijdelijke, ondraaglijk menselijke moment, wordt ons een krachtige keuze aangeboden. Deze keuze is misschien wel een van de belangrijkste keuzes die we ooit zullen maken, en het bepaalt de loop van ons leven vanaf dat moment. De keuze is deze: zullen we dit verlies interpreteren als zo onrechtvaardig, oneerlijk en verwoestend dat we ons gestraft, boos, voor altijd en dodelijk gewond voelen-of, terwijl ons hart, verscheurd, zijn angst van puur, woordloos verdriet bloedt, zullen we dit verlies op de een of andere manier voelen als een kans om teder, opener, hartstochtelijker levend, dankbaarder te worden voor wat overblijft?

Wanneer we leven zonder te luisteren naar de timing van de dingen, wanneer we leven en werken in vierentwintig uur durende ploegen zonder rust-we zijn in oorlogstijd, gemobiliseerd voor de strijd. Ja, we zijn sterke en bekwame mensen, we kunnen werken zonder te stoppen, sneller en sneller, elektrische lichten die kunstmatige dag maken, zodat de hele machine kan werken zonder op te houden. Maar onthoud: geen enkel levend wezen leeft zo. Er zijn Grotere ritmes, seizoenen en hormonale cycli en zonsondergangen en maanopgangen en grote bewegingen van zeeën en sterren. We maken deel uit van het scheppingsverhaal, onderworpen aan al zijn wetten en ritmes.

We zijn geroepen om sterke metgezellen en heldere spiegels voor elkaar te zijn, om degenen te zoeken die met mededogen en een scherp oog nadenken over hoe het met ons gaat, of we nu gecentreerd lijken of uit koers ... we hebben het voedende gezelschap van anderen nodig om de cirkel te creëren die nodig is voor groei, vrijheid en genezing.

De laatste plaats waar we naar genezing zoeken, is in onszelf.

Waar we van houden en wat onze nieuwsgierigheid vangt, trekt ons naar een plaats met een groot lot.

Omdat we niet rusten, raken we de weg kwijt...Vergiftigd door het hypnotische geloof dat goede dingen alleen komen door onophoudelijke vastberadenheid en onvermoeibare inspanning, rusten we nooit echt. En door gebrek aan rust zijn onze levens in gevaar.

Als we geen rustritme toestaan in ons drukke leven, wordt Ziekte onze Sabbat - onze longontsteking, onze kanker, onze hartaanval, onze ongelukken creëren sabbat voor ons.

Meditatie helpt me de vorm, de textuur van mijn innerlijke leven te voelen. Hier, in de stilte, kan ik beginnen te proeven wat boeddhisten mijn ware natuur zouden noemen, wat Joden de stille, zachte stem noemen, wat christenen de Heilige Geest noemen.

Bidden is geen klein ding. Het is niets minder dan een heilige pelgrimstocht naar het hart van de hele wereld.

Dankbaarheid nodigt uit tot een gevoel van toereikendheid.

Sommigen van ons hebben moeite om te geloven dat we eigenlijk in staat zijn om onze eigen pijn onder ogen te zien. We hebben onszelf ervan overtuigd dat onze pijn te diep is, te beangstigend, iets om koste wat kost te vermijden. Maar als we onszelf eindelijk toestaan de diepte van dat verdriet te voelen en het zachtjes ons hart laten breken, kunnen we een grote vrijheid gaan voelen, een echt gevoel van bevrijding en vrede, omdat we eindelijk zijn gestopt met weglopen van onszelf en van de pijn die in ons leeft.

Zoals Gandhi wijselijk opmerkt, zelfs als we anderen dienen, werken we aan onszelf; elke daad, elk woord, elk gebaar van oprecht mededogen voedt op natuurlijke wijze ook ons eigen hart. Het gaat er niet om wie het eerst genezen wordt. Wanneer we met mededogen en barmhartigheid naar onszelf kijken, wordt er meer genezing beschikbaar gesteld voor anderen. En wanneer we anderen dienen met een open en edelmoedig hart, komt er grote genezing naar ons toe.

Als een pad door het bos, creëert Sabbath een marker voor onszelf, zodat, als we verdwaald zijn, we onze weg terug naar ons Centrum kunnen vinden.

Kan het dan zo zijn dat wat we het 'zelf' noemen vloeibaar en elastisch is? Het evolueert, slaat een ander evenwicht met elke nieuwe ademhaling.

Terwijl we de aard van ons geschenk verkennen, is ons doel om naar dit soort geven te gaan: vrolijk geven dat zacht en gemakkelijk stroomt, Koninklijk geven dat zeker stroomt vanuit wie we zijn. Als we de vragen tegenkomen-Wie zijn we ? Waar houden we van ?het geschenk dat we brengen zal gemakkelijk zijn, omdat ons geschenk van nature voortkomt uit wie we zijn. Het offer dat we brengen is onszelf, net zoals we zijn. Onze gave is onze Ware Natuur. Er kan geen groter geschenk zijn dan dit.

Met elke ademhaling ontstaat de mogelijkheid van een nieuw aspect van het zelf.

Alle leven vereist een ritme van rust. . . Er is een ritme in de manier waarop de dag oplost in de nacht, en de nacht in de ochtend. Er is een ritme als de actieve groei van de lente en de zomer wordt tot rust gebracht door de noodzakelijke rust van de herfst en de winter. Er is een getijdenritme, een diep, eeuwig gesprek tussen het land en de grote zee.

Hoe ruimer en groter onze fundamentele natuur, hoe draaglijker de pijn in het leven.

De leegte is de zwangere leegte waaruit de hele schepping ontspringt. Maar velen van ons zijn bang voor leegte. We blijven liever...omringd door dingen...we denken dat we onderworpen zijn aan onze controle.

Sabbath vereist overgave. Als we pas stoppen als we klaar zijn met al ons werk, zullen we nooit stoppen, omdat ons werk nooit helemaal klaar is. Met elke prestatie ontstaat een nieuwe verantwoordelijkheid... De sabbat lost de kunstmatige urgentie van onze dagen op, omdat het ons bevrijdt van de noodzaak om te eindigen.

Wanneer we doen waar we van houden, keer op keer, komt ons leven de geur van dat ding te bevatten.

Moeiteloosheid is het vermogen om te vertragen en te luisteren naar de ruimtes tussen de gewrichten... Diep in alle dingen is er een natuurlijk ritme, een muziek van openen en sluiten, uitbreiding en samentrekking.

Wat staat centraal in je leven? Onderzoek zorgvuldig waar je je aandacht besteedt, je tijd. Kijk naar je afsprakenboek, je dagelijkse agenda.... Dit is wat uw zorg en aandacht ontvangt - een per definitie, uw liefde.

De grootste barrière voor eigen genezing is niet de pijn, het verdriet of het geweld dat ons als kinderen wordt aangedaan. Onze grootste belemmering is ons voortdurende vermogen om te oordelen, te bekritiseren en onszelf enorme schade te berokkenen. Als we ons hart tegen onszelf kunnen verharden en onze meest tedere gevoelens kunnen ontmoeten met woede en veroordeling, wapenen we ons hart tegelijkertijd tegen de mogelijkheid van zachtheid, liefde en genezing.

Het hart van de meeste spirituele oefeningen is eenvoudig dit: onthoud wie je bent. Onthoud waar je van houdt. Onthoud wat heilig is. Onthoud wat waar is. Vergeet niet dat je zult sterven en dat deze dag een geschenk is. Onthoud hoe je wilt leven.

Zelfs in het midden van een orkaan is de bodem van de zee kalm. Terwijl de storm woedt en de winden huilen, schommelen de diepe wateren in een zacht ritme, een lichte beweging van vissen en planten. Beneden is er geen storm.

Als drukte een soort geweld kan worden, hoeven we onze perceptie niet ver te rekken om te zien dat Sabbattijd-moeiteloze, voedende rust-een genezing van dit geweld kan uitnodigen. Wanneer we een tijd wijden om naar de Stille, kleine stemmen te luisteren, herinneren we ons de wortel van innerlijke wijsheid die werk vruchtbaar maakt. We herinneren ons waar we het diepst gevoed zijn en zien duidelijker de vorm en textuur van de mensen en dingen die voor ons liggen.

Elke keuze die we maken, hoe klein ook, is de grond waar wie we zijn ontmoet wat er in de wereld is. En de vruchten van die essentiële relatie - het intieme, vruchtbare gesprek tussen de wijsheid van ons eigen hart en de manier waarop de wereld voor ons is ontstaan - wordt een levenslange praktijk van diep en heilig luisteren naar het volgende juiste dat we moeten doen. Wij maken de enige keuze die op dat moment authentiek en eerlijk, noodzakelijk en waar aanvoelt.

In de bodem van de quick fix ligt het zaad van een nieuw probleem, omdat onze stille wijsheid niet beschikbaar is.

Alleen omdat we hard werken, betekent niet dat we iets laten gebeuren.

Al het leven heeft leegte in zijn kern; het is het stille holle riet waardoor de wind van God waait en de muziek maakt die ons leven is.