Rachel Naomi Remen beroemde citaten

Misschien is het belangrijkste dat we aan een ander brengen de stilte in ons, niet het soort stilte dat gevuld is met onuitgesproken kritiek of harde terugtrekking. Het soort stilte dat een toevluchtsoord is, van rust, van acceptatie van iemand zoals ze zijn. We hebben allemaal honger naar die andere stilte. Het is moeilijk te vinden. In zijn aanwezigheid kunnen we ons iets herinneren dat verder gaat dan het moment, een kracht om een leven op te bouwen. Stilte is een plaats van grote kracht en genezing.

Genezing gaat misschien niet zozeer over beter worden, maar over het loslaten van alles wat je niet bent - alle verwachtingen, alle overtuigingen - en worden wie je bent.

Het geheim van goed leven ligt niet in het hebben van alle antwoorden, maar in het nastreven van onbeantwoorde vragen in goed gezelschap.

De meest eenvoudige en krachtige manier om contact te maken met een andere persoon is luisteren. Luister gewoon. Misschien wel het belangrijkste dat we elkaar ooit geven is onze aandacht. Een liefdevolle stilte heeft vaak veel meer kracht om te genezen en te verbinden dan de meest goedbedoelde woorden.

Een menselijk leven heeft seizoenen zoals de aarde seizoenen heeft, elke keer met zijn eigen schoonheid en kracht. En cadeau. Door ons te concentreren op de lente en de zomer, hebben we het natuurlijke proces van het leven veranderd in een proces van verlies in plaats van een proces van viering en waardering. Het leven is niet lineair of stagnerend. Het is een beweging van mysterie naar mysterie. Net zoals een jaar herfst en winter omvat, omvat het leven de dood, niet als het tegenovergestelde, maar als een integraal onderdeel van de manier waarop het leven wordt gemaakt.

Het leven biedt zijn wijsheid royaal aan. Alles leert. Niet iedereen leert.

De bereidheid om mogelijkheden te overwegen vereist een tolerantie voor onzekerheid.

Verdriet stelt ons in staat te genezen, te herinneren met liefde in plaats van pijn. Het is een sorteerproces. Eén voor één laat je de dingen los die voorbij zijn en treur je om hen. Eén voor één pak je de dingen vast die een deel zijn geworden van wie je bent en bouw je weer op.

De meesten van ons leiden veel meer betekenisvolle levens dan we weten. Vaak gaat het vinden van betekenis niet over dingen anders doen; het gaat over het op nieuwe manieren zien van bekende dingen.

In de stilte van het luisteren, kun je jezelf in iedereen kennen, het ongeziene zingen zacht voor zichzelf en voor jou.

Liefde wordt nooit verdiend. Het is een genade die we elkaar geven. Alles wat we moeten verdienen is alleen maar goedkeuring.

Als we gezien worden door het hart, worden we gezien voor wie we zijn. We worden gewaardeerd in onze uniekheid door degenen die in staat zijn om ons op deze manier te zien en we worden in staat om onszelf te kennen en te waarderen.

Verwonden en genezen zijn geen tegenpolen. Ze maken deel uit van hetzelfde. Het zijn onze wonden die ons in staat stellen medelevend te zijn met de wonden van anderen. Het zijn onze beperkingen die ons vriendelijk maken voor de beperkingen van andere mensen. Het is onze eenzaamheid die ons helpt om andere mensen te vinden of zelfs te weten dat ze alleen zijn met een ziekte. Ik denk dat ik mensen perfect heb gediend met delen van mezelf waar ik me vroeger voor schaamde.

Iedereen is een verhaal. Toen ik een kind was, zaten mensen rond keukentafels en vertelden hun verhalen. Dat doen we niet zo vaak meer. Rond de tafel zitten verhalen vertellen is niet alleen een manier om de tijd door te brengen. Het is de manier waarop de wijsheid wordt doorgegeven. De dingen die ons helpen om een leven te leiden dat het waard is om te onthouden.

Wanneer we weten dat we verbonden zijn met alle anderen, is compassievol handelen gewoon het natuurlijke om te doen.

Ons luisteren creëert een toevluchtsoord voor de dakloze delen in een andere persoon.

De meeste mensen hebben de voorkeur gegeven aan bepaalde levenservaringen en ontkennen en verwerpen anderen, zich niet bewust van de waarde van de verborgen dingen die in gewoon en zelfs lelijk papier kunnen worden verpakt. Door alle pijn te vermijden en ten koste van alles troost te zoeken, kunnen we zonder intimiteit of mededogen achterblijven; door verandering en risico ' s af te wijzen, bedriegen we onszelf vaak van de zoektocht; door ons lijden te ontkennen, kennen we misschien nooit onze kracht of onze grootheid

Helpen, repareren en dienen vertegenwoordigen drie verschillende manieren om het leven te zien. Als je helpt, zie je het leven als zwak. als je herstelt, zie je het leven als gebroken. Als je dienstbaar bent, zie je het leven als geheel. Repareren en helpen kan het werk van het ego zijn, en dienstbaar zijn aan het werk van de ziel.

Misschien is wijsheid gewoon een kwestie van wachten, en genezing een kwestie van tijd. En al het goede dat je ooit hebt gekregen, is voor altijd van jou.

Kippenvel gebeurt wanneer je ziel dicht bij je is, licht ademt op de achterkant van je nek en je wakker maakt.

Goedkeuring zoeken is geen rustplaats hebben, geen heiligdom. Zoals elk oordeel moedigt goedkeuring een voortdurend streven aan. Het maakt ons onzeker over wie we zijn en over onze werkelijke waarde. Goedkeuring is niet te vertrouwen. Het kan op elk moment worden ingetrokken, ongeacht onze staat van dienst. Het is net zo voedend voor echte groei als suikerspin. Toch besteden velen van ons ons leven aan het nastreven ervan.

Het leven is alleen bekend door degenen die een manier hebben gevonden om comfortabel te zijn met verandering en het onbekende. Gezien de aard van het leven, is er misschien geen veiligheid, maar alleen avontuur.

Er zou een woord moeten zijn dat begin/einde betekent, want niets begint zonder dat er iets sterft.

Levend zijn is bewust zijn, in staat zijn om aangeraakt en bewogen en veranderd te worden, in staat zijn om te reageren in plaats van te reageren, in staat zijn om te zien en te horen.

Vroeg of laat zullen we aan de rand komen van alles wat we kunnen controleren en het leven vinden, daar op ons wachtend.

Als je royaal naar mensen luistert, kunnen ze de waarheid in zichzelf horen, vaak voor de eerste keer.

Totdat we onszelf stoppen of, vaker, zijn gestopt, hopen we bepaalde gebeurtenissen van het leven "achter ons" te laten en verder te gaan met ons leven. Nadat we stoppen, zien we dat bepaalde problemen van het leven bij ons blijven zolang we leven. We zullen er steeds weer doorheen gaan, elke keer met een nieuw verhaal, elke keer met een groter begrip, totdat ze niet meer te onderscheiden zijn van onze zegeningen en onze wijsheid. Het is de manier waarop het leven ons leert te leven.

Onze wonden zijn onze bronnen van groei.

De keuze die mensen moeten maken is nooit tussen slavernij en vrijheid. We zullen altijd moeten kiezen tussen slavernij en het onbekende.

De meest eenvoudige en krachtige manier om contact te maken met een andere persoon is luisteren. Luister gewoon.

Misschien wel het belangrijkste dat we elkaar ooit geven is onze aandacht

Elk groot verlies vereist dat we opnieuw voor het leven kiezen. We moeten rouwen om dit te doen. De pijn waarover we niet hebben bedroefd, zal altijd tussen ons en het leven staan. Als we niet rouwen, raakt een deel van ons gevangen in het verleden zoals de vrouw van Lot die, omdat ze achterom keek, werd veranderd in een zoutpilaar.

Als je de angsten van iemand anders draagt en leeft volgens de waarden van iemand anders, kun je merken dat je hun leven hebt geleefd.

Van een goede leraar kun je het geheim van luisteren leren. Je zult nooit het geheim van het leven leren. Je zult zelf moeten luisteren

Diep van binnen zingt onze integriteit voor ons, of we nu luisteren of niet. Het is een noot die alleen wij kunnen horen. Uiteindelijk, wanneer het leven ons klaar maakt om te luisteren, zal het ons helpen onze weg naar huis te vinden.

Ik dacht dat vreugde eerder synoniem was met geluk, maar het lijkt nu veel minder kwetsbaar dan geluk. Vreugde lijkt deel uit te maken van een onvoorwaardelijke wens om te leven, niet terug te houden omdat het leven misschien niet aan onze voorkeuren en verwachtingen voldoet. Vreugde lijkt een functie te zijn van de bereidheid om het geheel te accepteren en te verschijnen om te ontmoeten met wat er ook is. Het heeft een soort onoverwinnelijkheid die gehechtheid aan een bepaalde uitkomst ons zou ontzeggen.

Degenen die dingen willen veranderen, kunnen teleurgesteld, verloren of zelfs belachelijk worden gemaakt. Als je je tijd vooruit bent, lachen mensen net zo vaak als ze applaudisseren, en er als eerste zijn is meestal eenzaam. Maar onze bescherming kan niet tussen ons en ons doel komen. Juiste bescherming is iets in ons in plaats van iets tussen ons en de wereld, meer over het vinden van een toevluchtsoord en kracht dan het vinden van een schuilplaats.

Iedereen is een verhaal.

We zegenen het leven om ons heen veel meer dan we beseffen. Veel eenvoudige, gewone dingen die we doen, kunnen de mensen om ons heen op diepgaande manieren beïnvloeden: het onverwachte telefoontje, de korte aanraking, de bereidheid om royaal te luisteren, de warme glimlach of knipoog van herkenning. Het enige wat nodig is om iemands vertrouwen in het leven te herstellen, is misschien het terugbrengen van een verloren oorbel of een gevallen handschoen.

Feiten brengen ons tot kennis, maar verhalen leiden tot wijsheid.

Al vele jaren luister ik naar de verhalen van mensen met kanker en andere levensbedreigende ziekten als hun counselor. Van hen heb ik geleerd om opnieuw te genieten van de kleinste details van het leven, de gratie van een warme kop koffie, de aanwezigheid van een vriend, de zegen van een nieuwe taart zeep of een uur zonder pijn. Zulke nederige ervaring is het materiaal waar veel van de allerbeste verhalen van gemaakt zijn. Als we denken dat we geen verhalen hebben, is dat omdat we niet genoeg aandacht hebben besteed aan ons leven. De meesten van ons leven levens die veel rijker en betekenisvoller zijn dan we waarderen.

Religie is een brug naar het spirituele, maar het spirituele ligt voorbij religie.

In onze instinctieve gehechtheden, onze angst voor verandering en onze wens voor zekerheid en duurzaamheid, kunnen we de vergankelijkheid ondermijnen die onze grootste kracht is, onze meest fundamentele identiteit. Zonder vergankelijkheid is er geen proces. De aard van het leven is verandering. Alle hoop is gebaseerd op het proces.

Het Heilige leeft voorbij labels en oordeel, in het hout van geen namen.

Een van mijn patiënten vertelde me dat wanneer ze haar verhaal probeerde te vertellen, mensen haar vaak onderbraken om haar te vertellen dat ze ooit zoiets hadden meegemaakt. Subtiel werd haar pijn een verhaal over zichzelf. Uiteindelijk stopte ze met praten met de meeste mensen. Het was gewoon te eenzaam. We verbinden ons door te luisteren. Wanneer we onderbreken wat iemand zegt om hen te laten weten dat we het begrijpen, verplaatsen we de focus van de aandacht naar onszelf. Als we luisteren, weten ze dat we erom geven. Veel mensen met kanker praten over de opluchting van het hebben van iemand gewoon luisteren.

De meesten van ons leiden veel meer betekenisvolle levens dan we weten. Vaak gaat het vinden van betekenis niet over dingen anders doen; het gaat over het op nieuwe manieren zien van bekende dingen. Wanneer we nieuwe ogen vinden, kan de onvermoede zegen in het werk dat we vele jaren hebben gedaan ons volledig verrassen. We kunnen het leven op vele manieren zien: met het oog, met de geest, met de intuïtie. Maar misschien zijn het alleen degenen die de taal van betekenis spreken, die zich hebben herinnerd hoe ze met het hart kunnen zien, dat het leven altijd diep gekend of gediend wordt.

Is het mogelijk om zo defensief te leven dat je nooit kunt leven?

Het spirituele is inclusief. Het is het diepste gevoel van verbondenheid en participatie.We nemen allemaal te allen tijde deel aan het spirituele, of we het nu weten of niet.

Als we bidden, veranderen we de wereld niet, we veranderen onszelf.

Woede is gewoon een vraag naar verandering, een hartstochtelijke wens dat dingen anders zijn.