Dawna Markova beroemde citaten

Ik zal niet sterven als een ongeleefd leven. Ik zal niet leven in angst om te vallen of vuur te vangen. Ik kies ervoor om mijn dagen te bewonen, om mijn leven toe te staan me te openen, om me minder bang te maken, toegankelijker; om mijn hart los te maken totdat het een vleugel, een fakkel, een belofte wordt. Ik kies ervoor om mijn betekenis te riskeren, om zo te leven dat wat tot mij kwam als zaad naar de volgende gaat als bloesem, en dat wat tot mij kwam als bloesem, gaat verder als vrucht.

Zodra je willekeurige daden van vriendelijkheid begint te erkennen-zowel die je hebt ontvangen als die je hebt gegeven - kun je niet langer geloven dat wat je doet er niet toe doet.

Ik vraag me af waarom we onszelf zo vaak opsluiten in de mening van andere mensen. Er kan geen straf erger zijn dan samenzweren in onze eigen vermindering.

Vriendelijkheid is twee keer gezegend. Het zegent degene die het geeft met een gevoel van zijn of haar eigen vermogen om lief te hebben, en de persoon die het ontvangt met een gevoel van de weldadigheid van het universum.

Dankbaarheid is als een zaklamp. Als je ' s nachts in je tuin gaat en een zaklamp aanzet, kun je plotseling zien wat er is. Het was er altijd, maar je kon het niet zien in het donker.

Ik zal niet sterven als een ongeleefd leven.

Als je een blauwe spar in de woestijn zou planten, zou hij natuurlijk vergaan. Hoe vergeten we dat ook wij levende systemen zijn en dat ieder van ons unieke omgevingen, behoeften en omstandigheden heeft waarin we bloeien of verwelken?

Niemand 'vindt' vreugde. Integendeel, we cultiveren het door te zoeken naar de kostbaarheid van kleine dingen, de gewone wonderen, die ons hart versterken zodat we ze open kunnen houden voor wat moeilijk is: genieten van het nemen van een douche of een langzame wandeling die geen bestemming heeft, in het aanraken van iets zachts, in het opmerken van de ene kleine, zwarte vogel die elke ochtend zingt vanaf de top van de grote oude dennenboom ... Ik moet mijn aandacht geven aan de eenvoudige dingen die me plezier geven met dezelfde vurigheid die ik heb gegeven aan de complexe dingen waarmee ik mezelf gek maak.

Wanneer we merken dat we verstoken zijn van passie en doel, is het eerste wat we moeten doen stoppen. Maar dat is niet makkelijk. De rest van de wereld zoomt op volle snelheid voorbij. Alleen gelaten met onszelf, zonder een project om ons bezig te houden, kunnen we nerveus en zelfkritisch worden over wat we zouden moeten doen en voelen. Dit kan zo ongemakkelijk zijn dat we op zoek zijn naar enige afleiding in plaats van onszelf de ruimte te geven om te zijn zoals we zijn.

In mijn betere momenten, denk ik aan apathie als de slaap van het doel. In mijn slechtste momenten, wanneer ik het probeer te repareren of er vanaf te komen, noem ik het lui, depressief of nutteloos voelen.

Zoals met elke andere grote natuurkracht, is er zowel glorie als gevaar in de verhalen die we onszelf vertellen. Sommige zijn giftig en houden onze problemen etterend. Anderen zijn tonisch en brengen ons voorbij de beperkingen van onze vorige geschiedenis. Om in een leven van onze eigen definitie te zijn, moeten we in staat zijn om te ontdekken welke verhalen we volgen en te bepalen welke ons helpen de meest interessante mogelijkheden te laten groeien.

Toen kanker voor het eerst in mijn leven kwam, behandelden mensen om me heen het als de vijand. Ik kreeg te horen dat ik me bij het medisch team moest voegen en dat we samen zouden vechten om het te verslaan. Dit was het verkeerde om te zeggen tegen iemand die als laatste voor een team werd gekozen. Ik was veel gelukkiger aan de zijlijn te zitten en de andere spelers aan te moedigen. Ik was totaal ongeschoold in het verslaan van iets. Dus ging ik stiekem mijn eigen weg en besloot dat ik vrij was om de Betekenis van de genezingservaring te kiezen. Ik besloot dat ik een vriendschappelijke relatie met de kanker zou ontwikkelen, iets waar ik goed in was.

Ik moet een heilige pauze nemen, alsof ik een door de zon verwarmde rots in het midden van een stromende rivier ben.

Door angst om te weten wie we werkelijk zijn, omzeilen we ons eigen lot, dat ons hongerig laat in een hongersnood die we zelf hebben veroorzaakt...we eindigen met een gevoelloos, passieloos leven, losgekoppeld van het ware doel van onze ziel. Maar wanneer je de moed hebt om je leven vorm te geven vanuit de essentie van wie je bent, ontbrand je, en word je echt levend.

Dat wat tot mij kwam als zaad gaat naar de volgende als bloesem, en dat wat tot mij kwam als bloesem, gaat verder als vrucht.

Om te onderzoeken wat het zou betekenen om volledig, sensueel levend en hartstochtelijk met opzet te leven, moet ik mijn vooropgezette ideeën over wie en wat ik ben laten vallen.

De tranen waren in inkt veranderd...

Ik kies ervoor om mijn dagen te bewonen, om mijn leven toe te staan me te openen, om me minder bang te maken, toegankelijker, om mijn hart los te maken totdat het een vleugel, een fakkel, een belofte wordt.

Ik zal niet sterven als een ongeleefd leven...Ik kies ervoor om mijn dagen te bewonen, om mijn leven toe te staan mij te openen...Ik kies ervoor om mijn betekenis te riskeren.

De momenten die je krijgt zijn je ware rijkdom. Je hebt geen macht, invloed of roem nodig. Het zonlicht brengt de kracht; de wind draagt de invloed. En wat roem betreft, nou, als je jezelf toestaat om al die handen op te merken die je groei mogelijk hebben gemaakt, zul je ook herkennen wat je voor talloze anderen mogelijk hebt gemaakt-en hoe beroemd je al bent. Op dit moment kan een van die anderen een verhaal vertellen over hoe je hen hebt geholpen vooruit te groeien.

De toekomst bestaat alleen in onze verbeelding het is een collectief verhaal dat wacht op onze stemmen om uit te drukken dat alleen kan gebeuren wanneer jij en ik bereid zijn om de leegte binnen te gaan luisteren in de stilte totdat we kunnen beginnen met het creëren van een toekomst die we kunnen bevrienden.

Leven met opzet vereist dat we vinden waar we van houden, alles geven wat we hebben en het dan doorgeven, alsof het een fakkel is, aan degenen die volgen

De praktijk van vriendelijkheid is de dagelijkse, vriendelijke, huiselijke zorgzame vorm van liefde. Het is zowel nederig - een schooljongen die zijn leraar een boeket paardenbloemen brengt-als verheven-een brandweerman die zijn leven geeft om iemand anders te redden. vriendelijkheid is liefde met handen, harten en geesten. Het is zowel grillig-waardoor onze gezichten in een glimlach barsten-als diep ontroerend-waardoor onze ogen glinsteren van tranen. En de wonderbaarlijke aard ervan is zodanig dat hoe meer daden van vriendelijkheid we aanbieden, hoe meer we moeten geven, want daden van vriendelijkheid worden altijd getrokken uit de eindeloze bron van liefde.

Vanaf het moment dat we naar school gaan, zo niet eerder, wordt ons geleerd blind te zijn voor onze bezittingen en alleen onze tekorten te zien. We zijn zorgvuldig gemarkeerd op hoeveel we verkeerd hebben op een test en, zelden of nooit, gevraagd hoe we weten hoe we de juiste spellen moeten Spellen. Tegen de tijd dat we volwassen zijn, zijn we goed thuis in al onze beperkingen, bedreven in onze incompetentie. Als we vissen in een aquarium waren, zou het zijn alsof we tegen het glas bleven slaan en het feit vergaten dat we perfect in staat waren om ooit zo licht te draaien en sierlijk in het water om ons heen te zwemmen.

Als volwassenen moeten we meer van onze kinderen vragen dan ze van zichzelf weten te vragen. Wat kunnen we doen om hun openhartige hoop te bevorderen, hun behoefte om samen te werken te betrekken, een stimulans te zijn om hun natuurlijke competentie en mededogen te gebruiken...laat hen manieren zien waarop ze zich kunnen verbinden, uitreiken, zichzelf kunnen weven in het web van relaties dat Gemeenschap wordt genoemd.