Anne Morrow Lindbergh beroemde citaten

Het vergt evenveel moed om te hebben geprobeerd en gefaald als Om te hebben geprobeerd en geslaagd.

Over het algemeen zijn moeders en huisvrouwen de enige werknemers die niet regelmatig vrij hebben. Ze zijn de grote vakantieloze klasse.

Ik geloof niet dat puur lijden leert. Als alleen lijden zou leren, zou de hele wereld wijs zijn, omdat iedereen lijdt. Aan lijden moeten rouw, begrip, geduld, liefde, openheid en de bereidheid om kwetsbaar te blijven worden toegevoegd.

Een eenvoudig genoeg genot, zeker, om alleen te ontbijten met je man, maar hoe zelden getrouwde mensen in het midden van het leven bereiken het.

Mijn vader leerde me dat een rekening is als een huilende baby en moet worden verzorgd in een keer.

Ik voel dat we allemaal eilanden zijn-in een gemeenschappelijke zee.

Vrouwen hebben eenzaamheid nodig om de ware essentie van zichzelf terug te vinden.

Als je je volledig overgeeft aan de momenten die voorbijgaan, leef je die momenten rijker.

Het meest uitputtende in het leven, heb ik ontdekt, is onoprecht zijn. Daarom is zoveel van het sociale leven vermoeiend; men draagt een masker. Ik heb mijn masker afgeworpen.

Je kunt niet alle mooie schelpen op het strand verzamelen. Men kan er maar een paar verzamelen, en ze zijn mooier als ze er maar weinig zijn.

Hem die ik liefheb, wil ik vrij zijn-zelfs van mij.

De enige echte zekerheid ligt niet in bezitten of bezitten, niet in eisen of verwachten, zelfs niet in hopen. Veiligheid in een relatie ligt niet in terugkijken naar wat het was, noch vooruitkijken naar wat het zou kunnen zijn, maar in het leven in het heden en het accepteren zoals het nu is.

Wens me geen geluk - ik verwacht niet gelukkig te zijn het is verder gegaan dan dat, op de een of andere manier. Wens me moed en kracht en een gevoel voor humor - Ik zal ze allemaal nodig hebben.

Het regelen van een kom bloemen in de ochtend kan een gevoel van rust geven in een drukke dag - zoals het schrijven van een gedicht of het zeggen van een gebed.

De zee beloont niet degenen die te angstig, te hebzuchtig of te ongeduldig zijn. Men moet leeg, open, keuzeloos liggen als een strand-wachtend op een geschenk van de zee.

Het meest uitputtende in het leven is onoprecht zijn.

Verdriet kan niet gedeeld worden. Iedereen draagt het alleen. Zijn eigen last op zijn eigen manier.

Vliegen was een tastbare vrijheid. In die tijd was het schoonheid, avontuur, ontdekking - de belichaming van het inbreken in nieuwe werelden.

Geven zonder enige beloning, of enige kennisgeving, heeft een speciale eigenschap van zichzelf.

Goede communicatie is net zo stimulerend als zwarte koffie, en net zo moeilijk om na te slapen.

Ik wil een eenheid van oog, een zuiverheid van intentie, een centrale kern in mijn leven die me in staat zal stellen deze verplichtingen en activiteiten zo goed mogelijk uit te voeren.

Een muzieknoot krijgt Betekenis door de stilte aan beide zijden.

Ik ben overweldigd door de schoonheid en rijkdom van ons leven samen, die vroege ochtenden die vertrekken, die avonden die glinsteren met rivieren en meren onder ons, nog steeds het laatste licht vasthouden.

Reizigers zijn altijd Ontdekkers, vooral degenen die per vliegtuig reizen. Er zijn geen wegwijzers in de lucht die laten zien dat een man die kant op is gegaan. Er zijn geen kanalen gemarkeerd. De vlieger breekt elke seconde in nieuwe onbekende zeeën.

Niemand zal ooit op dezelfde manier naar de maan kijken. Belangrijker is dat niemand ooit op dezelfde manier naar de aarde zal kijken. De mens moest zich van de Aarde bevrijden om zowel zijn kleine plaats in een zonnestelsel als zijn onschatbare waarde als een leven bevorderende planeet waar te nemen. Als mens hebben we misschien een nieuwe stap gezet naar volwassenheid. We kunnen onze planeet Aarde zien met onthechting, met tederheid, met enige schaamte en medelijden, maar uiteindelijk ook met liefde.

Wanneer men niet meer in contact is met zichzelf, kan men anderen niet aanraken.

Men leert eerst en vooral in het leven op het strand de kunst van het afwerpen; hoe weinig men kan opschieten, niet hoeveel.

Als je van iemand houdt, hou je niet van hem, de hele tijd, op precies dezelfde manier, van moment tot moment. Het is een onmogelijkheid. Het is een leugen om te doen alsof. En toch is dit precies wat de meesten van ons eisen. We hebben zo weinig vertrouwen in de eb en vloed van het leven, van liefde, van relaties.

Je kunt niet gewoon schrijven en schrijven en dingen in een la stoppen. Ze verwelken zonder de warme zon van de waardering van iemand anders.

Niets voedt het centrum van het zijn zo veel als creatief werk.

Misschien is de middelbare leeftijd een periode van het afschudden van schelpen, de schil van ambitie, de schil van materiële accumulaties en Bezittingen, de schil van het ego.

In de beschutte eenvoud van de eerste dagen nadat een baby is geboren, ziet men opnieuw de magische gesloten cirkel, het wonderbaarlijke gevoel van twee mensen die alleen voor elkaar bestaan.

Forsythia is pure vreugde. Er is geen greintje, geen sprankje verdriet of zelfs kennis in forsythia. Pure, onverdunde, onaangeroerde vreugde.

Alleen wanneer men verbonden is met zijn innerlijke kern, is men verbonden met anderen. En voor mij kan de kern, de innerlijke bron, het beste worden teruggevonden door eenzaamheid.

...Ik wil in de eerste plaats - in feite, als een einde aan deze andere verlangens-in vrede met mezelf zijn. Ik wil een eenheid van oog, een zuiverheid van intentie, een centrale kern in mijn leven die mij in staat zal stellen deze verplichtingen en activiteiten zo goed mogelijk uit te voeren. Ik wil in feite-om te lenen uit de taal van de heiligen-zoveel mogelijk van de tijd 'in genade' leven. Ik gebruik deze term niet in een strikt theologische zin. Met genade bedoel ik een innerlijke harmonie, in wezen geestelijk, die kan worden vertaald in uiterlijke harmonie...

Voor de slaap heeft men eindeloze diepten van zwartheid nodig om in te zinken; daglicht is te ondiep, het zal er geen bedekken.

Alleen in groei, hervorming en verandering is paradoxaal genoeg echte zekerheid te vinden.

Hoe komt het dat je soms de realiteit van mensen scherper kunt voelen door middel van een brief dan van aangezicht tot aangezicht?

Men kan nooit in dankbaarheid betalen; men kan alleen ergens anders in het leven 'in natura' betalen.

er is geen zonde die onverzoenlijker gestraft wordt door de natuur dan de zonde van weerstand tegen verandering.

Wanneer het hart wordt overspoeld met liefde, is er geen ruimte voor angst, twijfel, aarzeling.

Liefde is een kracht. . . . Het is geen resultaat, het is een oorzaak. Het is geen product. Het is een macht, zoals geld, of stoom of elektriciteit. Het is waardeloos tenzij je er iets anders door kunt geven.

Mannen schoppen vriendschap rond als een voetbal, maar het lijkt niet te kraken. Vrouwen behandelen het als glas en het gaat in stukken.

Voor geluk heeft men zekerheid nodig, maar vreugde kan als een bloem ontspruiten, zelfs uit de kliffen van wanhoop.

Ik moet alles opschrijven, koste wat kost. Schrijven is denken. Het is meer dan leven, want het is zich bewust zijn van het leven.

Alleen liefde kan eindeloos verdeeld worden en nog steeds niet afnemen.

Men schrijft niet om gelezen te worden, maar om te ademen...men schrijft om na te denken, te bidden, te analyseren. Men schrijft om zijn geest te zuiveren, om zijn angsten te verdrijven, om zijn twijfels onder ogen te zien, om naar zijn fouten te kijken-om ze terug te krijgen. Men schrijft om zijn vreugde vast te leggen en te kristalliseren, maar ook om zijn somberheid te verspreiden. Zoals gebed-je gaat er meer naar toe in verdriet dan vreugde, om hulp, een weg terug naar 'genade'.

Ik zie tenslotte niet in waarom ik altijd vraag om privé, individuele, egoïstische wonderen terwijl er elk jaar wonderen zijn zoals witte kornoelje.

Het strand is geen plek om te werken; om te lezen, te schrijven of na te denken.

Het is niet voor het moment dat je geraakt bent dat je moed nodig hebt, maar voor die lange bergopwaartse klim terug naar gezond verstand en geloof en veiligheid.