Murray Bookchin beroemde citaten

De veronderstelling dat wat nu bestaat noodzakelijkerwijs moet bestaan, is het zuur dat alle visionaire gedachten aantast.

Spreken over 'grenzen aan groei' onder een kapitalistische markteconomie is even zinloos als spreken over grenzen van oorlogvoering onder een krijgersmaatschappij. De morele vroomheden, die tegenwoordig door veel goedbedoelende milieuactivisten worden geuit, zijn even naïef als de morele vroomheden van multinationals manipulatief zijn. Het kapitalisme kan net zo min worden overgehaald om de groei te beperken als een mens kan worden overgehaald om te stoppen met ademen. Pogingen om 'groen' kapitalisme te maken, om het 'ecologisch' te maken, zijn gedoemd door de aard van het systeem als een systeem van eindeloze groei.

Als we het onmogelijke niet doen, worden we geconfronteerd met het ondenkbare.

Een anarchistische samenleving, verre van een verafgelegen ideaal, is een voorwaarde geworden voor de praktijk van ecologische principes.

Als we erkennen dat elk ecosysteem ook kan worden gezien als een voedselweb, kunnen we het zien als een cirkelvormige, verweven nexus van relaties tussen planten en dieren (in plaats van een gelaagde piramide met de mens op de top) - elke soort, of het nu een vorm van bacteriën of herten is, is samengevoegd in een netwerk van onderlinge afhankelijkheid, hoe indirect de verbanden ook mogen zijn.

Kapitalisme is een sociale kanker. Het is altijd een sociale kanker geweest. Het is de ziekte van de samenleving. Het is de maligniteit van de samenleving.

Totdat de samenleving kan worden teruggevorderd door een onverdeelde mensheid die haar collectieve wijsheid, culturele verworvenheden, technologische innovaties, wetenschappelijke kennis en aangeboren creativiteit zal gebruiken voor haar eigen voordeel en voor dat van de natuurlijke wereld, zullen alle ecologische problemen hun wortels hebben in sociale problemen.

Noch lossen stukjes, hoe goed ook bedoeld, zelfs maar gedeeltelijk problemen op die een universeel, globaal en catastrofaal karakter hebben bereikt. Gedeeltelijke 'oplossingen' dienen als cosmetica om de diepgewortelde aard van de ecologische crisis te verbergen. Ze leiden daarmee de publieke aandacht en theoretisch inzicht af van een adequaat begrip van de diepte en reikwijdte van de noodzakelijke veranderingen.

De mensheid heeft een lange geschiedenis doorgemaakt van eenzijdigheid en van een sociale toestand die altijd het potentieel van vernietiging bevatte, ondanks haar creatieve prestaties in technologie. Het grote project van onze tijd moet zijn om het andere oog te openen: om alleszijdig en geheel te zien, om de kloof tussen mensheid en natuur te genezen en te transcenderen die met vroege wijsheid kwam.

Het ecologische principe van eenheid in diversiteit wordt een rijk gemedieerd sociaal Principe; vandaar mijn gebruik van de term sociale ecologie.

De solidariteit die we vinden, bestaat ondanks de samenleving, tegen al haar realiteiten, als een eindeloze strijd tussen het aangeboren fatsoen van de mens en de aangeboren onfatsoenlijkheid van de samenleving. Kunnen we ons voorstellen hoe mensen zich zouden gedragen als dit fatsoen volledig bevrijd kon worden, als de samenleving het respect verdiende, zelfs de liefde van het individu?

Mensen zijn nooit vrij om tevreden te zijn.

Er zijn geen andere hiërarchieën in de natuur dan die welke worden opgelegd door hiërarchische manieren van menselijk denken, maar eerder verschillen alleen in functie tussen en binnen levende wezens.

De plundering van de menselijke geest door de markt loopt parallel met de plundering van de aarde door het kapitaal.

Het kapitalisme kan net zo min worden ' overgehaald 'om de groei te beperken als een mens kan worden' overgehaald ' om te stoppen met ademen. Pogingen om het kapitalisme' groen 'te maken, om het' ecologisch ' te maken, zijn gedoemd door de aard van het systeem als een systeem van eindeloze groei.

Peter Kropotkin beschreef het anarchisme als de extreem - linkse vleugel van het socialisme-een visie waar ik het volledig mee eens ben. Een van mijn diepste zorgen vandaag is dat de libertair socialistische kern zal worden uitgehold door modieus, postmodernistisch, spiritistisch, mystiek individualisme.

In onze eigen tijd hebben we dominantie over het sociale landschap zien verspreiden tot een punt waar het buiten alle menselijke controle ligt. Vergeleken met deze geweldige mobilisatie van materialen, van rijkdom, van menselijk intellect, van menselijke arbeid voor het enige doel van overheersing, vervagen alle andere recente menselijke prestaties tot bijna triviale betekenis. Onze kunst, wetenschap, geneeskunde, literatuur, muziek en charitatieve handelingen lijken louter uitwerpselen van een tafel waarop bloedige feesten op de buit van verovering de aandacht hebben getrokken van een systeem waarvan de eetlust voor Heerschappij volkomen ongebreideld is.

Macht aan het volk ' kan alleen in de praktijk worden gebracht wanneer de macht die door de sociale elites wordt uitgeoefend, in het volk wordt opgelost. Elk individu kan dan de controle over zijn dagelijks leven nemen. Als' macht aan het volk 'niets meer betekent dan macht aan de' leiders ' van het volk, dan blijft het volk een ongedifferentieerde, manipuleerbare massa, even machteloos na de revolutie als voorheen. Uiteindelijk kan het volk nooit macht hebben totdat het als Volk verdwijnt.

Zolang de hiërarchie blijft bestaan, zolang de overheersing de mensheid organiseert rond een systeem van elites, zal het project van het domineren van de natuur blijven bestaan en onvermijdelijk onze planeet naar ecologisch uitsterven leiden.

We zijn onderdeel van de natuur, een product van een lange evolutionaire reis. Tot op zekere hoogte dragen we de oude oceanen in ons bloed. onze hersenen en zenuwstelsel zijn niet plotseling ontstaan zonder lange antecedenten in de natuurlijke geschiedenis. Wat we het meest waarderen als een integraal onderdeel van onze menselijkheid - ons buitengewone vermogen om op complexe conceptuele niveaus te denken - kan worden teruggevoerd naar het zenuwnetwerk van primitieve ongewervelde dieren, de ganglia van een weekdier, het ruggenmerg van een vis, de hersenen van een amfibie en de hersenschors van een primaat.

Ik ben verbijsterd door mensen die vandaag, na moraliseren over de noodzaak van samenwerking en goede wil en liefde-uw-naaste-als-uzelf, plotseling de meest primitieve, barbaarse motivaties voor elke vorm van vooruitgang aanroepen.

Ons wezen wordt, niet stasis. Onze wetenschap is utopie, onze realiteit is Eros, ons verlangen is Revolutie.