Lewis Mumford beroemde citaten

De steden en herenhuizen waar mensen van dromen zijn die waarin ze uiteindelijk leven.

Een dag doorgebracht zonder de aanblik of het geluid van schoonheid, de contemplatie van mysterie, of het zoeken naar waarheid of volmaaktheid is een door armoede getroffen dag; en een opeenvolging van zulke dagen is fataal voor het menselijk leven.

De laatste stap in ouderlijke liefde houdt de bevrijding van de geliefde in; het bereidwillig doorsnijden van de navelstreng die het kind anders in een staat van emotionele afhankelijkheid zou houden.

Het leven is een kunst die we zonder voorbereiding moeten oefenen, een partituur die we op het eerste gezicht spelen nog voordat we onze instrumenten onder de knie hebben.

Een bepaalde hoeveelheid tegenstand is een grote hulp voor een man. Vliegers staan op tegen, niet met, de wind.

Het leven is de enige kunst die we moeten beoefenen zonder voorbereiding, en zonder de voorlopige proeven, de mislukkingen en botches, die essentieel zijn voor training.

Onze nationale bloem is het betonnen Klaverblad.

Herstel menselijke benen als een manier van reizen. Voetgangers zijn afhankelijk van voedsel voor brandstof en hebben geen speciale parkeerfaciliteiten nodig.

Een man van moed heeft nooit wapens nodig, maar hij kan borgtocht nodig hebben.

De manier waarop mensen in democratieën de overheid zien als iets anders dan zijzelf is een echte handicap. Soms bevestigt de regering haar mening.

Het feit dat orde en creativiteit elkaar aanvullen, is fundamenteel geweest voor de culturele ontwikkeling van de mens; want hij moet orde internaliseren om zijn creativiteit een externe vorm te kunnen geven.

De moderne mens is het slachtoffer van de instrumenten die hij het meest waardeert. Elke machtswinst, elke beheersing van natuurkrachten, elke wetenschappelijke toevoeging aan kennis, is potentieel gevaarlijk gebleken, omdat het niet gepaard ging met gelijke winst in zelfbegrip en zelfdiscipline.

De westerse samenleving heeft als onbetwistbaar een technologisch imperatief aanvaard dat even willekeurig is als het meest primitieve taboe: niet alleen de plicht om uitvindingen te bevorderen en voortdurend technologische nieuwigheden te creëren, maar evenzeer de plicht om zich onvoorwaardelijk aan deze nieuwigheden over te geven, alleen maar omdat ze worden aangeboden, zonder rekening te houden met hun menselijke gevolgen.

Elke generatie komt in opstand tegen haar vaders en maakt vrienden met haar grootvaders.

Deugd is geen chemisch product... het is een historisch product, zoals taal en literatuur; en dit betekent dat als we ophouden ons er om te bekommeren, ophouden het te cultiveren, ophouden haar gefinancierde waarden over te dragen, een groot deel ervan zinloos zal worden, als een dode taal waarvoor we de sleutel verloren hebben.

Niets is ondenkbaar, niets onmogelijk voor de evenwichtige persoon, mits het voortkomt uit de behoeften van het leven en toegewijd is aan de verdere ontwikkeling van het leven.

Helaas, als een economie eenmaal is afgestemd op expansie, veranderen de middelen snel in een doel en "het gaan wordt het doel."Nog ongelukkiger is dat de industrieën die door een dergelijke uitbreiding worden begunstigd, om hun productie te behouden, moeten worden gewijd aan goederen die gemakkelijk te consumeren zijn, hetzij door hun aard, hetzij omdat ze zo slecht zijn vervaardigd dat ze spoedig moeten worden vervangen. Door Mode en ingebouwde veroudering worden de economieën van de machineproductie, in plaats van het produceren van vrije tijd en duurzame rijkdom, naar behoren tenietgedaan door de verplichte consumptie op nog grotere schaal.

Hoe ver de moderne wetenschap en technieken ook achterblijven bij hun inherente mogelijkheden, ze hebben de mensheid ten minste één les geleerd: niets is onmogelijk.

Neem niet de wil voor de daad; neem de daad.

Het toevoegen van rijstroken om verkeersopstoppingen aan te pakken is als het losmaken van je riem om obesitas te genezen.

Echte [economische] waarde ligt in de kracht om het leven te ondersteunen of te verrijken

We hebben een industriële orde gecreëerd die is afgestemd op automatisme, waar zwakzinnigheid, inheems of verworven, noodzakelijk is voor volgzame productiviteit in de fabriek; en waar een doordringende neurose het laatste geschenk is van het zinloze leven dat aan de andere kant uitkomt.

Een van de functies van intelligentie is om rekening te houden met de gevaren die voortvloeien uit het vertrouwen uitsluitend op de intelligentie.

De belangrijkste functie van de stad is om macht om te zetten in vorm, energie in cultuur, dode materie in levende symbolen van kunst, biologische reproductie in sociale creativiteit.

Ieder van ons, zolang het leven ons beweegt, kan een rol spelen in het bevrijden van onszelf uit het machtssysteem door ons primaat als mensen te bevestigen in stille daden van mentale of fysieke terugtrekking-in gebaren van non-conformiteit, in onthoudingen, beperkingen, remmingen, die ons zullen bevrijden van de overheersing van de Vijfhoek van de macht.

Het beteugelen van de machine en het beperken van kunst tot handwerk is een ontkenning van kansen.

Een maatschappij die aan de ene klasse alle mogelijkheden voor vrije tijd en aan de andere alle lasten van het werk geeft, veroordeelt beide klassen tot geestelijke onvruchtbaarheid.

Integratie verloopt precies langs de tegenovergestelde weg: Een opzettelijke verhoging van elke organische functie; een bevrijding van impulsen uit omstandigheden die hen irrationeel dwarsbomen; rijkere en complexere patronen van activiteit; een esthetische verhoging van verwachte realisaties; een gestage verlenging van de toekomst; een geloof in kosmische perspectieven.

New York is het perfecte model van een stad, niet het model van een perfecte stad.

Wat ooit de objectieve wereld werd genoemd, is een soort Rorschach-inktvlek, waarin elke cultuur, elk systeem van wetenschap en religie, elk type persoonlijkheid, een betekenis leest die slechts op afstand is afgeleid van de vorm en kleur van de vlek zelf.

De Fujiyama van de architectuur?tegelijk een hoge berg en een nationaal heiligdom.

Het uiteindelijke doel van de menselijke inspanning is de zelftransformatie van de mens.

Hoewel veel andere ideeën en maatregelen van het grootste belang zijn voor het goede leven van de Gemeenschap, is het begrip van de Gemeenschap als beperkt in aantal en in oppervlakte wat de architectonische uitdrukking ervan betreft... Om deze relaties duidelijk tot uitdrukking te brengen, om ze te belichamen in gebouwen en wegen en tuinen waarin elke individuele structuur ondergeschikt zal zijn aan het geheel - Dit is het einde van de gemeenschapsplanning.

Idealisme en wetenschap blijven in afzonderlijke compartimenten functioneren; en toch hangt 'het geluk van de mens op aarde' af van hun combinatie.

De grote stad is het beste orgaan van herinnering dat de mens tot nu toe heeft gecreëerd.

De levensduur en het aanpassingsvermogen van de computer moeten in twijfel worden getrokken. Het verstandige gebruik ervan hangt af van de beschikbaarheid van de menselijke werkgevers om letterlijk hun eigen hoofd te houden, niet alleen om de programmering te onderzoeken, maar om voor zichzelf het recht op uiteindelijke beslissing te behouden. Geen enkel automatisch systeem kan intelligent bestuurd worden door automaten of door mensen die de menselijke intuïtie, menselijke autonomie, menselijk doel niet durven beweren.

Als er gunstige habitats en gunstige vormen van associatie zijn voor dieren en planten, zoals de ecologie aantoont, waarom dan niet voor mensen? Als elke natuurlijke omgeving zijn eigen evenwicht heeft, is er misschien geen equivalent hiervan in de cultuur?

Terwijl Freud zich voor het grootste deel bezighield met de ziekelijke effecten van onbewuste onderdrukking, was Jung meer geïnteresseerd in de manifestaties van onbewuste expressie, eerst in de droom en uiteindelijk in de meer ordelijke producten van religie en kunst en moraal.

Welke overvloed aan materiële goederen kan mogelijk boeten voor een wakend leven dat zo menselijk kleineert, zo niet vernederend is, als de drukknoptaken die aan menselijke uitvoerders worden overgelaten?

Het fysieke lot van de overlevende werknemers was aanzienlijk verbeterd, met werkloosheidsverzekering, sociale zekerheid en de nieuwe gezondheidszorg, terwijl het schoolonderwijs van hun kinderen werd verzekerd door de door de overheid beheerde scholen: bovendien hadden ze, voor intellectuele of emotionele prikkels en afleiding, de radio en de televisie. Maar het werk zelf was niet langer zo divers, zo interessant of zo ondersteunend voor de persoonlijkheid...

Mechanische instrumenten, mogelijk een middel voor rationele menselijke doeleinden, zijn nauwelijks een zegen wanneer ze het mogelijk maken dat de roddels van de dorpsidioot en de daden van de schurk elke dag aan een miljoen mensen worden uitgezonden.

(De processen zijn) dubbel verwoestend: ze verarmen de aarde door haastig, ten behoeve van enkele generaties, de gemeenschappelijke hulpbronnen te verwijderen die, eenmaal verbruikt en verspild, nooit kunnen worden hersteld; en ten tweede, in zijn techniek, zijn gewoonten, zijn processen, is de paleotechnische periode even vijandig voor de aarde die als een menselijke habitat wordt beschouwd, door zijn vernietiging van de schoonheid van het landschap, zijn ruïnering van beken, zijn vervuiling van drinkwater, zijn het vullen van de lucht met een fijn verdeelde koolstofdeposito, die zowel het leven als de vegetatie verstikt.

Het wonder is niet dat er zoveel kakofonie in ons eigenlijke individuele leven verschijnt, maar dat er enige schijn van harmonie en vooruitgang is.

Ik ben een pessimist over kansen; ik ben een optimist over mogelijkheden.

Elke religie is een moedige gok op het auteurschap van Hamlet. Maar wat het stuk betreft, maakt het enig verschil of Shakespeare of Bacon het schreef? Zou het voor de acteurs enig verschil maken als hun rollen uit het niets gebeurden, als ze zich op het podium bevonden vanwege een grof en onvergeeflijk ongeluk? Zou het enig verschil maken of de toneelschrijver hen de regels gaf of dat ze ze zelf componeerden, zolang de regels goed werden gesproken? Zou het voor de personages enig verschil maken als de droom van een Midzomernacht echt een droom was?

Wanneer Kunst betekenisloos lijkt te zijn, zoals ongetwijfeld een deel van de abstracte schilderkunst van onze tijd inderdaad lijkt, zegt het schilderij, inderdaad wat de kunstenaar schreeuwt op de top van zijn stem, dat het leven leeg is geworden van alle rationele inhoud en samenhang, en dat is in tijden als deze verre van een zinloze verklaring.

We moeten evenveel gewicht geven aan het opwekken van emoties en aan de uitdrukking van morele en esthetische waarden als we nu geven aan de wetenschap, aan uitvindingen, aan praktische organisatie. De een zonder de ander is impotent.

Niets houdt stand behalve het leven: het vermogen tot geboorte, groei en vernieuwing.

De tijdloosheid van kunst is haar vermogen om de transformatie van eindeloos worden in zijn weer te geven.

Voor de meeste Amerikanen betekent vooruitgang accepteren wat nieuw is omdat het nieuw is, en weggooien wat oud is omdat het oud is.