Li-Young Lee beroemde citaten

Mensen die poëzie lezen hebben gehoord over de brandende struik, maar als je poëzie schrijft, zit je in de brandende struik.

Sommige dingen verlaten nooit een persoon: de geur van het haar van iemand van wie je houdt, de textuur van kaki ' s, in je handpalm, het rijpe gewicht.

Boordevol. Dat is wat het is, Ik wil naar een plek waar mijn zinnen vol zijn.

Onze lichamen zien er solide uit, maar ze zijn er niet. Als een fontein. Een fontein van water ziet er solide uit, maar je kunt je vingers er dwars doorheen steken. Onze lichamen lijken op dingen, maar er is geen dingheid voor hen.

Bij het schrijven van poëzie is alle aandacht gericht op een innerlijke stem.

Dat is wat ik wil, dat soort roekeloosheid waar het gedicht zelfs voor je ligt. Het is alsof je op een paard rijdt dat een beetje te wild voor je is, dus er is een spanning tussen wat je kunt doen en wat het paard besluit dat het gaat doen.

Hoewel alle lichamen hetzelfde lot delen, doen alle stemmen dat niet.

Zou het in verlangen kunnen zijn dat we het meest onszelf zijn?

Het probleem met het geheugen is dat het verandert wat het ook aanraakt. Het is nooit zo nauwkeurig. Als gevolg daarvan ben ik uiteindelijk mijn eigen ervaringen aan het aanpassen en herzien. Het is een mythe.

We laten elkaar een tijdje zitten.

Ik heb lang over iets nagedacht en ik merk steeds dat de meeste menselijke spraak-zo niet alle menselijke spraak-wordt gemaakt met de uitgaande adem. Dat is het vreemde van aanwezigheid en afwezigheid. Wanneer we inademen, zijn onze lichamen gevuld met voedingsstoffen en voeding. Ons bloed is gevuld met zuurstof, onze huid wordt flush; onze botten worden harder-ze worden verdicht. Onze spieren worden afgezwakt en we voelen ons erg aanwezig wanneer we inademen. Het probleem is dat als we inademen, we niet kunnen praten. Aanwezigheid en stilte hebben dus iets met elkaar te maken.

En ik heb nooit geloofd dat de veelheid van dromen en vele woorden ijdel waren.

Een gedicht is als een partituur voor de menselijke stem.

Elke keer als je een gedicht schrijft is het apocalyptisch. Je onthult wie je werkelijk bent voor jezelf.

Het geheugen herziet me. Zelfs nu komt een brief van een plaats die ik niet ken, van iemand met mijn naam en poststempel jaren geleden, terwijl ik wacht op bevelen van het licht of het donker; Ik wacht op shapeliness limned, of ontbinding. Is het paradijs te wijten of nauwelijks gemist tot nog eens duizend jaar? Ik wacht in een blauw uur en ver weg geluid van hameren, en op een bladzijde begint een gedicht, iets dat op het punt staat te worden verspreid, iets dat op het punt staat te ontstaan.

Er zijn dagen dat we leven alsof de dood nergens op de achtergrond is; van vreugde naar vreugde naar vreugde, van vleugel naar vleugel, van bloesem naar bloesem naar onmogelijke bloesem, naar zoete onmogelijke bloesem.

Misschien betekent gevleugeld zijn verwond worden door oneindigheid.

Een blauwe plek, blauw in de spier, je raakt me. Zoals bot de pijn naar huis omhelst, zo ben ik geïrriteerd om van je te houden, je lichaam de vorm van terugkeer, je haar een torso van licht, je warmte die ik moet hebben, je opening die ik zou eten, elk moment van dat zachtvinnen fruit, omgekeerde fontein waarin ik me niet zie.

Om de metalen splinter uit mijn handpalm te trekken, reciteerde mijn vader een verhaal met een lage stem. Ik keek naar zijn mooie gezicht en niet naar het mes. Voordat het verhaal eindigde, had hij het ijzer verwijderd waarvan ik dacht dat ik zou sterven. Ik kan me het verhaal niet herinneren, maar hoor zijn stem nog steeds, een bron van donker water, een gebed. En ik herinner me zijn handen, twee maten van tederheid die hij tegen mijn gezicht legde.

Ik vind het niet erg om te lijden zolang het maar om iets gaat. Ik Vind geluk niet erg, als het ergens om gaat. Als het het holle spul is, dan is er geen geschenk, op de een of andere manier.

Een deur springt uit de schaduw en springt dan weg. Dit is wat ik heb gevonden: de achterdeur, ontsloten. Met behulp van de insulaire wind slaat het en slaat het zonder betekenis en zonder betekenis.

Ik ben dat laatste, dat laatste ding, het lichaam in een wit laken luisteren,