Stanley Kunitz beroemde citaten

Het universum is een continu web. Raak het op elk moment aan en het hele web trilt.

Ik kan bijna niet wachten tot morgen, het betekent elke dag een nieuw leven voor mij.

We moeten leren leven met onze zwakheden. De beste mensen die ik ken zijn ontoereikend en schaamteloos.

Wanneer je terugkijkt op een leven en denkt aan wat aan de wereld is gegeven door je aanwezigheid, je vluchtige aanwezigheid, denk je onvermijdelijk aan je kunst, wat het ook mag zijn, als het geschenk dat je aan de wereld hebt gegeven in erkenning van het geschenk dat je hebt gekregen, wat het leven zelf is... Dat werk is geen uitdrukking van het verlangen naar lof of erkenning, of prijzen, maar de diepste manifestatie van je voldoening voor de gave van het leven.

Wees wat je bent. Geef wat van jou is om te geven. Heb Stijl. Durven.

Je moet oppassen dat je het gedicht niet berooft van zijn wilde oorsprong.

Behendig openden ze de hersenen van een kind, en het was vol vliegende dromen.

Poëzie is uiteindelijk mythologie, het vertellen van verhalen over de ziel. De oude mythen, de oude goden, de oude helden zijn nooit gestorven. Ze slapen alleen maar in de bodem van onze geest, wachtend op onze oproep. We hebben ze nodig, want in hun som belichamen ze de wijsheid en ervaring van het ras.

Het onbewuste creëert, het ego bewerkt.

Ritme is voor mij in wezen wat Hopkins de smaak van het zelf noemde. Ik proef mezelf als ritme.

Eindig met een afbeelding en leg het niet uit.

Een gedicht heeft geheimen waar de dichter niets van weet.

Wanneer zij onze stopcontacten grijs zullen verven en ons zullen verlichten als een stinkende lont, vergeet niet dat we ooit konden zeggen, gisteren hadden we een wereld te verliezen.

Het gedicht in het hoofd is altijd perfect. Weerstand begint wanneer je het probeert om te zetten in taal.

Hoe zal het hart verzoend worden met zijn feest der verliezen?

Ik associeer de tuin met de hele ervaring van het leven, en dus is er niets in het bereik van de menselijke ervaring dat gescheiden is van wat de tuin kan betekenen in zijn gretigheid en zijn aandrang, en in zijn drijvende energie om te leven-om te groeien, om vrucht te dragen.

De moderne dichters die ik het meest koester, zijn zeker verontrustende geesten; ze komen niet naar coo.

Mijn moeder heeft mijn vader nooit vergeven

Het is mijn hart dat laat is, het is mijn lied dat vliegt.

Ik dans / voor de vreugde van het overleven, aan de rand van de weg.

Ik hou van een einde dat zowel een deur als een raam is.

Poëzie is taal die verrast wordt door het veranderen in betekenis.

De hoogste moraal van de kunst is te volharden.

Ik weiger mij tot theologie te wenden om het leven te rechtvaardigen of te verlossen. Er is altijd een kwestie van de verbinding met het eeuwige. Ik zeg vooral tegen mezelf, houd je overtuiging levend dat er Heilige elementen in het leven zijn in de praktijk van het leven die gerespecteerd moeten worden. Maar de overtuiging in het bestaan van het Heilige betekent niet noodzakelijkerwijs dat je in een schepper moet geloven, omdat wij degenen zijn die het Heilige hebben gemaakt.

Poëzie is tegenwoordig makkelijker te schrijven, maar moeilijker te onthouden.

Een dichter moet zijn wildernis levend houden in hem.

De eerste taak van de dichter is om de persoon te creëren die de gedichten zal schrijven.

Leef in de lagen, niet op het nest.

Wat doet de motor draaien? Verlangen, verlangen, verlangen.

In mijn donkerste nacht, toen de maan bedekt was en ik door wrakken zwerfde, gaf een met nimbus bewolkte stem me de opdracht: "leef in de lagen,niet op het nest."Hoewel ik de kunst niet heb om het te ontcijferen. ongetwijfeld is het volgende hoofdstuk in mijn boek van transformaties al geschreven. Ik ben nog niet klaar met mijn veranderingen

...weinig jonge dichters testen hun gedichten tegen het oor. Ze schrijven voor de pagina, en de pagina, laat me je vertellen, is een koud bed.

In een moorddadige tijd breekt en breekt het hart en leeft door te breken.

Schat, herinner je je de man met wie je trouwde? Raak me aan, herinner me wie ik ben.

We zijn allemaal uit de Hof verdreven, maar degenen die het meest lijden in ballingschap zijn degenen die nog steeds mogen dromen van perfectie.

Stuur mijn mail naar Mars.

Een dichter moet zijn wildernis levend houden in hem. Om een dichter te blijven na veertig vereist een bewustzijn van je donkerste Afrika, dat deel van jezelf dat nooit zal worden getemd.

Writer ' s block is een natuurlijke aandoening. Schrijvers die het nooit hebben meegemaakt, hebben iets mis met hen. Het betekent dat er niet genoeg wrijving is-dat ze niet genoeg moeite doen om de tegenstrijdigheden van het leven te verzoenen. Alles wat je krijgt is zoete monotone stroom. Writer ' s block is niets om zelfmoord over te plegen. Het geeft gewoon een onbalans aan tussen je ervaring en je Kunst, en ik denk dat dat constructief is.

In elk huwelijkshuis is plaats voor een tolk.

Een stukje aarde veroveren en zo mooi maken als je maar kunt dromen: dat is ook kunst. Een mens kan niet gescheiden worden van de aarde. Ik kom elke dag uit de tuin met het gevoel, o, geïnspireerd op een manier die men nodig heeft om het dagelijks leven om te zetten in iets groters dan dat kleine leven zelf.

Ik liet mijn schoffel vallen en rende het huis binnen en begon dit gedicht te schrijven, 'eind van de zomer.het begon als een viering van wilde ganzen. Uiteindelijk vlogen de ganzen uit het gedicht, maar ik denk dat ze het geluid van hun kloppende vleugels achterlieten.

Niet dat je een heilige hoeft te zijn om visioenen te hebben die het waard zijn om over te praten. Het meest effectieve recept, vermoed ik, is een gedisciplineerde zondaar te zijn. Perfectie, zoals Valery opmerkte, is werk.

Ik heb door vele levens gewandeld, sommige van hen mijn eigen, en ik ben niet wie ik was, hoewel een of ander principe van zijn blijft, waarvan ik moeite heb om niet af te dwalen.

Ik wil gedichten schrijven die natuurlijk, lichtgevend, diep, spaarzaam zijn. Ik droom van een kunst die zo transparant is dat je er doorheen kunt kijken en de wereld kunt zien.

Sommige gedichten presenteren zich als kliffen die beklommen moeten worden. Anderen zijn zo defensief dat wanneer je hun omheining nadert, je half verwacht te worden opgewacht door een grommende hond bij de poort. Weer anderen willen je verstikken met hun plakkerige charmes.

Het hart breekt en breekt en leeft door te breken het is noodzakelijk om door donker en dieper donker te gaan en niet om te draaien