Mark Doty beroemde citaten

In verdriet zijn, zo blijkt, is niet anders dan verliefd zijn. In beide staten is de verbeelding volledig bezig met één persoon. De geliefde woont in het hart van de wereld en wordt een Rome: de wegen van het gevoel leiden allemaal naar hem, komen allemaal uit hem voort. Alles wat ons raakt lijkt terug te gaan naar dat Centrum: er is geen ander emotioneel leven, geen plaats buiten het universum van gevoel gecentreerd op zijn centrale figuur.

Wat dacht je, die vreugde / was een klein ding?

Intimiteit, zegt fenomenoloog Gaston Bachelard, is de hoogste waarde. Ik verzet me in eerste instantie tegen deze uitspraak. Hoe zit het met artistieke prestaties, of morele moed, of heldendom, of altruïstische daden, of werken aan de oorzaak van sociale verandering? Hoe zit het met rijkdom of prestatie? En toch klinkt er iets waar, definitief-dat wat we willen in relatie gebracht worden, om binnenin te zijn, binnenin. Misschien is het waar dat niets belangrijker voor ons is dan dat.

Liefde, denk ik, is een poort naar de wereld, geen ontsnapping ervan.

Het is verontrustend om de veiligheid van het vertrouwde te verliezen, zelfs als wat wordt verstoord een gewone routine is. Toen ik dit gedicht begon, rouwde ik om het verlies van mijn oude kapperszaak in Manhattan, en vroeg ik me af hoe vreemd mijn nieuwe was. Ik had geen idee dat het gedicht De onderwereld zou binnendringen, en een dieper onderwerp zou openen: de voortdurende kracht van de oude rouwroutine helpt om te bemiddelen, en mijn vreemde, pure verwondering over mijn eigen overleving. Waar is thuis nu? In het contingente heden, waarin alles kan verdwijnen, en waar we soms een vorm van genade krijgen.

'Al het moois ontstaat wanneer het lichaam wordt opgehangen', citeert Helena Mesa een performancekunstenaar die zijn eigen doorboorde lichaam in de lucht hangt. Mesa ' s gedichten zijn kunstzinnig opgehangen tussen tekst en verhaal, tussen mensen en dieren, tussen Latijns-Amerika en de VS, tussen verlangen en de moeilijkheid van de vervulling ervan. Horse Dance Underwater is een inventief, muzikaal en krachtig debuut.

Vragen, binnen het grotere mysterie van verdriet, dat ons en onze dagelijkse doorgang bevat, en groot genoeg is om inderdaad het hele verschuivende getijdentheater te bevatten waar ik kleine constructies maak, mijn metaforen, mijn verdediging. Waartegen ik theorieën, twijfels, zekerheden speel helder als hoogwater in zonlicht, die verschuiven net zoals die helderheid doet, in mist of regen.

Ik beweeg een beetje naar de muziek terwijl ik werkte ...en dan besef ik dat ik eigenlijk aan het dansen ben. Het voelt geweldig, hoewel ik kan voelen hoe stijf mijn spieren zijn, hoe stijf ik mezelf heb vastgehouden...Meestal beweeg ik voorzichtig, gevoelloos, stalen omdat ik weet dat ik op elk moment in een hinderlaag kan lopen door overweldigend verdriet. Je weet nooit wanneer het komt, het woord of gebaar of een stukje herinnering dat je heeft opgelost. entirely...It het gebeurt eerst elke dag, dan niet voor een dag of twee, dan is er een week dat verdriet elke ochtend, elke middag binnenstroomt.

Zelfs droevige verhalen zijn gezelschap. En misschien is dat de reden waarom je zo ' n kroniek zou kunnen lezen, om te kijken naar een aangename duisternis die niet van jou is.

Niet zoiets, zei de koningin, als te veel pailletten.

Dit is wat de geschiedenis is: al die eeuwen van lichamen, die zich over deze kanalen bewegen, draaien en bloeien tot leven in deze huizen, deze straten; al dat vlees hongert, samenkomt, scheidt, blijft, accumuleert, opgeeft, veroudert en breekt af. Lichamen als tulpen gebogen aan de eisen van licht, gekleurd in bloesem, uitgegeven.

En dan verlichten we hem uit dat Versleten lichaam met een kus, en hij is weg als een fluistering, de gemakkelijkste adem.

..in het licht van alle gevaren, in wat een goddeloze regio lijkt, gaan we vooruit door de agentschappen van liefde en kunst.

In het paradijs van eufonie moet de goede dichter de hel introduceren. Gebroken paradijzen zijn de enige soort die het lezen waard is.

Wat is genezing, behalve een verschuiving in perspectieven?

Ik wil wat iedereen wil, zo Weet ik dat ik nog adem...

Hier en weg. Dat is wat het is om mens te zijn, denk ik-om zowel iemand als niemand tegelijk te zijn, om een bepaalde identiteit in de wereld te hebben (onze Namen, onze plaats van oorsprong, onze familie-en affectiebanden) en om die solide reeks banden te voelen die ook in staat zijn om te ontbinden, weg te glippen, als we momenten van aandacht worden.

Sentimentele beweringen zijn altijd een vorm van onthechting; ze confronteren het scherpe, verschrikkelijke bewustzijn van individuele pijn, de scherpe bijzonderheid van verlies of de felle individualiteit van passie met de doffe universele zekerheid van gemeenheid.

Er zijn van die gelukkige uren dat de wereld instemt om in een gedicht te worden gemaakt.

Mijn hele leven heb ik geleefd met een toekomst die voortdurend afneemt maar nooit verdwijnt.

Het is bevrijdend om te denken dat er altijd een aspect van ons is buiten het bereik van spraak, het gewone spul van taal.

Omdat het gouden ei eens in mijn mand glinsterde, hoewel mijn jeugd een immens vel verduisterend water werd ik was Noach, en ik was zijn ark, en er waren twee van elk dier in mij

De fysieke heruitvinding van de wereld is eindeloos, meedogenloos, fascinerend, uitputtend; niets dat solide lijkt is dat. Als je op een kleine afstand in de tijd zou kunnen staan, hoe vloeiend en vormveranderend de fysieke werkelijkheid zou zijn, alles haastig in een andere vorm, zelfs beton, zelfs steen.

We houden van rampen die niets met ons te maken hebben.

In Judith Barrington ' s opvallende collectie, paarden en de menselijke ziel, worden menselijke emoties ingeluid en vergezeld door dierlijke metgezellen, vooral de paarden waar deze spreker van houdt. Hier zijn zij getuigen, metgezellen van de geest en even kwetsbaar sterfelijk als mensen. Sociaal en politiek alert, klaagend en feestend, Barringtons gepassioneerde gedichten schrijven het brede scala van haar genegenheden in.

De Wereld Zal Je Hart Breken. Verdriet kan, in sommige opzichten, de lange nasleep van liefde zijn, het innerlijke werk van weten, vasthouden, meer volledig waarderen wat we verloren hebben.

We verlangen naar Verbinding; we vrezen dat als we dat doen, onze vrijheid en individualiteit zullen verdwijnen.

Verdriet lijkt me geen keuze. Of je nu denkt dat verdriet waarde heeft of niet, je zult verliezen wat belangrijk voor je is. De wereld zal je hart breken. Dus ik denk dat we beter kunnen kijken naar wat verdriet ons kan bieden. Het is zoals Wat Rilke zegt over zelftwijfel: het gaat niet weg, en daarom moet je nadenken over hoe het je bondgenoot kan worden.

Als je ervoor kiest om met een hond te leven, moet je instemmen met een lang proces van interpretatie, een wederzijdse overeenkomst, hoewel de mens de meeste kaarten heeft.

Een ambitie van poëzie is zeker om een weergalmende stilte te creëren in haar kielzog, een die meer of anders betekent dan de stilte die aan het gedicht voorafging.