Lee Krasner beroemde citaten

Ik moet alleen zijn voor bepaalde periodes of ik schend mijn eigen ritme.

Ik schend nooit een innerlijk ritme. Ik haat het om iets te forceren. Ik weet niet of het innerlijke ritme Oosters of westers is. Ik weet dat het essentieel is voor mij. Ik luister ernaar en blijf erbij. Ik ben altijd zo geweest. Ik heb respect voor de innerlijke stem.

We raken gewend aan een bepaald soort kleur van vorm of formaat, en het is acceptabel. En dat prikken is je nek Een beetje uitsteken. En dan vrij snel, dat is zeer acceptabel.

Ik ben nooit vrij van het verleden. Ik heb het Glashelder gemaakt dat ik geloof dat het verleden deel uitmaakt van het heden dat deel wordt van de toekomst.

De sleutel is wat er in de kunstenaar zit. De kunstenaar kan alleen schilderen waar hij of zij over gaat.

In de late jaren ' 30 was de naam Pollock totaal onbekend en ongehoord.

Schilderen is voor mij, als het echt 'gebeurt', net zo wonderbaarlijk als elk natuurverschijnsel - zoals bijvoorbeeld een slablad. Met 'gebeurt' bedoel ik het schilderij waarin het innerlijke aspect van de mens en zijn uiterlijke aspecten met elkaar verweven zijn.

Men zou voor altijd kunnen doorgaan met de vraag of de verf dik of dun moet zijn, of de vrouw of het vierkant moet worden geschilderd, hard of zacht, maar na een tijdje worden dergelijke vragen saai. Het zijn slechts esthetische problemen, die alleen met de uiterlijke mens te maken hebben.

Ik vind mijn schilderij zo autobiografisch als iemand de moeite kan nemen om het te lezen.

Ik ging in mijn eigen black-out periode die twee of drie jaar duurde waar de doeken gewoon zouden opbouwen totdat ze als steen zouden worden en het was altijd gewoon een grijze puinhoop. Het beeld zou niet naar voren komen, maar ik werkte vrij regelmatig. Ik vocht om te ontdekken dat ik niet wist wat, maar ik kon niet langer blijven bij wat ik had.

Ik denk dat ik af en toe de behoefte voel om mijn medium te breken... als ik een heel groot schilderij heb gemaakt, val ik graag in iets op kleine schaal. Het is een uitdaging om in deze omvang te gaan. Het is gewoon om mijn eigen belang vast te houden, en dan heeft elke media zijn eigen voorwaarden.

Ik heb nooit de kunstenaar kunnen begrijpen wiens beeld nooit verandert.

Schilderij... waarin de innerlijke en de uiterlijke mens onafscheidelijk zijn, de techniek overstijgt, het subject overstijgt en zich in het rijk van het onvermijdelijke begeeft.

Ik denk dat als je een schilder bent, alles wat je ervaart naar buiten komt als je schildert.

Mensen werden erg getroffen door de oorlog. Maar het betekende niet dat je stopte met schilderen tenzij je in het leger werd geroepen; dan kon je gewoon niet schilderen. Maar verder ging er een door.

Op dat moment zou het zeker abstract genoemd worden. Dat wil zeggen, Je had een model en er waren een of twee of drie mensen die het model tekenden, maar anders had je overal abstracties in de kamer, ook al stond het model voor je.

Zoals ik al zei, was ik als abstract kunstenaar politiek actief.

Ik kende de Kooning en ik ging naar zijn atelier dus ik wist van het werk van de Kooning. Maar slechts een handvol wist ervan, Weet je. Misschien waren er tien mensen die het wisten.

Ik hou van een doek om te ademen en te leven. Leven is het punt. En omdat de beperkingen iets zijn dat pigment en canvas wordt genoemd, laten we eens kijken of ik het kan doen.

Al mijn werk gaat door als een slinger; het lijkt terug te slingeren naar iets waar ik eerder mee bezig was, of het beweegt tussen horizontaliteit en verticaliteit, circulariteit, of een samenstelling ervan. Voor mij is die verandering de enige constante.

Mijn eigen beeld van mijn werk is dat ik me niet eerder in iets settel dan dat er een pauze ontstaat. Deze pauzes zijn altijd pijnlijk en deprimerend, maar ondanks hen zie ik dat er een consistentie is die standhoudt, maar moeilijk te definiëren is.