Philip Guston beroemde citaten

Schilderen is een illusie, een stuk magie, dus wat je ziet is niet wat je ziet.

Kijk naar een geïnspireerd schilderij. Het is als een gongklank; het brengt je in een staat van galm.

Het schilderij bevindt zich niet op een oppervlak, maar op een vlak dat wordt voorgesteld. Het beweegt in een geest. Het is er fysiek helemaal niet. Het is een illusie, een stuk magie, zodat wat je ziet niet is wat je ziet.

Meestal ben ik lang aan het werk, totdat er een moment komt waarop de lucht van het willekeurige verdwijnt en de verf in posities valt die voorbestemd voelen.

Studio Ghosts: als je in de studio schildert, zijn er veel mensen bij je - je leraren, vrienden, schilders uit de geschiedenis, critici... en één voor één als je echt aan het schilderen bent, lopen ze weg. En als je echt schildert, loop je weg.

Er is hier een mysterieus proces aan het werk, dat ik niet eens wil begrijpen.

Schilderen lijkt me een soort eigenaardig wonder dat ik keer op keer moet hebben.

Schilderkunst en beeldhouwkunst zijn zeer archaïsche vormen. Het is het enige wat overblijft in onze industriële samenleving waar een individu alleen iets kan maken met niet alleen zijn eigen handen, maar hersenen, verbeelding, hart misschien.

Schilderen is een bezit in plaats van een beeld.

Maar terwijl je verder werkt, begin je te voelen dat de schilderkunst, tenzij ze haar bestaansrecht bewijst door kritisch te zijn en zichzelf te beoordelen, helemaal geen reden heeft om te bestaan-of zelfs niet mogelijk is. Het doek is een rechtbank waar de kunstenaar aanklager, verdachte, jury en rechter is. Kunst zonder proces verdwijnt in één oogopslag.

Ik zou graag willen schilderen als een man die nog nooit een schilderij heeft gezien, maar deze man-zelf - woont in een museum.

Ik ben een nachtschilder, dus als ik de volgende ochtend in het atelier kom is het delirium voorbij.

Als ik mensen zie die 'abstracte' schilderijen maken, denk ik dat het gewoon een dialoog is en een dialoog is niet genoeg. Dat wil zeggen, Er is je schilderij en dit doek. Ik denk dat er een derde ding moet zijn; het moet een trialoog zijn.

Wij zijn beeldmakers en beeldrijders... We werken tot we verdwijnen.

Veel werken uit het verleden voltooien wat ze aankondigen dat ze gaan doen, tot onze toenemende verveling. Sommige anderen kwellen me omdat ik hun bedoelingen niet kan volgen. Ik kan in één oogopslag zien wat Fabritius aan het doen is, maar ik spendeer mijn leven aan het uitzoeken wat Rembrandt van plan was.

Schilderen is altijd opnieuw bij het begin beginnen, maar toch niet in staat zijn om de bekende argumenten over wat je zelf ziet schilderen te vermijden.

Er zijn zoveel dingen in de wereld - in de steden-zoveel te zien. Moet Kunst deze verscheidenheid vertegenwoordigen en bijdragen aan de verspreiding ervan? Kan kunst zo vrij zijn? De moeilijkheden beginnen wanneer je begrijpt wat het is dat de ziel niet zal toestaan dat de hand te maken.

Het is de kaalheid van tekenen die ik leuk vind. Tekenen is wat lokaliseert, suggereert, ontdekt. Soms lijkt het genoeg om te tekenen, zonder de afleiding van kleur en massa. Toch is het een oude ambitie om van tekenen en schilderen één te maken.

Soms schraap ik er veel af. Je hebt op de vloer, als koeienmest in het veld, een grote glob verf... en het is gewoon veel inerte materie, inerte verf. Dan kijk ik terug op het doek, en het is niet inert - het is actief, bewegend en levend.

Ik ga elke dag naar de studio, want op een dag kan ik gaan en de engel zal er zijn. Wat als ik niet ga en de engel komt?

Meer dan een proces is schilderen bezeten...

Er is iets mysterieus in dit werk dat ik nooit wat te ontdekken.

Waarschijnlijk is het meest krachtige verlangen voor een schilder, een beeldmaker, om het te zien. Om te zien wat de geest kan denken en zich voorstellen, om het voor zichzelf, door zichzelf, zo concreet mogelijk te realiseren.

In mijn ervaring is een schilderij helemaal niet gemaakt met kleuren en verf. Ik weet niet wat een schilderij is; wie weet wat zelfs het verlangen om te schilderen doet ontstaan?

Het is niet goed om in het hoofd te schilderen - wat er gebeurt is wat er gebeurt als je de verf neerlegt - je kunt alleen maar hopen dat je alert bent - klaar - om te zien. Wat een vreugde is het voor verf om een ding te worden - een wezen. Geloof in dit wonder - Het is je enige hoop. Om te willen deze transformatie is niet mogelijk. Alleen een langzame rijping kan de hand en het oog voorbereiden om sneller dan ooit te worden. Ideeën over kunst doen er niet toe. Ze storten toch in voor het schilderij.

Frustratie is een van de grote dingen in de kunst. Tevredenheid is niets.

Ik zie niet in waarom het verlies van vertrouwen in het bekende beeld en symbool in onze tijd gevierd moet worden als een vrijheid. Het is een verlies waar we onder lijden, en deze pathos motiveert de moderne schilderkunst en poëzie in het hart.

Weet je, opmerkingen over stijl lijken me altijd vreemd - 'waarom werk je in deze stijl, of in die stijl' - alsof je een keuze hebt in de zaak... Wat je doet is proberen in leven te blijven en door te gaan en niet te sterven.

Als de kunstenaar zichzelf begint te evalueren, is het een enorm blok, nietwaar?

Schilderen is een illusie, een stuk magie, dus wat je ziet is niet wat je ziet. Ik weet niet wat een schilderij is; wie weet wat zelfs het verlangen om te schilderen doet ontstaan? Het kunnen dingen zijn, gedachten, een herinnering, gewaarwordingen, die niets rechtstreeks met het schilderen zelf te maken hebben. Ze kunnen van alles en overal komen.

Geloof ik dat echt? Ik maak een teken, een paar slagen, ik discussieer met mezelf, niet vind ik leuk of niet, maar is het waar of niet? Is dat wat ik bedoel, is dat wat ik wil?

Dat is wat ik bedoel met iets grijpt in een doek. Op het moment dat dat gebeurt word je in het geheel meegezogen. Een soort ritme.

Het doek is een rechtbank waar de kunstenaar aanklager, verdachte, jury en rechter is. Kunst zonder proces verdwijnt in één oogopslag.

Ik voel me meer alsof ik iets vorm geef met mijn handen. Ik heb het gevoel dat ik altijd al in die staat wilde komen. Zoals een blinde man in een donkere kamer wat klei had, wat zou hij dan maken? Ik eindig met 2 of 3 vormen op een canvas, maar het wordt heel fysiek voor mij.

Een nieuwe vorm willen is onacceptabel, omdat wil vervorming opbouwt. Ook verlangen is onvolledig en willekeurig. Deze strategieën, hoe intiem ze ook kunnen worden, moeten vooral worden verwijderd om de weg vrij te maken voor iets anders...

Veel kunstenaars die Schilderen hebben de ervaring in een of andere mate... waar hun denken niet voorafgaat aan hun doen... Het is een grappig ding, wat ik echt haat, maar ik moet er mee doorgaan, is de voorbereiding.

Wat wordt gezien en het beeld wordt genoemd, is wat overblijft - een bewijs. Zelfs als men in de schilderkunst naar een staat van 'onvrijheid' reist waar alleen bepaalde dingen kunnen gebeuren, moet onverklaarbaar het onbekende en vrije verschijnen.

Ik heb een atelier op het platteland - in het bos - maar mijn schilderijen zien er meer echt uit dan wat buiten is. Je loopt naar buiten; de rotsen zijn inert; zelfs de wolken zijn inert. Ik voel me er een beetje beter door. Maar ik heb het geloof dat het mogelijk is om een levend ding te maken, niet een diagram van wat ik heb gedacht: om met verf iets levends te stellen, iets dat elke dag verandert.

Dan leer je over compositie, je leert over oude meesters, je vormt bepaalde ideeën over structuur. Maar de onmenselijke activiteit van het proberen een soort sprong of sprong te maken, waarbij het schilderij altijd zegt: 'wat wil je van mij? Ik kan alleen maar een schilderij zijn. Je moet van deel naar deel gaan, maar je moet jezelf niet van deel naar Deel zien gaan, dat is het hele punt.

Het canvas waar je aan werkt wijzigt de vorige in een eindeloze, verbijsterende keten die nooit lijkt te eindigen. Welke sympathie wordt van de kijker gevraagd? Hij wordt gevraagd om de toekomstige links te' zien'.

Waar plaats je een formulier? Het zal overal bewegen, uitblazen en krimpen, en soms komt het op waar het in de eerste plaats was. Maar aan het eind voelt het anders, en het moest de reis maken. Ik ben een moralist en kan niet accepteren waarvoor niet is betaald, of een vorm die niet is doorleefd.

Schilderen lijkt onmogelijk, met slechts af en toe een teken van zijn eigen licht.

Ik ben niet geïnteresseerd in schilderen; ik ben niet geïnteresseerd in het maken van een schilderij. Waar ben ik dan in godsnaam in geïnteresseerd? Ik moet geïnteresseerd zijn in dit proces.

De dingen die ik voelde... over bepaalde schilders uit het verleden dat... geïnspireerd, net als Cezanne en Manet... dat volledige verlies van zichzelf in het werk in zo ' n mate dat het werk zelf... het voelde alsof er een levend organisme op het doek stond, op dit oppervlak... Dat is echt waar... de daad van de schepping.

Meestal teken ik in relatie tot mijn schilderij, waar ik op dat moment mee bezig ben. Op een gelukkige dag verschijnt een verrassende balans van vormen en ruimtes... zichzelf maken, het beeld vasthouden. Dit op zijn beurt beweegt me in de richting van schilderen - angstig om op dezelfde plaats te komen, met de actualiteit van verf en licht.

Er komt een moment dat de verf niet als verf voelt. Ik weet niet waarom. Er gebeurt iets mysterieus. Ik denk dat jullie het allemaal hebben meegemaakt... Wat telt is dat de verf echt moet verdwijnen, anders is het ambacht.

Al deze problemen draaien rond de prikkelbare wederzijdse afhankelijkheid van het leven en de kunst - met hun behoefte en minachting voor elkaar. Het scheppen is noodzakelijkerwijs een tijdelijke toestand en kan niet worden bezeten...