Jean Piaget beroemde citaten

Het belangrijkste doel van het onderwijs in de scholen zou moeten zijn mannen en vrouwen te creëren die in staat zijn nieuwe dingen te doen, niet alleen te herhalen wat andere generaties hebben gedaan.

Het belangrijkste doel van onderwijs is om mensen te creëren die in staat zijn om nieuwe dingen te doen, niet alleen om te herhalen wat andere generaties hebben gedaan-mannen die creatief, inventief en ontdekt zijn. Het tweede doel van onderwijs is om geesten te vormen die kritisch kunnen zijn, kunnen verifiëren en niet alles accepteren wat ze worden aangeboden.

Spelen is het antwoord op hoe iets nieuws tot stand komt.

Onderwijs betekent voor de meeste mensen proberen het kind te laten lijken op de typische volwassene van zijn samenleving . . . maar voor mij en niemand anders betekent onderwijs scheppers maken. . . . Je moet uitvinders maken, vernieuwers...niet conformisten

Intelligentie is wat je gebruikt als je niet weet wat je moet doen.

Als je een kind iets leert, neem je voor altijd zijn kans weg om het zelf te ontdekken.

Wat we zien verandert wat we weten. Wat we weten verandert wat we zien.

Wetenschappelijk denken is dus niet Tijdelijk; het is geen statisch voorbeeld; het is een proces.

Echte interesse verschijnt wanneer het zelf zich identificeert met ideeën of objecten, wanneer het in hen een middel tot expressie vindt en ze een noodzakelijke vorm van brandstof worden voor zijn activiteit.

De meest ontwikkelde wetenschap blijft een voortdurend wordende

Het is met kinderen dat we de beste kans hebben om de ontwikkeling van logische kennis, wiskundige kennis, fysieke kennis, enzovoort te bestuderen.

In de vroegste stadia ziet het kind dingen als een solipsist die zich niet bewust is van zichzelf als subject en alleen bekend is met zijn eigen daden.

Kinderen hebben lange, ongestoorde periodes van spel en verkenning nodig

De essentiële functies van de geest bestaan in het begrijpen en uitvinden, met andere woorden, in het opbouwen van structuren door de werkelijkheid te structureren.

Spelen is het werk van de kindertijd.

Wetenschappelijke kennis is in voortdurende evolutie; het vindt zichzelf veranderd van de ene dag op de andere.

Met andere woorden, kennis van de buitenwereld begint met een onmiddellijk gebruik van dingen, terwijl kennis van het zelf wordt gestopt door dit puur praktische en utilitaire contact.

Ik kon niet denken zonder te schrijven.

Kans... in de accommodatie eigen aan sensorimotorische intelligentie, speelt dezelfde rol als in wetenschappelijke ontdekking. Het is alleen nuttig voor het genie en de onthullingen ervan blijven betekenisloos voor de ongeschoolden.

De discussie over het knikkerspel lijkt ons in nogal diepe wateren te hebben geleid. Maar in de ogen van kinderen is de geschiedenis van het knikkerspel even belangrijk als de geschiedenis van religie of Van regeringsvormen. Het is bovendien een geschiedenis die prachtig spontaan is; en het was daarom misschien niet geheel nutteloos om te proberen licht te werpen op het oordeel van het kind over morele waarde door een voorstudie van het sociale gedrag van kinderen onderling.

Het kind dat een leugen definieert als een" stout woord " weet heel goed dat liegen bestaat uit het niet spreken van de waarheid. Hij verwart het ene dus niet met het andere, hij identificeert het eenvoudig met het andere door wat ons een eigenaardige uitbreiding van het woord "leugen"lijkt.

Vormen we kinderen die alleen in staat zijn om te leren wat al bekend is? Of moeten we proberen creatieve en innovatieve geesten te ontwikkelen, die in staat zijn om te ontdekken vanaf de voorschoolse leeftijd, gedurende het hele leven?

Ervaring gaat vooraf aan begrip.

De noodzaak om de waarheid te spreken en zelfs voor zichzelf te zoeken is alleen denkbaar voor zover het individu denkt en handelt als een van een samenleving, en niet van een samenleving (want het zijn alleen de beperkende relaties tussen superieur en inferieur die vaak de laatste tot prevaricatie drijven), maar van een samenleving die gebaseerd is op wederkerigheid en wederzijds respect, en dus op samenwerking.

Elke keer als we een kind iets leren, voorkomen we dat hij het zelf uitvindt. Aan de andere kant zal datgene wat wij hem voor zichzelf laten ontdekken, voor de rest van zijn leven zichtbaar bij hem blijven.

Het is als zijn eigen geest in contact komt met anderen dat de waarheid waarde begint te verwerven in de ogen van het kind en bijgevolg een morele eis zal worden die aan hem kan worden gesteld. Zolang het kind egocentrisch blijft, zal de waarheid als zodanig hem niet interesseren en zal hij geen kwaad zien in het omzetten van feiten in overeenstemming met zijn verlangens.

Elke verwerving van accommodatie wordt materiaal voor assimilatie, maar Assimilatie verzet zich altijd tegen nieuwe accommodaties.

Als wederzijds respect voortvloeit uit eenzijdig respect, doet het dat door oppositie.

Op een gegeven moment waren veel filosofen van mening dat foutloze "wetten van het denken" op de een of andere manier, a priori, inherent waren aan de aard van de geest. Dit geloof werd in de afgelopen eeuw tweemaal geschokt; eerst toen Russell en zijn opvolgers aantoonden hoe de logica die mannen gebruiken gebrekkig kan zijn, en later toen Freud en Piaget begonnen de kronkelende manieren te onthullen waarop onze geest zich daadwerkelijk ontwikkelt.

Want het fundamentele feit van de menselijke psychologie is dat de samenleving, in plaats van bijna volledig in het individuele organisme te blijven zoals in het geval van dieren die door hun instincten worden aangezet, bijna volledig buiten de individuen wordt gekristalliseerd. Met andere woorden, sociale regels, zoals Durkheim zo krachtig heeft aangetoond, of ze nu taalkundig, moreel, religieus of juridisch zijn, enz., kunnen niet worden gevormd, overgedragen of bewaard door middel van een interne biologische erfelijkheid, maar alleen door de externe druk die individuen op elkaar uitoefenen.

Reflectieve abstractie is echter niet gebaseerd op individuele acties, maar op gecoördineerde acties.

Het kind is een realist op elk gebied van het denken, en het is daarom natuurlijk dat hij in de morele sfeer meer nadruk legt op het uiterlijke, tastbare element dan op het verborgen motief.

De relaties tussen ouders en kinderen zijn zeker niet alleen die van dwang. Er is spontane wederzijdse genegenheid, die het kind vanaf het begin aanzet tot daden van vrijgevigheid en zelfs tot zelfopoffering, tot zeer ontroerende demonstraties die op geen enkele manier worden voorgeschreven. En hier is ongetwijfeld het uitgangspunt voor die moraliteit van het goede die we zullen zien ontwikkelen naast de moraliteit van het recht of de plicht, en die bij sommige mensen haar volledig vervangt.

Logica en wiskunde zijn niets anders dan gespecialiseerde taalkundige structuren.

Ik heb altijd een hekel gehad aan elke afwijking van de werkelijkheid, een houding die ik relateer aan de slechte geestelijke gezondheid van mijn moeder.

Hoe meer de schema ' s worden gedifferentieerd, hoe kleiner de kloof tussen het nieuwe en het vertrouwde wordt, zodat nieuwheid, in plaats van een ergernis te vormen die door het onderwerp wordt vermeden, een probleem wordt en uitnodigt tot zoeken.

Kinderen begrijpen alleen echt wat ze zelf uitvinden, en elke keer dat we ze te snel proberen te leren, voorkomen we dat ze het zelf opnieuw uitvinden.

Wat de genetische epistemologie voorstelt, is het ontdekken van de wortels van de verschillende variëteiten van kennis, sinds de elementaire vormen, die volgen op de volgende niveaus, inclusief ook de wetenschappelijke kennis.

Als de logica zelf wordt gecreëerd in plaats van aangeboren te zijn, volgt daaruit dat de eerste taak van het onderwijs is om redeneren te vormen.

Onderwijzen betekent situaties creëren waarin structuren kunnen worden ontdekt.

Hoe meer we onze scholen proberen te verbeteren, hoe zwaarder de onderwijstaak wordt; en hoe beter onze onderwijsmethoden, hoe moeilijker ze toe te passen zijn.

Elke keer als we een kind iets leren, voorkomen we dat hij het zelf uitvindt.

Straf maakt autonomie van het geweten onmogelijk.

Ons probleem, vanuit het oogpunt van de psychologie en vanuit het oogpunt van de genetische epistemologie, is uit te leggen hoe de overgang wordt gemaakt van een lager niveau van kennis naar een niveau dat als hoger wordt beoordeeld.

Veel onderzoek in de psychologie is meer bezig geweest met hoe grote groepen mensen zich gedragen dan met de specifieke manieren waarop elke individuele persoon denkt... te statistisch. Ik vind dit teleurstellend omdat, in mijn visie op de geschiedenis van de psychologie, veel meer werd geleerd, bijvoorbeeld toen Jean Piaget enkele jaren besteedde aan het observeren van de manieren waarop drie kinderen zich ontwikkelden, of Toen Sigmund Freud enkele jaren nodig had om het denken van een vrij klein aantal patiënten te onderzoeken.

In de genetische epistemologie, net als in de ontwikkelingspsychologie, is er nooit een absoluut begin.

Evenwicht is de diepste tendens van alle menselijke activiteit.

Zoals u weet, wees Bergson erop dat er niet zoiets bestaat als wanorde, maar eerder twee soorten orde, geometrisch en levend.

Alleen onderwijs is in staat onze samenlevingen te redden van een mogelijke ineenstorting, of het nu gewelddadig of geleidelijk is.

Kinderen begrijpen alleen wat ze zelf verzinnen.