Urie Bronfenbrenner beroemde citaten

Elk kind heeft minstens één volwassene nodig die irrationeel gek op hem of haar is.

Om zich normaal te ontwikkelen, vereist een kind steeds complexere gezamenlijke activiteit met een of meer volwassenen die een irrationele emotionele relatie met het kind hebben. Iemand moet gek zijn op dat kind. Dat is nummer één. Eerste, laatste en altijd.

Ontwikkeling, zo blijkt, vindt plaats door dit proces van steeds complexere uitwisseling tussen een kind en iemand anders-vooral iemand die gek is op dat kind

Het belangrijkste gevaar van het televisiescherm ligt niet zozeer in het gedrag dat het produceert als in het gedrag dat het voorkomt-de gesprekken, de spelletjes, de gezinsactiviteiten en de argumenten waardoor veel van het leren van het kind plaatsvindt en zijn karakter wordt gevormd.

Kinderen hebben mensen nodig om mens te worden.... Het is in de eerste plaats door te observeren, te spelen en samen te werken met anderen die ouder en jonger zijn dan hijzelf dat een kind ontdekt wat hij kan doen en wie hij kan worden-dat hij zowel zijn vermogen als zijn identiteit ontwikkelt.... Daarom is het verbannen van kinderen naar een eigen wereld hen beroven van hun menselijkheid, en onszelf ook.

Geen enkele samenleving kan zichzelf lang in stand houden tenzij haar leden de gevoeligheden, motivaties en vaardigheden hebben geleerd die betrokken zijn bij het helpen en verzorgen van andere mensen.

Wees getuige van het Amerikaanse ideaal: De Self-Made Man. Maar zo iemand bestaat niet. Als we op eigen benen kunnen staan, is dat omdat anderen ons hebben opgewekt. Als we als volwassenen aanspraak kunnen maken op competentie en mededogen, betekent dit alleen dat andere mensen bereid en in staat zijn geweest om hun competentie en mededogen aan ons toe te vertrouwen-door de kindertijd, kindertijd en adolescentie, tot op dit moment.

Bijzondere aandacht moet worden besteed aan de mogelijkheden die de omgeving biedt of uitsluit om kinderen te betrekken bij personen die zowel ouder als jonger zijn dan zijzelf.

Er is geen kritischer indicator van de toekomst van een samenleving dan het karakter, de competentie en de integriteit van de jeugd.

Net als de tovenaar van vroeger, werpt de televisie zijn magische spreuk, bevriezen spraak en actie, het veranderen van de levenden in stille beelden zolang de betovering duurt. Het primaire gevaar van het televisiescherm ligt niet zozeer in het gedrag dat het produceert, hoewel er gevaar is, als in het gedrag dat het voorkomt: de gesprekken, de spelletjes, de familiefeesten...waardoor veel van het leren van het kind plaatsvindt en waardoor zijn karakter wordt gevormd. Het inschakelen van de televisie kan het proces uitschakelen dat kinderen in mensen verandert.

Een van de belangrijkste effecten van leeftijdsscheiding in onze samenleving is de isolatie van kinderen van de wereld van het werk. Terwijl in het verleden kinderen niet alleen zagen wat hun ouders deden voor de kost, maar zelfs substantieel deelden in de taak, hebben veel kinderen tegenwoordig slechts een vaag begrip van de aard van het werk van de ouder en hebben ze weinig of geen gelegenheid gehad om de ouder, of trouwens elke andere volwassene, te observeren wanneer hij volledig betrokken is bij zijn werk.

In de Verenigde Staten is het nu mogelijk voor een persoon van achttien jaar, zowel een vrouw als een man, om van de middelbare school, universiteit of universiteit af te studeren zonder ooit voor een baby te hebben gezorgd of zelfs een baby te hebben vastgehouden; zonder ooit een ander mens te hebben getroost of geholpen die echt hulp nodig had. . . . Geen enkele samenleving kan zichzelf lang in stand houden tenzij haar leden de gevoeligheden, motivaties en vaardigheden hebben geleerd die betrokken zijn bij het helpen en verzorgen van andere mensen.

Als we dus weten dat een kind voldoende gelegenheid heeft gehad om een gedragssequentie te observeren en te verwerven, en we weten dat hij fysiek in staat is om de daad uit te voeren, maar dat niet doet, dan is het redelijk om aan te nemen dat het motivatie is die ontbreekt. De juiste tegenmaatregel houdt dan in dat de subjectieve waarde van de gewenste handeling wordt verhoogd ten opzichte van eventuele concurrerende reactieneigingen die hij zou kunnen hebben, in plaats van het model zinloos een al overbodige reeks gedrag te laten herhalen.

Bij het plannen en ontwerpen van nieuwe gemeenschappen, woningbouwprojecten en stedelijke vernieuwing moeten de planners, zowel privé als publiek, expliciet rekening houden met het soort wereld dat wordt gecreëerd voor de kinderen die in deze omgevingen zullen opgroeien. Bijzondere aandacht dient te worden besteed aan de mogelijkheden die de omgeving biedt of uitsluit voor de betrokkenheid van kinderen die zowel ouder als jonger zijn dan zijzelf.

Als de kinderen en jongeren van een natie de gelegenheid krijgen om hun capaciteiten ten volle te ontwikkelen, als ze de kennis krijgen om de wereld te begrijpen en de wijsheid om haar te veranderen, dan zijn de vooruitzichten voor de toekomst helder. Een maatschappij daarentegen die haar kinderen verwaarloost, hoe goed zij ook in andere opzichten functioneert, riskeert uiteindelijk desorganisatie en ondergang.

Wij als natie moeten opnieuw worden opgeleid over de noodzakelijke en voldoende voorwaarden om mensen menselijk te maken. We moeten niet opnieuw worden opgevoed als ouders-maar als arbeiders, buren en vrienden; en als leden van de organisaties, commissies, raden-en vooral de informele netwerken die onze sociale instellingen controleren en daardoor de levensomstandigheden voor onze gezinnen en hun kinderen bepalen.

In de wereld van vandaag zijn ouders overgeleverd aan een samenleving die druk en prioriteiten oplegt die geen tijd of plaats toestaan voor zinvolle activiteiten en relaties tussen kinderen en volwassenen, die de rol van ouders en de functies van het ouderschap verlagen en die de ouder beletten dingen te doen die hij wil doen als gids, vriend en metgezel van zijn kinderen.

Als de Russen te ver zijn gegaan in het onderwerpen van het kind en zijn leeftijdsgenoten aan een enkele reeks waarden die door de volwassen samenleving worden opgelegd, hebben we misschien het punt bereikt van afnemende rendementen door overmatige autonomie toe te staan en het constructieve potentieel van de leeftijdsgenoten niet te benutten bij het ontwikkelen van Sociale Verantwoordelijkheid en aandacht voor anderen.