Carl Rogers beroemde citaten

Ik realiseer me dat als ik stabiel, voorzichtig en statisch was, ik in de dood zou leven. Daarom accepteer ik verwarring, onzekerheid, angst en emotionele ups en downs; want dat is de prijs die ik bereid ben te betalen voor een vloeiend, verbijsterd en opwindend leven.

De enige persoon die opgeleid is, is degene die heeft geleerd hoe te leren en te veranderen.

De merkwaardige paradox is dat wanneer ik mezelf accepteer zoals ik ben, ik kan veranderen.

Een van de meest bevredigende ervaringen die ik ken, is om een individu volledig te waarderen op dezelfde manier als ik een zonsondergang waardeer. Als ik naar een zonsondergang kijk... Ik merk niet dat ik zeg: 'verzacht het Oranje een beetje meer in de rechterhoek, en zet een beetje meer paars langs de basis, en gebruik een beetje meer roze in de wolkkleur..."Ik probeer geen zonsondergang te beheersen. Ik kijk er met ontzag naar terwijl het zich ontvouwt.

Ervaring is voor mij de hoogste autoriteit. De toetssteen van validiteit is mijn eigen ervaring. Geen andermans ideeën, en geen van mijn eigen ideeën, zijn zo gezaghebbend als mijn ervaring. Het is om te ervaren dat ik keer op keer moet terugkeren, om een nauwere benadering van de waarheid te ontdekken zoals die zich in het proces bevindt om mij te worden.

Ik hoor de woorden, de gedachten, de gevoelstonen, de persoonlijke betekenis, Zelfs de Betekenis die onder de bewuste intentie van de spreker ligt. Soms hoor ik ook in een boodschap die oppervlakkig niet erg belangrijk is, een diepe menselijke kreet die diep onder de oppervlakte van de persoon begraven en onbekend ligt. Dus ik heb geleerd mezelf af te vragen: kan ik de geluiden horen en de vorm van de innerlijke wereld van deze Ander voelen? Kan ik zo diep resoneren met wat hij zegt dat ik de betekenissen voel waar hij bang voor is, maar toch zou willen communiceren, evenals die hij kent?

Mensen zijn net zo geweldig als zonsondergangen als je ze laat zijn. Als ik naar een zonsondergang kijk, merk ik niet dat ik zeg: "verzacht de sinaasappel een beetje in de rechterhoek."Ik probeer geen zonsondergang te beheersen. Ik kijk met ontzag toe hoe het zich ontvouwt.

Wat ik ben is goed genoeg als ik het maar openlijk zou zijn.

Het is dat het individu in zichzelf enorme middelen heeft voor zelfbegrip, voor het veranderen van de basisattitudes van het zelfconcept en zijn of haar zelfgestuurd gedrag - en dat deze middelen kunnen worden benut als alleen een definieerbaar klimaat van faciliterende psychologische attitudes kan worden geboden

Als ik zou zoeken naar de centrale kern van moeilijkheden in mensen zoals ik ze heb leren kennen, is het dat ze in de overgrote meerderheid van de gevallen zichzelf verachten, zichzelf als waardeloos en onbemind beschouwen.

Wanneer de andere persoon gekwetst, verward, verontrust, angstig, vervreemd, doodsbang is; of wanneer hij of zij twijfelt aan eigenwaarde, onzeker is over identiteit, dan is begrip nodig. Het zachte en gevoelige gezelschap van een empathische houding zorgt voor verlichting en genezing. In zulke situaties is diep begrip, geloof ik, het kostbaarste geschenk dat men aan een ander kan geven.

Origineel of anders zijn, wordt als "gevaarlijk" beschouwd."

Tenzij de mens nieuwe en originele aanpassingen aan zijn omgeving kan maken zo snel als zijn wetenschap de omgeving kan veranderen, zal onze cultuur vergaan.

De enige werkelijkheid die ik kan kennen is de wereld zoals ik die op dit moment waarneem. De enige realiteit die je kunt kennen is de wereld zoals je die op dit moment ziet. En de enige zekerheid is dat die waargenomen werkelijkheden anders zijn. Er zijn net zoveel "echte werelden" als er mensen zijn!

Wat je moet zijn, word je nu.

Een empathische manier van zijn kan worden geleerd van empathische personen. Misschien wel de belangrijkste verklaring van alles is dat het vermogen om nauwkeurig empathisch te zijn iets is dat kan worden ontwikkeld door training. Therapeuten, ouders en leraren kunnen worden geholpen om empathisch te worden. Dit is vooral waarschijnlijk als hun leraren en supervisors zelf personen zijn met een gevoelig begrip. Het is zeer bemoedigend om te weten dat deze subtiele, ongrijpbare kwaliteit, van het grootste belang in therapie, niet iets is waarmee men "geboren" wordt, maar kan worden geleerd, en het snelst geleerd in een empathisch klimaat.

Het innerlijke referentiekader van een ander met nauwkeurigheid waarnemen en met de emotionele componenten en betekenissen die daarbij horen alsof men de persoon is, maar zonder ooit de "als" - toestand te verliezen. Het betekent dus de pijn of het plezier van een ander voelen zoals hij het voelt en de oorzaken ervan waarnemen zoals hij ze waarneemt, maar zonder ooit de erkenning te verliezen dat het is alsof ik gekwetst of blij ben enzovoort.

Wanneer ik kan ontspannen en dicht bij de transcendentale kern van mij kan zijn, dan kan ik me in de relatie op vreemde en impulsieve manieren gedragen, manieren die ik niet rationeel kan rechtvaardigen, die niets te maken hebben met mijn denkprocessen. Maar deze vreemde gedragingen blijken op een vreemde manier juist te zijn. Op deze momenten lijkt het erop dat mijn innerlijke geest de innerlijke geest van de ander heeft aangeraakt. Onze relatie overstijgt zichzelf en is iets groter geworden.

Wanneer iemand zich realiseert dat hij diep gehoord is, bevochtigen zijn ogen. Ik denk dat hij in zekere zin huilt van vreugde. Het is alsof hij zegt: "godzijdank heeft iemand me gehoord. Iemand weet hoe het is om mij te zijn".

Ieder mens is een eiland voor zichzelf, in een zeer reële zin; en hij kan alleen bruggen bouwen naar andere eilanden als hij in de eerste plaats bereid is zichzelf te zijn en toegestaan wordt zichzelf te zijn.

Door de jaren heen stapelt het onderzoek zich echter steeds meer op en wijst het sterk op de conclusie dat een hoge mate van empathie in een relatie mogelijk de meest krachtige en zeker een van de meest krachtige factoren is bij het tot stand brengen van verandering en leren.

We denken dat we luisteren, maar zeer zelden luisteren we met echt begrip, echte empathie. Maar luisteren, van deze zeer speciale soort, is een van de krachtigste krachten voor verandering die ik ken.

Als iemand je echt hoort zonder een oordeel over je te vellen, zonder te proberen verantwoordelijkheid voor je te nemen, zonder te proberen je te vormen, voelt het verdomd goed. . . . Wanneer er naar mij geluisterd is en wanneer er naar mij geluisterd is, ben ik in staat om mijn wereld op een nieuwe manier opnieuw waar te nemen en verder te gaan. Het is verbazingwekkend hoe elementen die onoplosbaar lijken, oplosbaar worden als iemand luistert. Hoe verwarringen die onherstelbaar lijken, veranderen in relatief heldere stromende stromen wanneer men wordt gehoord.

Empathie is een speciale manier om een ander en onszelf te leren kennen, een soort afstemming en begrip. Wanneer empathie wordt uitgebreid, voldoet het aan onze behoeften en wensen voor intimiteit, het redt ons van onze gevoelens van eenzaamheid.

Het goede leven is een proces, geen staat van zijn. Het is een richting, geen bestemming.

Ik weet waarom ik het fijn vind om iemand te horen. Als ik iemand echt kan horen, brengt het me in contact met hem; het verrijkt mijn leven. Door mensen te horen heb ik alles geleerd wat ik weet over individuen, over persoonlijkheid, over interpersoonlijke relaties.

Er is nog een bijzondere voldoening in het werkelijk horen van iemand: het is als luisteren naar de muziek van de sferen, want voorbij de onmiddellijke boodschap van de persoon, wat die ook mag zijn, is er het universele. Verborgen in alle persoonlijke communicatie die ik echt hoor, lijken er ordelijke psychologische wetten te zijn, aspecten van dezelfde orde die we in het universum als geheel vinden. Er is dus zowel de voldoening om deze persoon te horen als ook de voldoening om jezelf in contact te voelen met wat universeel waar is.

Dus, zoals je gemakkelijk kunt zien uit wat ik tot nu toe heb gezegd, is een creatief, actief, gevoelig, nauwkeurig, empathisch, niet-oordelend luisteren voor mij vreselijk belangrijk in een relatie. Het is belangrijk voor mij om het te verstrekken; het is uiterst belangrijk geweest, vooral op bepaalde momenten in mijn leven, om het te ontvangen. Ik voel dat ik in mezelf ben gegroeid wanneer ik het heb verschaft; ik ben er heel zeker van dat ik ben gegroeid en bevrijd en verbeterd ben wanneer ik dit soort luisteren heb ontvangen.

Krachtig is onze behoefte om gekend te worden, echt gekend door onszelf en anderen, al was het maar voor een moment.

We kunnen niet veranderen, we kunnen niet weggaan van wat we zijn, totdat we grondig accepteren wat we zijn. Dan lijkt verandering bijna onopgemerkt te gebeuren.

Neurotisch gedrag is voorspelbaar. Gezond gedrag is onvoorspelbaar.

Het onvermogen van de mens om te communiceren is het gevolg van zijn falen om effectief te luisteren.

Met de prijs van het leven tegenwoordig, moet je alles gratis krijgen wat je kunt.

De enige persoon die niet geholpen kan worden is degene die anderen de schuld geeft.

In een persoon die open staat om te ervaren, wordt elke prikkel vrij door het zenuwstelsel doorgegeven, zonder te worden vervormd door enig proces van defensieve houding.

De essentie van het scheppende is zijn nieuwheid, en daarom hebben we geen maatstaf om het te beoordelen.

Het soort zorg dat de cliënt-gecentreerde therapeut wil bereiken is een goedgelovige zorg, waarbij cliënten worden geaccepteerd zoals ze zeggen dat ze zijn, niet met een op de loer liggend vermoeden in de geest van de therapeut dat ze in feite anders kunnen zijn. Deze houding is geen domheid van de kant van de therapeut; het is het soort houding dat het meest waarschijnlijk tot vertrouwen leidt...

Echte empathie is altijd vrij van enige evaluatieve of diagnostische kwaliteit. Dit komt de ontvanger met enige verrassing over. "Als ik niet geoordeeld word, ben ik misschien niet zo slecht of abnormaal als ik dacht."

In mijn vroege professionele jaren stelde ik de vraag: Hoe kan ik deze persoon behandelen, genezen of veranderen? Nu zou ik de vraag op deze manier formuleren: hoe kan ik een relatie bieden die deze persoon kan gebruiken voor zijn eigen persoonlijke groei?

Ik ben steeds meer een architect van mezelf. Ik ben vrij om te willen en te kiezen. Ik kan het, door mijn individualiteit te accepteren... word meer van mijn uniekheid, meer van mijn potentieel.

Leef ik op een manier die mij diep bevredigt en die mij werkelijk uitdrukt?

Een persoon kan een andere persoon niet rechtstreeks onderwijzen; een persoon kan alleen het leren van een ander vergemakkelijken

Een tweede kenmerk van het proces dat Voor mij het goede leven is, is dat het steeds meer de neiging heeft om in elk moment volledig te leven. Ik geloof dat het duidelijk zou zijn dat Voor de persoon die volledig open stond voor zijn nieuwe ervaring, volledig zonder defensieve houding, elk moment Nieuw zou zijn.

Dit proces van het goede leven is niet, ben ik ervan overtuigd, een leven voor de zwakzinnigen. Het gaat om het uitrekken en groeien van steeds meer van iemands mogelijkheden. Het gaat om de moed om te zijn. Het betekent dat je jezelf volledig in de stroom van het leven stort.

Als we onafhankelijkheid waarderen, als we verstoord worden door de groeiende overeenstemming van kennis, van waarden, van houdingen, die ons huidige systeem induceert, dan kunnen we wensen om voorwaarden van het leren die maken voor uniekheid, voor zelf-richting, en voor zelf geïnitieerde leren te creëren.

Mensen denken pas serieus na over verandering als ze zich geaccepteerd voelen voor wie ze zijn.

Ik geloof dat het testen van de prestaties van de student om te zien of hij voldoet aan een criterium van de leraar, rechtstreeks in strijd is met de implicaties van therapie voor significant leren.

Het is verbazingwekkend hoe elementen die onoplosbaar lijken, oplosbaar worden als iemand luistert.

wat het meest persoonlijk is, is het meest universeel

De mate waarin ik relaties kan creëren, die de groei van anderen als afzonderlijke personen vergemakkelijken, is een maat voor de groei die ik in mezelf heb bereikt.