Maria Montessori beroemde citaten

Onder de drang van de natuur en volgens de wetten van ontwikkeling, hoewel niet begrepen door de volwassene, is het kind verplicht om serieus te zijn over twee fundamentele dingen ... de eerste is de liefde voor activiteit... Het tweede fundamentele is onafhankelijkheid.

Het eerste doel van de voorbereide omgeving is, voor zover mogelijk, het opgroeiende kind onafhankelijk te maken van de volwassene.

Het kind is werkelijk een wonderbaarlijk wezen, en dit moet diep gevoeld worden door de opvoeder.

Onderwijs kan alleen effectief zijn als het een kind helpt zich open te stellen voor het leven.

Help een kind nooit met een taak waarin hij denkt dat hij kan slagen.

Het grootste teken van succes voor een leraar... is om te kunnen zeggen: 'de kinderen werken nu alsof ik niet bestond.'

Elk kind dat zelfvoorzienend is , dat zijn schoenen kan strikken, zich kan aankleden of uitkleden, weerspiegelt in zijn vreugde en gevoel van prestatie het beeld van de menselijke waardigheid dat voortkomt uit een gevoel van onafhankelijkheid.

Spelen is het werk van het kind.

Wat we nodig hebben is een wereld vol wonderen, zoals het wonder van het zien van het jonge kind op zoek naar werk en onafhankelijkheid, en het manifesteren van een schat aan enthousiasme en liefde.

Er is een groot gevoel van Gemeenschap binnen het Montessori-klaslokaal, waar kinderen van verschillende leeftijden samenwerken in een sfeer van samenwerking in plaats van concurrentievermogen. Er is respect voor het milieu en voor de individuen erin, dat komt door de ervaring van vrijheid binnen de gemeenschap.

Het kind heeft een andere relatie met zijn omgeving dan de onze... het kind absorbeert het. De dingen die hij ziet worden niet alleen herinnerd; ze maken deel uit van zijn ziel. Hij incarneert in zichzelf alles in de wereld om hem heen wat zijn ogen zien en zijn oren horen.

Groei komt voort uit activiteit, niet uit intellectueel begrip.

Het vestigen van duurzame vrede is het werk van onderwijs; alles wat de politiek kan doen is ons uit de oorlog houden.

Verbeelding wordt niet groot totdat mensen, gegeven de moed en de kracht, het gebruiken om te creëren.

We zullen samen op dit pad van leven wandelen, want alle dingen zijn een deel van het universum en zijn met elkaar verbonden om één hele eenheid te vormen. Dit idee helpt de geest van het kind om gefixeerd te raken, om te stoppen met dwalen in een doelloze zoektocht naar kennis. Hij is tevreden, omdat hij het universele centrum van zichzelf met alle dingen heeft gevonden.

Van alle dingen is liefde het meest krachtig.

Het ongedisciplineerde kind gaat discipline aan door in het gezelschap van anderen te werken; niet te horen dat hij stout is.discipline is daarom in de eerste plaats een leerervaring en minder een strafervaring als het op de juiste manier wordt behandeld.

Vrede is waar ieder mens naar verlangt, en het kan door de mensheid via het kind tot stand worden gebracht.

Een test van de juistheid van de opvoedingsprocedure is het geluk van het kind.

De leraar moet niet alleen het vermogen, maar ook het verlangen ontlenen om natuurverschijnselen te observeren. De leraar moet haar positie van waarnemer begrijpen en voelen: de activiteit moet in het fenomeen liggen.

Onderwijs neemt vandaag, in deze specifieke sociale periode, werkelijk onbegrensd belang aan. En de toegenomen nadruk op de praktische waarde ervan kan in één zin worden samengevat: onderwijs is het beste wapen voor vrede.

Kleine kinderen, vanaf het moment dat ze gespeend zijn, maken hun weg naar onafhankelijkheid.

Geen enkel sociaal probleem is zo universeel als de onderdrukking van het kind ... Geen slaaf was ooit zo eigendom van zijn meester als het kind van zijn ouder ... Nooit werden de rechten van de mens ooit zo genegeerd als in het geval van het kind.

Laten wij hen daarom behandelen met alle vriendelijkheid die wij in hen willen helpen ontwikkelen.

Oorlog voorkomen is het werk van politici, vrede stichten is het werk van onderwijzers.

Het leven helpen, het vrij laten, dat is echter de basistaak van de opvoeder.

Wis de ontwerpen die het kind maakt niet uit in de zachte was van zijn innerlijke leven.

Het eerste idee dat het kind moet krijgen is dat van het verschil tussen goed en kwaad.

De taak van de opvoeder ligt erin te zien dat het kind niet goed verwart met onbeweeglijkheid en kwaad met activiteit.

Het is niet genoeg voor de leraar om van het kind te houden. Ze moet eerst het universum liefhebben en begrijpen. Ze moet zich voorbereiden en er echt aan werken.

De enige taal die mannen ooit perfect spreken, is die welke ze leren in de babytijd, wanneer niemand hen iets kan leren!

We kunnen de gevolgen niet kennen van het onderdrukken van de spontaniteit van een kind wanneer het net begint actief te zijn. We kunnen zelfs het leven zelf verstikken. De mensheid die in al haar intellectuele pracht wordt geopenbaard tijdens de zoete en jonge leeftijd van de kindertijd, moet met een soort religieuze verering worden gerespecteerd. Het is als de zon die verschijnt bij zonsopgang of een bloem die net begint te bloeien. Onderwijs kan alleen effectief zijn als het een kind helpt zich open te stellen voor het leven.

In het kind ligt het lot van de toekomst.

We hebben vooral fantasie nodig in de wetenschap. Het is niet allemaal wiskunde, noch alle logica, maar het is enigszins schoonheid en poëzie.

Bevrijd het potentieel van het kind en je zult hem transformeren in de wereld.

Wij leraren kunnen alleen maar helpen bij het werk dat gaande is, zoals dienstknechten op een meester wachten.

Het kind dat een sterke liefde voor zijn omgeving en voor alle levende wezens heeft gevoeld, dat vreugde en enthousiasme in het werk heeft ontdekt, geeft ons reden om te hopen dat de mensheid zich in een nieuwe richting kan ontwikkelen.

De essentie van onafhankelijkheid is om iets voor jezelf te kunnen doen.

Het is het kind dat de mens maakt, en er bestaat geen mens die niet gemaakt is door het kind dat hij ooit was.

Het kind heeft een geest die in staat is kennis op te nemen. Hij heeft de macht om zichzelf te onderwijzen.

Imitatie is het eerste instinct van de ontwakende geest.

Groei is niet alleen een harmonieuze toename in omvang, maar een transformatie.

Een kind heeft vrijheid nodig binnen zijn grenzen.

De onbekende energie die de mensheid kan helpen is die welke verborgen ligt in het kind.

De instructies van de leraar bestaan dan slechts in een hint, een aanraking-genoeg om het kind een begin te geven. De rest ontwikkelt zich vanzelf.

Karaktervorming kan niet worden aangeleerd. Het komt uit ervaring en niet uit uitleg.

Het kind moet in een omgeving van schoonheid leven.

De activiteit van het kind is altijd gezien als een uitdrukking van zijn vitaliteit.

De ouders van het kind zijn niet zijn makers, maar zijn voogden.

Het kijken naar een kind maakt duidelijk dat de ontwikkeling van zijn geest door zijn bewegingen komt.