Mike Yaconelli beroemde citaten

Rust is een beslissing die we nemen. Rust is ervoor kiezen om niets te doen als we te veel te doen hebben, vertragen als we de druk voelen om sneller te gaan, stoppen in plaats van te beginnen. Rust is luisteren naar onze vermoeidheid en reageren op onze vermoeidheid, niet op wat ons moe maakt. Rust is wat er gebeurt als we één eenvoudig woord zeggen: â € œNo!

Het christendom gaat niet over leren hoe je binnen de grenzen moet leven; het christendom gaat over de vreugde van kleuren. De genade van God is absurd genoeg om een kleur te aanvaarden die een ander als lelijk zou verwerpen. De genade van God ziet verder dan het krabbelen naar het hart van de krabbelaar - een krabbelaar die lijkt op twee dieven die aan kruisen aan weerszijden van Jezus hingen. Een van de twee vroeg Jezus om zijn gekrabbelde en slordige leven in het koninkrijk van God te aanvaarden en dat deed hij. Belachelijk. En goed nieuws voor de rest van ons schrijvers.

Snelheid schaadt onze ziel omdat snel leven elke gram van onze energie verbruikt. Speed heeft een oorverdovend gebrul dat onze fluisterende stemmen van onze zielen verdrinkt en Jezus achterlaat als een afnemend stipje in de achteruitkijkspiegel.

Stemmen omringen ons en zeggen altijd dat we sneller moeten gaan. Het kan onze baas zijn, onze voorganger, onze ouders, onze vrouwen, onze echtgenoten, onze politici, of, helaas, zelfs onszelf. Dus we voldoen. We verhogen de snelheid. We leven in de fast lane omdat we geen slow lanes meer hebben. Elke rijstrook is snel en het enige comfort dat onze cultuur kan bieden, zijn meer rijstroken en verhoogde snelheidslimieten. Het resultaat? Te veel van ons rennen zo snel als we kunnen, en een alarmerend aantal van ons loopt veel sneller dan we kunnen volhouden.

Snelheid is niet neutraal. Vroeger betekende snel leven een leven van losbandigheid; nu betekent het gewoon snel, maar de gevolgen zijn nog ernstiger. Snel door het leven gaan brengt onze relaties en onze ziel in gevaar.

De kracht van de kerk is niet een parade van onberispelijke mensen, maar van een onberispelijke Christus die onze gebreken omarmt. De Kerk bestaat niet uit hele mensen, maar uit gebroken mensen die heelheid vinden in een Christus die voor ons gebroken is.

Spiritualiteit gaat niet over gefixeerd zijn; het gaat over Gods aanwezigheid in de puinhoop van onze onvolmaaktheid. (Rommelige Spiritualiteit)

Niets in de kerk maakt mensen in de kerk woedender dan genade. Het is ironisch: we struikelen over een feestje waar we niet uitgenodigd waren en vinden de ongenode mensen die voor de deur staan en ervoor zorgen dat er geen andere ongenode mensen binnenkomen. Dan doet zich een vreemd verschijnsel voor: zodra we door de onverantwoordelijke liefde van Jezus in de partij zijn opgenomen, besluiten we genade "verantwoordelijker" te maken door zelfbenoemde Koninkrijksmonitors te worden, het koninkrijk van God te bewaken, het riffraff buiten te houden (die, zoals ik het begrijp, zijn die het koninkrijk van God verondersteld wordt te omvatten).

Het accepteren van de realiteit van onze gebroken, gebrekkige levens is het begin van spiritualiteit, niet omdat het spirituele leven onze gebreken zal verwijderen, maar omdat we het zoeken naar perfectie loslaten en in plaats daarvan God zoeken, degene die aanwezig is in de verwarring van ons leven.

Spiritualiteit is een verwarde, omgekeerde, helter-skelter goddelijkheid die ons leven verandert in een omgekeerde rodelrit van onverwachte bochten, verrassende hobbels en botbrekende crashes ... een leven geruïneerd door een Jezus die ons liefheeft in zijn armen.

Kinderen leven in een wereld van dromen en verbeelding, een wereld van levendigheid-er is een stem van verwondering en verbazing in ons allemaal; maar we groeien tot het besef dat we het niet meer kunnen horen, en we leven in stilte. Het is niet dat God stopte met spreken; het is dat ons leven luider werd.

Ik wil een leven van heilige momenten. Elke dag wil ik in gevaarlijke nabijheid van Jezus zijn. Ik verlang naar een leven dat explodeert van betekenis en gevuld is met avontuur, verwondering, risico en gevaar. Ik verlang naar een geloof dat glorieus verraderlijk is. Ik wil bij Jezus zijn, niet weten of ik moet huilen of lachen.

Gods genade is gevaarlijk. Het is overdadig, overdreven, schandalig en schandalig. Gods genade is belachelijk inclusief. Blijkbaar maakt het God niet uit van wie hij houdt. Hij is niet erg voorzichtig met de mensen die hij zijn vrienden noemt of de mensen die hij zijn kerk noemt.

De kerk is de plaats waar de onbekwame, de onvoltooide en zelfs de ongezonde welkom zijn. Ik geloof dat Jezus het daarmee eens is.

Doen alsof is het vet van Niet-relaties. Doen alsof is hoe jij en ik de dag doorkomen zonder elkaar ooit te hoeven kennen. Als ik in de kamer loop, zeg je tegen me: 'hoe gaat het met je?'Nou, je wilt het niet weten. En eerlijk gezegd wil ik het je niet vertellen. Dus ik zeg gewoon ' goed 'en jij zegt 'Goed'. En daar gaan we.

Religieuze mensen houden ervan om zich achter religie te verschuilen. Ze houden meer van de regels van religie dan van Jezus. Door de praktijk laten Veroordelers regels belangrijker worden dan het geestelijke leven.

Zonde drijft ons niet altijd tot drinken; vaker drijft het ons tot uitputting. Vermoeidheid is net zo slopend als dronkenschap. Burn-out is slang voor een innerlijke vermoeidheid, een vermoeidheid van onze ziel. Jezus kwam om ons al onze zonden te vergeven, inclusief de zonde van drukte. Het probleem met de groei in de moderne kerk is niet de traagheid van de groei, maar het haasten van de groei.

Ik ben onvoltooid. Ik ben niet gefixeerd. En de realiteit is dat waar God mij ontmoet, is in de puinhoop van mijn leven, in de onvolmaaktheid, in de gebrokenheid. Ik dacht dat hij het tegenovergestelde deed, hij was van al dat spul af. Maar als je de Bijbel leest, als je er überhaupt naar kijkt, verscheen hij voortdurend in het leven van mensen op het slechtst mogelijke moment van hun leven.

Spirituele groei is meer dan een procedure, het is een wilde zoektocht naar God te midden van de verwarde jungle van onze zielen, een zoektocht naar die een vluchtige mix van rommelige realiteit, wilde vrijheid, frustrerende stuckness, toenemende traagheid en een gezonde dosis dankbaarheid omvat

Onze wereld wel... het verlangen om mensen te zien wiens God groot en heilig en beangstigend en zacht en teder is... en de onze; een God wiens liefde ons bang maakt in zijn sterke en krachtige armen waar hij verlangt om die angstaanjagende woorden te fluisteren: 'ik hou van je.'

Jezus geeft meer om verlangen dan om competentie

Denk na over hoeveel van ons zich hebben afgevraagd waarom we niet passen, waarom ons geloof ons niet stabiliseert, waarom we zo niet in sync lijken met het grootste deel van de wereld. Echt geloof is de isolerende kracht in ons leven die spanning creëert waar we ook gaan. Met andere woorden, geloof is de onevenwichtige kracht in ons leven die de vrucht is van Gods verontrustende aanwezigheid.

Er zijn een heleboel mensen die zo freakin 'druk-ze hebben zo rommelig hun leven-ze zijn aan hun verstand' einde. En als ze maar een minuutje zouden stoppen, zouden ze de God van het universum tegen hen horen fluisteren: "ik hou van je.

Totdat we beginnen te denken in termen van revolutie in plaats van compromis, zal de kerk zichzelf op de rug blijven kloppen met symbolische stappen van vernieuwing.

Het christendom gaat niet over leren hoe je binnen de grenzen moet leven; het christendom gaat over de vreugde van kleuren.