Doris Lessing beroemde citaten

Een eenvoudige dankbare gedachte die naar de hemel is gekeerd, is het meest volmaakte gebed.

Elk kind heeft het vermogen om alles te zijn.

Het is verschrikkelijk om iemands beeld van zichzelf te vernietigen in het belang van de waarheid of een andere abstractie.

Denk verkeerd als je wilt, maar denk in alle gevallen voor jezelf.

Weet je wat mensen echt willen? Iedereen, bedoel ik. Iedereen in de wereld denkt: Ik wou dat er maar één andere persoon was met wie ik echt kon praten, die me echt kon begrijpen, die aardig voor me zou zijn. Dat is wat mensen echt willen, als ze de waarheid vertellen.

De erfenis van verhalen en verhalen van de mensheid is de kostbaarste die we hebben. Alle wijsheid zit in onze verhalen en liedjes. Een verhaal is hoe we onze ervaringen opbouwen.

De wereld is alleen verdraaglijk vanwege de lege plaatsen erin...als de wereld vol is, moeten we een ster pakken. Elke ster. Venus of Mars. Pak het en laat het leeg. De mens heeft ergens een lege ruimte nodig waar zijn geest in kan rusten.

Ieder mens, waar dan ook, zal bloeien in honderd onverwachte talenten en capaciteiten, simpelweg door de gelegenheid te krijgen om dat te doen.

Er is geen twijfel dat fictie een betere baan van de waarheid maakt.

Dat is wat leren is. Je begrijpt plotseling iets dat je je hele leven hebt begrepen, maar op een nieuwe manier.

Ik weet niet veel over creatief schrijven. Maar ze vertellen de waarheid niet als ze niet onderwijzen, ten eerste, dat schrijven hard werken is, en ten tweede, dat je een groot deel van je leven moet opgeven, je persoonlijke leven, om schrijver te worden.

Als ze met rust was gelaten, zou ze op haar eigen manier verder zijn gegaan en zich grondig hebben vermaakt, totdat mensen op een dag ontdekten dat ze onmerkbaar was veranderd in een van die vrouwen die oud zijn geworden zonder ooit van middelbare leeftijd te zijn geweest: een beetje verdord, een beetje zuur, hard als nagels, sentimenteel goedhartig en verslaafd aan religie of kleine honden.

Dit is een onvermijdelijke en gemakkelijk herkenbare fase in elke revolutionaire beweging: hervormers moeten verwachten te worden verloochend door degenen die maar al te graag genieten van wat voor hen is gewonnen.

Het is de taak van een schrijver om vragen te stellen. Ik denk graag dat als iemand een boek van mij heeft gelezen, ze--ik weet niet wat--het literaire equivalent van een douche hebben gehad. Iets dat hen misschien op een iets andere manier zou doen denken. Daar zijn schrijvers volgens mij voor. Dat is onze functie.

Woord. Woord. Ik speel met woorden, in de hoop dat een combinatie, zelfs een toevallige combinatie, zal zeggen wat ik wil.

Er is maar één manier om te lezen, en dat is door te bladeren in bibliotheken en boekwinkels, boeken op te pakken die je aantrekken, alleen die te lezen, ze te laten vallen als ze je vervelen, de delen over te slaan die slepen-en nooit, nooit iets te lezen omdat je denkt dat je moet, of omdat het deel uitmaakt van een trend of een beweging. Vergeet niet dat het boek dat je verveelt als je twintig of dertig bent, deuren voor je zal openen als je veertig of vijftig bent-en omgekeerd. Lees een boek niet op het juiste moment voor jou.

Als een vis de beweging is van water belichaamd, vorm gegeven, dan is kat een diagram en patroon van subtiele lucht.

Wat een luxe is een kat, de momenten van schokkend en verrassend plezier in een dag, het gevoel van het beest, de zachte gladheid onder je handpalm, de warmte als je wakker wordt op een koude nacht, de gratie en charme zelfs in een heel gewone werkdag poes. Kat loopt door je kamer, en in die eenzame stengel zie je luipaard of zelfs panter, of het draait zijn hoofd om je te erkennen en de gele gloed van die ogen vertelt je wat een exotische bezoeker je hier hebt, in deze huishoudelijke vriend, de kat die spinnen als je aait, of wrijft over zijn kin, of krabt zijn hoofd.

Toen ik begon, waren er geen grote interviews, geen televisie, geen profielen en zo. De uitgevers waren nogal schokkend niet-commercieel, maar ze zorgden wel voor hun schrijvers.

Ik ben niet zo ' n schrijver die zich zorgen maakt over posthume roem.

Zeer weinig mensen geven echt om vrijheid, om vrijheid, om de waarheid, zeer weinigen. Weinig mensen hebben lef, het soort lef waarvan een echte democratie afhankelijk is. Zonder mensen met dat soort lef sterft een vrije samenleving of kan ze niet geboren worden.

Het is het kenmerk van geweldige mensen om kleinigheden als kleinigheden te behandelen en belangrijke zaken als belangrijk.

Mannen zijn rusteloos, avontuurlijk. Vrouwen zijn conservatief-ondanks wat de huidige ideologie zegt.

Mijn vader was altijd zo verwikkeld in woede over zijn leven.

Het belangrijkste is dat we leren van het leven.

Hoe saai zijn deze emoties waar we in gevangen zitten en waar we ons niet van kunnen bevrijden, hoe graag we dat ook willen...

Ik ben iemand die voortdurend de mogelijkheden van een toekomst vernietigt vanwege het aantal alternatieve standpunten dat ik op het heden kan richten.

Een openbare bibliotheek is het meest democratische ding ter wereld. Wat daar te vinden is, heeft dictators en tirannen ongedaan gemaakt: demagogen kunnen schrijvers vervolgen en hen zoveel vertellen wat ze moeten schrijven als ze willen, maar ze kunnen niet verdwijnen wat in het verleden is geschreven, hoewel ze het vaak genoeg proberen...Mensen die van literatuur houden hebben tenminste een deel van hun geest immuun voor indoctrinatie. Als je leest, kun je leren om voor jezelf te denken.

Eindelijk begreep ik dat de weg over, of door dit dilemma heen, het ongemak bij het schrijven over 'kleine persoonlijke problemen' was om te erkennen dat niets persoonlijk is, in de zin dat het uniek van jezelf is. Als je over jezelf schrijft, schrijf je over anderen, omdat je problemen, pijnen, genoegens, emoties-en je buitengewone en opmerkelijke ideeën-niet alleen van jou kunnen zijn. [... Opgroeien is tenslotte alleen het begrip dat iemands unieke en ongelooflijke ervaring is wat iedereen deelt.

Het is mijn geloof...dat de talenten die elk kind heeft, ongeacht zijn officiële 'IQ', het hele leven bij hem zouden kunnen blijven, om hem en iedereen te verrijken, als deze talenten niet werden beschouwd als goederen met een waarde in de inzet van succes.

Literatuur is analyse na de gebeurtenis.

Romans geven je de matrix van emoties, geven je de smaak van een tijd op een manier die formele geschiedenis niet kan.

Kunst is de spiegel van onze verraden idealen.

Wat vreselijk is, is te doen alsof tweederangs eerste klas is. Om te doen alsof je geen liefde nodig hebt als je dat doet; of je houdt van je werk als je heel goed weet dat je beter in staat bent.

Er zijn geen wetten voor de roman. Er is nooit geweest en kan er ook nooit zijn.

Vergeet niet dat het boek dat je verveelt als je twintig of dertig bent, deuren voor je zal openen als je veertig of vijftig bent-en omgekeerd. Lees een boek niet op het juiste moment voor jou.

Ik wilde dat hele vreselijke proces in het publiceren van boeken benadrukken dat 'niets zo succesvol is als succes.'

Ik moet concluderen dat fictie beter is in 'de waarheid' dan een feitelijk verslag,

Als je ouder wordt, word je niet wijzer. Je wordt geïrriteerd.

Ik schrijf omdat ik altijd heb geschreven, Ik kan niet stoppen. Ik ben een schrijvend dier. Zoals een zijdeworm een zijdeproducerend dier is.

Op de universiteit vertellen ze je niet dat het grootste deel van de wet bestaat uit het leren tolereren van dwazen.

Wat is een held zonder liefde voor de mensheid?

Je leert alleen een betere schrijver te zijn door daadwerkelijk te schrijven.

Een openbare bibliotheek is het meest democratische ding ter wereld. Wat daar te vinden is, heeft dictators en tirannen ongedaan gemaakt.

Ouders moeten boeken laten liggen met de vermelding "verboden" als ze willen dat hun kinderen lezen.

Met een bibliotheek ben je vrij, niet beperkt door tijdelijke politieke klimaten. Het is de meest democratische van alle instellingen omdat niemand - maar helemaal niemand-je kan vertellen wat je moet lezen en wanneer en hoe.

Wat je ook moet doen, doe het nu. De voorwaarden zijn altijd onmogelijk.

Vertrouw geen vriend zonder fouten, en heb een vrouw lief, maar geen engel.

Je moet in de eerste plaats schrijven om jezelf te behagen. Je moet helemaal niets om iemand anders geven. Maar schrijven kan geen manier van leven zijn - het belangrijkste deel van schrijven is leven. Je moet zo leven dat je schrijven eruit voortkomt.

Advies aan jonge schrijvers? Altijd hetzelfde advies: leer te vertrouwen op ons eigen Oordeel, Leer innerlijke onafhankelijkheid,leer te vertrouwen dat de tijd het goede van het slechte zal sorteren-inclusief je eigen slechte.