Bernard Lewis beroemde citaten

Islam en islamitische waarden hebben nu een niveau van immuniteit tegen commentaar en kritiek in de westerse wereld dat het christendom heeft verloren en het Jodendom nooit heeft gehad.

Om het verhaal van de Arabische vernietiging van de bibliotheek van Alexandrië te accepteren, moet men uitleggen hoe het komt dat zo ' n dramatische gebeurtenis niet werd genoemd en onopgemerkt, niet alleen in de rijke historische literatuur van de middeleeuwse Islam, maar zelfs in de literatuur van de Koptische en andere christelijke kerken, van de Byzantijnen, van de Joden, of iemand anders die de vernietiging van een grote bibliotheek het waard vond om commentaar te geven. Dat het verhaal nog steeds overleeft en ondanks al deze bezwaren wordt herhaald, getuigt van de blijvende kracht van een mythe.

De Gouden Eeuw van gelijke rechten in Spanje was een mythe, en het geloof erin was meer dan een oorzaak van Joodse sympathie voor de Islam. De mythe werd uitgevonden door Joden in het negentiende-eeuwse Europa als een smaad voor christenen.

Tijdens de eerste vormende eeuwen van zijn bestaan werd het christendom gescheiden van en zelfs vijandig tegenover de staat, waarmee het pas later betrokken raakte. Vanaf het leven van de stichter was de Islam de staat, en de identiteit van religie en regering is onuitwisbaar gestempeld op de herinneringen en het bewustzijn van de gelovigen uit hun eigen heilige geschriften, geschiedenis en ervaring.

Amerika is onschuldig als vijand, maar verraderlijk als vriend.

Het doel van de jihad is om de hele wereld onder de islamitische wet te brengen.

Als het conflict ongeveer zo groot is als Israël, dan kunnen lange en moeilijke onderhandelingen het probleem uiteindelijk oplossen. Maar als het conflict gaat over het bestaan van Israël, dan is serieuze onderhandelingen onmogelijk.

Het is moeilijk om over de Islam te generaliseren. Om te beginnen wordt het woord zelf gewoonlijk gebruikt met twee verwante maar verschillende betekenissen, als de equivalenten van zowel het christendom als de christenheid. In de ene zin duidt het een religie aan, als een systeem van overtuigingen en aanbidding; in de andere zin de beschaving die groeide en bloeide onder de bescherming van die religie. Het woord Islam duidt dus op meer dan veertien eeuwen geschiedenis, een miljard en een derde volk, en een religieuze en culturele traditie van enorme diversiteit.

De Koude Oorlog filosofie van Mutual Assured Destruction( MAD), die de voormalige Sovjet-Unie en de Verenigde Staten verhinderde de kernwapens te gebruiken die ze op elkaar hadden gericht, zou niet van toepassing zijn op het Iran van President Mahmoud Ahmadinejad. Voor hem (Ahmadinejad) is Wederzijdse verzekerde vernietiging geen afschrikmiddel, het is een aansporing.

De Islam verwerpt expliciet dictatuur en er zijn geen tradities van de profeet of passages in de Koran die dictators duidelijk deze steun geven.

Een opmerkelijk kenmerk van de Islam is dat het zelfs de nederigste ongeletterde boeren waardigheid geeft. Het geeft hen een bepaalde menselijke waardigheid die men in andere samenlevingen niet vindt.

Het woord 'democratie' is natuurlijk een westers woord. Het bestaat niet in het Arabisch. Democratiya is een leenwoord. Wij in de westerse wereld maken de grote fout om aan te nemen dat de Onze de enige vorm van goed bestuur is; dat democratie betekent wat het betekent in de Anglo-Amerikaanse wereld en een paar andere plaatsen in het Westen, maar niet veel andere. Moslims hebben hun eigen traditie van beperkte overheid. In de Islam is er een sterke politieke traditie. Omdat de verschillende omstandigheden, de Islam is politiek vanaf het begin.

De algemene perceptie, in een groot deel van het Midden-Oosten, is dat de Verenigde Staten een onbetrouwbare vriend en een onschuldige vijand zijn. Ik denk dat we precies de tegenovergestelde indruk willen geven.

De Islam geeft menselijke waardigheid, zeker. Het punt dat ik wilde maken is dat het grote dwaasheid is om te proberen onze opvattingen over democratie op te leggen. Ze hebben hun eigen tradities.

Ik denk dat het belangrijke punt dat ik heb geprobeerd over te brengen is dat de Islam, vanaf het begin, sterk, duidelijk tegen autocratische dictatoriale regering is. Het idee dat we zo vaak horen in de westerse wereld, dat is hoe ze zijn, dat is hoe ze altijd zullen zijn en ze kunnen niets anders doen.

Mustafa Kemal ' s regering was zeker autoritair, maar hij had een gezegde dat diep waar is, Ik herinner me de exacte woorden niet, maar wat hij zei was dat ik een dictator ben, zodat er nooit meer een dictator in Turkije zal zijn, en ik denk dat dat juist was. Hij was van mening dat er bepaalde veranderingen moesten worden aangebracht. Hij wilde die veranderingen aanbrengen, hij vond ze essentieel.

Mijn standpunt daarover is keer op keer verkeerd weergegeven in de media. Laat me het duidelijk maken. Er zijn twee oorlogen in Irak. De eerste was absoluut noodzakelijk en volkomen gerechtvaardigd. Saddam Hussein had Koeweit aangevallen en binnengevallen, een soevereine onafhankelijke staat, het was een flagrante daad van agressie, en actie was gerechtvaardigd en noodzakelijk. Daar heb ik helemaal geen problemen mee.

Een reden die ik bijzonder fascinerend vind aan Israël is dit. Er bestaat niet zoiets als een Joodse beschaving. Er is een Joodse cultuur, een Joodse religie, maar er bestaat niet zoiets als een Joodse beschaving. De Joden waren in principe een onderdeel van twee beschavingen. In de westerse wereld hebben we het over de joods-christelijke traditie en jullie hebben het over de Joods-islamitische traditie omdat er grote en belangrijke joodse gemeenschappen leefden in de landen van de Islam.

In de meeste landen in de islamitische wereld van vandaag zijn de meeste van hen autocratische regimes die impopulair zijn, zo niet gehaat door hun volk. Ze hebben een zondebok nodig en lange tijd diende de imperialist dat doel.

Ze noemen zichzelf Sefardische Joden, maar dat is niet het belangrijkste. Het belangrijkste is dat sommigen uit de islamitische wereld komen en anderen uit de christelijke wereld. Ik zou ze de Moslim-Joden en de christelijke Joden noemen. Het klinkt absurd, maar je begrijpt wat ik bedoel.

De Joodse Talmoed zegt dat de rechtvaardige volken een gelijke plaats in het paradijs hebben. De Christenen en moslims zijn het erover eens dat zij dat verwerpen; zij beweren dat zij de gelukkige ontvangers zijn van Gods laatste boodschap en dat degenen die aanvaardden naar de hemel zullen gaan en degenen die verworpen zijn naar de hel. Er is dus een lange strijd tussen de Dar Al-Islam en de Dar al-Harb, die in feite de christenheid was. Dit was de vermeende vijand. En dit heeft onvermijdelijk de perceptie van al het andere gekleurd.

Je ziet dat Christenen en moslims één ding gemeen hebben dat ze niet delen met hun andere religies voor zover ik weet. Ze beweren de gelukkige ontvanger te zijn van Gods laatste boodschap aan de mensheid.

Als we het hebben over de joods-christelijke of de Joods-islamitische traditie, is het belangrijk om te onthouden dat we het hebben over een Joods onderdeel van de beschaving, maar niet op zichzelf een beschaving. Wat er nu gebeurt in Israël is dat je een samenkomst hebt van Joden uit de christelijke wereld en Joden uit de islamitische wereld met verschillende culturen.

Tunesië was de eerste in de islamitische wereld. Zo is het al lang en vrouwen spelen een belangrijke rol in Tunesië. Er zijn vrouwen in alle beroepen. Artsen, tandartsen, advocaten, politici, journalisten enzovoort.

Als je kijkt naar de beweging van vluchtelingen, in de zin van Vladimir Lenin, "de mensen die met hun voeten stemden", was de beweging van vluchtelingen tot relatief moderne tijden overweldigend van West naar Oost, niet van oost naar West. Alle soorten vluchtelingen vluchtten voortdurend uit de christenheid naar de Islamitische landen. Joden natuurlijk en moslims natuurlijk, maar zelfs sommige christenen en de beweging van vluchtelingen ging overweldigend die kant op.

Geconfronteerd met de moderne wereld of met de rest van de wereld, denk ik dat mensen zich bewust worden dat de Westerse en islamitische beschavingen meer gemeen hebben dan apart. Het was een Duitse geleerde, C. H. Becker, die lang geleden zei dat de echte scheidslijn niet tussen de Islam en de christenheid ligt; het is de scheidslijn ten oosten van de Islam, tussen de islamitische en christelijke wereld samen aan de ene kant en de rest van de wereld aan de andere kant. Ik denk dat daar veel waarheid in zit.