Mahmoud Darwish beroemde citaten

Ik dacht dat poëzie alles kon veranderen, de geschiedenis kon veranderen en vermenselijken, en ik denk dat de illusie zeer noodzakelijk is om dichters te dwingen betrokken te zijn en te geloven, maar nu denk ik dat poëzie alleen de dichter verandert.

Als de olijfbomen de handen kenden die ze plantten, zou hun olie tranen worden.

Ik heb alle woorden geleerd en ontmanteld om er één woord uit te trekken: thuis.

Poëzie en schoonheid maken altijd vrede. Als je iets moois leest, vind je coëxistentie; het breekt muren af.

Leven alleen gedefinieerd als het tegenovergestelde van de dood is geen leven.

De Palestijnen zijn verliefd op het leven.

Hier staan, hier blijven, hier permanent, hier eeuwig, en we hebben één doel, één, één: zijn.

We lijden aan een ongeneeslijke ziekte: hoop.

En ik zeg tegen mezelf, een maan zal opkomen uit mijn duisternis.

En je werd als koffie, in de verrukking, de bitterheid en de verslaving.

Mijn vaderland is geen koffer en ik ben geen reiziger

Elk mooi gedicht is een daad van verzet,

Een mens kan maar op één plek geboren worden. Hij kan echter elders meerdere keren sterven: in de ballingen en gevangenissen, en in een vaderland dat door de bezetting en onderdrukking in een nachtmerrie is veranderd.

Had ik twee wegen gehad, dan had ik de derde gekozen.

Ik leerde alle woorden die het Hof van bloed waardig waren, zodat ik de regel kon overtreden.ik leerde alle woorden en brak ze op om één woord te maken: vaderland..

We zijn gevangenen van wat we liefhebben, wat we verlangen en wat we zijn.

Tegen barbaarsheid kan poëzie alleen weerstand bieden door haar gehechtheid aan menselijke kwetsbaarheid te bevestigen als een grassprietje dat op een muur groeit terwijl legers voorbij marcheren.

We zijn gevangenen, zelfs als onze tarwe over de hekken groeit / en zwaluwen opstaan uit onze gebroken ketenen. We zijn gevangenen van wat we liefhebben, wat we verlangen en wat we zijn.

Ik wil niets vertegenwoordigen behalve mezelf. Maar dat zelf zit vol met collectief geheugen.

Waar Kan ik mezelf bevrijden van het vaderland in mijn lichaam?

Mijn liefste, ik vrees de stilte van uw handen.

Ver weg hebben onze dromen niets te maken met wat we doen. De wind draagt de nacht en gaat doelloos door.

Ik geloof in de kracht van poëzie, wat me redenen geeft om vooruit te kijken en een glinstering van licht te identificeren.

Als je leeft, leef vrij of sterf als de bomen, staand.

Ik heb nooit kinderen gewild, misschien ben ik bang voor verantwoordelijkheid.

Ik ben geen liefhebber van Israël. Daar heb ik geen reden toe. Maar ik haat Joden niet.

Op deze aarde is er wat het leven verdient.

Voor de Arabieren in Israël is er altijd een spanning tussen nationaliteit en identiteit.

Onder bezetting zijn, belegeren, is geen goede inspiratie voor poëzie.

Ik heb mijn vaderland opgebouwd, ik heb zelfs mijn staat gesticht-in mijn taal.

Ik ben geduldig en wacht op een diepgaande revolutie in het bewustzijn van de Israëli ' s. De Arabieren zijn klaar om een sterk Israël met nucleaire wapens te accepteren-het enige wat het hoeft te doen is de poorten van zijn Fort openen en vrede sluiten.

En wat ik niet begrijp, begrijp ik pas als het te laat is.

De metafoor voor Palestina is sterker dan het Palestina van de werkelijkheid.

Het belang van poëzie wordt uiteindelijk niet afgemeten aan wat de dichter zegt, maar aan hoe hij het zegt.

Ik wou dat ik een kaars was in de duisternis.

... Voor mij is het essentieel, essentieel voor de dichter om een nieuwe toast te hebben, nieuwe liedjes.

De dagen hebben je geleerd om geluk niet te vertrouwen omdat het pijn doet als het bedriegt.

Ik kom daar vandaan. Ik kom hier vandaan. Ik ben er niet en ik ben er niet. Ik heb twee Namen, die elkaar ontmoeten en scheiden, en ik heb twee talen. Ik ben vergeten in wie ik droom.

Ik zie wat Ik wil van liefde... Ik zie paarden die de weide dansen, vijftig gitaren Zuchten, en een zwerm bijen die de wilde bessen zuigen, en ik sluit mijn ogen totdat ik onze schaduw achter deze onteigende plek zie... Ik zie wat ik van mensen wil: hun verlangen om naar iets te verlangen, hun te laat komen om aan het werk te gaan en hun haast om terug te keren naar hun volk... en hun behoefte om te zeggen: goedemorgen...

Sarcasme helpt me de hardheid van de realiteit waarin we leven te overwinnen, verlicht de pijn van littekens en maakt mensen aan het lachen.

Ze houdt niet van je. Je metaforen prikkelen haar, Je bent haar dichter. Maar dat is alles wat er is.

De sterren hadden maar één taak: ze leerden me lezen. Ze leerden me dat ik een taal had in de hemel en een andere taal op aarde.

Het gedicht is in mijn handen en kan verhalen door haar handen laten lopen.

Op een dag word ik dichter. Water zal afhangen van mijn visioenen.

Toen ik de leeftijd van 50 gepasseerd was, leerde ik hoe ik mijn emoties kon beheersen.

Niets rechtvaardigt terrorisme,

De geschiedenis lacht om zowel het slachtoffer als de agressor.

Ballingschap is meer dan een geografisch concept. Je kunt een balling zijn in je thuisland, in je eigen huis, in een kamer.

Ik hou van vrouwen wiens verborgen verlangens ervoor zorgen dat paarden een einde maken aan hun leven op de drempel

Het gedicht is hier noch daar, en met de borst van een meisje kan het de nachten verlichten. Met de gloed van een appel vult het twee lichamen met licht en met de adem van een gardenia kan het een vaderland doen herleven!