Karen Armstrong beroemde citaten

We zijn verslaafd aan ons egoïsme, onze voorkeuren en antipathieën en vooroordelen, en zijn ervan afhankelijk voor ons eigen identiteitsgevoel.

Religies hebben altijd benadrukt dat mededogen niet alleen centraal staat in het religieuze leven, het is de sleutel tot verlichting en het is de ware test van spiritualiteit. Maar er zijn altijd mensen geweest die liever gemakkelijkere doelen hadden gesteld, zoals doctrine-conformiteit.

Mythe werd als primair beschouwd; het ging over wat men dacht tijdloos en constant te zijn in ons bestaan. De mythe keek terug naar de oorsprong van het leven, naar de fundamenten van cultuur en naar de diepste niveaus van de menselijke geest. Mythe ging niet over praktische zaken, maar over Betekenis. Tenzij we enige betekenis in ons leven vinden, vervallen wij sterfelijke mannen en vrouwen heel gemakkelijk in wanhoop. De mythen van een samenleving gaven mensen een context die hun dagelijks leven zinvol maakte; het richtte hun aandacht op het eeuwige en het universele.

Het gezin is een school van mededogen omdat we hier leren om met andere mensen te leven. (68)

Daden die op dat moment onbelangrijk leken, zouden gedenkwaardig blijken te zijn geweest; een kleine daad van egoïsme en onvriendelijkheid of, omgekeerd, een onbezonnen daad van vrijgevigheid zou de maatstaf van een menselijk leven worden

Tegenwoordig denken we vaak dat we, voordat we een religieus leven beginnen te leiden, eerst de leerstellingen van de geloofsbelijdenis moeten aanvaarden en dat voordat iemand enig begrip kan hebben van de loyaliteit en het vertrouwen van het geloof, men eerst zijn geest moet dwingen een groot aantal onbegrijpelijke leerstellingen te aanvaarden. Maar dit is om de kar voor het paard te zetten.

er is geen beklimming naar de hoogten zonder voorafgaande afdaling in de duisternis, geen nieuw leven zonder een of andere vorm van dood.

Sommige mensen steken gewoon hun kop in het zand en weigeren na te denken over het verdriet van de wereld, maar dit is een onverstandige koers, want als we volledig onvoorbereid zijn, kan de tragedie van het leven verwoestend zijn.

Theologie is - of zou moeten zijn-een soort poëzie,die snel wordt gelezen of in een drukte van lawaai wordt aangetroffen, heeft geen zin. Je moet jezelf openstellen voor een gedicht met een rustige, ontvankelijke geest, op dezelfde manier als je naar een moeilijk muziekstuk zou kunnen luisteren... Als je een gedicht aangrijpt en probeert de betekenis ervan af te persen voordat je er klaar voor bent, blijft het ondoorzichtig. Als je je eigen persoonlijke agenda erop zet, zal het gedicht zich als een mossel opsluiten, omdat je zijn unieke en afzonderlijke identiteit, zijn ongeschonden heiligheid hebt ontkend.

Mededogen is de sleutel in de Islam en het boeddhisme en het jodendom en het christendom. Ze lijken sterk op elkaar.

Compassie wordt treffend samengevat in de Gouden Regel, die ons vraagt om in ons eigen hart te kijken, te ontdekken wat ons pijn doet, en dan te weigeren, onder welke omstandigheid dan ook, om die pijn aan iemand anders toe te brengen. Compassie kan daarom worden gedefinieerd als een houding van principieel, consistent altruïsme.

Theologen in alle grote religies hebben allerlei mythen bedacht om aan te tonen dat dit soort kenosis, van zelflediging, in het leven van God zelf te vinden is. Ze doen dit niet omdat het opbouwend klinkt, maar omdat dit de manier is waarop de menselijke natuur lijkt te werken. We zijn het meest creatief en voelen andere mogelijkheden die onze gewone ervaring overstijgen wanneer we onszelf achterlaten.

Scheppingsverhalen waren nooit als historisch accuraat beschouwd; hun doel was therapeutisch. Maar zodra je Genesis als wetenschappelijk geldig begint te lezen, heb je slechte wetenschap en slechte religie.

Augustinus ... hij zei dat de Schrift niets anders dan liefdadigheid onderwees. Wat de bijbelse schrijver ook bedoeld heeft, elke passage die haat leek te prediken en niet bevorderlijk was voor liefde, moet allegorisch worden geïnterpreteerd en over liefdadigheid worden gesproken.

Er mag geen dwang zijn in geloofszaken!

Maar mensen vervallen gemakkelijk in wanhoop, en vanaf het begin hebben we verhalen uitgevonden die ons in staat stelden ons leven in een grotere omgeving te plaatsen, die een onderliggend patroon onthulden en ons het gevoel gaven dat, tegen al het deprimerende en chaotische bewijs van het tegendeel in, het leven betekenis en waarde had.

Compassie is door alle grote religies bepleit omdat het het veiligste en zekerste middel is gebleken om verlichting te bereiken. Het onttrekt het ego van het centrum van ons leven en plaatst anderen daar, waardoor het schild van het egoïsme wordt afgebroken dat ons weerhoudt van een ervaring van het Heilige. En het geeft ons extase, verbreedt onze perspectieven en geeft ons een grotere, verbeterde visie.

Ik beef voor onze wereld, waar we het in de kleinste opzichten onmogelijk vinden, zoals Marshall Hodgson opdroeg, om ruimte te vinden voor de ander in onze geest. Als we geen standpunt in een vriend kunnen opnemen zonder toevlucht te nemen tot onvriendelijkheid, hoe kunnen we dan hopen de verschrikkelijke problemen van onze planeet te genezen? Ik denk niet langer dat een principe of mening iets waard is als het je onvriendelijk of intolerant maakt.

Een theologie zou moeten zijn als poëzie, die ons naar het einde brengt van wat woorden en gedachten kunnen doen.

Vaak wanneer religieuze leiders samenkomen, praten ze over een bepaalde seksuele ethiek, of een diepzinnige leer, alsof dit, in plaats van mededogen, de test van het geestelijk leven was.

Kijk in je eigen hart, ontdek wat het is dat je pijn geeft en weiger dan, onder welke omstandigheid dan ook, om die pijn aan iemand anders toe te brengen.

Religieuze ideeën en praktijken wortelen niet omdat ze door krachtige theologen worden gepromoot, noch omdat kan worden aangetoond dat ze een gezonde Historische of rationele basis hebben, maar omdat ze in de praktijk de gelovigen een gevoel van heilige transcendentie geven.

Ik hou van stilte; Ik ben een sociaal eenling en zonder de eenzaamheid verlies ik mijn sociaal-zijn.

Sinds de kruistochten, toen christenen uit West-Europa heilige oorlogen voerden tegen moslims in het Nabije Oosten, hebben westerse mensen de Islam vaak gezien als een gewelddadig en intolerant geloof - ook al had de Islam toen dit vooroordeel wortel schoot een betere staat van tolerantie dan het christendom.

Alle religies zijn ontworpen om ons te leren hoe te leven, vreugdevol, sereen en vriendelijk, te midden van lijden.

Maar terwijl de natuur voortdurend in beweging is, gaan we altijd tegen de stroom in en proberen we onze ideeën en ervaringen te bevriezen en ze absoluut te maken. Het is egoïsme dat ervoor zorgt dat we ons identificeren met de ene mening in plaats van de andere, ruziezuchtig en onvriendelijk worden, zeggen *dit* niet kan betekenen *dat*, en denken dat we de plicht hebben om anderen te veranderen om onszelf aan te passen.

Religie is geen mooi iets. Het is potentieel een zeer gevaarlijk ding omdat het een bedwelmend complex van emoties, verlangens, verlangens en angsten omvat.

Hoewel de discples zich er niet van bewust waren, was de aanwezigheid bij hen terwijl ze samen de Schriften op de weg bekeken. Van nu af aan zullen we er slechts een vluchtige glimp van opvangen-in de studie van de heilige geschriften, in andere mensen, in de liturgie en in gemeenschap met vreemden. Maar deze momenten blijven ons dat onze medemensen en vrouwen zelf heilig zijn; er is iets aan hen dat absolute eerbied verdient, in laatste instantie mysterieus is en we zullen ons altijd ontlopen.

Boeddhisten spreken over nirvana in vrijwel dezelfde termen als monotheïsten God beschrijven.

Als uw begrip van het goddelijke u vriendelijker, empathischer maakte en u ertoe aanzette sympathie uit te drukken in concrete daden van liefdevolle vriendelijkheid, was dit goede theologie. Maar als uw idee van God u onvriendelijk, oorlogszuchtig, wreed, zelfingenomen maakte, of als het u ertoe bracht om in Gods naam te doden, was het slechte theologie.

Religies bezitten geen mededogen; het is een menselijke deugd.

Jezus besteedde niet veel tijd aan het spreken over de drie-eenheid of de erfzonde of de menswording, die latere christenen bezig hebben gehouden. Hij ging rond om goed te doen en medelevend te zijn.

Als we er niet in slagen om de Gouden Regel wereldwijd te implementeren, zodat we alle volkeren behandelen, waar en wie ze ook zijn, alsof ze net zo belangrijk zijn als wijzelf, betwijfel ik of we een levensvatbare wereld hebben om aan de volgende generatie over te dragen.

Nirvana is iets in je. Het is geen externe realiteit. Geen god dondert van de bergtop af. Net zoals de grote mystici in het christelijke, joodse en islamitische geloof allemaal ontdekten, is God in het zelf. God is vrijwel onafscheidelijk van onszelf.

Religie gaat niet over het accepteren van twintig onmogelijke stellingen voor het ontbijt, maar over het doen van dingen die je veranderen. Het is een morele esthetiek, een ethische alchemie. Als je je op een bepaalde manier gedraagt, word je getransformeerd. De mythen en wetten van religie zijn niet waar omdat ze overeenkomen met een metafysische, wetenschappelijke of historische realiteit, maar omdat ze het leven verbeteren. Ze vertellen je hoe de menselijke natuur functioneert, maar je zult hun waarheid niet ontdekken tenzij je deze mythen en doctrines toepast op je eigen leven en ze in praktijk brengt.

Toch kan een persoonlijke God een zware last worden. Hij kan slechts een afgod zijn die naar ons eigen beeld is uitgehouwen, een projectie van onze beperkte behoeften. angsten en verlangens. We kunnen aannemen dat hij houdt van wat we liefhebben en haat wat we haten, onze vooroordelen onderschrijft in plaats van ons te dwingen ze te transcenderen.

Het is zeker beter om van anderen te houden, hoe rommelig en onvolmaakt de betrokkenheid ook is, dan iemands vermogen tot liefde te laten verharden.

Mededogen is geen optie. Het is de sleutel tot ons overleven.

En soms is het de andersheid van een vreemde, iemand die niet tot onze etnische of ideologische of religieuze groep behoort, een andersheid die ons in eerste instantie kan afstoten, maar die ons uit onze gebruikelijke egoïsme kan rukken en ons intonaties kan geven van die Heilige andersheid, die God is.

Elk van de wereldreligies heeft zijn eigen bijzondere genialiteit, zijn eigen speciale inzicht in de aard en vereisten van mededogen, en heeft iets unieks om ons te leren.

God is niet het exclusieve eigendom van één traditie. Het goddelijke licht kan niet beperkt blijven tot één enkele lamp, die tot het oosten of het Westen behoort, maar verlicht alle mensen.

Als het met serieuze aandacht wordt geschreven en gelezen, kan een roman, zoals een mythe of een groot kunstwerk, een inwijding worden die ons helpt een pijnlijke overgangsrite te maken van de ene levensfase, de ene gemoedstoestand, naar de andere. Een roman leert ons, net als een mythe, de wereld anders te zien; het laat ons zien hoe we in ons eigen hart kunnen kijken en onze wereld kunnen zien vanuit een perspectief dat verder gaat dan ons eigen belang.

Als je mededogen voelt, onttroond je jezelf uit het centrum van de wereld.

Niets in de Islam is gewelddadiger dan het christendom.

Religie gaat niet over het geloven van dingen. Het is ethische alchemie. Het gaat erom je te gedragen op een manier die je verandert, die je aanwijzingen van heiligheid en heiligheid geeft.

...er is iets mis met een spiritualiteit die geen onzelfzuchtige zorg voor anderen inspireert

Een God die bleef sleutelen aan het universum was absurd; een God die zich bemoeide met de menselijke vrijheid en creativiteit was een tiran. Als God wordt gezien als een zelf in een eigen wereld, een ego dat betrekking heeft op een gedachte, een oorzaak gescheiden van zijn gevolg, wordt hij een wezen, niet het zijn zelf. Een almachtige, alwetende tiran is niet zo verschillend van aardse dictators die alles en iedereen slechts tandwielen maken in de machine die ze controleerden. Een atheïsme dat zo ' n God verwerpt is ruimschoots gerechtvaardigd.

Mythologie en wetenschap breiden beide het bereik van de mens uit. Net als wetenschap en technologie gaat mythologie, zoals we zullen zien, niet over het afzien van deze wereld, maar over het in staat stellen om er intenser in te leven.

Compassie is een praktisch verworven kennis, zoals dansen. Je moet het doen en dag na dag ijverig oefenen.

De grote taak van onze tijd is om een wereldwijde samenleving op te bouwen, waar mensen in vrede samen kunnen leven