Ferdinand de Saussure beroemde citaten

Ik ben bijna nooit serieus, en ik ben altijd te serieus. Te diep, te ondiep. Te gevoelig, te koud van hart. Ik ben als een verzameling paradoxen.

Tijd verandert alle dingen; er is geen reden waarom taal aan deze universele wet zou moeten ontsnappen

Psychologisch gezien is ons denken-afgezien van zijn uitdrukking in woorden-slechts een vormloze en onduidelijke massa.

Spraak heeft zowel een individuele als een sociale kant, en we kunnen ons het ene niet voorstellen zonder het andere.

In het leven van individuen en samenlevingen is taal een factor van groter belang dan welke andere. Als de studie van de taal uitsluitend de zaak van een handvol specialisten zou blijven, zou dat een volstrekt onaanvaardbare toestand zijn.

Een taalkundig systeem is een reeks verschillen in geluid gecombineerd met een reeks verschillen in ideeën.

Zonder taal is het denken een vage, Onbekende nevel.

Van alle sociale instellingen is taal het minst vatbaar voor initiatief. Het vermengt zich met het leven van de samenleving, en de laatste, inert van nature, is een primaire conservatieve kracht.

Geschreven vormen verduisteren onze kijk op taal. Ze zijn niet zozeer een kledingstuk als een vermomming.

De ultieme wet van taal is, durven we te zeggen, dat niets ooit in een enkele term kan verblijven. Dit is een direct gevolg van het feit dat taalkundige tekens niet gerelateerd zijn aan wat ze aanduiden en dat 'a' daarom niets kan aanduiden zonder de hulp van 'b' en omgekeerd, of met andere woorden, dat beide alleen waarde hebben door het verschil tussen hen.

Taal levert het beste bewijs dat een wet die door een gemeenschap wordt aanvaard, iets is dat wordt getolereerd en geen regel waar iedereen vrijwillig mee instemt.

De zeer bijzondere plaats die een taal inneemt tussen instellingen is onmiskenbaar, maar er is nog veel meer te zeggen -, een vergelijking zou eerder de verschillen naar voren brengen.

Een taal veronderstelt dat alle individuele gebruikers de organen bezitten.

Het is nuttig voor de historicus, onder andere, om de meest voorkomende vormen van verschillende verschijnselen te kunnen zien, of het nu fonetisch, morfologisch of ander is, en hoe taal leeft, zich voortzet en verandert in de loop van de tijd.

Pas sinds de taalkunde zich meer bewust is geworden van haar studieobject, d.w.z. de gehele omvang ervan waarneemt, is het duidelijk dat deze wetenschap een bijdrage kan leveren aan een reeks studies die voor bijna iedereen interessant zullen zijn.

Het is een van de doelen van de taalkunde om zichzelf te definiëren, om te herkennen wat binnen haar domein hoort. In die gevallen waarin het op psychologie vertrouwt, zal het dat indirect doen en onafhankelijk blijven.

Iedereen, aan zijn lot overgelaten, vormt een idee over wat er in taal gebeurt die ver van de waarheid is.

In feite begonnen geleerden vanaf dat moment met een soort spel van het vergelijken van verschillende Indo-Europese talen met elkaar, en uiteindelijk konden ze niet anders dan zich afvragen wat deze verbindingen precies lieten zien en hoe ze concreet moesten worden geïnterpreteerd.

Binnen de spraak zijn woorden onderworpen aan een soort relatie die onafhankelijk is van de eerste en gebaseerd is op hun koppeling: Dit zijn syntagmatische relaties, waarover ik heb gesproken.

Elke psychologie van tekensystemen zal deel uitmaken van de sociale psychologie, dat wil zeggen, zal uitsluitend sociaal zijn; het zal dezelfde psychologie omvatten als die van toepassing is in het geval van talen.

De eerste van deze fasen is die van de grammatica, uitgevonden door de Grieken en onveranderd voortgezet door de Fransen. Het heeft nooit een filosofische kijk op een taal als zodanig gehad.

De verbinding tussen de betekenaar en het betekende is willekeurig.

Voortaan waren taalstudies niet langer alleen gericht op het corrigeren van grammatica.

Bijna alle instellingen, zou men kunnen zeggen, zijn gebaseerd op tekens, maar deze tekens roepen niet rechtstreeks dingen op.

Buiten de spraak creëert de associatie die in het geheugen wordt gemaakt tussen woorden die iets gemeen hebben verschillende groepen, reeksen, families, waarbinnen zeer uiteenlopende relaties ontstaan, maar die tot één categorie behoren: dit zijn associatieve relaties.

De taak of het doel van de wetenschappelijke studie van talen zal indien mogelijk zijn 1) de geschiedenis van alle bekende talen te traceren. Natuurlijk is dit slechts in zeer beperkte mate en voor zeer weinig talen mogelijk.

Het kritische principe vereiste bijvoorbeeld een onderzoek naar de bijdrage van verschillende perioden, waardoor tot op zekere hoogte de historische taalkunde werd begonnen.

In het algemeen opende de filologische beweging talloze bronnen die relevant waren voor taalkundige kwesties, en behandelde ze in een heel andere geest dan de traditionele grammatica; bijvoorbeeld de studie van inscripties en hun taal. Maar nog niet in de geest van de taalkunde.

De taalkunde zal wetten moeten erkennen die universeel in de taal werken en op een strikt rationele manier, waarbij algemene verschijnselen worden gescheiden van die welke beperkt zijn tot de ene of de andere tak van talen.