Caroline Knapp beroemde citaten

De agenda van de hond is eenvoudig, doorgrondelijk, openlijk: Ik wil. Ik wil uitgaan, binnenkomen, iets eten, hier liggen, ermee spelen, je kussen. Er zijn geen bijbedoelingen met een hond, geen gedachten spelletjes, geen twijfel, geen ingewikkelde onderhandelingen of koopjes, en geen schuldgevoelens of wrok als een verzoek wordt afgewezen.

Wat is deze drive om dunner, mooier, beter gekleed, anders te zijn? Wie is die ander precies en hoe ziet ze eruit buiten het jasje dat ze draagt of het eten dat ze niet eet? Wat zouden we kunnen doen, denken, voelen als we nooit aan lichaamsbeeld zouden denken?

Voordat je een hond krijgt, kun je je niet helemaal voorstellen hoe het leven met een hond zou kunnen zijn; daarna kun je je niet voorstellen dat je op een andere manier leeft.

De echte strijd gaat over jou: jij, een persoon die moet leren om in de echte wereld te leven, om haar eigen huid te bewonen, om haar eigen hart te kennen, om te stoppen met wachten tot het leven begint.

Voor een drinker is de sensatie echt en puur en verwant aan iets spiritueels: je zoekt; in de fles vind je.

De vrijheid om te kiezen...betekent de vrijheid om fouten te maken, te wankelen en te falen, om oog in oog te komen met je eigen gebreken en beperkingen en angsten en geheimen, om te leven met de verschrikkelijke onzekerheid die noodzakelijkerwijs gepaard gaat met de constructie van een zelf.

Proberen om het proces van het worden van een alcoholist te beschrijven is als proberen om lucht te beschrijven. Het is te groot en mysterieus en doordringend om te worden gedefinieerd. Alcohol is overal in je leven, alomtegenwoordig, en je bent je er bijna altijd van bewust en onbewust, alles wat je weet is dat je zonder het zou sterven, en er is geen eenvoudige reden waarom dit gebeurt, geen enkel moment, geen fysiologische gebeurtenis die een zware drinker over een concrete Lijn in alcoholisme duwt. Het is een langzaam, geleidelijk, verraderlijk, ongrijpbaar worden.

Het gebeurde zo: Ik werd verliefd en toen, omdat de liefde alles verpestte waar ik om gaf, moest ik uitvallen.

Als je van iemand of iets houdt, is het verbazingwekkend hoe bereid je bent om de gebreken over het hoofd te zien.

Alcoholisme is de ziekte van meer.

Glad en geordend aan de buitenkant; roerend en chaotisch en wanhopig geheimzinnig onderin, maar niet merkbaar, nooit merkbaar.

Consumentisme gedijt op emotionele leegte.

Er ontbreekt iets: dat is zo dicht als ik kan komen bij het benoemen van de sensatie, een bewustzijn van gemiste of gedwarsboomde verbindingen, of van een grote holte achtergelaten waar iets moois en solide vroeger was. ...Er is iets fundamenteel onverzadigbaars aan het menselijk zijn, alsof we in de wereld komen met een soort ingebouwde spanning tussen de ervaring van honger hebben, wat een toestand van streven en verlangen is, en de ervaring van gevoed worden, die tijdelijke bevrediging kan bieden, maar altijd plaats maakt voor nieuwe streven, nieuwe verlangens.

Ik hoorde eens een vrouw die haar hond had verloren zeggen dat ze het gevoel had dat er plotseling een kleur in haar wereld ontbrak: de hond had een eerder niet beschikbare tint in haar gezichtsveld geïntroduceerd en zonder een hond was die kleur verdwenen. Dat leek de ervaring van het liefhebben van een hond met eminente eenvoud vast te leggen. Ik zou het slechts lichtjes wijzigen en zeggen dat als we open staan voor wat ze te bieden hebben, honden ons kunnen introduceren in verschillende kleuren met namen als wildness, nurturance, trust en joy.

Als je stopt met drinken, stop je met wachten.

Onze cultuur gedijt op zwart-wit verhalen, duidelijk gedefinieerde emoties, gemakkelijke eindes, en dus, dit duwt in complexiteit uitlaten.

Beheersing over het lichaam - zijn impulsen, zijn behoeften, zijn grootte - is van het grootste belang; de controle verliezen is schoonheid riskeren, en schoonheid riskeren is wenselijkheid riskeren, en wenselijkheid riskeren is het recht op seksualiteit en liefde en zelfrespect riskeren.

Ik ben 38 en ik ben single, en ik heb mijn meest intense en bevredigende relatie met een hond. Maar we leren allemaal op verschillende manieren over liefde, en deze manier is toevallig de mijne.

Was hij slim genoeg? Introspectief genoeg? Was het net genoeg om van hem te houden, of moest ik mezelf hechten aan iemand die me verder voor leek, iemand slimmer en ambitieuzer dan ik, die me zeker mee zou nemen naar de versie van volwassenheid waar ik naar dacht te moeten streven?

De moeilijke dingen in het leven, de dingen waar je echt van leert, gebeuren met een heldere geest.

Er is iets met nuchter leven en nuchter denken, over het onder ogen zien van lange middagen zonder de verdovende afleiding van anesthesie die je ontdoet van het geloof in de uiterlijke dingen, je laat zien dat kracht en hoop niet voortkomen uit omstandigheden of het verwerven van dingen, maar uit de eenvoudige accumulatie van actieve ervaring, van het knarsen van de tanden en het controleren van de items van de lijst, één voor één, zelfs als het pijnlijk is en je bang bent.

Ik ben nog steeds vatbaar voor periodes van isolatie, nog steeds banger voor de wereld daarbuiten en meer afkerig van plezier en risico dan ik zou willen zijn; Ik richt nog steeds meer energie op het beheersen en minimaliseren van eetlust dan op het toegeven aan hen.

Maar toen kwam de wijn, een glas en dan een tweede glas. En ergens tijdens dat tweede drankje, werd de schakelaar omgedraaid. De wijn gaf me een smeltend gevoel, een warm lichtgevoel in mijn hoofd, en ik had het gevoel dat de veiligheid zelf in dat glas was aangekomen, uit de fles was gegoten en tussen ons mocht uitstorten.

Passiviteit is bijtend voor de ziel; het voedt zich met gevoelens van integriteit en trots, en het kan zo verleidelijk zijn als een medicijn.

Anorexia is een reactie op Culturele beelden van het vrouwelijk lichaam - waiflike, hoekig - dat zowel capituleert voor het ideaal en ook bespot het, verwijdert alle bijkomende tekenen van seksualiteit, verwijdert borsten en heupen en billen en laat in hun plaats een schitterende karikatuur, een wrede cartoon van vlees en bot.

Cottage cheese is een van de meest zichtbare symbolen van onze cultuur van zelfverloochening; eerlijk op de markt gebracht, zou het verschijnen in zuivelzaken met waarschuwingsetiketten: deze stof is zelfstraffend; neem voorzichtig in.

Per definitie vereist memoires een zekere mate van introspectie en zelfopenbaring: om een lezer volledig te betrekken, moet de verteller zichzelf bekend maken, moet ze haar eigen zelfbewustzijn toestaan om de gebeurtenissen die ze beschrijft te informeren.

Voordat je het lunchmenu opent of die cheeseburger bestelt of overweegt de taart te eten met het glazuur intact, haal je de psychische rekenmachine eruit en begin je te sleutelen aan het budget.

Rond de tijd dat ik begon te verhongeren, begin jaren tachtig, was het visuele beeld begonnen de tekst te vervangen als de primaire communicatiemiddel van cultuur, een radicale verandering omdat beelden zo anders werken dan woorden: ze zijn onmiddellijk, ze raken je op niveaus die ver onder het intellect liggen, ze komen snel en woedend.

Amerikaanse bedrijven geven elk jaar meer dan $ 200 miljard uit aan het hacken van vrouwenlichamen in stukjes en beetjes, het aanmoedigen van vergelijkingen tussen zichzelf en anderen, het koppelen van waarde aan luchtbruine idealen, en naarmate de meisjes in mijn zevende klas naar de middelbare school en daarbuiten afstudeerden, zouden de beelden om ons heen alleen maar specifieker worden, meer kloppend, meer verraderlijk.

Academische prestaties waren iets wat ik altijd had gezocht als een vorm van beloning. Goede cijfers beviel mijn ouders, goede cijfers beviel mijn leraren; je kreeg ze om goedkeuring te naaien.

Verlangens botsen; de wens om te eten botst tegen de wens om dun te zijn, de wens om te genieten in strijd met het bevel om te beperken. Geen wonder dat eten een vrouw nerveus maakt.

Honden hebben zo ' n korte levensduur, Het is als een geconcentreerde versie van een menselijk leven. Als ze ouder worden, lijken ze veel meer op onze moeders. Ze wachten op ons, kijken uit voor ons, zijn volledig gefascineerd door alles wat we doen.

Word verliefd op een hond, en in veel opzichten betreed je een nieuwe baan, een universum dat niet alleen nieuwe kleuren bevat, maar ook nieuwe rituelen, nieuwe regels, een nieuwe manier om gehechtheid te ervaren.

Ik denk niet dat de wereld een betere plek zou zijn als iedereen een hond zou hebben, en ik denk niet dat alle relaties tussen honden en hun eigenaren goed, gezond of verrijkend zijn.

Katten zijn narcistisch. Hun behoeften gaan voor de onze. Ze begrijpen het woord ' nee ' niet. Ze dragen zichzelf met dat afstandelijke, arrogante gevoel van eeuwig recht, ze zullen opspringen en zichzelf insinueren waar ze maar willen-op je schoot, op je krant, op je computertoetsenbord-en het kan ze echt niet schelen hoe hun gedrag de mensen in hun leven beïnvloedt. Ik heb vriendjes als deze gehad; wie heeft zo ' n gedrag nodig in een huis?

Katten ... zijn als vierpotige posterkinderen voor OCD.

Alle honden kunnen geleidehonden van een soort zijn, die ons naar plaatsen leiden waarvan we niet eens wisten dat we ze nodig hadden of wilden gaan.

Honden zijn fantasieën die niet teleurstellen.

Veel mensen, eerlijk gezegd, denken dat intense gehechtheden aan dieren raar en verdacht zijn, het domein van mensen die niet helemaal kunnen omgaan met gehechtheden aan mensen.

Je zult in je portemonnee reiken om een foto van een nieuwe puppy te zwaaien, en een vriend zal zeggen: 'Oh, nee - geen foto' s.

Dus het blijft bestaan, voor velen van ons, honger gekanaliseerd in een of ander intern circuit van verlangen, op deze en gene manier geleid, opkomend in duizend verschillende vormen. De dieetvorm, de romantische vorm, de verslavingsvorm, de overheersende honger naar deze aankoop of die baan, deze relatie of die ene. Honger kan van nature onverzadigbaar zijn, het kan onpeilbaar zijn, maar onze wil om het te vullen, onze vaak blinde vasthoudendheid tegenover het, kan buitengewoon zijn.

Honden bezitten een eigenschap die zeldzaam is bij mensen-het vermogen om je gewaardeerd te laten voelen door jezelf te zijn-en het was een wonder voor mij om aan de ontvangende kant te staan van al die acceptatie. Het kon de hond niet schelen hoe ik eruit zag, of wat ik deed voor de kost, of wat een treinramp van een leven dat ik had geleid voordat ik haar kreeg, of wat we van dag tot dag deden. Ze wilde gewoon bij me zijn, en dat bewustzijn gaf me een unieke sensatie van verrukking.

Toen ik dronk, werd het deel dat gevaarlijk en behoeftig voelde helder en sterk en echt. Het deel dat de liefde begeerde, kwam in de versnelling. Het ja werd luider dan het nee.

Wanneer je honger hebt of verwikkeld bent in een cyclus van binge-ing-and-purging, of seksueel geobsedeerd bent door (iemand), is het heel moeilijk om aan iets anders na te denken, heel moeilijk om het grotere plaatje van opties te zien dat je leven is, heel moeilijk om te overwegen wat je nog meer nodig zou kunnen hebben of willen of vrezen als je niet zo intensief gefocust was op één verpletterende Passie. Ik zat in mijn kamer elke nacht, met zeldzame uitzonderingen, voor drie en een half jaar...

Mijn recept voor gelukzaligheid op een vrijdagavond bestaat uit een kruiswoordpuzzel van de' New York Times 'en een nieuwe aflevering van' Homicide'; zaterdagen en zondagen zijn gericht op wandelingen in het bos met de hond, een menselijke metgezel op sleeptouw, soms maar niet altijd.

Op het brede spectrum van eenzaamheid neig ik naar het uiterste: ik werk alleen, en woon ook alleen, zodat ik een hele dag kan doorbrengen zonder ook maar een hallo te zeggen tegen een ander mens. Soms bestaat een gesprek van een dag uit slechts vijf woorden, uitgesproken bij de plaatselijke Starbucks: 'grote koffie met melk, alstublieft.

Jarenlang at ik elke dag hetzelfde voedsel, op precies dezelfde manier, op precies dezelfde tijden.

Gelukkig en alleen, zeg je? Teruggetrokken en vrolijk? Hoe oxymoronisch! Pas mogelijk! Helaas is het concept bij velen verloren gegaan.

Ik ben van nature verlegen, iemand die altijd iets belastends heeft gevonden aan menselijke interactie en die dat waarschijnlijk altijd zal doen, althans tot op zekere hoogte.