-
Ik heb ooit iemand horen zeggen dat het concept van matiging een beetje extreem lijkt, en vanavond...Mee eens.
-
Maar op de universiteit kunnen we ons alcoholmisbruik net zo trots dragen als onze universiteitssweatshirts; de twee concepten zijn vrijwel synoniem.
-
Voor de eerste maand van de school, schrijven is zijn eigen bovenste. Kloppen op mijn computer toetsen voelt als piano spelen, als het arrangeren van woorden in harmonie die terug zingt naar mij.
-
Ik weet niet waar het idee vandaan komt dat memoires schrijven cathartisch is. Voor mij voelde het altijd alsof ik mijn eigen neurochirurg speelde, zonder anesthesie. Als memoireschrijver moet je je hoofd openbreken en elk ongemakkelijk ding daarin onderzoeken.
-
Ik kan niet helpen denken over memoires als een down-and-up proces: duik naar beneden voor kleur; kom naar boven voor context. Zinken terug naar beneden voor actie; klim terug naar boven voor zelfbewustzijn en dankbaarheid.
-
Zoals de meeste vrouwen herinner ik me mijn eerste drankje in zachte minutiae.
-
Ik groeide op in een gezin dat sterke emoties verachtte, vooral woede. We hebben gestoofd. We mokken. Toen er ruzies plaatsvonden, waren het echte samenzweringen, en we beschouwden ze als familiefouten.
-
Ik ben een ballerina, een cheerleader en een studentenvereniging meisje geweest. Ik was het girliest girl alive.
-
Statistieken gaan het ene oor in en het andere uit. We reageren allemaal meer op verhalen dan op cijfers.
-
Mijn vriendjes zijn allemaal zo stoïcijns als de bewakers van de koningin. Ze waren geduldig, toegewijd en passievrij geweest, en ik moest mezelf echt vernederen om elke emotie, grijns of grimas, uit hen te halen.
-
Mijn GEDRAG is niet dat van een woedende vrouw. Om me te zien zakken, glazige ogen, met een sandwich die iemand voor mij in vier "beheersbare" stukken heeft gesneden, zou iemand je kunnen vertellen dat ik er veel meer uitzie als een vrouw die onderworpen is.
-
Ik heb gedacht dat ik graag Daisy zou willen zijn; Ik zou graag willen dat iemand als Gatsby jarenlang naar mijn huis staarde en nooit zou stoppen met dromen over mij
-
Ik ben ziek van de onwetendheid die het gebrek aan financiering heeft gegenereerd, van de vaders die me op etentjes toeschrijven met hun vierjarige meisjes vastgeklemd aan hun broekbenen en zeggen: "Ja, maar studies zeggen dat kinderen gemakkelijker drugs kunnen kopen dan alcohol."Waarop ik altijd antwoord," Ik denk dat dat betekent dat je ***** in je drankkast houdt?
-
Maar de laatste tijd, als ik dronken ben, voel ik een vijandigheid die ik nog nooit eerder heb gekend. Het is een spanning diep in mijn buik die ervoor zorgt dat ik wil schreeuwen tot mijn gezicht rood is, een bril met de achterkant van mijn hand omver wil gooien en mensen die ik niet ken in de scheenbeen schopt.
-
Ik? Ik ben gewoon een literair meisje dat fout is gegaan. Langzaam met de tong. Snel met de pen. Onmiskenbaar Schattig. Maar over het algemeen slecht uitgerust voor het voorrecht van het leven.
-
Zonder een fles te houden, voel ik me onvolledig, zoals Plato zegt dat we elk slechts een halve cirkel geboren zijn, en we leven lang op zoek naar onze andere helft. Een drankje is mijn geliefde. Zonder dat wil ik; Ik voel me half klaar.
-
Ik ben me ervan bewust dat ik ergens langs de lijn onbewust de toonhoogte van mijn toespraak heb verlaagd, als een geluiddemper van een geweer dat het geluid van het afvuren verzacht. Nu, zelfs als ik schreeuw, heb ik niet het gevoel dat ik mijn volledige stem gebruik.
-
Ik had Smashed geschreven, niet omdat ik ambitieus was en niet omdat het opschrijven van mijn gevoelens cathartisch was (het voelde meer als het spelen van je eigen neurochirurg zonder anesthesie). Geen. Ik had een gewoonte gemaakt-en uiteindelijk een beroep-van memoires omdat ik afkomstig ben uit een van die families waar vertoningen van emoties worden ontmoedigd.
-
Er is een limiet aan mijn geduld met alles wat naar metafysica ruikt. Ik kronkel bij de vermelding van" mind expansion "of" warme helende energie."Ik hou niet van drumcirkels, publieke naaktheid of vreemden die mijn voeten aanraken.
-
Ik denk dat we ten eerste echt moeten accepteren dat woede een normale menselijke emotie is die een positieve kracht voor verandering kan zijn.
