Rick Bragg beroemde citaten

Dit is een plek waar grootmoeders baby ' s op hun schoot onder de sterren houden en in hun oren fluisteren dat de lichten aan de hemel gaten in de vloer van de hemel zijn.

Elk leven verdient een zekere mate van waardigheid, ongeacht hoe arm of beschadigd de schelp die het draagt.

Het is een algemene toestand van arm zijn...je bent altijd bang dat de goede dingen in je leven tijdelijk zijn, dat iemand ze kan wegnemen, omdat je geen macht hebt buiten je eigen brute kracht om ze te stoppen.

Maar ik hoop dat ik nooit een leven zal hebben dat niet omringd is door boeken, door boeken die gebonden zijn in papier en doek en lijm, zulke vergankelijke dingen want ideeën hebben duizenden jaren geduurd . . . Ik hoop dat ik altijd ommuurd ben door het gewicht en de breedte en het onhandige, inefficiënte, verouderde deel ervan, hoop dat ik mijn laatste dagen op deze aarde doorbreng met het rangschikken en herschikken van hen op tronen van goede, eerlijke dennen, eiken en mahonie, omdat ik gewoon graag naar hun covers kijk en droom van de belofte van de grote verhalen binnenin.

Maak je geen zorgen over wat mensen denken, want als het eenmaal overal is, zullen de mensen die van je houden je maken tot wat ze willen dat je bent, en de mensen die niet van je houden zullen dat ook doen.

Je haat de tijd die je verspilt niet; het roept een veel passievere emotie op dan dat. Je wou alleen dat je het terug had, als een kwartje in een ongelukkige gokautomaat.

Mama hield een tuin, wat romantisch klinkt voor mensen die nog nooit een hoeve hebben gehouden

Zoals de meeste mannen was Jimmy Jim niet helemaal goed of slecht. Het is alleen dat toen hij slecht was, zachtere mensen in hem een verontrustende woede zagen. Veel mensen begrijpen fury niet. Ze begrijpen woede en zelfs haat, maar woede is een van die oude woorden die uit de mode zijn geraakt. Jimmy Jim Bundrum begreep het. Hij reed op zijn schouder als een papegaai.

Het was een goed moment, het soort dat je zou willen drukken tussen de pagina ' s van een boek, of verstoppen in je sokkenla, zodat je het weer kon aanraken.

Ik geloof dat als we over leven en dood gaan schrijven, we dat niet vanuit de goedkope stoelen moeten doen.

De beste schrijvers die pen op papier hebben gezet, hebben vaak een journalistieke achtergrond.

De meeste nationale correspondenten zullen je vertellen dat ze vertrouwen op stringers en onderzoekers en stagiaires en bedienden en nieuwsassistenten.

Ik denk niet dat er een verschil is tussen schrijven voor een krant of tijdschrift en het doen van een hoofdstuk in een boek.

En Sandy Martindale ... dateerde Elvis voor de strass jumpsuits en de drugs, toen hij scherp en koel en gekarteld was, als porselein dat tegen een muur is gegooid...

Ik heb verhalen gedicteerd van een luchthaven nadat ik het verhaal met de hand had geschreven in het vliegtuig dat ik kreeg van telefoongesprekken en toen door redacteuren werd toegejuicht voor 'werkende magie'.

Mensen die denken dat er iets verkeerds is aan journalistiek zijn gewoon onwetend.

Ik begon Harper Lee ' s roman te lezen in de schaarse schaduw van een pijnboom buiten het huis van mijn grootmoeder, Dikke beagles die tegen me aandrongen, smeekten om aandacht, genegeerd. In het donker bleef ik eerst op de bank een broodje bologna in één hand lezen, daarna in mijn bed, bij het licht van een lamp van 60 watt die aan het plafond hing aan een oranje druppelkoord. Toen mijn moeder binnenkwam van haar werk als dienstmeid en mijn kroonluchter losmaakte, speelde ik het verhaal in mijn hoofd opnieuw af totdat het werd verdrongen door dromen. Ik werd de volgende ochtend wakker, ruikte koekjes en reikte weer naar het boek.

Als sportjournalist leer je je verbeelding te gebruiken en je literaire spieren te buigen, want het is hetzelfde spel dat steeds opnieuw wordt gespeeld. Er is niets unieks of wonderbaarlijks. Het is geen aardbeving of een rare massamoord. Het is gewoon hetzelfde oude spel dat steeds opnieuw wordt gespeeld, en je moet de persoonlijkheden naar boven brengen. Je moet ze schoppen en schreeuwen in het daglicht slepen, of je bent geen goede sportjournalist.

Het was niet dat ik het goed had gedaan . . . maar dat ik waar was geworden.

De Haïtianen, die iets wisten over lijden en overleven, hadden een mooie uitdrukking... De vertaling is niet perfect, maar de noot was: 'het seizoen van pijn is nooit voorbij totdat de hemel begint te huilen.

Het enige wat armoede doet, is je zenuwuiteinden zo vermalen dat je harder kunt werken en lager kunt bukken dan de meeste mensen bereid zijn. Het snijdt iemands dromen af tot het punt dat de hopeloosheid zich laat zien, en de dromer accepteert dat hard werken en geleende huizen alles zijn wat dit leven ooit zal zijn.

Dit is thuis en thuis is niet iets dat je je herinnert, het is iets dat je elke dag en elk moment ziet.

Het is gemakkelijk om geliefd te worden als de wereld geen gekartelde randen heeft, als het leven Elektrische dekens en perzikijs is. Maar om geliefd te zijn, heeft een man een draak nodig.

Passie is iets wat je echt niet mist, nadat het is afgekoeld. Het is alsof je naar een lege fles aan de kant van de weg kijkt en denkt: "jongen, Ik wou dat ik een Cola had."De liefdes die je mist, zijn degenen die weggaan als ze nog warm zijn, zelfs heet, aan te raken.

Er zijn boetiekschrijvers die denken dat als ze hun romans niet schrijven in een bistro met hun laptops, ze geen echte schrijvers zijn. Dat is belachelijk.