Joyce Maynard beroemde citaten

Ze voelde alles te diep, het was alsof de wereld te veel voor haar was.

Niet alleen kinderen groeien. Ouders ook. Hoezeer we ook kijken om te zien wat onze kinderen met hun leven doen, ze kijken naar ons om te zien wat we met het Onze doen. Ik kan mijn kinderen niet vertellen naar de zon te reiken. Het enige wat ik kan doen is er zelf naar grijpen.

Iemand die mijn loyaliteit verdient, krijgt het.

Het woord nee heeft veel meer betekenis als het wordt uitgesproken door een ouder die ook weet hoe hij ja moet zeggen.

Een goed huis moet gemaakt worden, niet gekocht.

Het is triest maar waar dat als je je aandacht richt op huishoudelijk werk en maaltijdbereiding en luiers, het opvoeden van kinderen vrij snel begint te lijken op drudgery. Aan de andere kant, als je jezelf ziet als niets minder dan de verzorger, rolmodel, leraar, spirituele gids en mentor van je kind, krijgen je dagen een heel andere cast.

Een goed huis moet gemaakt worden, niet gekocht. Uiteindelijk is het geen spoorverlichting of een serre die licht in een keuken brengt.

Voordat ik kinderen kreeg, vroeg ik me altijd af of hun geboorten voor mij de ultieme mislukkingen in gymlessen zouden zijn. En ik ontdekte in plaats daarvan... eindelijk had ik mijn sport gevonden.

Niet alleen kinderen groeien. Ouders ook...

Het delen van onze verhalen is niet alleen een waardevolle inspanning voor de verhalenverteller, maar ook voor degenen die onze verhalen horen en zich daardoor minder alleen voelen.

In het geval van een zuurstoftekort in vliegtuigen worden moeders van jonge kinderen altijd herinnerd om eerst hun eigen zuurstofmasker op te zetten, om de kinderen beter te helpen met het hunne. Dezelfde tactiek is nodig op terra firma. Er is geen manier om onze kinderen te onderhouden als we onszelf niet eerst redden. Ik noem dat geen egoïstisch gedrag. Ik noem het liefde.

De stilte was een deel van het verhaal dat ik wilde vertellen.

Voor een ouder is het moeilijk om de Betekenis van je werk te herkennen als je ondergedompeld bent in de alledaagse details. Weinigen van ons, terwijl we het badwater laten lopen of de pindakaas op het brood verspreiden, verkondigen trots: "Ik lever mijn bijdrage aan de toekomst van de planeet. Maar met uitzondering van de wereldwijde honger, zijn er maar weinig banen in de wereld van loonstrookjes en promoties die in betekenis vergelijkbaar zijn met de baan van ouder.

Waar het ook is dat je je thuis maakt, er is altijd die andere plaats, die andere persoon, die je roept. Kom naar me toe. Terugkomen.

Een van de trieste realiteit van ouder zijn is dat dezelfde dingen waarvan je weet dat ze opwindend, leerzaam en verrijkend zijn in het leven van je kind vaak rommelig, stinkend en vermoeiend zijn om mee om te gaan.

Er is een thema dat door mijn werk loopt, en dat is: de giftige eigenschap van het bewaren van geheimen.

Als een man echt niet over geschreven wil worden, zou hij er goed aan doen geen brieven te schrijven aan 18-jarige meisjes, die hij uitnodigt in zijn leven.

Ik twijfel er niet aan dat mijn kinderen in de loop der jaren veel dingen over mij zullen vinden om te bekritiseren. Maar iets zegt me dat over twintig jaar niet één van hen op de bank van een therapeut zal zitten klagen omdat hun moeder niet genoeg tijd besteedde aan het opzuigen van glitter.

Gedurende 25 jaar nam ik mijn verantwoordelijkheden als een pleaser van anderen voldoende serieus.

Ik bleef hem beschermen met mijn stilte.

Ik heb niet alleen voorkomen dat ik over Salinger sprak; ik verzette me tegen het denken aan hem. Ik heb zijn brieven niet opnieuw gelezen. De ervaring was te pijnlijk geweest.

Veel vrouwen van mijn leeftijd hebben de ervaring gekend om cruciale delen van zichzelf op te geven om de man van wie ze houden te behagen.

Stel je voor dat je erin zou slagen de wereld perfect te maken voor je kinderen, wat een schok zou de rest van het leven voor hen zijn.

Ik heb lang opgemerkt dat het schrijven door sommigen wordt gezien als een elite en buitenaardse daad, des te meer als een persoon niet wordt betaald voor wat ze schrijft.

De schilder die zich verplicht voelt zijn onderwerpen af te beelden als uniform mooi of knap en zonder gebreken, zal tekort schieten in het maken van kunst.

Ik geloof dat ieder van ons een fundamenteel recht heeft om zijn eigen verhaal te vertellen.

Het portret van mijn ouders is ingewikkeld, maar liefdevol getekend.

Thuis in de wereld is het verhaal van een jonge vrouw, opgevoed in moeilijke omstandigheden, en hoe ze overleeft. Het vertelt een verhaal van verlossing, niet van slachtofferschap.

[Over thuisgeboorten:] In een huis waar drie mensen waren geweest, waren er nu vier, hoewel er niemand door de deur was gekomen.

Het stoort me dat mensen spreken over schrijven voor geld als lelijk en onaangenaam.

Degenen die rhapsodiseren over het gemak en de vreugde van de kindertijd zijn misschien vergeten hoe het is om 12 jaar oud te zijn.

Als mensen vragen waar ik over schrijf, zeg ik: 'het drama van menselijke relaties."Ik ben niet eens in de buurt van het opraken van materiaal.

Als ik je zou vertellen over alle verhalen die ik niet vertel, zou ik de grenzen overtreden die ik mezelf heb gesteld.

Wat mij betreft, heb ik ervoor gekozen om een eenvoudige cursus te volgen: clean zijn. En waar mogelijk, leef je leven op een manier die je niet in de verleiding brengt om te liegen. Als dat niet lukt, word ik liever niet geliefd om wie ik echt ben dan geliefd om wie ik niet ben. Dus ik vertel mijn verhaal. Ik schrijf het op. Ik publiceer het zelfs. Soms is dit een vernederende ervaring. Soms is het gênant. Maar ik heb geen vreselijke geheimen.

Hoewel Salinger me al lang uit zijn leven had gehaald en duidelijk had gemaakt dat hij niets dan minachting voor mij had, was de gedachte om het voorwerp van zijn toorn te worden meer dan ik me klaar voelde om aan te nemen.

Er gaat niets boven zichtbaar zijn, iemands werk publiceren en openlijk spreken over iemands leven, om de wereld te ontnemen van de illusie van iemands perfectie en zuiverheid.

De grote drama ' s die me fascineren zijn de Stille die achter gesloten deuren gebeuren in zogenaamde gewone gezinnen.

Meer dan elke andere setting - meer dan slagvelden of vergaderzalen of een ruimteschip op weg naar intergalactische reizen - zet ik mijn geld op de familie om een eindeloze bron van komedie, tragedie en intriges te bieden.

Opgegroeid in de jaren vijftig en zestig, kan ik me alleen herinneren dat ik één kind kende, ooit, wiens ouders een scheiding kregen, en nauwelijks iemand wiens moeder 'werkte' aan iets anders dan het opvoeden van haar kinderen.

Ik maak geen schets. Er zijn schrijvers die ik ken en als mijn vrienden reken die het zeker de andere kant op doen, maar voor mij is een deel van het avontuur niet weten hoe het zal aflopen.

Ik gaf eens een toespraak en de vrouw die me voorstelde zei: 'Nou, ze was vroeger de vriendin van J. D. Salinger. Ik dacht: 'God, is dat alles wat ik ben geweest?'Ik wilde daar niet toe gereduceerd worden.

Lang nadat Salinger me wegstuurde, bleef ik geloven dat zijn normen en verwachtingen de beste waren.

Toen ik 12 jaar oud was, las ik 'Nancy Drew' mysteries en biografieën van Madame Curie en Florence Nightingale en boeken over meisjes die van paarden houden of naar een verpleegschool gaan. Ik behoorde tot de Girl Scouts en kreeg A ' s op school en was zelden ongehoorzaam aan mijn ouders. Ik had nog steeds een verzameling Barbiepoppen in mijn kamer en ik sprak bijna nooit met jongens.

Het is geweldig als een man weet hoe hij moet dansen, zei ze. Als een man kan dansen, is de wereld zijn Oester."Adele, Henry' s moeder

Je legt je hand tegen zijn huid en rib gewoon zijn rug. Blaas in zijn oor. Druk die baby tegen je eigen huid en loop met hem naar buiten, waar de nachtelijke lucht hem zal omsingelen en het maanlicht op zijn gezicht zal vallen. Fluitje, misschien. Dans. Brom. Bidden. (hoe een huilende baby te kalmeren)

De echte drug, kwam ik te geloven, was liefde.

Nee, zei ik. Dat wist ik niet meer. Er was zoveel om te onthouden, soms was het beste om te vergeten.

Ik zie mezelf als een realistische schrijver, niet als een maker van soap opera of melodrama.

Ik wist dat er een seriemoordenaar was geweest op Mount Tamalpais, en het voelde zo ongepast op zo ' n mooie, rustige plek.

Ik geloofde dat mijn verhaal nuttig zou zijn voor jonge vrouwen van mijn dochters leeftijd, die zich nog steeds als vrouw vormen en aanmoediging nodig hebben om trouw aan zichzelf te blijven.