Gail Caldwell beroemde citaten

Ik weet nu dat we nooit over grote verliezen heen komen; we absorberen ze en ze snijden ons in verschillende, vaak vriendelijkere wezens.

Wat ze je nooit vertellen over verdriet is dat het missen van iemand het eenvoudige deel is.

De echte hel van dit", vertelde hij haar, " is dat je er doorheen gaat komen.

Hoop voelt in het begin als zo ' n schending van het verlies, en toch zouden we zonder dat niet kunnen overleven.

De enige opleiding in verdriet die iemand van ons ooit krijgt is een spoedcursus. Tot Caroline stierf, behoorde ik tot die andere wereld, de plaats van onschuld en lineaire verwachtingen, waar ik verdriet dacht, een eenvoudig, schrijnend rijk van verdriet en verlangen dat geleidelijk terugdeinsde. Wat die definitie wegliet was de klap die verlies toebrengt, evenals de tijdelijke waanzin, en een reeks minder directe emoties die schokkend zijn in hun intensiteit.

het gebied van verdriet ... is zowel wreed als alledaags.

Tegen het einde vroeg ik hem op een avond in de gang van het ziekenhuis wat hij dacht dat er aan de hand was, en hij zei: "Vertel haar alles wat je niet hebt gezegd," en ik glimlachte van opluchting. 'Er is niets,' zei ik. "Ik heb haar alles al verteld.

Kras een fantasie en je zult een nachtmerrie vinden.

Net als een zeester verdraagt het hart zijn amputatie.

The Hours is in feite een prachtige triomf. Cunningham eert zowel Mrs Dalloway als haar schepper met onfeilbare gevoeligheid, dankzij zijn bescheidenheid van intentie en zijn soeverein beïnvloedend proza.... Met zijn elliptische evocatie van Mrs Dalloway, is hij erin geslaagd om een groot maar stil eerbetoon te brengen ... ons te herinneren aan de prachtige, woeste schoonheid van wat duurt.

De fout is waar we van houden.

De waarheid, of het succes, van het verhaal van een schrijver ligt deels in de specificiteit en de emotionele eerlijkheid ervan.

Ik zou behoefte verwarren met liefde en liefde met opoffering.

Het geloof dat het leven hard was en dat de ergste gevechten vaak privé werden gevochten, dat het mogelijk was om door angst te lopen en er verbrand maar nog steeds ademend uit te komen.

de eerste taak van de moeder is om een dochter op te voeden die sterk genoeg is om haar te overleven.

Verdriet maakt je niet noodzakelijk Nobel. Soms maakt het je gewoon gek, of primitief van angst ...

herinnering is zowel de vloek van verdriet als de uiteindelijke talisman ertegen; wat in eerste instantie ondraaglijk lijkt, wordt de hulp die pijn kan overleven.

Je kunt het verhaal niet veranderen zodat je op een dag naar links draaide in plaats van naar rechts, of niet de fout maakte die je leven een dag later had kunnen redden. We krijgen die keuzes niet. Het verhaal is wat je hier heeft gebracht, en het omarmen van de waarheid is wat de uitkomst draaglijk maakt.

Wat doe je als het verhaal verandert in midlife? Wanneer een verhaal dat je jezelf hebt verteld een beetje onwaar blijkt te zijn, net genoeg om de wereld uit de war te gooien? Het is alsof je de trein op de verkeerde halte verlaat: je bent nog steeds jezelf, maar op een nieuwe plaats, daar per ongeluk of gratie, en je zult je verstand nodig hebben om verder te gaan.

Het is een oud, oud verhaal: Ik had een vriend en we deelden alles, en toen stierf ze en dus deelden we dat ook.

De enige opleiding in verdriet die iemand van ons ooit krijgt is een spoedcursus.

Dat ze onvervangbaar was, werd een bitterzoete loyaliteit: haar dood was wat ik nu had in plaats van haar.

Als schrijvers een gemeenschappelijk temperament hebben, is het dat ze de neiging hebben om verlegen egomaniacs te zijn; publiciteit is de schijnwerper die ze lijden voor de erkenning waarnaar ze verlangen.

Het heeft jaren geduurd voordat ik begreep dat sterven het verhaal niet beëindigt; het transformeert het. Bewerkingen, herschrijvingen, de vervaging, aan en openbaring van eenrichtingsdialoog. De meesten van ons dwalen in en uit elkaars leven totdat niet de dood, maar de afstand ons scheidt-tijd en ruimte en de vermoeidheid van het hart zijn de saaie beulen of menselijke verbinding.

Misschien is dit het punt: om de kern van het verdriet van het leven te omarmen zonder er halsoverkop in te storten, of ervan uit te gaan dat het je dagen zal bepalen.

Oude honden kunnen een koninklijk gezicht zijn. Hun uitbundigheid vestigt zich in de loop der jaren in een doorgewinterde adel, hun routines worden net zo opgesloten in de jouwe als de stilste en vriendelijkste huwelijken.

Mijn idee van een productieve dag, als zowel een kind als een volwassene, was urenlang lezen en uit het raam staren.

Verdriet is wat je vertelt wie je alleen bent.