-
In werkelijkheid hou je van de pijn. Je vindt het leuk omdat je denkt dat je het verdient.
-
We denken aan boulimia en anorexia als een bizarre psychose, of als een eigenzinnige kleine gewoonte, een fase, of als iets dat vrouwen gewoon doen. We vergeten dat het een gewelddadige daad is, dat het spreekt van een diep niveau van woede en angst voor het zelf.
-
Er is in feite een ongelooflijke vrijheid in het hebben van niets meer te verliezen.
-
De term "starvation dieet" verwijst naar 900 calorieën per dag. Ik was op een derde van een hongerdieet. Hoe noem je dat? Eén woord dat bij me opkomt: 'Suicide.
-
Al snel heeft de waanzin je uitgeput. Het is makkelijker om te doen wat het zegt dan te argumenteren. Op deze manier neemt het je geest over. Je weet niet meer waar het eindigt en je begint. Je gelooft alles wat het zegt. Je doet wat het je vertelt, hoe extreem of absurd het ook is. Als het zegt dat je waardeloos bent, ben je het ermee eens. Je pleit ervoor dat het stopt. Je belooft je te gedragen. Je zit er op je knieën voor en het lacht.
-
Ik was voortdurend bedroefd toen ik een boek uit had, en gleed van mijn zittende positie op het bed naar beneden, legde mijn wang op het kussen en zuchtte lang. Het leek erop dat er nooit meer een boek zou komen. Het was allemaal voorbij, het boek was dood. Het lag in zijn gebogen deksel door mijn hand. Wat was het nut? Waarom de moeite nemen om het gewicht van mijn kleine lichaam naar beneden te slepen voor het avondeten? Waarom verhuizen? Waarom ademen? Het boek had me verlaten en er was geen reden om verder te gaan.
-
En toch ben je alles wat je hebt, dus je moet genoeg zijn. Er is geen andere manier.
-
We veranderen skeletten in godinnen en kijken naar hen alsof ze ons kunnen leren hoe we het niet nodig moeten hebben.
-
Sommige mensen die geobsedeerd zijn door eten worden gastronomische koks. Anderen worden eetstoornissen.
-
Als je zo gek bent, Weet je het niet. De werkelijkheid is wat je ziet. Wanneer wat je ziet verschuift, afwijkend van de realiteit van iemand anders, is het nog steeds realiteit voor jou.
-
Waanzin ontdoet je van je geheugen en laat je rondkrabbelen op de vloer van je hersenen voor de stukjes en fragmenten van wat er gebeurde, wat er werd gezegd en wanneer.
-
Maar nieuwe liefde duurt maar zo lang, en dan crash je terug in de echte mensen die je bent, en van zo hoog als wij waren, is het een zeer lange val, en we raken de grond met een klap.
-
Het is geen plotselinge sprong van ziek naar gezond. Het is een langzame, vreemde meander van ziek tot meestal gezond. De misvatting dat eetstoornissen een medische ziekte zijn in de traditionele zin is hier niet nuttig. Er is geen 'genezing'. Een pil zal het niet oplossen, hoewel het kan helpen. Dito therapie, dito eten, dito eindeloze steun van familie en vrienden. Je repareert het zelf. Het is het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan, en ik vond mezelf sterker om het te doen. Veel sterker.
-
Het is, op het meest elementaire niveau, een bundel tegenstrijdigheden: een verlangen naar macht dat je van alle macht ontneemt. Een gebaar van kracht dat je van alle kracht ontdoet.
-
Het probleem is dat je niet alleen kiest voor herstel. Je moet blijven kiezen voor herstel, keer op keer. Je moet die keuze 5-6 keer per dag maken. Je moet die keuze maken, zelfs als je dat echt niet wilt. Het is geen enkele keuze, en het is niet gemakkelijk.
-
Uiteindelijk is er het loslaten.
-
Herstel is in het begin niet gemakkelijk. Het kost tijd. Het kost soms meer werk dan je denkt dat je bereid bent te doen. Maar het is elke harde dag, elke traan, elk angstig moment waard. Het is de moeite waard, want de trade-off is dit: je laat je eetstoornis los en je krijgt je leven terug.
-
Ik heb mijn fascinatie voor de dood niet verloren. Ik ben geen merkbaar minder intens persoon geworden. Ik heb niet, noch zal ik ooit, het verlangen naar dat iets volledig verliezen, dat ding waarvan ik geloof dat het een leegte in Mij zal vullen. Ik geloof dat de leegte groter werd gemaakt door de dingen die ik mezelf heb aangedaan.
-
Ik weet hoe dit voelt: de aanscherping van de borst, de paniek, de wat-heb-ik-gedaan-wacht-ik-was-grapje. Eetstoornissen blijven zo lang onopgemerkt, eroderen het lichaam in stilte, en dan slaan ze toe. Het geheim is bekend. Je gaat dood.
-
Ik moest die avond weer overgeven, half bang dat mijn oogballen zouden ontploffen. Maar het was veel belangrijker dat ik van het avondeten af was. Natuurlijk, tegen die tijd was overgeven de enige manier waarop ik wist hoe ik met angst om moest gaan. Die paradox zou mijn leven beginnen te beheersen: te weten dat wat je doet je pijn doet, je misschien doodt, en bang te zijn voor dat feit-maar vast te houden aan het idee dat dit je zal redden, het zal uiteindelijk de dingen in orde maken.
-
Gek is niet altijd wat ze zeggen dat het is. Het is niet altijd de oude vrouw die sneakers draagt en een rok en een sjaal, ronddwaalt met een winkelwagentje, schreeuwt tegen niemand, niets, tuimelt door jaren in haar hoofd. Geen. Soms is het een meisje met laarzen en jeans en een trui, met gekruiste armen voor haar, rillend, ' s nachts door de straten zwervend, de hele nacht, mompelend tegen niemand, niets, tuimelend door de vreemde onwerkelijke dimensies in haar hoofd.
-
Wanneer je gelooft dat je niet de moeite waard bent in en van jezelf, begin je in je achterhoofd ook te geloven dat het leven niet de moeite waard is in en van zichzelf. Het is alleen de moeite waard voor zover het betrekking heeft op uw kruistocht. Het is een kamikaze missie.
-
Het idee begon te zinken, meer dan ooit, dat ik misschien gek zou zijn, in de traditionele zin van het woord. Dat ik, voor altijd en eeuwig amen, een gek zou kunnen zijn. Dat is wat we al die tijd vermoedden, wat ik zo hard had gewerkt om te weerleggen, wat waar zou kunnen zijn. Ik wilde liever dood zijn.
-
...pijnlijk nieuwsgierig...over hoe het voelt om te vallen.
-
Toen ik terugkwam, was alles anders. Alles was rustig, en ik voelde me erg schoon. Alles was in orde. Alles was zoals het zou moeten zijn. Ik had een geheim. Het was een schuldig geheim, zeker. Maar het was mijn geheim. Ik had iets om me aan vast te houden. Het was gezelschap. Het hield me kalm. Het vulde me op en leegde me eruit.
