Colum McCann beroemde citaten

De wereld draait. We struikelen over. Het is genoeg.

Ik ben niet geïnteresseerd in blind optimisme, maar ik ben erg geïnteresseerd in optimisme dat moeilijk wordt gewonnen, dat de duisternis aanneemt en dan zegt: Dit is niet genoeg.maar het kost tijd, meer tijd dan we ons soms kunnen voorstellen, om daar te komen. En soms doen we dat niet.

Het ding over liefde is dat we tot leven komen in lichamen die niet van onszelf zijn.

Ik schrijf over wat ik weet; en ik schrijf over dingen die nieuw zijn voor mij, en die ik niet eerder wist.

Lang geleden, lang geleden. De simpele dingen komen bij ons terug. Ze rusten even bij onze ribbenkast en reiken dan plotseling naar binnen en draaien ons hart een inkeping naar achteren.

Soms is terugdenken aan dingen een vergissing die voortkomt uit trots, maar ik denk dat je jarenlang in een moment leeft, ermee beweegt en het voelt groeien, en het stuurt wortels uit totdat het alles in zicht raakt.

Er zijn momenten waar we naar terugkeren, nu en altijd. Familie is als water - het heeft een herinnering aan wat het ooit vulde, altijd proberen terug te keren naar de oorspronkelijke stroom.

Het was een stilte die zichzelf hoorde, verschrikkelijk en mooi.

We moeten de wereld bewonderen omdat ze niet op ons eindigt.

Ik denk dat een goede roman een deurstop kan zijn om te wanhopen. Ik denk ook dat de echte moed komt met degenen die bereid zijn om door die deur te gaan en naar de wereld te kijken in al zijn vuil en kwelling, en toch iets van waarde te vinden, hoe klein ook.

Er is een deel van mij dat denkt dat we misschien op een plek blijven bestaan, zelfs nadat we het hebben verlaten.

De tunnels van ons leven verbinden, komen tot daglicht op de vreemdste momenten, en dompelen ons dan weer in het donker. We keren terug naar het leven van degenen die ons zijn voorgegaan, een verbijsterende möbius strip totdat we thuis komen, uiteindelijk, bij onszelf.

Ze heeft altijd gedacht dat een van de schoonheden van New York is dat je overal vandaan kunt komen en binnen enkele ogenblikken na de landing van jou.

Ze was het zat dat iedereen naar de hemel wilde, niemand wilde sterven. Het enige dat de moeite waard was om over te rouwen, zei ze, was dat er soms meer schoonheid in dit leven was dan de wereld kon verdragen.

Wat Corrigan wilde was een volledig geloofwaardige God, een die je kon vinden in het vuil van het dagelijks leven...hij troostte zich met het feit dat hij in de echte wereld, wanneer hij goed in de duisternis keek, de aanwezigheid van een licht kon vinden, beschadigd en gekneusd, maar toch een beetje licht. Hij wilde, heel eenvoudig, dat de wereld een betere plek zou zijn, en hij had de gewoonte om erop te hopen.

Zelfs als mensen lachten om het begrip goedheid, of ze het sentimenteel of nostalgisch vonden, maakte het niet uit-het was geen van die dingen, zei hij, en het moest worden bestreden.

Geef het leven lang genoeg en het zal al je problemen oplossen, inclusief die van het leven.

Een deel van de schoonheid van fictie is dat we tot leven komen in een lichaam dat we niet bezitten.

Er zijn geen dagen voller dan de dagen waarop we teruggaan.

Literatuur kan ons eraan herinneren dat niet al het leven al opgeschreven is: er zijn nog zoveel verhalen te vertellen.

Ik vertel je alleen de waarheid", zei hij. "Als je de waarheid niet kunt verdragen, vraag er dan niet om.

Als ze je vragen stil te staan, moet je dansen.

Je kunt geen enkel beeld van het World Trade Center lezen zonder aan 9/11 te denken.

Waar geluk geen mogelijkheid was, was de illusie ervan altijd belangrijker.

Mensen zijn goed of half goed of een kwart goed, en het verandert de hele tijd - maar zelfs op de beste dag is niemand perfect.

Hij was misschien naïef, maar het kon hem niet schelen; hij zei dat hij liever met zijn hart op zijn mouw zou sterven dan een andere cynicus te worden.

Woorden zijn goed om te zeggen wat dingen zijn, maar soms werken ze niet voor wat dingen niet zijn.

Je kunt de doden tellen,maar de kosten niet. We hebben geen wiskunde voor de hemel...

We struikelen over, denkt Jaslyn, brengen een beetje herrie in de stilte, vinden in anderen het voortdurende van onszelf. Het is bijna genoeg.

Geen schande om te zeggen dat ik een eenzaamheid door me heen voelde drijven. Grappig hoe het was, iedereen zat in zijn eigen kleine wereld met de diepe behoefte om te praten, elk persoon met zijn eigen verhaal, beginnend in een vreemd middenpunt, en dan zo hard proberen om het allemaal te vertellen, om het allemaal logisch, logisch en definitief te maken.

Ik weet al dat ik naar deze dag zal terugkeren wanneer ik maar wil. Ik kan het levend bieden. Bewaar het. Er is een stil punt waar het heden, het nu, om zich heen slingert en niets in de war raakt. De rivier is niet waar ze begint of eindigt, maar precies in het midden, verankerd door wat er is gebeurd en wat er gaat komen.

Soms lopen we gewoon in iets dat helemaal niet voor ons is. We doen alsof. We denken dat we het kunnen afschudden als een jas, maar het is helemaal geen jas, het is meer als een andere huid. [... Ik wilde mijn leven een tijdje spannend maken: de oridinary objecten van mijn dagen nemen en er een ander argument van maken, geen verplichtingen aan mijn verleden.

Ik ben opgegroeid in de middenklasse, veilig en voorstedelijk.

De taak van de schrijver is om te kijken naar waar hij nu is en er een soort emotioneel gevoel van te maken, niet alleen voor dat moment maar voor de komende jaren.

Pijn is niets. Pijn is wat je geeft, niet wat je krijgt.

Het is niet meer in de mode, denk ik, om een achting voor je moeder te hebben zoals mijn broer en ik toen hadden, in het midden van de jaren 1950, toen het geluid buiten het raam voornamelijk wind en zeeklok was.

Ongeveer 25 jaar geleden nam ik een fiets door de Verenigde Staten. Ik kwam er al snel achter dat het beste kledingstuk de trouwe bandanna was. Er waren tientallen toepassingen voor een bandana - als een pothouder, een kettingreiniger, een zonneschild, een hoofdband, een snotdoek, een verklaring van Kerouacian Intentie.

Verhalen zijn er om verteld te worden, en elk verhaal verandert met het vertellen. De tijd verandert ze. Logica verandert ze. Grammatica verandert ze. De geschiedenis verandert hen. Elk verhaal wordt verschoven door elke dag die zich ontvouwt. Niets eindigt. Het enige dat telt, zoals Faulkner het ooit zei, is het menselijk hart in conflict met zichzelf. De kern van dit alles is de mogelijkheid, of het verlangen, om een kunstwerk te maken dat spreekt met het menselijke instinct voor herstel en vreugde.

Ik heb het meest gecharmeerd, het meest - Ik voel me volledig gezegend en gelukkig dat ik het leven heb dat ik heb.

Wat je ook zegt, zeg niets.

De echte schoonheid in het leven is dat schoonheid soms kan voorkomen.

Wat was een leven eigenlijk? Een opeenhoping van kleine schappen van incidenten.

Er is altijd ruimte voor minstens twee waarheden.

Ik zie mezelf steeds vaker als een vreemde en eenzame dirigent, geïntroduceerd bij een groep zeer dynamische muzikanten die toevallig mijn personages zijn, en ik heb geen idee hoe ze samen gaan spelen, en ik heb zeker geen idee hoe ik ze manieren ga geven.

Ik zit daar te denken aan hoeveel moed het kost om een gewoon leven te leiden.

Ze houdt van de mensen met het uithoudingsvermogen om de drudge te tolereren, degenen die weten dat pijn een vereiste is, geen vloek.

Pijn is niet wat je krijgt, het is wat je geeft.

De oorlog ging over ijdelheid, zei hij. Het ging over oude mannen die niet meer in de spiegel konden kijken en dus stuurden ze de jongeren naar buiten om te sterven. Het was een samenkomst van de ijdelheid. Ze wilden het simpel-haat je vijand, weet niets van hem.