George Steiner beroemde citaten

wanneer een taal sterft, sterft een manier om de wereld te begrijpen, een manier om naar de wereld te kijken.

Vrouwen begonnen hun innerlijke emancipatie door hun toegang tot literatuur, door toegang tot de wereld door middel van boeken; een toegang die ze niet sociaal of politiek, of natuurlijk economisch, in de wereld als geheel konden hebben.

Hij is geen echte lezer die niet de verwijtende fascinatie heeft ervaren van de grote planken van ongelezen boeken, van de bibliotheken ' s nachts waarvan Borges de fabulist is. Hij is geen lezer die in zijn binnenste oor niet de oproep heeft gehoord van de honderdduizenden, van de miljoenen delen die in de stapels van de British Library staan om gelezen te worden. Want er is in elk boek een gok tegen vergetelheid, een weddenschap tegen stilte, die alleen kan worden gewonnen wanneer het boek opnieuw wordt geopend (maar in tegenstelling tot de mens kan het boek eeuwen wachten op het gevaar van opstanding.)

de roeping van de leraar. Er is geen ambacht meer bevoorrecht. Om in een ander menselijk wezen krachten te wekken, dromen die verder gaan dan de ene; om in anderen liefde te wekken voor wat men liefheeft; om van het innerlijke heden van de ene hun toekomst te maken; dat is een drievoudig avontuur als geen ander.

Taal kan alleen zinvol omgaan met een speciaal, beperkt segment van de werkelijkheid. De rest, en het is vermoedelijk het veel grotere deel, is stilte.

Boeken - het beste tegengif tegen het moerasgas van verveling en leegte

Het belangrijkste eerbetoon dat een mens kan brengen aan een gedicht of een stuk proza waar hij of zij echt van houdt, is het uit het hoofd leren. Niet door hersenen, door hart; de uitdrukking is van vitaal belang.

Woorden die verzadigd zijn met leugens of wreedheden, hervatten het leven niet gemakkelijk.

We weten dat een man 's avonds Goethe of Rilke kan lezen, dat hij Bach en Schubert kan spelen en' s morgens naar zijn werk in Auschwitz kan gaan.

Elke taal is een wereld. Zonder vertaling zouden we parochies bewonen die grenzen aan stilte.

Boeken hebben geen haast. Een scheppingsdaad heeft geen haast;het leest ons, het bevoorrecht ons oneindig.

Niets is meer symptomatisch voor de verzwakking, van de decompressie van de westerse verbeelding, dan ons onvermogen om te reageren op de landingen op de maan. Er is geen enkel groot gedicht, beeld of metafoor gekomen van deze adembenemende daad, van Prometheus' redding van Icarus of Van Phaeton in vlucht naar de sterren.

Het kostte me 10 maanden om te leren om een kant te strikken; ik moet hebben gehuild van woede en frustratie. Maar op een dag kon ik mijn veters strikken. Dat niemand je kan afnemen. Ik vertrouw de pedagogie van gemak ten zeerste.

Ik vind zoveel schrijven kleurloos, klein in zijn middelen, niet bereid om stilistische risico ' s te nemen. Vaak gaat het mis; ik ben niet degene die moet oordelen. Soms, hoop ik, gaat het goed.

Ik geloof dat een kunstwerk, net als metaforen in de taal, de meest ernstige, moeilijke vragen kan stellen op een manier die de lezers echt voor zichzelf laat beantwoorden; dat het kunstwerk veel meer dan een essay of een traktaat De lezer raakt, hem rechtstreeks uitdaagt en hem in het argument brengt.

Begrijpen is ontcijferen. Betekenis Horen is vertalen.

Voor veel schrijvers en denkers, maar niet voor iedereen, is of kan een andere tekst de meest naakte en geladen levenskracht zijn ... Het concept van allusie of analoog is totaal ontoereikend. Voor Dante zijn deze andere teksten de organische context van identiteit. Ze gaan net zo direct over het leven als het leven over hen gaat.

Functies van technische informatie, historisch verslag, analytisch argument, die integraal en duidelijk zijn voor Dante 's gebruik van vers, maken nu bijna volledig deel uit van het'prosaïsche'.

Er zou geen geschiedenis zijn zoals we die kennen, geen religie, geen metafysica of esthetiek zoals we ze hebben geleefd, zonder een eerste daad van vertrouwen, van vertrouwen, fundamenteler, meer axiomatisch dan enig sociaal contract of verbond met het postulaat van het goddelijke. Deze instauration van vertrouwen, Deze ingang van de mens in de stad van de mens, is die tussen woord en wereld.

De toespraak van de dichter kan worden vergeleken met het spoor van een geladen deeltje door een wolkenkamer. Een energiek veld van associatie en connotatie, van overtonen en ondertonen, van rebus en homofoon, omringt zijn beweging en breekt ervan in de context van botsing .. in de westerse poëzie is zoveel van de geladen substantie eerdere poëzie.

Mijn schrijven van fictie valt onder een zeer algemene titel van die leraren, critici, geleerden die graag hun eigen hand proberen een of twee keer in hun leven.

Elk van mijn tegenstanders, elk van mijn critici, zal u vertellen dat ik een generalist ben die veel te dun verspreid is in een tijd waarin dit niet meer wordt gedaan, wanneer verantwoordelijke kennis gespecialiseerde kennis is.

Het spijt me, Ik ben er absoluut van overtuigd dat er op dit moment geen realistisch vooruitzicht is voor veel hoop in menselijke aangelegenheden.

Ik heb studenten die nu in leerstoelen zitten op vijf continenten. Ze nodigen me uit voor hun inauguratie. Een geweldige beloning.

Mijn vader hield van poëzie en muziek. Maar diep in zichzelf dacht hij dat het onderwijzen het beste was wat iemand kon doen.

Gezien mijn leeftijd ben ik waarschijnlijk bijna aan het einde van mijn carrière als schrijver, geleerde, leraar. En ik wilde praten over dingen die ik niet zal kunnen doen.

Ik heb alle reden om aan te nemen dat een individuele man of vrouw die meerdere talen vloeiend spreekt, anders verleidt, bezit, zich anders herinnert naargelang zijn of haar gebruik van de betreffende taal.

Centraal in alles wat ik ben en geloof en geschreven heb staat mijn verbazing, naïef als het de mensen toeschijnt, dat je menselijke spraak kunt gebruiken om zowel te zegenen, lief te hebben, op te bouwen, te vergeven en ook om te martelen, te haten, te vernietigen en te vernietigen.

Hij die Kafka ' s metamorfose heeft gelezen en onwrikbaar in zijn spiegel kan kijken, kan technisch gezien misschien afdrukken lezen, maar is analfabeet in de enige zin die ertoe doet.

Een Europeaan zijn is proberen moreel, intellectueel en existentieel te onderhandelen over de tegengestelde uitspraken en praktijken van de stad Socrates en de stad Jesaja.

Het idee om naar verre plaatsen te reizen om vreemde volkeren en culturen te bestuderen, is uniek voor de westerse mens; het komt voort uit het roofzuchtige genie van de Grieken; geen primitieve volkeren zijn ooit gekomen om ons te bestuderen. Dit is enerzijds een belangeloze, intellectueel geïnspireerde impuls. Het is een van onze heerlijkheden. Maar het is anderzijds een essentieel onderdeel van de uitbuiting. De westerse obsessie met onderzoek, met analyse, met de classificatie van alle levende vormen, is zelf een manier van onderwerping, van psychologisch en technisch meesterschap.

De gewone man werpt een schaduw op een manier die we niet helemaal begrijpen. De geniale man werpt licht.

Er is iets vreselijk mis met een cultuur die dronken is van lawaai en gezelligheid.

Taal is het belangrijkste instrument van de weigering van de mens om de wereld te accepteren zoals ze is.

De letter doodt de geest. De geschreven tekst is stom in het gezicht van het reageren uitdaging. Het laat geen innerlijke groei en correctie toe. Tekst ondermijnt de absoluut vitale rol van het geheugen.

Praten kan niet worden geverifieerd of vervalst in een rigoureuze zin. Dit is een open geheim dat hermeneutiek en esthetiek, van Aristoteles tot Croce, hebben geprobeerd uit te drijven of te verbergen voor zichzelf en hun cliënten. Dit ontologische, dat wil zeggen zowel het oorspronkelijke als het essentiële axioma (of de platitude) van de onuitroeibare onbeslissbaarheid, moet niettemin nauwkeurig worden beargumenteerd.

In toenemende mate niet in staat om voor zichzelf een relevant lichaam van mythe te creëren, zal de moderne verbeelding de schatkamer van de klassieker plunderen.

De overgrote meerderheid van de menselijke biografieën is een grijze overgang tussen huiselijke spasmen en vergetelheid.

De leeftijd van het boek is bijna voorbij.

Voor veel mannen... het miasma van de vrede lijkt meer verstikkend dan de verkwikkende lucht van de oorlog.

De gefluister van gedeelde extase is koor.

De nieuwe sound-sphere is globaal. Het golft met grote snelheid over talen, ideologieën, grenzen en rassen. De economie van dit muzikale Esperanto is verbluffend. Rock en pop brengen concentrische werelden van mode, setting en levensstijl voort. Populaire muziek heeft sociologieën van private en publieke manier, van groepssolidariteit met zich meegebracht. De politiek van Eden komt luid.

Het is niet het letterlijke verleden dat ons regeert, behalve mogelijk in biologische zin. Het zijn beelden uit het verleden.... Elk nieuw historisch tijdperk weerspiegelt zich in het beeld en de actieve mythologie van zijn verleden of van een verleden dat is geleend van andere culturen. Het test zijn gevoel van identiteit, van achteruitgang of nieuwe prestatie tegen dat verleden.

Het vermogen tot verbeeldingsreflex, tot morele risico ' s in een mens is niet onbeperkt; integendeel, het kan snel worden geabsorbeerd door ficties, en Zo kan de kreet in het gedicht luider, dringender, werkelijker klinken dan de kreet in de straat buiten. De dood in de roman kan ons krachtiger raken dan de dood in de volgende kamer. Er kan dus een verborgen, verraderlijke link zijn tussen het cultiveren van esthetische respons en het potentieel van persoonlijke onmenselijkheid.

Als in de Joodse waarneming de taal van de Adamicus die van de liefde was, zijn de grammatica van de gevallen mens die van de wettelijke code.

Literatuur en kunst zijn ook kritiek in een meer specifieke en praktische zin. Ze belichamen een expositieve reflectie op, een waardeoordeel van, de erfenis en de context waartoe ze behoren.

Een kind verhongeren van de spreuk van het verhaal, van de canter van het gedicht, mondeling of geschreven, is een soort levende begrafenis. Het is om hem in de leegte te plaatsen.

De Oresteia, Koning Lear, Dostojevski ' s de duivels niet minder dan de kunst van Giotto of de passies van Bach, onderzoeken, dramatiseren, de relaties van man en vrouw tot het bestaan van de goden of Van God.

De criticus leeft in de tweede hand. Hij schrijft erover. Het gedicht, De roman of het toneelstuk moet hem worden gegeven; kritiek bestaat door de gratie van het genie van andere mannen.

De privélezer van de luisteraar kan een uitvoerder van de gevoelde betekenis worden wanneer hij het gedicht of de muzikale passage uit zijn hoofd leert. Uit het hoofd leren is de tekst of muziek een inwonende helderheid en levenskracht geven.