Dan Ariely beroemde citaten

Big Data is als tienerseks: iedereen praat erover, niemand weet echt hoe het moet, iedereen denkt dat iedereen het doet, dus iedereen beweert dat ze het doen.

Zelfs de meest analytische denkers zijn voorspelbaar irrationeel; de echt slimme denkers erkennen en pakken hun irrationaliteiten aan.

Eerlijkheid is een complex en lastig iets, en we willen niet altijd eerlijk zijn.

Het moeilijkste is om te erkennen dat we soms ook verblind worden door onze eigen prikkels. Omdat we niet zien hoe onze belangenconflicten op ons werken.

Het slechte nieuws is dat het negeren van de prestaties van mensen bijna net zo slecht is als het versnipperen van hun inspanningen voor hun ogen. het goede nieuws is dat door simpelweg naar iets te kijken dat iemand heeft gedaan, het te scannen en te zeggen "uh huh," je de motivaties van mensen dramatisch verbetert.

In termen van het eigenlijke curriculum voor managementonderwijs is mijn eigen visie heel eenvoudig: de wereld is ongelooflijk complex, ze verandert voortdurend, en we moeten niet eens hopen dat we een algemeen model kunnen creëren dat de wereld nauwkeurig beschrijft in al zijn mogelijke toestanden.

Ik vond de aantrekkingskracht op de marktgoden altijd een beetje vreemd. Waarom zou de markt fouten herstellen in plaats van ze te verergeren?

We moeten de studenten, evenals leidinggevenden, leren hoe ze experimenten moeten uitvoeren, hoe ze gegevens moeten onderzoeken en hoe ze deze hulpmiddelen kunnen gebruiken om betere beslissingen te nemen.

Het is waar dat we vanuit een gedragseconomie perspectief feilbaar zijn, gemakkelijk verward, niet zo slim en vaak irrationeel. We lijken meer op Homer Simpson dan op Superman. Dus vanuit dit perspectief is het nogal deprimerend. Maar tegelijkertijd is er ook een zilveren randje. Er zijn gratis lunches!

Merken communiceren in twee richtingen: ze helpen ons anderen iets over onszelf te vertellen, maar ze helpen ons ook ideeën te vormen over wie we zijn.

Wat voor soort mensen zouden beter kunnen rationaliseren dan andere mensen? Betere verhalenvertellers, toch? Creatieve mensen, toch? Want als je creatief bent, vind je meer manieren om vals te spelen en nog steeds jezelf een verhaal over waarom dit oké is.

De experimenten laten heel duidelijk zien dat, naarmate je meer en meer verleiding weerstaat, je eigenlijk meer en meer kans hebt om te falen.

Omdat valsspelen gemakkelijker is als we ons gedrag kunnen rechtvaardigen, bedriegen mensen vaak in kleine hoeveelheden: We kunnen een excuus bedenken voor het stelen van Post-It-notities, maar het is veel moeilijker om een excuus te bedenken voor het nemen van $10.000 van klein geld.

De detailhandel heeft zijn eigen hoofdpijn: het verliest $16 miljard per jaar aan klanten die kleding kopen, ze dragen met de labels erin en deze tweedehands kleding retourneren voor een volledige terugbetaling.

dat wanneer ze de kans krijgen, veel eerlijke mensen zullen bedriegen.

individuen zijn alleen eerlijk in de mate die bij hen past (inclusief hun verlangen om anderen te behagen)

Wanneer we aan arbeid denken, denken we meestal aan motivatie en betaling als hetzelfde, maar de realiteit is dat we er waarschijnlijk allerlei dingen aan moeten toevoegen-betekenis, creatie, uitdagingen, eigendom, identiteit, trots.

Denken is moeilijk en soms onaangenaam.

Bedrijven, hoe onbedoeld ook, stikken de motivatie uit hun werknemers.

Neem een briljante, creatieve sociale wetenschapper, zonder enig respect voor conventionele wijsheid en je krijgt Ellen Langer. Ze is een fantastische verhalenverteller, en tegen de klok in is een fascinerend verhaal over de onverwachte manieren waarop onze geest en lichaam met elkaar verbonden zijn.

Mensen zijn irrationeel - en voorspelbaar.

Met alles wat je doet, in feite, moet je jezelf trainen om je herhaalde gedrag in twijfel te trekken.

Er is iets aan [cyclisch] steeds weer iets doen dat bijzonder demotiverend lijkt te zijn.

Als het gaat om de mentale wereld, wanneer we dingen ontwerpen zoals gezondheidszorg en pensioen en aandelenmarkten, vergeten we op de een of andere manier het idee dat we beperkt zijn. Ik denk dat als we onze cognitieve beperkingen op dezelfde manier zouden begrijpen als we onze fysieke beperkingen begrijpen-we een betere wereld zouden kunnen ontwerpen.

We hebben zeer sterke intuïties over allerlei dingen-ons eigen vermogen, hoe de economie werkt, hoe we schoolleraren moeten betalen. Maar tenzij we beginnen met het testen van die intuïties, zullen we het niet beter doen.

Dat is een les die we allemaal kunnen leren: hoe meer we hebben, hoe meer we willen. En de enige remedie is het doorbreken van de relativiteitscyclus.

...[D]ivisie van arbeid, in mijn gedachten, is een van de gevaren van op werk gebaseerde technologie. Moderne IT-infrastructuur stelt ons in staat om projecten op te splitsen in zeer kleine, discrete onderdelen en elke persoon toe te wijzen om slechts één van de vele onderdelen te doen. Door dit te doen lopen bedrijven het risico het gevoel van werknemers voor het grote geheel, het doel en het gevoel van voltooiing weg te nemen.

We willen allemaal verklaringen voor waarom we ons gedragen zoals we doen en voor de manier waarop de wereld om ons heen functioneert. Zelfs als onze zwakke verklaringen weinig met de werkelijkheid te maken hebben. We zijn storytelling wezens van nature, en we vertellen onszelf verhaal na verhaal totdat we komen met een verklaring die we leuk vinden en dat klinkt redelijk genoeg om te geloven. En als het verhaal ons in een meer gloeiend en positief licht portretteert, des te beter.

Hoe cashlozer onze samenleving wordt, hoe meer ons morele kompas glijdt.

Kortom, geld gebruiken om mensen te motiveren kan een tweesnijdend zwaard zijn. Voor taken die cognitieve vaardigheden vereisen, kunnen lage tot matige prestatiegebaseerde prikkels helpen. Maar wanneer het stimuleringsniveau erg hoog is, kan het te veel aandacht vragen en daardoor de geest van de persoon afleiden met gedachten over de beloning. Dit kan stress veroorzaken en uiteindelijk het prestatieniveau verminderen.

In een wereld waar iedereen zich eerlijk gedraagt, is elke oneerlijkheid een grote overtreding. Maar in een wereld waar veel mensen zich oneerlijk gedragen en het nieuws gevuld is met verhalen over hun overtredingen, kunnen zelfs grote overtredingen klein aanvoelen voor de dader.

Rampen zijn meestal een goed moment om opnieuw te onderzoeken wat we tot nu toe hebben gedaan, welke fouten we hebben gemaakt en welke verbeteringen vervolgens moeten komen.

In het leven komen we veel mensen tegen die op de een of andere manier proberen ons gezicht te tatoeëren.

Als je ooit naar de kroeg gaat, wie wil je dan meenemen? Je wilt een iets lelijkere versie van jezelf. Vergelijkbaar ... maar iets lelijker.

Maar omdat mensen de neiging hebben zich te concentreren op kortetermijnvoordelen en onze eigen onmiddellijke behoeften, komen dergelijke tragedies van de commons vaak voor .

Eén procent van de mensen zal altijd eerlijk zijn en nooit stelen," zei De Slotenmaker. Nog eens één procent zal altijd oneerlijk zijn en altijd proberen je slot te openen en je televisie te stelen. En de rest zal eerlijk zijn zolang de omstandigheden goed zijn-maar als ze genoeg in de verleiding komen, zullen ze ook oneerlijk zijn. Sloten zullen je niet beschermen tegen de dieven, die in je huis kunnen komen als ze dat echt willen. Ze zullen je alleen beschermen tegen de meestal eerlijke mensen die in de verleiding zouden kunnen komen om je deur te proberen als het geen slot had".

We zijn allemaal veel minder rationeel in onze besluitvorming dan de standaard economische theorie veronderstelt. Ons irrationele gedrag is niet willekeurig of zinloos: het is systematisch en voorspelbaar. We maken allemaal steeds dezelfde fouten, vanwege de basisbedrading van onze hersenen.

Eigendom is niet beperkt tot materiële zaken. Het kan ook van toepassing zijn op standpunten. Als we eenmaal eigenaar worden van een idee-of het nu over politiek of sport gaat-wat doen we dan? We houden er misschien meer van dan we zouden moeten. We prijzen het meer dan het waard is. En meestal hebben we moeite om het los te laten omdat we het idee van het verlies ervan niet kunnen verdragen. Wat hebben we dan nog? Een ideologie-rigide en onbuigzaam.

Het is nuttig om te denken dat mensen twee fundamentele motivaties hebben: het verlangen om onszelf als eerlijke, goede mensen te zien en het verlangen om de voordelen te behalen die voortkomen uit valsspelen - op onze belastingen of op het voetbalveld.

Het opgeven van onze langetermijndoelen voor onmiddellijke bevrediging, mijn vrienden, is uitstel.

Als we allemaal systematische fouten maken in onze beslissingen, waarom ontwikkelen we dan geen nieuwe strategieën, hulpmiddelen en methoden om ons te helpen betere beslissingen te nemen en ons algehele welzijn te verbeteren? Dat is precies de Betekenis van gratis lunches - het idee dat er hulpmiddelen, methoden en beleid zijn die ons allemaal kunnen helpen betere beslissingen te nemen en als gevolg daarvan te bereiken wat we willen. 241

Het is heel moeilijk om echt grote, belangrijke, levensveranderende beslissingen te nemen omdat we allemaal vatbaar zijn voor een formidabele reeks beslissingsvooroordelen. Er zijn er meer dan we ons realiseren, en ze komen ons vaker bezoeken dan we willen toegeven.

Maar stel dat we niets meer zijn dan de som van ons eerste, naïeve, willekeurige gedrag. Wat dan?

we denken meestal aan onszelf als de bestuurdersstoel, met ultieme controle over de beslissingen die we hebben genomen en de richting die ons leven neemt; maar helaas heeft deze perceptie meer te maken met onze verlangens-met hoe we onszelf willen zien-dan met de realiteit.