Shirley Geok-lin Lim beroemde citaten

Als eerste generatie "Aziatisch-Amerikaanse vrouw "wist ik dat er niet zoiets bestond als een "Aziatisch-Amerikaanse vrouw"."Binnen deze homogeniserende etikettering van een exotica wist ik dat er hele raciale/nationale/culturele/seksuele voorkeursgroepen waren, van wie velen elkaar net zo vreemd vinden als mainstream Amerika blijkbaar mij vindt.

Het schrijven van een gedicht is het losmaken van een knoop, zoals het losmaken van een schoenveter die je voet knuppelt.

Poëzie heeft wortels, maar ze worden soms afgesneden en toch wordt poëzie geschreven.

Poëzie moet over anderen spreken, om voor de verbeelding van de dichter te spreken, om over zichzelf te spreken; ze wordt vertraagd door poëzie nadat haar vlucht voorbij is.

De voet kan marcheren of dansen, maar hij kan niet stilstaan tot hij stopt.

Als ik een roman kon schrijven terwijl ik liep, zou ik dat waarschijnlijk doen.

Werkende vrouwen gingen door een tijd waarin ze dat geloofden.

De dingen die ik hartstochtelijk verafschuw, ben ik gaan beseffen, zijn ook een deel van mij.

Toen ik ouder werd - en zelfs toen ik jonger was - had ik me afgevraagd waarom ik heteroseksueel bleef en bleef.

Heteroseksualiteit-welk geslacht je ook bent-zegt dat het andere geslacht erg belangrijk voor je is.

Zodra je stopt met praten over het vrouwelijke lichaam dat zichzelf bekrachtigt ten opzichte van mannelijke invallen of invasies of mannelijke eisen of de noodzaak om te reageren op man en zoon om het probleem naar een meer concreet niveau te brengen, is het lichaam fysiek een andere manifestatie.

Ik werd gedreven, zoals vele schrijvers, zowel door een afstoting van de smalle grenzen van het Kinderhuis als door een verlangen om verder te reiken, om meer te verlangen naar een toekomst die nog niet was ingebeeld en nog niet was opgeschreven.

Op een bepaald punt, de worstelingen met onderwijzen en moederschap en zo verder en zo verder, die dalen, die verminderen.

Agency over iemands seksuele zelf - en de articulatie van dat soort agency - lijkt misschien grensoverschrijdend voor lezers die het niet verwachten in de tekst van een vrouw.

Ik ben in de zestig en een angst voor kanker maakt je alleen maar bewuster van sterfte.

Poëzie is een wetenschap voor stotterende dichters.

Mensen noemden me een tomboy. Dat was de term die toen werd gebruikt. Ik was heel erg iemand die zich op zijn gemak voelde in mannenkleding, en zelfs later toen ik opgroeide, droeg ik voortdurend tuinbroek, mannenhemden.

Deze alledaagse categorieën-vrouw, moeder, huisvrouw, leraar - zijn in feite teleologische referenties. Ze maken een gebaar naar diepe toestanden van zijn die het onderwerp bezielen, absorberen en verzadigen, als onuitwisbare kleurstoffen die herhaaldelijk over een gewone stof worden gemorst. Het maakt niet uit of de stof stevig of delicaat, doorschijnend of ondoorzichtig is, die kleurstoffen zullen vlekken. Zij zullen de dagen en jaren en het leven kleuren.

Ze is ongeduldig met me, omdat ik niet doe wat ik zou moeten doen: gaan zitten en schrijven.

Op dezelfde manier, de mensen die ik het meest verafschuw, verafschuw ik hen voor elementen die ik verafschuw in mezelf.

Het gedicht is geen fysiek lichaam. Het is een tekstlichaam dat alleen leven heeft voor zover het symbolisch kan handelen. Het kan niet fysiek handelen.

Het probleem van het vrouwelijk lichaam is niet iets dat ik heb bestudeerd, maar mijn memoires behandelen dat thema.

Ik moest academisch schrijven. Bij een toponderzoeksuniversiteit is publiceren van een bepaald soort erg belangrijk. Dus je vriend heeft gelijk. Je kunt drie dingen niet goed doen.

Ik voelde me echt neurotisch - het was een neurotische reden-maar ik moest heel, heel goed lesgeven. Dat zoog veel zuurstof op van mijn tijd en mijn creatieve denken.

Men moet in staat zijn om adequaat te onderwijzen en zich er goed over te voelen.