Bharati Mukherjee beroemde citaten

Ik ben een Amerikaan, geen Aziatisch-Amerikaan. Mijn afwijzing van koppeltekens is rassenverraad genoemd, maar het is in werkelijkheid een eis dat Amerika de beloften van zijn droom aan al zijn burgers gelijkelijk waarmaakt.

Voor mij is Amerika een idee. Het is een fase van transformatie. Toen ik vanuit Calcutta naar Iowa City kwam, voelde ik dat ik plotseling een nieuw persoon kon zijn . . . Wat Amerika Me biedt is romantiek en hoop . . . Plotseling kwam ik terecht in een land waar

Wat was de plicht van de leraar als hij niet moest inspireren?

Door mijn fictie laat ik de mainstream lezers de nieuwe Amerikanen zien als complexe mensen, niet als de andere.

De foto van Moeder Teresa die ik me herinner uit mijn jeugd is van een korte, sari-dragende vrouw die een rood grindpad afloopt tussen gemanicuurde gazons. Ze zou een of twee langzamere, in sari geklede jonge Indiase nonnen hebben meegenomen. We vonden haar een freak. Wed heeft vast de mening van onze Loreto nonnen overgenomen.

Ik ben een genaturaliseerd Amerikaans staatsburger, wat betekent dat ik, in tegenstelling tot inheemse burgers, aan de Amerikaanse regering moest bewijzen dat ik burgerschap verdiende.

Ik vloog naar een klein vliegveld omringd door maïsvelden en weiden, klaar om de twee bevelen uit te voeren die mijn vader voor mij had geschreven de avond voordat ik Calcutta verliet: Breng twee jaar door met het bestuderen van creatief schrijven aan de Iowa Writers Workshop, kom dan terug naar huis en trouw met de bruidegom die hij voor mij uit onze kaste en klasse had geselecteerd.

Moeder Teresas tegenstanders hebben haar beschuldigd van het te veel benadrukken van de armoede van Calcuttans en van het dwingen van bekering van de weerlozen. In de context van lost causes nam Moeder Teresa gevechten aan waarvan ze wist dat ze ze kon winnen. Samen genomen lijkt het mij dat de kritiek op haar werk haar algehele prestatie niet ondermijnt of omverwerpt.

Ik ben me bewust van mezelf als een vierhonderd jaar oude vrouw, geboren in de gevangenschap van een koloniale, pre-industriële mondelinge cultuur en leef nu als een hedendaagse New Yorker.

Een boer is afhankelijk van te veel dingen buiten zijn controle; het zorgt voor bescheidenheid.

Maar, Christus, Er is een verschil tussen exotisch en vreemd, is het niet? Exotisch betekent dat je weet hoe je je vreemdheid moet gebruiken, of je maakt jezelf een beetje vreemd om exotisch te lijken. Real foreign is een beetje eng, geloof me.

Wat was de functie van poëzie anders dan het verbeteren van de kleinzielige, voorzichtige geest van ontwijkende kinderen?

Voorouderlijke gewoonten van de geest kunnen beperkend zijn; ze geven ook iemands individualiteit.

[Op haar schrijfagenda:] Maak het vertrouwde exotisch; het exotische vertrouwd.

Met andere woorden, mijn literaire agenda begint met te erkennen dat Amerika me heeft getransformeerd. Het eindigt pas als ik laat zien hoe ik (en de honderdduizenden zoals ik) Amerika hebben getransformeerd.

Saaiheid is een soort luxe.

Ik ben erg geraakt door chaostheorie en dat gevoel van energie. Die kwantumfysica. In de hindoeïstische traditie hebben we niet echt een vaderfiguur van een God. Het gaat over kosmische energie, waarvan een kleine vonk in elk individu als de ziel zit.

Ik groeide op in een ouderwets Bengaals Hindoefamilie en ging naar een kloosterschool gerund door strenge Ierse nonnen. Zonder regels was er alleen maar anarchie.

Er was geen publiek voor mijn boeken. De Indianen beschouwden me niet als een Indiaan en Noord-Amerikanen konden me niet voorstellen als een Noord-Amerikaanse schrijver, niet blank en opgevoed met tarwekiemen. Mijn fictie is verloren gegaan.

Ik moet wortels leggen waar ik besluit te blijven. Het was niet genoeg voor mij om een expatriate Indiaan in Canada te zijn. Als ik niet kan voelen dat ik sociale, politieke en emotionele verplichtingen kan aangaan met een plek, moet ik een andere plek vinden.

Ik had een verkering van 2 weken met een medestudent in de fictieworkshop in Iowa en een bruiloft van 5 minuten in een advocatenkantoor boven de coffeeshop waar we die dag hadden geluncht. En dus stuurde ik een telegram naar mijn vader waarin stond: 'tegen de tijd dat je dit krijgt, papa, ben ik al mevrouw Blaise!'

In India zijn er echte gevolgen voor onoplettendheid; bestuurders die voetgangers in gevaar brengen, kunnen ter plekke worden gelyncht.

In Hindoe-samenlevingen, vooral in overbeschermde patriarchale gezinnen zoals de mijne, zijn dochters helemaal niet wenselijk. Het zijn problemen. En een moeder die, net als de mijne, drie dochters heeft, geen zonen, wordt verondersteld zichzelf op te hangen, zelfmoord te plegen, omdat het zo ' n ongelukkige vorm van Moederschap is om te hebben.

In traditionele Hindoefamilies zoals de onze werden voor mannen gezorgd en voor vrouwen. Mijn vader was een patriarch en ik een buigzame dochter. De buurt waar ik opgroeide was homogeen Hindoe, Bengaalsprekend en middenklasse. Ik had niet verwacht dat ik ooit ongehoorzaam zou zijn of mijn vader zou teleurstellen door mijn eigen doelen te stellen en de leiding over mijn toekomst te nemen.

Mijn eerste roman,' De dochter van de Tijger', belichaamt de eenzaamheid die ik voelde maar niet kon erkennen, zelfs niet voor mezelf, toen ik het niemandsland onderhandelde tussen het land van mijn verleden en het continent van mijn heden.

Ik had nog nooit alleen op straat gelopen toen ik opgroeide in Calcutta, tot mijn twintigste. Ik had nooit met geld omgegaan. Weet je, er waren altijd een paar lijfwachten achter me, die zorgden als ik wilde... Ik had potloden nodig voor school, ik had een notitieboekje nodig, zij waren degenen die het geld meenamen. Ik werd voortdurend bewaakt.

De reiziger voelt zich overal thuis, omdat ze nooit ergens thuis is.

Bengalezen vieren graag hun taal, hun cultuur, hun politiek, hun felle gehechtheid aan een stad die al meer dan een eeuw beroemd is. Ze zijn even fel boos op de reflex stereotypering die elke burgerlijke disfunctie overal ter wereld 'een andere Calcutta' noemt.'

Een van de eerste tips voor mij over de enorme veranderingen die aan de gang waren in een huis in Bangalore, waar de jonge vrouw uit een nabijgelegen dorp, die was ingehuurd om pasgeboren tweelingen op te passen, plotseling na twee weken werk zei: 'Het spijt me, dit is te veel werk, ik ga proberen te solliciteren voor callcenterbanen. Het loon is beter.'

Ik voel me in staat om een ander soort schrijver te zijn. Hoe langer ik hier blijf, hoe meer licht in mijn werk filtert. Ik voel me heel Amerikaans. Ik hoor erbij.